🍀اللهم صل على محمد و آل محمد 🌹پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم: 🔻🔻🔻 🍀 هر كس فرزندش را ببوسد، خداوند عزّوجلّ براى او ثواب مى‌نويسد و هر كسى كه او را شاد كند، خداوند روز قيامت او را شاد خواهد كرد و هر كس قرآن به او بياموزد، پدر و مادرش دعوت مى‌شوند و دو لباس بر آنان پوشيده مى‌شود كه از نور آنها، چهره‌هاى بهشتيان نورانى مى‌گردد. 📚 كافى(ط-الاسلامیه) ج ۶، ص ۴۹ 📜 تلاوت امروز یکشنبه هدیه به محضر امیرالمومنین، حضرت علی علیه السلام و حضرت فاطمه زهرا سلام الله عليها 💎 قرآن ص ۱۹۹ عثمان طه 💎 آیات نورانی: ۷۳ الی ۷۹ سوره مبارکه توبه صوت ترتیل و ترجمه قرآن 👇👇👇

🌸🍃 بسم الله الرحمن الرحيم 🍃🌸 🌹الَّذِينَ يَلْمِزُونَ الْمُطَّوِّعِينَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ فِي الصَّدَقَاتِ وَالَّذِينَ لاَ يَجِدُونَ إِلاَّ جُهْدَهُمْ فَيَسْخَرُونَ مِنْهُمْ سَخِرَ اللّهُ مِنْهُمْ وَلَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ (۷۹، توبه) 🌹منافقان بر مؤمنانى كه (علاوه بر صدقات واجب،) داوطلبانه صدقات مستحب نيز مى دهند و همچنين بر مؤمنانِ (تهى دستى) كه جز به اندازه ى توانشان چيزى (براى انفاق وپشتيبانى از جبهه) نمى يابند، عيب مى گيرند و آنان را مسخره مى كنند. (بدانند كه) خداوند آنان را به ريشخند مى گيرد (و كيفر تمسخرشان را خواهد داد) و براى آنان عذابى دردناك است. 🌸🍃🌻🍃🌸 ✅رسول خداصلى الله عليه وآله از مردم تقاضاى كمك به جبهه كرد. توانگران كمك هاى شايانى كردند و ناتوانان كمك اندك داشتند. ✅ منافقان، كمك توانگران را ريايى دانسته و مورد عيب جويى و طعن قرار مى دادند و كمك بى بضاعت ها را مسخره مى كردند. [۱] ✅ از جمله ابوعقيل انصارى با اضافه كارى، مقدارى خرما براى كمك به جبهه نزد پيامبر آورد، منافقان او را نيز مسخره كردند. ✅ مال و ثروت داشتن، شرط انفاق نيست، بايد اخلاص، ايمان و سخاوت داشته باشيم. ✅ در آيه ى 79 خوانديم كه ثعلبه با آن همه ثروت، حقّ واجب الهى را نپرداخت و ابوعقيل كه كارگرى ساده بود، با اخلاص چند عدد خرما را به جبهه ى اسلام كمك كرد. ❇️امام رضاعليه السلام فرمودند: مراد از مسخره كردن خداوند، «سخر اللّه منهم»، آن است كه خداوند كيفر استهزاى آنان را مى دهد. 🔸🔸🔸 ۱) يَلمِزون» كه به معناى طعنه زدن است، درباره ى مؤمنان توانگر است و «يَسخرون» در مورد مؤمنان تهيدست مى باشد. 🌸🍃🌻🍃🌸 1⃣ مسخره كردن، كار منافقان است. خود كمك نمى كنند، كمك هاى ديگران را نيز زير سؤال مى برند. «الذين يلمزون» 2⃣ مؤمنان با ميل وعلاقه انفاق مى كنند. «المطوعين» (يعنى از روى رغبت) 3⃣ تضعيف روحيّه ى كمك كنندگان به جبهه، حرام و كارى منافقانه است. «يلمزون المطوعين ... لهم عذاب اليم» 4⃣ منافقان مى خواهند با تبليغات واستهزا، مردم را نسبت به جهاد دلسرد و بى انگيزه كنند. «يلمزون ... فيسخرون » [۱] 5⃣ در ديد منافقان مقدار مال مهّم است، نه انگيزه ها و خصلت ها، لذا انفاقِ اندك را بر فقيرانِ مؤمن، خُرده مى گيرند. «يلمزون ... الذين لايجدون الاّ جُهدهم» 6⃣ براى برطرف كردن نياز جامعه، بايد از تمام امكانات استفاده كرد. «جهدهم» 7⃣ مسئوليّت هركس به اندازه ى توان اوست. «لايجدون الاّ جهدهم» 8⃣ به وظيفه ى خود عمل كنيم واز استهزاى دشمن نهراسيم. «لايجدون الاّ جهدهم» زيرا خداوند جزاى آنان را مى دهد.«سخراللّه منهم» 9⃣ كيفر بايد متناسب با عملكرد باشد. «يسخرون، سخراللَّه» ----- ۱) در آيه ى 7 سوره منافقون مى خوانيم: «هم الذين يقولون لاتُنفقوا على مَن عند رسول اللَّه حتّى ينفضّوا» به اطرافيان پيامبر كمك مالى نكنيد تا پراكنده شوند. 🌸🍃🌻🍃🌸

