🌹بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ 🌹 🌸 بَلْ كَذَّبُواْ بِمَا لَمْ يُحِيطُواْ بِعِلْمِهِ وَلَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ كَذَلِكَ كَذَّبَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الظَّالِمِينَ (یونس، ۳۹) 🌸 بلكه (حقّ آن است كه) چيزى را كه به شناخت آن احاطه نداشتند دروغ پنداشتند، در حالى كه سرانجام و حقيقت و باطن آن هنوز بر ايشان روشن نشده است. كسانى كه پيش از آنان بودند نيز همين گونه تكذيب كردند. پس بنگر كه سرانجام ستمگران چگونه است. 🌸🍃🌻🍃🌸 ✅ امام صادق عليه السلام فرمودند: از دو آيه ى قرآن دو درس بزرگ مى آموزيم: 🔸الف: تا علم نداريم، حرفى نزنيم. «الم يؤخذ عليهم ميثاق الكتاب ان لا يقولوا على اللَّه الاّ الحقّ» [اعراف، ۱۶۹] 🔸ب: تا علم نداريم، حرفى را ردّ نكنيم. «بل كذبّوا بما لم يحيطوا بعلمه» همين آيه. ✅ عبدالعظيم حسنى از امام جواد عليه السلام نقل مى كند كه حضرت على عليه السلام فرمود: چهار نكته گفتم كه خداوند آيات آن را نازل كرده است: 🔹 «المرء مخبوء تحت لسانه» شخصيّت انسان در زير زبانش پنهان است، آيه نازل شد: «ولتعرفنّهم فى لحن القول» [محمد، ۳۰] يعنى در گفتگو آنان را مى شناسى. 🔹 گفتم: «مَن جهل شيئاً عاداه» هركس چيزى را نداند، دشمنى با آن مى كند، آيه نازل شد: «بل كذّبوا بما لم يحيطوا» 🔹 گفتم: «قيمة كلّ امرء ما يحسنه» ارزش هر كس به لياقت و عملكرد اوست، آيه نازل شد: «انّ اللّه اصطفاه عليكم و زاده بسطة فى العلم و الجسم» [بقره، ۲۴۷] يعنى خداوند طالوت را به خاطر توانايى هايش برگزيد. 🔹 «القتل يقلّ القتل» كشتن ستمگر، جلو زياد شدن قتل را مى گيرد، آيه نازل شد: «و لكم فى القصاص حياة» [بقره، ۱۷۹] 🌸🍃🌻🍃🌸 1⃣ مخالفان، بدون احاطه ى علمى به قرآن، آن را ردّ كرده اند. «كذّبوا بما لم يحيطوا» 2⃣ به خاطر ندانستن، چيزى را ردّ نكنيم. «كذّبوا بما لم يحيطوا» 3⃣ دانستنِ كلّى و اجمالى كم اثر است. آنچه سبب نورانيّت مى شود، «احاطه ى علمى» است. «لم يحيطوا بعلمه» 4⃣ مخالفت مخالفان انبيا در طول تاريخ، اغلب بر اساس جهل بوده است. «كذلك كذّب الذين من قبلهم» 5⃣ آگاهى بر تاريخ وسرنوشت مخافان انبيا، لازم است. «فانظر كيف كان عاقبة...» 🌸🍃🌻🍃🌸

این دعاهای زیبا تقدیم به شما هم گروهی های ...💕 🌸اللّهُمَّ نَوِّر قُلُوبَنا بِالْقُرآن 📖 اللّهُمَّ زَیِّن اَخْلاقَنا بِزینَةِ الْقُرآن 🌸اللّهُمَّ ارْزُقنا شَفاعَةَ الْقُرآن 📖اللّهُمَّ اغْفِرلَنا ذُنُوبَنا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ اَکْرِمْنا بِکَرامَةَ الْقُرآن 📖اللّهُمَّ ارْحَمْنا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ اخْذُلِ الْکُفّارَ وَالْمُنافِقینَ بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ اشْفِ مَرضانا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ ارْحَم مَوْتانا بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ ارْزُقْنا تَوفیقَ الطّاعَةَ بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ ارْزُقنا حَجَّ بَیتِکَ الْحَرامَ بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ تَقَبَّل صَلاتَنا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ تَقَبَّل تِلاوَتَنا بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ اسْتَجِب دُعاءَنا بِالْقُرآن 🌸اللّهُمَّ اجْعَلْنا مِنَ الْمُصَلّینِ بِالْقُرآن 📖اللّهُمَّ اجْعَلْنا مِنَ الْمُتَّقینِ بِالْقُرآن ‎‌‌‌‌‌‌ *کانال منتظران ظهور* https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

