‌‌🌷مهدی شناسی ۵۱🌷 🔷اسامی امام زمان عج الله فرجه🔷 🌹کاشف الغطاء🌹 💠يكي از القاب حضرت، لقب «كاشف الغطاء» است. به معناي برطرف كننده پوشش‌ها و پرده‌هاست كه براي آن چند معنا ذكر شده است. 💠💠۱- وجود مقدس حضرت معاصی ما را تحت جلوه نام غافر خود قرار می‌دهند. ⬅️زيرا معصيت‌ها موانع وصول به حقند. حضرت اين پوشش ناموزون را كنار می‌زند تا نور حقيقت بدون هيچ حجاب بر ما بتابد. 💠💠۲- وجود مقدس حضرت مهدی علیه السلام پرده را از روي مبارك خويش بالا مي‌زنند. ⬅️يعني خود ايشان عامل وصل مي‌شوند.اشك‌ها، دعاها و ذكرها به تنهايي براي پرده‌برداري از غيبت ايشان كافي نيست؛ بلكه خود حضرت به اذن حق بايد مدد کند تا اجازه وصل و توسل برای ما صادر شود. 💠💠۳- وجود مقدس بقية الله از ظرف وجودي افراد پرده‌برداری می‌کنند تا حقيقت توانايي‌ها و كمالاتشان شناخته شود با پرده‌برداري ايشان نواقص نيز ظاهر می‌شود. ⬅️در اين ميان حضرت با رافت خويش كفالت هر خواهانی را به عهده مي‌گيرند و براي قوت بخشيدن به او و تحمل كاستي‌هايش با جلوه باسطِ حق او را ياری می‌کنند. 💠وجود مقدس حضرت ولي عصر(عج) «باسط» است. به معنای بسط دهنده و گسترش دهنده وجود تنگ و محدود انسان. 💠امام زمان ظرفيت وجودی هر کس را بسط دهند گستردگی خاصی نصيب او می‌شود كه قابليت درك حقايق اعم از حكمت، علم شريعت، معرفت و قوت ... را مي‌يابد. ⬅️ يعني انسان زميني و مادي به اندازه‌اي افلاكي مي‌شود كه از تنگناي وجود خسته و ظلماني خود رها مي‌شود. #مهدی_شناسی #قسمت_51 #اسامی_امام #کاشف_الغطاء https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

#رمان _ ازسیم‌خاردارنفست‌عبورکن #قسمت_51 وقتی خانه رسیدم، بازهم مادر و اسرا نبودند و برایم یادداشت گذاشته بودند. چادرم را از سرم کشیدم و فوری بسته‌ی کادو پیچ را باز کردم. با دیدن چیزی که داخلش بود، تعجب کردم. جعبه ایی داخلش بود که با پارچه مخملی مشگی رو کش، و دورش با روبان پهن قرمز بسته شده بود. روی در جعبه، با همان روبان یک پاپیون نصب بود. خیلی فانتزی و شیک. "آخه این که نیاز به کادو کردن نداشت." شاید نمی خواسته جعبه مشخص باشد. با احتیاط در جعبه راباز کردم و بادیدن گلهای رز قرمزی که سطح جعبه را پوشانده بود گل از گلم شکفت. بین گلهای قرمز با چند تا گل سفید اول اسم من نوشته شده بود و میان گلها یک جعبه ی کوچیک بود.بازش که کردم از ذوق می خواستم گوشی را بردارم و حسابی تشکر کنم ولی خودم را کنترل کردم. یک زنجیر و پلاک زیبا که روی پلاک آیه ی وان یکاد نوشته شده بود. رفتم جلو آینه تا روی گردنم امتحان کنم، در لحظه پلاک چرخید و چشمم افتاد به پشت پلاک انگار چیزی نوشته شده بود. وقتی برگرداندم با سیاه قلم حک شده بود، "تولدت مبارک". همانجا خشکم زد، سرچی درمغزم کردم یادم افتاد دو روز دیگر تولدم است. از تعجب چشمهایم اندازه ی گردو شده بود. یعنی او از کجا فهمیده بود. از آویزان کردن گردن بند منصرف شدم و همانجا نشستم و به فکر رفتم. چقدر ظرافت و لطافت دراین کادو بود. نمی دانم چه مدت آنجا نشسته بودم و در افکارم غرق بودم که با صدای اذان گوشی‌ام به خودم امدم و چقدر خدا را شکر کردم که هنوز مادر واسرا نیامده اندو راحت می توانستم افطار کنم. خوراکی‌هایی که آقای معصومی برایم گرفته بود را آوردم و بعد از دعا شروع به خوردن کردم. گوشی‌ام را برداشتم تا حداقل یک پیام تشکر برایش بفرستم. دیدم پیام داده: « قبول باشه. التماس دعا.» فوری جواب دادم: – ممنون. بابت کادو دستتون درد نکنه، واقعا غافلگیر شدم. نوشت: – هدف ما هم همین بود، پس خدارو شکر که موفق شدیم. بی مقدمه نوشتم: –شما از کجا تاریخ تولدم رو می دونستید؟ ــ زیاد سخت نبود، این که اسفندی هستید حدس می زدم. چون یه اسفندی فقط می تونه اینقدر متین و خانم باشه. بعد استیکر خنده گذاشته بود. در ادامه‌اش نوشته بود، بقیه‌اش هم، جوینده یابندس. حالا شاید بعدا براتون تعریف کردم. ــ به هر حال ممنونم. خیلی زحمت افتادید. ــ در برابر مهربونی شما چیزی نیست. خدارو شکر که پسندیدید. البته دو روز دیگه تولدتونه ولی من خواستم اولین نفر باشم... لحظه‌ایی شیطان در جلدم رفت و نوشتم: –ممنون، سلیقه ی شما بی نظیره. اونم نوشت: –اون که آره شک نکنید. از این حرفش چند جور برداشت میشد کرد. از پیام خودم پشیمان شدم کاش از سلیقه اش تعریف نمی کردم. گوشی راگذاشتم کنارو رفتم نمازم را خواندم و شروع کردم به شام درست کردن. که مادر وخواهرم از راه رسیدند. با دیدن کادوی من اسرا با تعجب گفت: – هدیه ی صاحب کارته؟ پشت چشمی برایش نازک کردم و گفتم: –آره صاحب کارم داده. ــ اونوقت به چه مناسبت؟ سعی کردم خودم را بی تفاوت نشان بدهم، خیلی آرام گفتم: – واسه تشکر و این حرفها. اسرا آرام نزدیکم آمدو زیر گوشم گفت: – شبیه کادوهای ولن تاین نیست؟ شانه ایی بالا انداختم و گفتم: –چه می دونم. مامان زنجیر رابرداشت و نگاهی کردو گفت: طلاست؟ ــ بله مامان جان. انگار زیاد خوشش نیامد گذاشت سر جایش و حرفی نزد. خدارو شکر کردم که پشت پلاک را نگاه نکرد. اسرا دوباره زیر گوشم گفت: –فکر کنم مامان هم مثل من فکرمی کنه. برای تغییر دادن جو، گفتم: –مامان یه آبگوشتی پختم که نگو. مادر همانطور که به گلهای رز قرمز هلندی نگاه می کرد ودر فکر بود گفت: –دستت درد نکنه دخترم. 🍁به‌قلم‌لیلا‌فتحی‌پور🍁 https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c