این دعاهای زیبا تقدیم به شما هم گروهی های ...💕 🌸اللّهُمَّ نَوِّر قُلُوبَنا بِالْقُرآن 📖 اللّهُمَّ زَیِّن اَخْلاقَنا بِزینَةِ الْقُرآن 🌸اللّهُمَّ ارْزُقنا شَفاعَةَ الْقُرآن 📖اللّهُمَّ اغْفِرلَنا ذُنُوبَنا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ اَکْرِمْنا بِکَرامَةَ الْقُرآن 📖اللّهُمَّ ارْحَمْنا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ اخْذُلِ الْکُفّارَ وَالْمُنافِقینَ بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ اشْفِ مَرضانا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ ارْحَم مَوْتانا بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ ارْزُقْنا تَوفیقَ الطّاعَةَ بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ ارْزُقنا حَجَّ بَیتِکَ الْحَرامَ بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ تَقَبَّل صَلاتَنا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ تَقَبَّل تِلاوَتَنا بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ اسْتَجِب دُعاءَنا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ اجْعَلْنا مِنَ الْمُصَلّینِ بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ اجْعَلْنا مِنَ الْمُتَّقینِ بِالْقُرآن ‎‌‌‌‌‌‌ *کانال منتظران ظهور* https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

🍃🍃🍃🍃🍃🌸🍃🍃🍃 📗شرح خطبه ۷۴ نهج البلاغه پیام امام امیرالمومنین علیه السلام ج۳،ص:۳۳۳-۲۱۳ 🍃🍃🍃🍃🍃 و من خطبة له عليه السّلام لمّا عزموا على بيعة العثمان. اين سخن را هنگامى بيان فرمود كه گروهى از مردم تصميم گرفته بودند، با عثمان بيعت كنند. خطبه در يك نگاه: بعضى از شارحان نهج البلاغه شأن ورودى براى اين خطبه ذكر كرده اند كه خلاصه آن چنين است: هنگامى كه شوراى شش نفره بعد از عمر به دستور او تشكيل شد، «عبدالرّحمن بن عوف» و «سعد بن ابى وقّاص» و «طلحه» به «عثمان» رأى دادند و طبعاً وى به عنوان خليفه، برنده شد؛ «على عليه السلام» از بيعت خوددارى كرد و فرمود: «ما حقّى داريم اگر به آن برسيم حقّ خود را مى گيريم و اگر ما را از حقّ خود بازدارند، مانند كسى خواهيم بود كه بر ترك شتر سوار شود (ولى ما صبر مى كنيم تا به حقّمان برسيم) هر چند زمانى طولانى و تاريك بر اين حال بگذرد.» سپس رو به آنها كرد و فرمود: «شما را به خدا سوگند مى دهم آيا در آن روز كه «پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله» ميان مسلمانها پيمان برادرى برقرار كرد (و هر كسى فردى را به عنوان برادر خود پذيرفت) آيا در ميان شما كسى جز من وجود دارد كه با رسول خدا صلى الله عليه و آله پيمان برادرى بسته باشد؟» همه گفتند: نه. بعد فرمود: «آيا در ميان شما كسى جز من هست كه رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره او گفته باشد: «مَنْ كُنْتُ مَوْلَاهُ فَهذَا مَوْلَاهُ» گفتند: نه. فرمود: «آيا در ميان شما كسى جز من هست كه پيامبر صلى الله عليه و آله درباره او گفته باشد: تو نسبت به من، مانند هارون نسبت به موسى هستى جز اين كه بعد از من پيامبرى نيست؟» «أَنْتَ مِنِّي بِمَنْزِلَةِ هَارُونَ مِنْ مُوسَى إلَّاأَنَّهُ لَانَبِيَّ بَعْدِي» عرض كردند: نه ... و به همين ترتيب بخش مهمّى از فضايل خود را برشمرد. در اين هنگام «عبدالرّحمن» كه سخت از اين سخنان برآشفته بود و شرايط را برضدّ توطئه خود در حال تغيير مى ديد، كلام «على عليه السلام» را قطع كرد و گفت: اى على! مردم عثمان را مى خواهند (و اين خود نشان مى دهد كه توطئه اى در اين زمينه در كار بوده و الّا شوراى شش نفرى «عمر» تنها منتخب او بودند و ارتباطى به مردم نداشت) پس خود را به زحمت نينداز و در معرض خطر قرار نده! سپس «عبدالرّحمن» رو به سوى گروه پنجاه نفرى كرد كه سركرده آنها «ابوطلحه» بود و مأموريت داشتند هر كس با نتيجه شورا مخالفت كند، خونش را بريزند؛ گفت: «اى ابوطلحه! عمر چه دستورى به تو داده است؟» گفت: «به من دستور داده كسى كه اختلافى در ميان مسلمين بيندازد او را بكشم.»

