روضه حضرت عبدالله بن الحسن علیه السلام فَلَبِثُوا هُنَيئَهً ثُمَّ عادُوا إِلَيهِ وَ أَحاطُوا بِهِ . فَخَرَجَ عَبدُ الله بنُ الحَسَنِ بنِ عَلِيٍّ عليه السَّلام – وَ هُوَ غُلامٌ لَم يُراهِق - مِن عِندِ النِّساءِ فَشَدَّ حَتّى وَقَفَ إِلى جَنبِ الحُسَينِ ، فَلَحِقَتهُ زَينَبُ بِنتُ عَلِىٍّ عليها السَّلام لِتَحبِسَهُ ، فَأَبى وَ امتَنَعَ امتِناعاً شَديداً فَقالَ : لا وَ اللهِ لا أُفارِقُ عَمّى فَأَهوى أَبجَرُ بنُ كَعبٍ – وَ قيلَ حَرمَلَهُ بنُ كاهِلٍ - إِلَى الحُسَينِ عليه السَّلام بِالسَّيفِ. فَقالَ لَهُ الغُلامُ : وَيلَكَ يَابنَ الخَبيثَهِ ! أَتَقتُلُ عَمّى؟ وای بر تو! عموی مرا می کشی؟! سپاه ابن زیاد برای لحظاتی جنگ را متوقف نمودند، سپس برگشتند و گرداگرد امام حسین قرار گرفته و آن حضرت را محاصره نمودند. در همین زمان بود که عبدالله پسر امام حسن که کودکی نابالغ بود، از خیمه ی زنان خارج شد و شتابان دوید تا آن که پهلوی امام حسین رسید، عمه ی او حضرت زینب خود را به او رسانید و تلاش می کرد تا او را از رفتن باز دارد، اما او پافشاری کرده و می گفت: به خداوند سوگند، از عمویم جدا نخواهم شد! در این حال ابجربن کعب و طبق روایتی دیگر حرمله بن کاهل جلو آمده، شمشیر خود را کشیده و می خواست آن را بر سر امام بزند که عبدالله فریاد برآورد: وای بر تو ای حرام زاده! آیا می خواهی عموی مرا بکشی؟ فَضَرَبَهُ بِالسَّيفِ فاتَّقَى الغُلامَ بِيَدِهِ فَأَطَنَّها إِلَى الجِلدِ فَإِذا هِيَ مُعَلَّقَهٌ . فَنادَى الغُلامُ : يا اماهُ ! فَأَخَذَهُ الحُسَينُ عليه السَّلام وَ ضَمَّهُ إِلَيهِ وَ قالَ: "يَابنَ أَخى! اِصبِر عَلى ما نَزَلَ بِكَ ، وَ احتَسِب في ذلِكَ الخَيرَ فَإِنَّ اللهَ سَيُلحِقُك بِآبائِكَ الصّالِحينَ" . قالَ : فَرَماهُ حَرمَلَهُ بنُ كاهِلٍ بِسَهمٍ فَذَبَحَهُ وَ هُوَ في حِجرِ عَمِّهِ الحُسَينِ عليه السَّلام . ذبح عبدالله در آغوش حسین بحر، شمشیر را فرود آورد، عبدالله دست خود را سپر قرار داد (تا شمشیر به عمویش اصابت نکند) دست عبدالله قطع شده و به پوستی آویزان ماند، فریادش برخاست: مادر جان! امام حسین او را در آغوش گرفت و فرمود: ای پسر برادرم! بر تلخی این مصیبت که بر تو وارد شد صبر نما و از خدا طلب خیر کن؛ زیرا خداوند تو را به پدران شایسته ات ملحق خواهد نمود. راوی گفت: حرمله بن کاهل تیری به سوی عبدالله که در آغوش امام بود پرتاب کرد، تیر، گوش تا گوش عبدالله را درید و او در آغوش عموی بزرگوارش ذبح شد. #حضرت_عبدالله #شب_پنجم

وَ قالَ الرّاوى : وَ قالَ الحُسَينُ عليه السَّلام : اُبغُوا لى ثَوباً لا يُرغَبُ فيهِ أَجعَلُهُ تَحتَ ثِيابي لِئَلّا أُجَرَّدَ مِنهُ فَأُتِىَ بِتُبّانٍ ، فَقالَ : لا ، ذاكَ لِباسُ مَن ضُرِبَت عَلَيهِ الذِّلَّهُ فَأَخَذَ ثَوباً خَلِقاً فَخَرَقَهُ وَ جَعَلَهُ تَحتَ ثِيابِهِ ، فَلَمّا قُتِلَ عليه السَّلام جَرَّدُوهُ مِنهُ . ثُمَّ استَدعَى الحُسَينُ عليه السَّلام بِسَراويلَ مِن حِبرَهٍ فَفَزَرَها وَ لَبِسَها وَ إِنَّما فَزَرَها لِئَلّا يُسلَبَها ، فَلَمّا قُتِلَ عليه السَّلام سَلَبَها بَحرُ بنُ كَعبِ (لَعَنَهُ اللهَ) (أَو أَبجَرُ بنُ کَعبٍ) وَ تَرَكَ الحُسَينَ عليه السَّلام مُجَرَّداً . فَكانَت يَدا بَحرٍ بَعدَ ذلِكَ تَيبَسانِ فِي الصَّيفِ كَأَنَّهُما عُودانِ يابِسانِ ، وَ تَتَرَطَّبانِ فِي الشِّتاءِ ، فَتَنضَحانِ دَماً وَ قَيحاً إِلى أَن أَهلَكَهُ اللهُ تَعالى بِیَدِ المُختارِ. مهاجر: طلب پیراهن کهنه (امام حسین فرمودند:) لباس (کهنه و بی ارزش) که طمع کسی را برنیانگیزد برای من بیاورید، که زیر لباس های خود بپوشم تا کسی رغبت نکند که آن را از تن من بیرون آورد. شلوار تنگ و کوتاهی برای حضرت آوردند، فرمود: این را نمی خواهم؛ این لباس ذلیلان و خوار شدگان است. لباس کهنه دیگری آوردند، حضرت آن را پاره کرد و زیر لباس هایش پوشید؛ اما هنگامی که به شهادت رسید، همان را نیز از تنش به در آوردند. سپس پارچه ازاری که بافته شده ی یمن بود طلبید، آن را پاره کرد و پوشید؛ علت این که امام لباس ها را پاره می کرد این بود ( که آن حضرت آگاه بود که پس از شهادتش همه چیز او را غارت می کنند حتی لباس هایش را) و برای این که آن لباس را به یغما نبرند آن را پاره نمود، اما هنگامی که به شهادت رسید، بحر بن کعب همان را هم به تاراج برد و امام حسین را برهنه رها نمود. ابجربن کعب پس از انجام این جنایت به مکافاتی سخت دچار شد به گونه ای که هر دو دستش در تابستان همانند چوبی خشک می شد و در زمستان از دستانش چرک و خون جاری می شد و با همین حال اسف بار بود که به درک واصل شد. * گریز : قاتل حضرت عبدالله بن الحسن غارتگر لباس سیدالشهداء است. #حضرت_عبدالله #شب_پنجم