*✅ #روزبرگ_شیعه* بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم *موضوع امروز: «هفتم صفر؛ متعلق به دو امام معصوم»* *روز یکشنبه، ١۴٠١/٠۶/١٣*         *✍️ مناسبت روز:* در روایات و منابع تاریخی برای روز هفتم ماه صفر، دو مناسبت مهم نقل شده است: یکی از آن‌ها، سالروز شهادت دومین اختر تابناک آسمان ولایت و امامت امام حسن مجتبی (عليه‌السلام)، و دیگری سالروز ولادت امام موسی کاظم (عليه‌السلام) است؛ چنانچه تا چند سال قبل در تقویم رسمی کشور به ولادت امام هفتم اشاره شده بود و رسانه‌های رسمی کشور نیز برنامه‌های خود را بر اساس این مناسبت تنظیم می‌کردند؛ ولی در چند ساله اخیر در تقویم رسمی و رسانه‌ها، به شهادت سبط اکبر رسول خدا اشاره می‌شود و مجالس عزاداری در سراسر کشور برپا می‌گردد؛ اما سؤال این است که به‌راستی وظیفه شیعیان در این روز چیست؟ و آیا باید عزاداری کنند یا مجلس سُرور بر پا نمایند؟ ✅ در جواب این سؤال باید عرض کنیم که اگرچه به پا کردن مراسم عزاداری برای حضرات معصومین(علیهم‌السلام)، از جهت مظلومیت‌ آنان و فضیلت عظیم آن در تمام اعصار، پسندیده است، اما حقیقت آن است که درباره هفتم ماه صفر، از هیچ‌یک از این دو مناسبت مهم نمی‌توان گذشت؛ چنانچه سال‌هاست که در شهر مقدس قم که قطب حوزه‌های علمیه جهان تشیع محسوب می‌شود، در این روز ضمن گرامیداشت سالروز ولادت امام موسی کاظم(عليه‌السلام)، برای شهادت امام حسن مجتبی(عليه‌السلام) مراسم سوگ و ماتم برگزار می‌گردد؛ اما نکته‌ی مهمی که در این رابطه باید مورد توجه ما قرار گیرد، این است که اصلاً هیچ‌گونه تناقضی در هدف و فلسفه‌ی برگزاری مراسم ولادت و شهادت این دو امام همام وجود ندارد؛ چراکه: 🔹 اولاً همه‌ی اهل‌بیت عصمت و طهارت (علیهم‌السلام) از نظر شأن و مرتبت، یکسان و برگرفته از یک نور واحد هستند: «کُلُّهُم نورٌ واحدٌ»؛ 🔹 ثانیاً هدف از برگزاری این مجالس و مراسمات، یادآوری و بزرگداشت مقام اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع)، و زنده نگهداشتن شعائر اسلامی، و تبیین فرهنگ و معارف اهل‌بیت و الگوگیری از خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام است؛ 🔹 ثالثاً برگزاری این مراسمات، نشانه‌ی محبت و ارادت به اهل‌بیت رسول اکرم (صلی الله علیه وآله وسلم) است، چنانچه طبق آیه ٢٣ سوره شوری، دوستى آنها بر همه‌ی مسلمانان واجب شده است: «... قُلْ لَا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرًا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبَىٰ...»: «(ای پیامبر) بگو: من از شما اجر رسالت، جز این نخواهم که مودّت و محبّت مرا در حقّ خویشاوندان من منظور دارید (و دوستدار آل محمّد باشید)» همچنین در بسیاری از روایات اسلامی نیز تاکید بر محبت اهل‌بیت (ع) شده، که در این بخش به چند حديث کوتاه در این زمینه اشاره می‌نمائیم: 🔹امیرالمؤمنین (عليه‌السلام) فرمودند: «شیعیان و پیروان ما، در شادى و حزن ما شریکند و دارایی و جان خویش را در راه ما بذل می‌کنند، آنان از ما هستند و بازگشتشان به سوی ما است»: «...یفرحون لفرحنا و یحزنون لحزننا و یبذلون اموالهم و انفسهم فینا،اولئک منّا و الینا» (بحارالأنوار،‏ ج ١٠ ، ص ١١۴) 🔹 امام صادق(عليه‌السلام) فرمودند: «شیعیان ما پاره‏ايى از وجود ما هستند و از زیادى گل ما آفریده شده‏اند؛ آنچه ما را بدحال یا خوشحال مى‏سازد، آنان را نیز بدحال و خوشحال مى‏گرداند»: «شیعتنا جزء منا خلقوا من فضل طینتنا یسوؤهم ما یسؤنا و یسرّهم ما یسرّنا» (بحارالأنوار،‏ ج۶۴، ص٧۶) 🔹 امام رضا (عليه‌السلام) نیز به ریان بن شبيب، فرمودند: «اگر خوشحال می‌شوید از این‌که در درجات عالی بهشت با ما باشید، در حزن ما، محزون، و در شادی ما، شاد باشید» (أمالی شيخ صدوق، ص١٣٠) ✍️ بنابر آنچه گذشت در فرهنگ شیعه، فرقی نمی‌کند که مجلس جشن برای اهل‌بیت (علیهم‌السلام) برپا شود یا مجلس عزادارى؛ بلکه آنچه اهمیت دارد اخلاص در عمل، و کسب معرفت و شناخت نسبت به خاندان عصمت و طهارت (ع) است؛ لذا شایسته است که مؤمنین در روز هفتم صفر، با تأسی به علماء و مراجع عظام تقلید، ضمن بزرگداشت و تکریم مقام امام کاظم (عليه‌السلام)، با برگزاری مراسم عزاداری، احترام ایام سوگواری امام حسن مجتبی (عليه‌السلام) را به جا آورده، و با ذکر مناقب، فضایل و آرمان‌های این دو امام همام، شور و شعور، و شناخت و عاطفه را درهم آمیخته و در پرتو آن، به دنبال الگوگیری و پیاده کردن اوصاف اهل‌بیت (ع) در وجود خویشتن و انتقال‏دهنده فرهنگ ناب شیعى به نسل‌های آینده باشند. https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c

