عده ا ی در دنیا ،آنقدر رشد می کنند که از تکامل برزخی بی نیاز می شوند.اشخاصی مانند پیامبر و امامان که به مقامات عالی انسانی رسیده اند مفهومی ندارد که به گذر مراحل برزخی مشغول باشند تمام دنیا و برزخ برای رساندن انسان به کمال خلق شده و گذر از آنها مسیری است که ما را به کمال می رساند

حال اگر کسی قبل از این ها به کمال رسیده باشد نیازی به حرکت برزخی ندارد البته چون او این منازل را پشت سر گذاشته در برزخ حاضر و ناظر است و حضور او منافاتی با طی مسیر وی ندارد.

کسانی که در دنیا متوقف بوده آنجا نیز اگر چه توقف کامل ندارند اما پیشرفت قابل ملاحظه ای نیز نخواهند داشت

آن ها که در مسیر بهشت قرار می گیرند با هر نعمت جدید و هر التذاذ و تنعم جدید حرکتی رو به صعود داشته

و آنان که در مسیر جهنم قرار می گیرند با هر عذاب و درد جدید حرکتی رو به سقوط بیشتر،خواهند داشت

درک این مطلب نیز بار جوع به خود امکان پذیر است،نعمت های برزخی همان ثمره ی اعمال دنیوی ماست و البته ده برابر آن.چون خدا می فرماید:هر کس نیکی بیاورد برای او ده برابر خواهد بود(انعام 160).

حال به خود رجوع نموده ببینیم آیا در همین دنیابا انجام هر عمل نیک،معنوی و الهی احساس لذت و قرب به خدا می کنیم یا نه؟

همبن طور که اینجا با هر عملی رو به جلو می رویم آنجا به مراتب سرعتمان بیشتر است

چون نظام،نظام برزخی است از دنیا شدیدتر و موانع فراوان دنیوی را ندارد.با استفاده از نعمت های برزخی متوقف نشده بلکه بالاتر می آییم