📌اشتباهی که بچه‌ها را بی اراده می‌کند! دو خانواده را در نظر بگیریم. فرزند خانواده اول از مدرسه به خانه می‌آید. مادر از او می‌پرسد: «امتحان دادی؟ چند شدی؟» فرزند با افتخار می‌گویند ۱۱ شدم. مادر تعجب می‌کند و فرزند در پاسخ تعجب مادر می‌گوید همه ۸ و ۹ شدند!! دقت کنیم ما این بچه‌ها را در این وادی می‌اندازیم و به آنها یاد می‌دهیم که ملاکت هنجارهای اجتماعی باشد! این بچه، وقتی به دانشگاه هم برود اگر جو غالب دانشگاه بی نماز و بی‌حجاب باشد، اینکه کمی از آنها بهتر باشد برایش کافی است. اما در خانواده دوم، بچه به خانه می‌آید و مادرش از او می‌پرسد «امتحان دادی؟ چند شدی؟» با ناراحتی می‌گوید ۱۹/۵ شدم. مادر می‌گوید مشکلی ندارد! فرزند می‌گوید به نمره کاری ندارم. من تمام تمرین‌ها را حل کرده بودم. رفع اشکال کردم و به خودم قول داده بودم که هیچ اشتباهی نکنم. اما نمی‌دانم کجا اشتباه شد؟! از این ناراحتم. این نگاه معطوف به تکلیف است اما نگاه اول، نگاه معطوف به اجتماع بود. اما چه کسی این نگاه‌ها را در بچه ها شکل می‌دهد؟ وقتی که مثلاً بچه می‌آید و می‌گوید: «عید بریم شمال؟» ما هم در پاسخ می‌گوییم: «چه کسی در این سرما به شمال می‌رود؟» این پاسخ مشکل دارد. چرا دلیل کار خود را به جامعه نسبت می‌دهیم؟ اگر نمی‌خواهیم برویم، لازم است چند استدلال منطقی بیاوریم. ما هر گفتگویی با بچه‌ها به کار می‌بریم یک آموزش منفی به آنها می‌دهیم. باید اینها را حذف کنیم و به جای آن مثلا وقتی فرزند از امتحان می‌آید، کاری نداشته باشیم که نمره دیگران چند شده است. بلکه از او بپرسیم: «آیا تو خودت احساس موفقیت می‌کنی؟ آیا از آنچه امروز انجام دادی احساس رضایت داری؟» سوال ما فقط باید راجع به خود فرزند باشد. #مسئولیت_پذیری #مربی_تربیتی #اراده ✅ https://eitaa.com/morabbi_tarbiati