📔نهج البلاغه و شرح آن 🔸خطبه ۷۵ 🔆 بخش ۱۰ : دستور قرآن به پیروی از شناخت علمی در همه مسائل زندگی 🎤مفسر استاد دکتر محمدعلی انصاری 🕰️ ۴:۳۴ دقیقه

🎇🎇🎇🎇🌿﷽🌿🎇🎇🎇🎇 #یکشنبه_های_عــــــلوی #کــــلام_پــــــــــــــدر ࿐ ༉༉༉🍃🥀🕊 💠و درود خدا بر او فرمود:(در سر راه از كنار مزبله ای عبور می كرد) و درود خدا بر او فرمود: اين همان است كه بخيلان به آن بخل می ورزند. (و در روايت ديگري نقل شد كه) اين چيزی است كه ديروز بر سر آن رقابت مي كرديد!. 📒 #نهج_البلاغه حکمت ۱۹۴ 🎇🌹🕊 🎇🌿🌹 🎇🎇🎇🎇

💠 #غیبت 🔸امام علی علیه السلام: غیبت آخرین کوشش شخص ناتوان است. ✨ الْغِيبَةُ جُهْدُ الْعَاجِزِ. 📚نهج البلاغه/ح461 ✍🏼 غیبت، نشان ضعف و ناتوانی فرد است. اگر می توانست حرفش را رو در روی آن فرد بگوید، هیچگاه غیبت نمی کرد. 🚫 او یا میخواهد به #دروغ مطلبی را به آن فرد نسبت دهد یا از مقام و موقعیت او می ترسد که در پشت سرش صحبت می کند.

روایت استاد ازغدی از جراحی‌های زیبایی گوش الاغی و چشم سگی: تو خودت الاغی گوشاتم میخوای الاغی کنی که مضاعف بشه؟