اشاره به اين که من اگر کوتاه بيايم، به خاطر مصالح مسلمين است; مبادا در اين لحظاتِ حسّاس که دشمنان در داخل و خارج براى خاموش کردن نور اسلام توطئه مى کنند، اختلافى در داخل به وجود آيد و شکافى در صفوف مسلمين ايجاد شود و آنها از آن بهره بگيرند. يا خونهاى بى گناهان در اين راه ريخته شود; من اين ستم را بر خودم مى پذيرم و از حقّ خود صرف نظر مى کنم، ولى اين تا زمانى است که ظلم و فساد از ناحيه حکومت وقت، در محيط اسلام ظاهر نشود. سپس مى افزايد: «من در برابر اين سکوت و مصلحت انديشى (اوّلاً:) اجر و پاداش الهى و فضل او را مى طلبم» (الْتِمَاساً لاَِجْرِ ذلِکَ وَ فَضْلِهِ). (و ثانياً:) «مى خواهم در برابر زر و زيورهايى که شما به خاطر آن با يکديگر رقابت داريد، پارسايى ورزيده باشم» (وَ زُهْداً فِيمَا تَنَافَسْتُمُوهُ(1) مِنْ زُخْرُفِهِ(2) وَ زِبْرِجِهِ(3)). امام(عليه السلام) در اين عبارت کوتاه حقايق مهمّى را بيان فرموده است. نخست اين که: او از همه افراد براى جانشينى رسول خدا(صلى الله عليه وآله) شايسته تر بود و آنهايى که به خاطر منافع شخصى يا کينه و حسادت او را از حقّ خود بازداشتند، هم بر او ستم کردند، و هم بر مسلمين (که آنها را از چنين پيشواى شايسته اى، محروم نمودند). ديگر اين که: سکوت امام(عليه السلام) و تسليم در برابر شرايط موجود، هرگز بى قيد و شرط نبود; بلکه مشروط به اين بوده که کار مسلمانان سامان يابد و بر کسى ظلم و ستمى نشود. و ديگر اين که: امام(عليه السلام) در برابر اين سکوت تلخ و بسيار رنج آور، اجر و پاداش الهى را مى طلبيد و در ضمن مى خواست اثبات کند آنچه را آنها از زرق و برق دنيا به خاطر آن بر سر و سينه مى زنند و به اصطلاح «سر و دست مى شکنند» چيز بى ارزشى است، که در ترازوى سنجش فکر بلند امام(عليه السلام) وزنى ندارد.

پی نوشت: 1. «تَنَافَسْتُمُوه» از مادّه «مُنافسه» به معناى رقابت در بدست آوردن چيزى است که آن را نفيس مى شمرند (هر چند در واقع نفيس نباشد) و اشياى مرغوب را از اين جهت «نفيس» مى گويند، که انسان نفس خود را براى بدست آوردن آن، به زحمت مى اندازد. 2. «زُخْرُف» در اصل به معناى طلاست و به معناى زينت نيز اطلاق شده است و گاه گفته اند که در اصل به معناى زينت است و اگر به طلا «زخرف» گفته مى شود، چون يکى از وسايل زينتى است و «مزخرف» به سخنان فريبنده و به ظاهر زيبا گفته مى شود و همچنين به خانه هاى زينتى و مانند آن. 3. «زِبْرِج» آن نيز مانند «زُخرف» به معناى طلا و زينت آمده است و به هر چيزى که ظاهر زيبايى داشته باشد - هر چند در باطن بر خلاف آن باشد- نيز اطلاق شده است. 4. شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، جلد دوم، صفحه 129 به بعد. 5. شرح نهج البلاغه ابن ابى الحديد، جلد 11، صفحه 11. 6. سند خطبه: بعضى از شارحان نهج البلاغه از كلام «ابن ابى الحديد» در اينجا چنين استفاده كرده اند كه در نزد او روايتى طولانى وجود داشته كه اميرمؤمنان على عليه السلام سخنانى را بعد از بيعت «عبدالرّحمن بن عوف» و حاضران مجلس با «عثمان» بيان فرموده است و سخنى كه در اين خطبه آمده است بخشى از آن است، امام عليه السلام در بيانات مشروح خود، فضايل و سوابق خويش را بيان فرموده، و با صراحت مى گويد: «كه براى خلافت از همه كس شايسته تر است، ولى اكنون كه مردم به غير او روى آورده اند، سكوت مى كند مشروط بر اينكه امور مسلمين بر محور صحيح، گردش كند.» (شرح نهج البلاغه علّامه خويى، جلد 5، صفحه 223).