✍ اسلام، هم دين #ولايت است و هم دين #برائت. هم #جاذبه دارد و هم #دافعه. آيات قبل، از پذيرش ولايت يهود و نصارى نهى كرد، اين آيه مى فرمايد: خدا و رسول و كسى را كه در ركوع انگشتر داد، ولىّ خود قرار دهيد. «يا ايّها الّذين آمنوا لا تتّخذوا... انّما وليّكم اللَّه...» 🧎 معمولاً در #قرآن #نماز و #زكات در كنار هم مطرح شده است، ولى در اين آيه، هر دو به هم آميخته اند. (دادن زكات در حال نماز) «الّذين يقيمون الصلوة و يؤتون الزكاة و هم راكعون» 🚫 كسانى كه اهل نماز و زكات نيستند، حقّ ولايت بر مردم را ندارند. «انّما وليّكم اللَّه...» («انّما»، نشانه ى انحصار ولايت در افراد خاصّ است) 🧎‍♂ براى توجّه به محرومان، نماز هم مانع نيست. «يؤتون الزكاة و هم راكعون» (آرى، فقير نبايد از جمع مسلمانان دست خالى برگردد.) 💡 ولايت از آنِ كسانى است كه نسبت به اقامه ى نماز وپرداخت زكات پايدار باشد. «يقيمون الصلوة ويؤتون...» («يقيمون» و«يؤتون» نشانه دوام است) ❌ هرگونه ولايت، حكومت و سرپرستى كه از طريق خدا و رسول و امام نباشد، باطل است. «انّما وليّكم اللَّه...» (كلمه «انّما» علامت حصر است) ✅ توجّه به خلق براى خدا در حال نماز، با اقامه نماز منافات ندارد.«يؤتون الزكاة و هم راكعون» 🌸 كسى كه نسبت به فقرا بى تفاوت باشد، نبايد رهبر و ولىّ شما باشد. «انّما وليّكم اللَّه... و يؤتون الزكاة» 💍 كارهاى جزئى (مثل انفاق انگشتر) نماز را باطل نمى كند. «يقيمون الصلوة و يؤتون الزكاة و هم راكعون 📊 ولايت ها در طول يكديگرند، نه در برابر يكديگر. ولايت بر مسلمين، ابتدا از آنِ خداست، سپس پيامبر، آنگاه امام. «انّما وليّكم اللَّه و رسوله و الّذين آمنوا...» 🍀 حضرت على عليه السلام در زمان خود پيامبرصلى الله عليه وآله نيز ولايت داشته است.

۶۷ مائده 💎💎💎💎💡💡💎💎💎💎 ✍اين آيه به دلايلى كه خواهد آمد مربوط به #جانشينى_حضرت_على عليه السلام و نصب او به #ولايت در #غدير_خم به هنگام برگشت #پيامبر_اكرم ص از سفر حج در سال #دهم_هجرى است. جالب اينكه اين آيه در ميان دو آيه اى قرار گرفته كه مربوط به اقامه كتاب آسمانى است و شايد اشاره به اين باشد كه ميان رهبر معصوم و اقامه ى كتاب آسمانى، پيوند محكمى برقرار است. آرى، امام است كه مى تواند كتاب آسمانى را به پا دارد و اين كتاب خداست كه مى تواند امام واقعى را معرّفى كند. همه ى مفسّران شيعه به اتكاى روايات اهل بيت عليهم السلام و نيز بعضى از مفسّران #اهل_سنت به عنوان يكى از مصاديق، آيه را مربوط به نصب حضرت على ع در غدير خم به ولايت و امامت دانسته اند. (144) جالب آنكه صاحب تفسير المنار از مسند احمد و ترمذى و نسائى و ابن ماجه، حديثِ «مَن كنتُ مولاه فعلىّ مولاه» را با سند صحيح و موثّق بيان كرده است و سپس با دو جمله به خيال خود در آن تشكيك نموده است: اوّل اينكه مراد از ولايت، دوستى است. (غافل از آنكه دوستى نياز به بيعت گرفتن و تبريك گفتن و آن همه تشريفات در غدير خم نداشت) دوّم آنكه اگر حضرت على عليه السلام امام و رهبر بعد از رسول اكرم صلى الله عليه وآله بود، چرا فرياد نزد و ماجراى نصب خود را در غدير نگفت؟! (غافل از آنكه در سراسر #نهج_البلاغه و كلمات حضرت على عليه السلام ناله ها و فريادها مطرح است، ولى صاحب المنار گويا آن ناله ها و فريادها را نشنيده است. (145) در تمام #قرآن تنها در اين آيه است كه پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله نسبت به كتمان پيام، تهديد شده كه اگر نگويى، تمام آنچه را كه در 23 سال #رسالت گفته اى هدر مى رود. پس بايد ديد چه پيام مهمى است كه اين گونه بيان مى شود؟ پيامبر اكرم صلى الله عليه وآله به حضرت على عليه السلام فرمود: اگر آنچه درباره ولايت تو است به مردم نرسانم تمام اعمال من محو مى شود. (146) در اين آيه چند نكته است كه جهت گيرى محتوايى آن را روشن مى كند: - سوره مائده، در اواخر عمر شريف پيامبر نازل شده است. - در اين آيه، بجاى «يا أيّها النّبى»، تعبير «يا أيّها الرّسول» آمده است، كه نشانه ى يك رسالت مهم است. - به جاى فرمان «أبلغ»، فرمان «بَلّغ» آمده كه نشانه ى ابلاغ قطعى ورسمى ومهم است. - پيامبر نسبت به نرساندن يك پيام مهم تهديد شده كه اگر نگويد، همه ى زحماتش به هدر مى رود. - رسول خداصلى الله عليه وآله از عواقب كارى هراس دارد كه خداوند او را دلدارى مى دهد كه ما تو را از شر مردم نگه مى داريم. - پيامبر، از جان خود نمى ترسد. زيرا در روزگار تنهايى كه با بت ها مبارزه مى كرد و در جنگ ها كه با مشركين درگيرى نظامى داشت، از خطرها نمى ترسيد. (در حالى كه سنگباران مى شد، و يارانش شكنجه مى شدند، حالا در اواخر عمر و در ميان اين همه يار بترسد؟!) - در آيه، پيامى است كه به لحاظ اهميّت، با همه پيام هاى دوران نبوّت و رسالت، برابر است كه اگر اين پيام به مردم نرسد، گويا همه ى پيام ها محو مى شود. - محتواى پيام، بايد مسأله اى اساسى باشد، وگرنه در مسائل جزئى و فردى، اين همه تهديد و دلدارى لازم نيست. - پيام آيه، مربوط به توحيد و نبوّت و معاد نيست، چون اين اصول، در روزهاى اوّل بعثت در مكّه بيان شده و نيازى به اين همه سفارش در اواخر عمر آن حضرت ندارد. - پيام آيه، مربوط به نماز، روزه، حج، زكات، خمس وجهاد هم نيست، چون اينها در طول 23 سال دعوت پيامبر بيان شده و مردم نيز به آن عمل كرده اند و هراسى در كار نبوده است. پس، محتواى اين پيام مهم كه در اواخر عمر شريف پيامبرصلى الله عليه وآله نازل شده چيست؟ روايات بسيارى از شيعه و سنّى، ما را از تحيّر نجات داده و راه را نشان مى دهد. روايات مى گويد: آيه مربوط به هجدهم ذيحجه سال دهم هجرى در سفر #حجة_الوداع پيامبر اسلام است، كه آن حضرت در بازگشت به سوى مدينه، در مكانى به نام «غدير خم» به امر الهى فرمان توقّف داد و همه در اين منطقه جمع شدند. مكانى كه هم آب و درخت داشت و در گرماى حجاز، كارساز بود و هم محلّ جداشدن كاروان هاى زائران مكّه بود و اهل يمن، عراق، شام، مدينه و حبشه از هم جدا مى شدند. در آنجا، پيامبر خدا در ميان انبوه ياران، بر فراز منبرى از جهاز شتران قرار گرفت و خطبه اى طولانى خواند. ابتداى خطبه، توحيد، نبوّت و معاد بود كه تازگى نداشت. سخن تازه از آنجا بود كه پيامبر، خبر از رحلت خود داد و نظر مسلمانان را نسبت به خود جويا شد. همه نسبت به كرامت و عظمت و خدمت و رسالت او در حد اعلا اقرار كردند. وقتى مطمئن شد كه صدايش به همه ى مردم، در چهار طرف مى رسد، پيام مهم خود را نسبت به آينده بيان كرد. و فرمود: «من كنت مولاه فعلىّ مولاه» هر كه من مولاى اويم، اين علىّ مولاى اوست و بدين وسيله جانشينى حضرت على عليه السلام را براى پس از خود به صراحت اعلام داشت. امّا پس از وفاتش، وقتى حضرت👇

۱۲۹ انعام 🌸🌸🌸🌹🌹🌹🌸🌸🌸 تداوم #ولایت و سرپرستی در #قیامت ✍در آيه 127 خوانديم كه سرپرست آنان كه به راه مستقيم مى روند، تنها خداست. در اين آيه مى خوانيم كه سرپرست گروهى از مردم به خاطر عملكردشان ستمگرانند. طبق روايات، كيفر ترك كنندگان #امر_به_معروف و #نهى_از_منكر، متخلّفان از اداى خمس و زكات و يارى كنندگان به ظالمان، تسلّطِ ستمگران بر آنان است. (476) در حديث مى خوانيم: هر گاه #خداوند از كار قومى راضى باشد، كارشان را به نيكان مى سپارد و اگر ناراضى باشد، كارشان را در دست بدان قرار مى دهد. (477) ----- 476) تفسير اطيب البيان. 477) تفسير كشف الاسرار. - همان گونه كه شياطينِ جنّ بر انسان مسلّط مى شوند، برخى از ظالمان نيز بر بعضى ديگر تسلّط مى يابند. «كذلك» - كام جويى هاى حرام، زمينه ساز حكومت هاى باطل و سلطه ى ظالمان است. «استمتع بعضنا ببعض... نولّى بعض الظالمين بعضاً» - تنها حاكمان ظالم نيستند، محكومانِ ترسو و ساكت و عياش هم ظالمند. «بعض الظالمين بعضاً» - سبب سلطه ى ستمگران، رفتار خود مردم است. «نُولّى... بما كانوا يكسبون»