باسلام اگر انتقادی یا پیشنهادی دارید در مورد کانال به این آیدی مراجعه کنید خادم کانال @exoneration

کاظم عبدالامیر کیست؟!!! بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحیم توی اردوگاه تکریت۵، مسئول شکنجه اسرای ایرانی، جوانی بود بنام کاظم عبدالامیر یکی از برادران کاظم اسیر ایرانیها، و برادر دیگرش هم در جنگ کشته شده بود، به همین خاطر کینه خاصی نسبت به اسرای ایرانی داشت، و انگار ایرانیها را مقصر همه مشکلات خودش می دانست! کاظم آقای ابوترابی را خیلی اذیت می کرد. او می دانست آقای ابوترابی فرمانده و روحانی انقلابی است، به همین خاطر ضربات کابلی که نثارش می کرد، شدت بیشتری نسبت به دیگر اسراء داشت، اما مرحوم ابوترابی هیچگاه شکایت نکرد و به او احترام می گذاشت! کاظم از هر فرصتی برای شکنجه روحی، روانی و جسمی اسرا بویژه آقای ابوترابی استفاده می کرد تنها خوبی کاظم شیعه بودنش بود. خانواده کاظم به روحانیون و سادات احترام می گذاشتند. اما آقای ابوترابی در اردوگاه حکم یک اسیر رو برای کاظم داشت، نه یک سید روحانی یکروز کاظم با حالت دیگری وارد اردوگاه شد. یک راست رفت سراغ آقای ابوترابی و گفت：بیا اینجا کارت دارم... ما تعجب کردیم و گفتیم لابد شکنجه جدید و... اما از آنروز رفتار کاظم با اسرا و آقای ابوترابی تغییر کرد و دیگر ما رو کتک نمی زد. وقتی علت رو از آقای ابوترابی پرسیدیم ، گفت： کاظم اون روز من رو کشید کنار و گفت خانواده ما شیعه هستند و مادرم بارها سفارش سادات رو بهم کرده بود. بارها بهم گفته بود مبادا ایرانی ها را اذیت کنی، اما دیشب خواب حضرت زینب(س) رو دیده و حضرت نسبت به کارهای من در اردوگاه به مادرم شکایت کرده.صبح مادرم بسیار از دستم ناراحت بود و پرسید： تو در اردوگاه ایرانی ها رو اذیت می کنی؟ ، حلالت نمی کنم... حالا من اومدم که حلالیت بطلبم کم کم محبت حاج اقا ابوترابی در دل کاظم جا باز کرد و شد مرید ایشون، بطوریکه وقتی قرار شد آقای ابوترابی رو به اردوگاه دیگری بفرستند کاظم گریان و بسیار دلگیر بود. وقتی اسرای ایرانی آزاد شدند ، کاظم برا خداحافظی با اونا بخصوص اقای ابوترابی تا مرز ایران اومد. او بعد از مدتی نتوانست دوری حاج اقا ابوترابی رو تحمل کنه و برای دیدن حاج آقا راهی تهران شد.وقتی فهمید حاج آقا توی سانحه تصادف مرحوم شدند به شدت متاثر شد و رفت مشهد سر مزارش و مدتها آنجا بود. کاظم از خدا می خواست تا از گناهانش نسبت به اسرای ایرانی بگذره.حتی می رفت سراغ برخی از اسرای ایرانی که شکنجه شون کرده بود و حلالیت می طلبید تا اینکه کاظم مدتی قبل رفت سوریه و در دفاع از حرم حضرت زینب به شهادت رسید منبع：کتاب مدافعان حرم،ص۲۴ نتیجه： هرچقدر هم کج رفته باشیم، با یه توبه واقعی و مردونه و جبران خطاها و دیون، میشه برگشت به دامن اهل بیت...

راههای فرار از شنیدن غیبت /  چگونه از غیبت کردن وغیبت شنیدن فرار کنیم؟   گناهی بدتر از فحشا!! درد دل كردن اگر به قصد مشورت و راهنمایی و كمك گرفتن از دیگران در بهبود روابط اجتماعی ما باشد و در بیان مطالب زیاده روی و افراط نكنیم، اشكالی ندارد، در غیر این صورت مصداق غیبت حرام می‎باشد و باید جداً از آن بپرهیزیم. غیبت یكی از گناهان كبیره است که تحقق آن فقط به واسطة زبان نیست؛ بلكه به وسیله نوشتن و اشاره و حركت چشم و اعضای دیگر و هر چیزی كه مقصود را بفهماند نیز محقق می شود. پیامبر اكرم ـ صلی الله علیه و آله ـ فرمود: «كسی كه غیبت و بدگویی مؤمنی را بكند به چیزی كه در آن مؤمن نباشد، خدای متعال این دو نفر را در بهشت جمع نمی‌كند (یكی جهنمی می‌شود) و غیبت كننده همیشه در عذاب باقی خواهد ماند.» (بحارالانوار ج70، ص2، باب 29، روایت 4) روایات ما درمذمت غیبت نکات فراوانی را متذکرمی شوند اما یک نکته در این میان بسیار حائز اهمیت است و آن اینکه غیبت از عمل منافی عفت زنا هم بدتر شمرده شده، به راستی گناه غیبت از عمل فحشاء و زنا بدتر شمرده شده است؟ از  نبى اكرم حضرت محمدصلّى اللَّه علیه و آله و سلّم نقل كرده كه آن حضرت فرمودند: غیبت بدتر از زنا است. محضر مباركش عرض شد، یا رسول اللَّه براى چه گناه غیبت از زنا شدیدتر است؟ حضرت فرمودند: زیرا صاحب زنا توبه مى كند و خداوند توبه اش را مى پذیرد ولى صاحب غیبت توبه مى نماید و خداوند توبه اش را نمى پذیرد تا وقتى كه شخص غیبت شده او را حلال كند. راههای فرار از شنیدن غیبت برای فرار از این گناه کبیره راههای متعددی به نظر می رسد که ما در اینجا به چند مورد اشاره می کنیم:

1ـ انتخاب هم نشین درست : این نکته خیلی مهم است. تأثیر هم نشین و همصحبت در کج رفتن یا نرفتن انسان، نیاز به اثبات ندارد. اگر می خواهیم واقعا از غیبت دور شویم و یک توبه ی واقعی کنیم، بهتر است در همنشینان و هم صحبتهایمان هم تجدیدنظر کنیم. همیشه در دعاهایمان از خدا بخواهیم ما را از همه ی گناهان به خصوص حق الناس دور نگه دارد. از ته دل دعا کنیم و مراقب رفتارها و گفتارهایمان هم باشیم. آن وقت است که معنی «از تو حرکت، از من برکت» را خواهیم فهمید. اگر هم در موقعیتی قرار گرفتیم که احساس خطر کردیم، همان لحظه باز هم دعا کنیم، یاد خدا و نورانیت دعا، ما را از گناه حفظ خواهد کرد. «... و اعذنی فیه من الغیبة (خداوندا مرا از غیبت پناه ده)...» (بحار الانوار، ج 94، ص 343، ح 2) 2ـ بدیهای دیگران را از یاد ببریم: هرچقدر بدی کسی را در ذهنمان نگه داریم و به ایرادها و بدیهایش بیشتر فکر کنیم، کینه ای را در خود پرورش می دهیم که هر لحظه ممکن است بیرون بریزد و سبب غیبت ما از او شود. «کینه داشتن»، غیر از اینکه خود گناهی بزرگ است، عاملی برای گناهان دیگری مثل غیبت هم می شود.

3ـ موضوع را تغییر دهیم: بدون این كه جلب توجّه كنید موضوع دیگری را مطرح نموده و سعی كنید فرد غیبت کننده را وادار كنید كه دربارة آن موضوع صحبت كند تا غیبت را فراموش كرده و مجلس از حالت گناه خارج شود. 4ـ حرمت و مضرّات غیبت را متذكر شویم: حضرت پیامبر اکرم حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و سلم ـ فرمودند: «غیبت در دین مؤمن سریع‌تر از خوره‌ای كه در بدن او افتاده باشد، اثر می‌كند.» (بحارالانوار، ج 75، ص 230) یادآور شوید كه غیبت خورش سگ‌های جهنم است و باعث می‌شود كه حسنات نامة عمل غیبت كننده به نامة عمل غیبت شونده منتقل شود و بالعكس،گناهان غیبت شونده در نامة عمل غیبت كننده وارد گردد و از طرفی ریختن آبروی مؤمنین و پرده برداشتن از اعمال بد مؤمنین در واقع یك نوع دشمنی كردن با خداست؛ چون خداوند می‌خواهد كه بدی‌های دوستان خود را بپوشاند ولی غیبت كننده خلاف آن را اراده نموده است. آن گاه مقایسه كنید ببینید كه آیا چند دقیقه به كام دل عمل نمودن و تشفی خاطر پیدا كردن می ارزد به عذاب‌های سخت الهی و رسوا شدن روز قیامت و از دست دادن اعمال خوبی كه با مشقت آنها را گردآوری نموده بودید آیا رسوایی در دنیا و از نظر دیگران افتادن به این کار ها می‌ارزد؟ 5ـ معمولا همه ی ما به زبان می گوییم که خداوند برایمان از همه کس و همه چیز بالاتر و مهمتر است، اما در عمل، حرف و نگاه مردم برایمان مهم می شود. اگر واقعا رضایت خداوند را همیشه و همه جا ملاک قرار دهیم، خیلی از گناهان را مرتکب نمی شویم. همانطور که امام صادق (علیه السلام) می فرمایند: «اگر می خواهی سالم بمانی، خدا را یاد کن نه خلق خدا را. آن وقت به جای آنکه غیبت کنی، عبرت می گیری و به جای گناه، ثواب می کنی.» (مستدرک الوسایل، ج 9، ص 118، ح 10407)