سخت است برای من كه سایه ی تمام مردم از كوچه ی نگاهم بگذرد، امّا پنجره ی چشمانم به روی خورشیدِ جمالت بسته باشد!

سنی بود ولی مادری داشت شیعه ! وقتی بیدار شد دید که همسفرانش رفته اند و او را جا گذاشته اند. صدای درنده ها خبر از نزدیک بودنشان می داد

و بیابان خشک خبر از تشنگی طولانی، در آن حالت اضطراب و استیصال، به رسم مذهب پدری یکی یکی خلفا را صدا زد ، کمک خواست اما جوابی نشنید ،

نا امید از همه جا و همه کس، یاد حرف مادرش افتاد که می گفت

ما امامی داریم که فریادرس گمشدگان است. امام زنده ی ما، کنیه اش اباصالح اس

اگر او را از صمیم دل و با این نام بخوانی ، او تو را یاری می کند

همان وقت با خودش عهد بست که اگر او به فریادش برسد، به مذهب مادری در آید !

سیدی بزرگوار همراهش شد. و تا آبادی او را رساند، ابا صالح به وعده اش عمل کرده بود، حالا نوبت او بود که به وعده اش عمل کند !

پرسید: شما با من به آنجا تشریف نمی آورید؟

فرمود: هزار نفر دیگر در جایجای زمین گفته اند ؛ یا ابا صالح المهدی ادرکنی، باید به داد آنان برسم. به آبادی که رسید فردای آن روز همسفرانش به آنجا رسیدند. مکیال المکارم، ج 1