. . ولی بی خبراز اینکه این گریه ..گریه درد جسم نیست. درد روح و روانه ..درد جگر آتیش گرفتمه !چهارروز تو بیمارستان شب و روزم با گریه گذشت. چهارروزی که با هررصدای دری سریع برمیگشتم سمت درو هربارناامید تر میشدم .بلاخره روزچهارم نزدیک ظهرربود بابام رفته بود دنبال کارهای ترخیصم...نیم خیز روی تخت دراز کشیده بودم .مثل همیشه به یه گوشه زل زده بودم و گاهی فقط آه میکشیدم ..که یهو صدای احمد وجودمو لرزوند... _:الهه؟!! فکر کردم تو رویا و خیالم ..دوباره بلندتر صدام کرد _:الهه؟ حیرون برگشتم سمت صدا ..خودش بود! تا دیدمش مثل بچه ها گریه کردم ..دوید سمتم ..بغلم کرد. .ولی دستهای من انگار تردید داشتن برای بغلش کردنش .. با بغض گفت .. _:از دیشب زنگ میزنم گوشیت خاموشه ..امروز رفتم دم در سمیه گفت که بیمارستانی ..نمیدونی چجوری خودمو رسوندم ..چرا به من خبر ندادین؟! منگ نگاهش کردم ..از شدت عصبانیت فقط خندیدم .. _:چیه ؟میخندی؟! _:پدرو مادرت همون شب که من اینجا بستری شدم اومدن بیمارستان ..ازاونا بپرس چرا بهت نگفتن ..آهان یادم اومد..خاله گفت نخواستیم غصه بخوری .... احمد برافروخته شد ...دیگه ادامه ندادم .. بابام اومد ..دلخور نیم نگاهی به احمدکرد و گفت آماده شو دخترم بریم خونه ..احمد مثل همیشه سرش پایین بود ..وقتی بابام رفت بیرون ..گونمو بوسید ..سرمو روی سینش گذاشت و گفت. بهت قول میدم برات جبران کنم ! حالا هروقت حالم بد میشدو احمد برای خوب شدن حالم تلاش میکرد همیشه فکررمیکردم که داره جبران میکنه ..ولی هیچ چیز همیشه قابل جبران نیست .. احمد اب پرتقال و گرفت سمتم .از فکر خاطرات تلخ اومدم بیرون .. _:بخورعزیزم تشکر کردم و خوردم .همون شب تو تماس تلفنی که با احمد داشتن احمد گفت که بچه دختره ..نزدیک ده شب بود که همشون اومدن خونمون ..دوتا خواهرشوهرام و پدرو مادرش .چهرشون ماتم زده بود..کارد میزدی خونشون نمی اومد مخصوصا خواهرشوهرام ..با شکمی که نزدیک دهنم دیگه رسیده بودو راه رفتن برام بشدت سخت .بلندشدم و تمام و کمال ازشون پذیرایی کردم ...فقط میخواستم بهونه دستشون ندم ..تا نشستم ..شروع کردن به متلک گفتن ..اخرشم خواهرشوهرم گفت ..دنیا اومد انتظاررنداشته باشی نزدیکش بشیم! انگار آب داغ ریختن رو سرم ..چشم غره ای به احمد کردم ولی احمد با نگاهش ازم خواست آروم باشم ..!! وقتی نیش و کنایشون تموم شد رفتن!کمی بعداز رفتنشون حس کردم چشمهام سیاهی میره ..به حدی دلمو شکستن که دیگه قلبم تاب نیاورد ..دستمو به لبه مبل گرفتم و داد زدم احمد و چشمهام بسته شد....

