#قصه‌دلبری #قسمت‌پنجاه‌وششم یواش یواش به من فهماندند ریۀ بچه مشکل دارد.آب دور بچه که کم میشد،مشخص نبود کجا می‌رودهزکسی نظری می‌داد😖: -آب به ریه‌ش میره! -اصلا هوا به ریه‌ش نمیرسه! -الان باید سزارین بشی! دکترها نظرات متفاوتی داشتند.دکتری گفت:《شاید وقتی به دنیا بیاد،ظاهر بدی داشته باشه!》چندتا از پزشکان گفتند:《میتونیم نامه بدیم به پزشکی قانونی که بچه رو سقط کنی!》اصلاً تسلیم چنین کاری نمیشدم.فکرش هم عذاب بود😔. با علما صحبت کرد ببیند آیا حاکم شرع اجازۀ چنین کاری را به ما میدهد یا نه.‌اطرافیان تحت فشارم گذاشتند که:《اگه دکترا این طوری میگن و حاکم شرع هم اجازه میده بچه رو بنداز.خودت راحت،بچه هم راحت!》زیر بار نمیرفتم.می‌گفتم:《نه پیش پزشکی قانونی میام،نه پیش حاکم شرع!》 یکی از دکترا میگفت:《اگه منم جای تو بودم،تسلیم هیچ کدوم از این حرفا نمیشدم،جز تسلیم خود خدا!‌》می‌دانستم آن کسی که این بچه را آفریده،میتواند نجاتش بدهد.چون روح در این بچه دمیده شده بود،سقط کردن را قتل میدانستم.اگر تن به ایی کار میدادم تا آخر عمر خودم را نمیبخشم. اطرافیان میگفتند:《شما جوونین و هنوز فرصت دارین!》با هر تماسی به هم میریختم،حرف و حدیث ها کُشنده بود😣😩 حتی یکی از دکتزها وجهۀ مذهبی مان را زیر سوال برد😳.خیلی ما را سوزاند🚶‍♀، با عصبانیت گفت:《شماها میگین حکومت جمهوری اسلامی باشه!شماها میگین جانم فدای رهبر!شماها میگین ریش!شماها میگین چادر!اگه اینا نبود میتونستم راحت توی همین بیمارستان خصوصی این کارو تمام کنم!شماها که مدافعان این حکومتین،پس تاوانش رو هم بدین!》 داشت توضیح میداد که میتواند بدون نامۀ پزشکی قانونی و حاکم شرع بچه را بیندازد. نگذاشتیم جمله اش تمام شود،وسط حرفش بلند شدیم آمدیم بیرون. #ادامه‌دارد