#پارت14 #پسر_بسیجی_دختر_قرتی بعد یه دوش و خشک کردن موهام رفتم سراغ آرایش کردن. البته چون روز اول بود ترجیح دادم آرایشم کاملاً ملایم باشه پس فقط یه مداد داخل چشم های درشت رنگ شبم کشیدم و یه رژ گلبهی با یه روژ گونه هم رنگش شد همه آرایشم رفتم سر وقت لباس _حالا روزه اولی چه لباسی بپوشم مناسب باشه؟برد کلی بلو پین کردن کمدم تصمیم گرفتم شلوار جین یخی با مانتو سرمه ای کوتاهم که تا بالای زانوم بود رو بپوشم،درسته تیپم عین بچه دبیرستانیا شد ولی خوب روز اول بود و باید سنگین میرفتم تا ببینم جو چطوره تیپ های مخصوص دریا رو بزنم به حرف های خودم خندیدم پاک خل شدم با یه بسم الله سمت دانشگاه رفتم: _اینجا رو باش فکر کردم فقط من بچه مثبت بازی در آوردم زود اومدم نه انگار این بچه دکترا همه مثل من ذوق زده هستند خوشحال از اینکه کلاس ها تشکیل میشه سمت کلاس رفتم جز من ده،دوازده نفر دیگه توی کلاس بود که ترم اولی به نظر می رسیدن اولین صندلی رو انتخاب کردم و نشستم چند دقیقه که گذشت دختر ناز و شیک پوشی سمتم اومد و به صندلی کناریم این اشاره کرد: _چه کسی خانم؟ _نه بفرمایید دستش رو سمتم گرفت،همینطور که دستم رو توی دستش میذاشتم گفت: _ببخشید سلام نکردم،سلام من مریم هستم افتخار آشنایی با چه کسی رو دارم؟ لبخند به لحن مثبتش زدم:

#سرباز 🔥 ✍ #پارت14 فاطمه از دیدار خداحافظی پویان،وقتی مطمئن شد حرفهای پویان حقیقته، تصمیم گرفت کلاس های دفاع شخصی شرکت کنه، تا اگه لازم شد بتونه از خودش دفاع کنه. پنج ماه بود که این کلاس ها رو مرتب شرکت میکرد.بخاطر همین قدرتش بیشتر شده بود. همونجوری که به سرعت از افشین دور میشد تو دلش با خدا حرف میزد. خدایا با چی #امتحانم میکنی؟ با آبرو؟ با صبر؟ با ایمان؟ با توکل؟ نمیدونم امتحان اصلی‌ت چیه.تا الان که خیلی سخت بود.بازهم کمکم کن. سوار ماشینش شد و به امامزاده رفت. خیلی دعا و گریه و توسل کرد.کاری که این روزها و شبها زیاد انجام میداد.ولی بعضی وقت ها شرایط واقعا براش سخت میشد. افشین،فاطمه رو تعقیب میکرد. فاطمه هر روز دانشگاه میرفت.عصر باشگاه میرفت.نماز مغرب رو مسجدی که سر راهش بود،میخوند.بعد میرفت خونه، گاهی حنانه،دختر عمه ش که شش ساله بود رو سوار ماشینش میکرد و به خونه شون که چند خیابان پایین تر بود، میرساند. فاطمه از ماشین پیاده شد، تا برای حنانه بستنی بخره.وقتی برگشت، حنانه نبود.به خیابان نگاه کرد،نبود. به پیاده رو نگاه کرد،نبود.تمام مغازه های اطراف رو گشت،نبود.از نگرانی چیزی نمونده بود سکته کنه.اونقدر پریشان بود که آدم های دیگه هم متوجه شدن و دورش جمع شدن. فاطمه عکس حنانه رو بهشون نشان داد و هرکدوم یه طرف دنبالش میگشتن.اما هیچ خبری از حنانه نبود. یک ساعت گذشت. گوشی فاطمه زنگ میزد.عمه ش بود. حتما نگران شده بود.فاطمه نمیدونست چی بگه. تماس قطع شد. با امیررضا تماس گرفت و بریده بریده جریان رو تعریف کرد. نیم ساعت بعد امیررضا رسید. از دور فاطمه رو دید که مثل مرغ سرکنده اینور و اونور میرفت و گوشی همراه شو به آدم های دیگه نشان میداد. صداش کرد. فاطمه وقتی امیررضا رو دید روی زانوهاش افتاد.امیررضا سریع رفت پیشش. -چی شده؟!! باور نکرده بود حنانه گم شده باشه. حنانه بچه باهوشی بود،میدونست که نباید بی خبر از ماشین پیاده بشه. امیررضا با حاج محمود و پدر حنانه تماس گرفت.خیلی زود پدرومادر فاطمه و پدرومادر حنانه رسیدن.فاطمه وقتی چشمش به عمه ش افتاد،دلش میخواست از خجالت بمیره.عمه فاطمه هم وقتی حالش رو دید چیزی بهش نگفت. امیررضا و پدر حنانه به کلانتری رفتن. بقیه هنوز تو خیابان دنبالش میگشتن. ساعت های سختی بود،برای همه. شب از نیمه گذشته بود، که همسایه حاج محمود تماس گرفت و گفت دختر بچه ای بیهوش جلوی در خونه شون افتاده.حاج محمود و زهره خانم و فاطمه و عمه ش سریع به خونه رفتن. افشین تو کوچه منتظر بود. جلوی در خونه بودن که برای فاطمه پیامک اومد.شماره ناشناس بود.نوشته بود: -این بار حالش خوبه. گوشی فاطمه از دستش افتاد. وقتی حنانه رو دید محکم بغلش کرد. هیچی نمیتونست بگه.از همه شرمنده بود.رفت اتاقش و نماز میخوند و از خدا کمک میخواست. فردای اون روز به دانشگاه رفت. افشین سر راهش ایستاده بود و با پیروزمندی نگاهش میکرد. فاطمه نگاه حقیرانه‌ای بهش انداخت و رفت.افشین عصبی‌تر از قبل شد. چند روز بعد فاطمه و مریم...