دعای #فرج مولا «الهی عظم البلاء» با صدای #فرهمند بخوان دعای فرج را، دعا اثر دارد🍃 قرار ما هر شب حوالی ساعت ۲۱ التماس دعا🌹 *________ @mosaferneEshgh

🌸🍃 🌺شهید شاهرخ ضرغام (57) 🌺 بشکه 1 (راوی : قاسم صادقی) نيروهای دشمن هر از چند گاهی به داخل مواضع ما پيشروی می کردند. ما هم تا آنجا که توان داشتيم با آنها مقابله می کرديم. در يکی از شب های آبان ماه، نيروهای دشمن با تمام قوا آماده حمله شدند. سيد هر چقدر تلاش کردکه از ارتش سلاح سنگين دريافت کند نتوانست. همه مطمئن بودند که صبح فردا، دشمن حمله وسيعی را آغاز می کند. نيروهای ما آماده باش کامل بودند، اما دشمن با تمام قوا آمده بود. شب بود. همه در اين فکر بودند که چه بايد کرد. ناگهان سيد گفت: هر چی بشکه خالی تو پالايشگاه داريم، بياريد توی خط می خواهيم يک كار سامورائی انجام بديم! با تعجب گفتم: بشكه گفت: معطل نكن. سريع برو ...نيمه های شب نزديک به دويست عدد بشکه در بين سنگرهای نزديک به دشمن توزيع شد. اما هيچکس نمی دانست چرا! ما بايد جلوی دشمن را می گرفتيم. برای اينكار بايد خاكريز میزديم. ساعتی بعد حسين لودرچی با لودر موجود در مقر به خط آمد و مشغول زدن خاكريز شد. بچه ها هم با وسايل مختلف مرتب به بشکه ها می کوبيدند. اين صداها باعث شد كه صدای لودر به گوش دشمن نرسد. هر کس هم از دور صداها را می شنيد يقين می کرد که اينها صدای شليک است دشمن فكر كرده بود ما قصد حمله داريم. همزمان با اين کار بچه ها چند گلوله خمپاره و آرپی جی هم شليک کردند چند نفر از بچه های گروه شاهرخ هم فانوس روشن را به زير شكم الاغ بستند و به سمت دشمن حرکت دادند با اينکار دشمن تصور می کرد که نيروهای ما در حال پيشروی هستند. هر چند سيد مجتبی از اين کار ناراحت شد و گفت: نبايد حيوانات را اذيت کرد اما در نهايت ناباوری صبح فردا خاكريز بزرگی از كنار جاده تا ميدان تير كشيده شده بود دشمن گيج شده بود آنها نمی دانستند كه اين خاكريز كی زده شده. تمام سنگرهای كه دشمن برای حمله آماده كرده بود خالی بود.

