#پای_درس_استاد_مطهری🧔🧕 { #شداید_و_گرفتاریها } قسمت اول ☝️در جلسه پیش به این مطلب اشاره کردم که یکی از اموری که سبب تکمیل و تهذیب نفس و تصفیه اخلاق و تهییج قوا و نیروهای نهفته وجود انسان می‌شود 👈و در حکم نیروی محرک دستگاه وجود انسان است، شداید و سختیها و مصیبتهاست. اکنون می‌خواهم در اطراف همین مطلب توضیحی بدهم. 💫 شداید، الطاف خداوند در آیات قرآن و روایات، زیاد این مضمون به چشم می‌خورد که خداوند فلان پیغمبر یا فلان بنده صالح دیگر را در معرض بلاها و شداید قرار داد، 👈یا این مضمون که خداوند شداید و بلاها را مخصوصاً متوجه کسانی می‌کند که مورد لطف و رحمت خاصه او هستند، یا این مضمون که شداید و سختیها تحفه‌های الهی است. 📗 مثلا در حدیث است: إِنَّ اللهَ عَزَّوَجَلَّ لَیتَعاهَدُ الْ مُؤْمِنَ بِالْبَلاءِ کما یتَعاهَدُ الرَّجُلُ اَهْلَهُ بِالْ هَدِیةِ مِنَ الْغَیبَةِ[2]. خداوند یاد می‌کند و مورد نوازش قرار می‌دهد بنده مؤمن را به وسیله فرستادن یک سختی و مشکل، 💌آن طور که یک مرد در وقتی که در مسافرت است با فرستادن یک هدیه خاندان خود را یاد می‌کند و مورد محبت ونوازش قرار می‌دهد. ☝️یا در حدیث وارد شده: اِنَّ اللهَ اِذا اَحَبَّ عَبْدآ غَتَّهُ بِالْبَلاءِ غَتّآ[1]. خداوند وقتی که بنده‌ای را دوست بدارد، او را در شداید غرق می‌کند. ☝️یا وارد شده که رسول اکرم حاضر نبود از غذای کسی تناول کند که هیچ وقت شدت و سختی و گرفتاری به سراغ او نیامده است. این را علامت عدم قابلیت او و دور بودن او از خدا می‌دانست. ❓این سؤال ابتدا به ذهن هر کسی می‌آید که چگونه لطف و محبت و رضایت خداوند از کسی، اقتضا می‌کند که او را با شداید و مشکلات مواجه کند؟ 😊لازمه مهر و محبت، فراهم کردن موجبات خوشی و آسایش است نه موجبات سختی و عدم آسایش. 👈باز یک نوع تعبیر دیگری در زبان قرآن و سنت هست که سؤال دیگری پیش می‌آورد و آن، تعبیر «امتحان» است. 💫خداوند بندگان را به وسیله شداید و بلایا امتحان می‌کند، یعنی چه؟ مگر خداوند از باطن کار مردم بی‌خبر است که می‌خواهد با امتحان چیزی را بفهمد؟ ❓مگر نه این است که در خود قرآن مجید آمده که هیچ ذره‌ای و هیچ حرکتی و جنبشی، بالاخره هیچ امر کوچک یا بزرگی در عالم هستی نیست مگر آنکه معلوم و مکشوف حق متعال است؟ پس امتحان یعنی چه؟ 💪سازندگی شداید جواب هر دو سؤال آن وقت معلوم می‌شود که فلسفه بلایا و شداید و سختیها و اثر آنها در وجود آدمی معلوم شود؛ ✨معلوم شود که به حکم قانون و ناموس خلقت، بسیاری از کمالات است که جز در مواجهه با سختیها و شداید، جز در نتیجه تصادمها و اصطکاکهای سخت، 👤جز در میدان مبارزه و پنجه نرم کردن با حوادث، جز در روبرو شدن با بلایا و مصائب حاصل نمی‌شود. 🌤نه این است که اثر شداید و سختیها تنها ظاهر شدن و نمایان شدن گوهر واقعی است، به این معنی که هرکس یک گوهر واقعی دارد که رویش پوشیده است، 🌱مانند یک معدنی است در زیر خاک و اثر شداید فقط این است که آنچه در زیر خاک است نمایان می‌شود، اثر دیگر ندارد؛ 🙅‍♂نه، این طور نیست، بالاتر است. شداید و سختیها و ابتلائات اثر تکمیل کردن و تبدیل کردن و عوض کردن دارد، کیمیاست، فلزی را به فلز دیگر تبدیل می‌کند، سازنده است، ✔️از موجودی موجود دیگر می‌سازد؛ از ضعیف، قوی و از پست، عالی و از خام، پخته به وجود می‌آورد، خاصیت تصفیه و تخلیص دارد، 👈کدورتها و زنگارها را می‌زداید، خاصیت تهییج و تحریک دارد، هوشیاری و حساسیت به وجود می‌آورد، ضعف و سستی را از بین می‌برد. 😡🙅‍♂پس این گونه امور را نباید قهر و خشم شمرد؛ لطف است در شکل قهر، خیر است در صورت شر، نعمت است در مظهر نقمت. { #ادامه_دارد... }