*🔳 آثار ویژه تربت حسينى* ✍️خداوند، به پاس فداكارى بزرگ سيدالشهداء (ع) و ايثار جان خود و خاندانش در راه احياى دين، آثار ويژه و احكام خاصى در تربت مقدس ايشان و خاك كربلا قرار داده است. آنچه به تربت سيدالشهداء (ع) قداست و كرامت بخشيده، همان خون حسين (ع) و شهادت ثارالله است كه الهام‌بخش فداكارى عظيم او و يادآورى جان باختن در راه ارزش‌هاى الهى است. از اين رو سجده بر آن تربت مستحب است؛ ذكر گفتن با تسبيح تربت فضيلت بسيار دارد؛ شفا دهنده بيمارى‌هاست و ده‌ها اثر ديگر كه در روايات وارده از ائمه معصومين (ع) در اين باره وارد شده است. در اين‌جا به برخى از فرموده‌هاى امام رضا (ع) در اين موضوع اشاره مى‌شود. 🔺الف. جايگاه تربت حسينى نزد امام رضا (ع) ابى‌بكار در اين باره مى‌گويد: أخَذتُ مِنَ التُّربَةِ الَّتِى عِندَ رَأسِ قَبرِ الحُسَينِ بنِ عَلِى فَإِنَّهَا طِينَةٌ حَمرَاءُ فَدَخَلتُ عَلَى الرِّضا فَعَرَضتُهَا عَلَيهِ فَأخَذَهَا فِى كَفِّهِ ثُمَّ بَكَى حَتَّى جَرَت دُمُوعُهُ ثُمَّ قالَ هَذِهِ تُربَةُ جَدِّى؛ از تربتى كه بالاى سر قبر حضرت حسين بن على (ع) بود، مقدارى برداشتم؛ تربتى سرخ رنگ بود؛ پس بر حضرت رضا (ع) وارد شده و آن را به حضرت عرضه داشتم. آن جناب تربت را در كف دستشان نهاده و بوييدند؛ پس چنان گريستند كه اشك‌هاى مبارك‌شان جارى شد؛ سپس فرمودند: اين تربت جدم مى‌باشد. 🔺ب. تربت امام حسين (ع) ، شفاى هر درد: از جمله آثار و بركات قطعى تربت پاك سيدالشهداء (ع) شفابخش بودن آن براى دردها و آلام انسان است. سعد بن سعد از حضرت رضا (ع) روايت كرده كه از امام پرسيدم خوردن گل چگونه است؟ فرمود: خوردن گل مانند ميته و خون و گوشت خوك حرام است، مگر گل قبر حسين (ع) كه در او شفاى هر دردى هست و انسان را از هر ترس آرامش مى‌دهد. 🔺ج. تسبيح تربت امام حسين (ع) و ذكر توصيه شده امام رضا (ع) با آن: ذكر گفتن با تسبيحى كه از تربت امام حسين (ع) ساخته شده و حتى همراه داشتن آن مستحب است. امام صادق (ع) فرمودند: من كان معه سبحة من طين قبر الحسين كتب مسبّحاً و إن لم يسبّح بها؛ هركس تسبيحى از تربت قبر امام حسين (ع) همراه داشته باشد، تسبيح‌گو نوشته مى‌شود؛ هرچند با آن تسبيح نگويد. 🔹از حضرت رضا (ع) نقل شده است كه فرمودند: من ادار الطين من التربة فقال: سبحان الله والحمدلله و لا اله الا الله والله اكبر، مع كلّ حبة منها كتب الله له بها ستة آلاف حسنة، و محا عنه ستة الاف سيئة، و رفع له ستة آلاف درجة، واثبت له من الشفاعة مثلها؛[38] هر كه تسبيحى كه از تربت امام حسين (ع) درست شده را بچرخاند و بگويد: منزه است خداوند و سپاس مخصوص اوست و معبودى جز او نمى‌باشد و خداوند برتر از توصيف است، با هر قطعه‌اى از تسبيح، خداوند شش‌هزار نيكى براى او نوشته و شش‌هزار گناه را محو مى‌كند، و شش‌هزار درجه مقامش بالاتر رفته و همين مقدار شفاعت را نصيب او مى‌كند. 🔺د. تربت حسينى؛ هديه امام رضا (ع) «ابن قولويه» از شخصى نقل مى‌كند كه گفت: امام على بن موسى الرضا (ع) از خراسان برايم بسته‌اى را فرستاد؛ وقتى آن را گشودم، در ميانش خاكى را يافتم. از كسى كه آن را آورده بود پرسيدم: اين چيست؟ گفت: خاك قبر امام حسين (ع) است. حضرت امام رضا (ع) هديه‌اى براى كسى نمى‌فرستد، مگر آن‌كه كمى از اين خاك را در ميانش مى‌گذارد و مى‌فرمايد: به اذن و مشيت خدا امان از بلاهاست. 📚پی نوشت: [1] ابن‌قولويه قمى، كامل الزيارات، ص ٢٨٣. [2] محمد بن يعقوب كلينى، اصول كافى، ج ۶، ص ٣٧٨. [3] بحار الآنوار، ج ٨٣، ص ٣٢٢. [4] محمد بن جعفر مشهدى، المزار الكبير، ص٣۶٧، ح ١٣. [5] كامل الزيارات، باب ٩٢، ص ٢٧٨، ح ١. https://eitaa.com/joinchat/1965162593Cbe8736d84c