⚠️👇

. چشمهام بسته شد ..وقتی چشمهامو با سرو صدای پرستارها باز کردم ....همه چیز یادم اومد ..دم و دستگاه زیادی بهم وصل کرده بودن ..پرستارها بدون توجه به من ..بهمدیگه میگفتن ..برو به دکتربگو بچه ضربان نداره ..ولی من میشنیدم...داد زدم ..من دارم میشنوم ..ضربان داره. .. خیلی خونسرد گفت. _:خانوم شما بهترمیدونین یا ما ؟!این ضربان یعنی نداشتن ضربان .! با صدای بلندی دلسوز گریه میکردم ..داد میزدم بچم زندس ..احمد زود اومد بالاسرم ..دستپاچه بود..سعی میکرد ارومم کنه ..دستم تو دستش بودکه صداش زدن و رفت ..فهمیدم دارن ازش امضا میگیرن برای سزارین. داد میزدم احمد اینجا نه ..من اینجا نمیخوام جراحی بشم ..از اول بارداری تحت نظر یه. دکتر متخصص بودم حالا تو بیمارستان نزدیک خونمون که هیچ شناختی از دکتراش نداشتم میترسیدم برم زیر تیغ جراحی ..نگران بودم و دلواپس ..نگران بچه ای که جونم به جونش بند بود...وقتی احمد اومد بالا سرم نفس های عمیقی کشید و گفت نگران نباش ..فهمیدم امضا داده ! بی توجه به گریه و التماس و زجه هام منو بردن اتاق عمل ....تا خود اتاق عمل تا لحظه بیهوشی قسمشون میدادم زنگ بزنن دکترخودم ..ولی هیچ کس انگارصدامو نمیشنید .بی توجه به ناله هام بیهوشم کردن .. با صدای گریه بچه با سنگینی شدیدی که تو سرم بود سعی کردم چشمهامو باز کنم ..ولی نتونستم ..تا خواستم چشمهامو باز کنم انگار با پتک میزدن تو سرم ..دستمو به سرم گرفتم و داد کشیدم. . _:وای خدا ..من دارم میمیرم ..سرم داره میترکه ..وای خداچه بلایی سرم اومده .. صدای خواهرمو شنیدم که با گریه میگفت . _:اروم باش عوارض بیهوشیه ..دستمو فشارداد ..میدونی چقدرنگرانمون کردی ..چرا بهوش نمی اومدی ..بدون اینکه چشمهامو باز کنم ..گفتم .. _:بچم ؟دخترم ؟ _:خوبه .کنارته ..منتظره مامانش بغلش کنه بهش شیر بده... بازم خواستم چشمهامو باز کنم ولی نتونستم ..وقتی میخواستم پلک هامو ازهم باز کنن انگار یه سنگ صدکیلویی میزدن تو سرم .. گریه کردم ..زجه زدم . _:سمیه ...نمیتونم چشمهامو باز کنم ببینمش ..نمیتونم ..من چرا اینجوری شدم ..من میخوام ببینمش! سمیه با گریه دخترمو بغلم داد..سعی میکرد بخنده ولی صداش گریه داشت. . _:حالا بغلش کن ..حالت خوب میشه میبینیش .. بغلش کردم ..صورتمو بردم کنار صورتش ..دستهاشو لمس کردم ..آروم شدم ..نفسی باخیال راحت کشیدم ..باکمک سمیه دراز کشیدم و بدون اینکه دخترمو بتونم ببینم شیرش دادم ..شیرش میدادم و بی صدا گریه میکردم ..یهو صدای پایی رو شنیدم ..این صدای پای احمد بود....

دعای #فرج مولا «الهی عظم البلاء» با صدای #فرهمند بخوان دعای فرج را، دعا اثر دارد🍃 قرار ما هر شب حوالی ساعت ۲۱ التماس دعا🌹 *________ @mosaferneEshgh

🌸🍃 🌺شهید شاهرخضرغام (58) 🌺 بشکه 2 (راوی : قاسم صادقی) . شاهرخ با نيروهايش برای پاکسازی حرکت کردند دشمن مهمات زيادی را بر جای گذاشته بود من به همراه شاهرخ و دو نفر ديگر به سمت سنگرهای دشمن رفتيم. جاده ای در مقابل ما بود. بايد از عرض آن عبور می كرديم. آرام و در سكوت كامل به جاده نزديک شديم. يکدفعه ديدم در داخل سنگر آن سوی جاده يک افسر ديده بان عراقی به همراه يک سرباز نشسته اند. افسر عراقی با دوربين، سمت چپ خود را نگاه می کرد. آنها متوجه حضور ما نبودند. ما روبروی آنها در اينطرف جاده بوديم. شاهرخ به يکباره کارد خود را برداشت! از جا بلند شد. بعد هم با آن چهره خشن و با تمام قدرت فرياد زد: تكون نخور و به سمت سنگر ديده بانی دويد. از فرياد او من هم ترسيدم . ولی بلافاصله به دنبال شاهرخ رفتم. وارد سنگر دشمن شدم. با تعجب ديدم که افسر ديده بان روی زمين افتاده و غش کرده سرباز عراقی هم دستانش را بالا گرفته و از ترس می لرزيد. بالای سر ديده بان رفتم. افسری حدود چهل سال بود. نبض او نمیزد. سکته کرده و در دم مرده بود دستان سرباز را بستم. ساعتی بعد ديگر بچه های گروه رسيدند. اسير را تحويل داديم. با بقيه بچه ها برای ادامه پاکسازی حرکت کرديم. ظهر، در کنار جاده بوديم که با وانت ناهار را آوردند. يک قابلمه بزرگ برنج بود. قاشق و بشقاب نداشتيم. آب برای شستن دستمان هم نبود. با همان وضعيت ناهار خورديم و برگشتيم

⚠️👇