#پای_درس_استاد_مطهری🧔🧕 { #شداید_و_گرفتاریها } قسمت دوم 🔸ای جفای تو ز راحت خوبتر و انتقام تو ز جان محبوبتر 🔹نار تو این است، نورت چون بود؟ ماتم این، تا خود که سورت چون بود؟ 🔸از حلاوتها که دارد جور تو وز لطافت کس نیابد غور تو 🔹عاشقم بر لطف و بر قهرش به جد ای عجب من عاشق این هر دو ضد ☝️در این میان، عنصرهای قابل، حداکثر استفاده را از این لطفهای قهرنما و نعمتهای نقمت‌صورت می‌برند. این‌گونه اشخاص مایه‌دار نه تنها از شداید موجود بهره می‌برند، 😼یک نوع حالت ماجراجویی نسبت به شداید در آنها هست، به استقبال شداید می‌روند، برای خود شداید می‌آفرینند. ®مولوی برای عنصرهای قابل که از سختیها کمال می‌یابند و رشد می‌کنند و نیرومندتر می‌گردند مثلی می‌آورد، 🗣می‌گوید : هست حیوانی که نامش اسغر است کو به زخم چوب زفت و لمتر[1] است 🔻تا که چوبش می‌زنی به می‌شود او ز زخم چوب فربه می‌شود 🔻نفس مؤمن اسغری آمد یقین کو به زخم رنج، زفت است و سمین 🔹زین سبب بر انبیا رنج و شکست از همه خلق جهان افزونتر است 🔹تا ز جانها جانشان شد زفت‌تر که ندیدند آن بلا قومی دگر 👈مثال دیگری ذکر می‌کند؛ افراد سختی کشیده را تشبیه می‌کند به پوست دباغی‌شده، می‌گوید : 🔸پوست از دارو بلاکش می‌شود چون ادیم طائفی خوش می‌شود 🔸گر نه تلخ و تیز مالیدی در او گنده گشتی ناخوش و ناپاک بو 🔹آدمی را نیز چون آن پوست دان از رطوبتها شده زشت و گران 🔹تلخ و تیز و مالش بسیار ده تا شود پاک و لطیف و با فره 🔻ور نمی‌تانی رضا ده ای عیار که خدا رنجت دهد بی‌اختیار 🔻که بلای دوست تطهیر شماست علم او بالای تدبیر شماست ☝️پس جواب سؤال اول که چگونه خداوند دوستانش را دچار بلایا می‌کند، معلوم شد. 📛امتحان الهی اما سؤال دوم که امتحان در این موارد چه معنی دارد؟ جواب این سؤال هم تا اندازه‌ای از آنچه گفته شد دانسته می‌شود، ☝️اما توضیح بیشتری می‌دهم : یک وقت چیزی را مورد امتحان قرار می‌دهند برای اینکه مجهولی را تبدیل به معلوم کنند. 💎برای این کار شیئی را به عنوان میزان و مقیاس به کار می‌برند، مثل اینکه متاعی را در ترازو می‌گذارند تا بفهمند که وزن واقعی آن چقدر است. ⚖ترازو فقط وسیله توزین است، اثرش فقط این است که وزن واقعی جسم را معلوم می‌کند. ترازو خود تأثیری در زیاد کردن یا کم کردن آن جسم ندارد. 🤚همچنین است سایر میزانها و مقیاسها : میزان‌الحراره اثرش این است که درجه گرمی هوا یا بدن انسان را معین می‌کند، 📏متر اثرش این است که کمیت یک طول را معین می‌کند، علم منطق که علم میزان نامیده می‌شود ـ اثرش این است که شکل استدلالها را اندازه‌گیری می‌کند 🔎و اگر احیانآ خللی در شکل استدلال رخ داده باشد، قواعد منطقی آن را معین می‌کند. { #ادامه_دارد... }