#پارت13 #پسر_بسیجی_دختر_قرتی وای اصلا یادم رفت آماده بشم، اولین لباسی که دم دستم بودرو پوشیدم: _بریم مامان من آماده ام _نه بیا بعد یه ساعت آماده نباش _اوه عشقم تلخ نشو بلاخره اومدم _واقعاً خیلی روداری _بزن بریم عاطی گلی پوفی کشید و سمت ماشینش رفت. شام رو توی محیطی شاد خوردیم. بعد شام هم به بام شهر رفتیم. کلا شب خوبی بود به من که حسابی خوش گذشته بود. صبح روز بعد با انرژی مضاعفی برای رفتن به دانشگاه آماده شدم و از اونجایی که مامان مجبور شده بود برای عمل اورژانسی خودش رو به بیمارستان برسونه نه باید تنها برای انجام کارهای ثبت نام می رفتم. یک ساعت بعد دانشگاه بودم. دهانم از صف طولانی که جلوی روم بود باز موند _اوه اینجا رو ببین کم کم دوساعت علافم همانطور که پیش بینی می کردم دو ساعت و خورده ای منتظر بودم تا نوبتم رسید بعد از انجام کارهای ثبت نام و مشخص شدن زمان کلاس ها که سه هفته بعد بود به خونه برگشتم تمام این سه هفته رو دنبال خرید برای دانشگاه بودم دقیقاً عین بچه های دبستانی هر چیزی را که میدیدم می خریدم. البته مامان هم بهتر از من هیچ حرفی نداشت سه هفته هم گذشت و بالاخره روز رفتن به دانشگاه رسید،با صدای آلارم گوشیم بیدار شدم و کش و قوسی به بدنم دادم _بزن بریم دریا خانم دانشگاه منتظرته

#سرباز 🔥 ✍ #پارت13 - چرا؟ - چون اون دقیقا همینو میخواد. با رفتارش کاری میکنه که دیگران منو زیر فشار بذارن که عکس العملی نشان بدم. بهترین راه بی تفاوت بودنه. مریم که از حرف های پویان خبر نداشت، گفت: _شاید خدا میخواد تو کمکش کنی تا تغییر کنه. _مگه من کیم که بتونم به یکی دیگه کمک کنم. یه روز افشین سر راه فاطمه ایستاد. بازهم اطرافشون شلوغ بود.افشین طوری که بقیه هم بشنون با احترام گفت: -خانم نادری،من به شما علاقه مند شدم، با من ازدواج میکنید؟ فاطمه با آرامش گفت: -ما مناسب هم نیستیم. خواست بره که افشین دوباره مانعش شد و گفت: -هرکاری شما بگید انجام میدم.همونی میشم که شما میخوای. - آقای مشرقی،اگر فکر میکنید شیوه زندگی ای که من میگم درسته،پس کار درست رو انجام بدید،چه من با شما ازدواج کنم،چه نکنم...اگر هم فکر میکنید شیوه زندگی من درست نیست،بهتره بخاطر من کار اشتباه انجام ندید.همچین زندگی ای دوام نداره. نگاه سرد و گذرایی به افشین انداخت و رفت. افشین وقتی دید این راه هم بی فایده ست،روشش رو عوض کرد. چند روز بعد، فاطمه تنها میرفت خونه. به خیابان خلوتی رسید.ماشینی جلوی ماشینش پیچید. فاطمه ترمز کرد. به راننده اون ماشین دقت کرد،افشین بود که نگاهش میکرد.فاطمه ترسید ولی سعی کرد خونسرد باشه.افشین از ماشینش پیاده شد و سمت ماشین فاطمه رفت.فاطمه به سرعت دنده عقب رفت و از یکی از کوچه ها به خیابان شلوغ تر رفت. تصمیم گرفت دیگه از خیابان های خلوت رفت و آمد نکنه و تا حدامکان تنها نباشه. هرچی فاطمه با سردی با افشین برخورد میکرد،افشین بیشتر عصبانی میشد و کینه به دل میگرفت. چند روز بعد همونجایی که فاطمه بهش سیلی زده بود،ایستاده بود.فاطمه نزدیک میشد.وقتی متوجه افشین شد سرعتشو بیشتر کرد تا زودتر رد بشه. افشین جلوش ایستاد، طوری که فاطمه نمیتونست به مسیرش ادامه بده.ایستاد و با بی تفاوتی به افشین نگاه کرد.افشین خیره نگاهش میکرد.مدتی فقط به هم نگاه کردن. فاطمه اونقدر عصبی بود که اصلا به چهره افشین دقت نمیکرد.گرچه به ظاهر بی تفاوت به نظر میومد. بالاخره افشین گفت: _قبلا گفتی خیلی ها بخاطر چادرت بهت نگاه نمیکنن.پس چرا الان چادرت کاری نمیکنه که من نگاهت نکنم. فاطمه با خونسردی گفت: _اون چیزی که باعث میشه بعضی ها بخاطر چادرم به من نگاه نکنن درک و شعورشون هست،چیزی که تو نداری. افشین خیلی عصبانی شد ولی لبخند میزد.فاطمه با اخم و تنفر نگاهش میکرد. افشین همونجوری که دستشو میاورد بالا گفت: _من روسری تو میدم عقب تر تا وقتی اخم میکنی حداقل آدم از حالت ابرو هات بفهمه.اینطوری منم... فاطمه نذاشت ادامه بده و سیلی محکمی به افشین زد. صورت افشین بخاطر سیلی محکم فاطمه کاملا برگشته بود.فاطمه هم از فرصت استفاده کرد و سریع از اونجا دور شد. افشین با خشم و کینه به رفتن فاطمه نگاه میکرد و گفت: _این دومین بارت بود فاطمه نادری..