مائده ۵ 🐏🐏🐏🐏🐂🐄🐏🐏🐏🐏 ✍اين آيه مى فرمايد: طعام اهل كتاب براى مسلمين #حلال است، ولى با توجّه به اينكه در آيات قبل براى استفاده از گوشت، بردن نام خدا شرط حلال بودن ذكر شده است مى فهميم كه مراد از حلال بودن طعام يهود ونصارى براى مسلمين، طعام هاى غير گوشتى است. در روايات اهل بيت عليهم السلام هم منظور از طعام را گندم، جو وحبوبات دانسته اند. برخى لغت شناسان مانند ابن أثير و خليل نيز گفته اند: در فرهنگ حجاز، به #گندم هم طعام گفته مى شود. چون اين آيه، راه را براى رفت و آمد و غذا خوردن و #ازدواج با اقلّيت هاى دينى باز كرده و ممكن است مسلمانان براى رسيدن به دختران يهودى و مسيحى هر روز رفت و آمدشان را بيشتر، و كم كم تحت تأثير تفكّر و آداب آنان قرار بگيرند و از راه اسلام جدا شوند، آخر آيه هشدار مى دهد كه هر كس ايمان خود را ناديده بگيرد عمل او تباه است. «و من يكفر بالايمان فقد حبط عمله» در مسأله ى غذا، آيه به طرفين مسلمان و اهل كتاب، اجازه مى دهد كه از طعام يكديگر استفاده كنند، «اُحلّ لكم... حلّ لهم» ولى در ازدواج، تنها اجازه ى زن گرفتن از اهل كتاب را مى دهد و اجازه ى زن دادن را نمى دهد، «المحصنات من الّذين اوتوا الكتاب» (چون معمولاً زنان، به خاطر عواطفشان، تحت تأثير مردان قرار مى گيرند، لذا اگر زنان اهل كتاب به اسلام بگروند، #رشد است، امّا زن مسلمان اگر به آنان گرايش يابد، #سقوط است. از اين رو زن دادن به اهل كتاب، جايز نيست.) «مُحصِن» و«مُحصَنة»، به معناى عفيف بودن، آزادبودن، همسر داشتن ومسلمان بودن است. در اينجا مراد از «محصنات» زنان عفيف است وگرنه ازدواج با زن شوهردار قطعاً حرام است. مراد از جواز ازدواج با اهل كتاب در اين آيه، #ازدواج_موقّت است، به دليل روايات متعدّد و به خاطر كلمه ى «اُجورهنّ» كه بيشتر در مورد مهريه ى ازدواج موقّت به كار مى رود. كسى كه به حقّانيّت چيزى اقرار كند ولى به آن عمل نكند، عملش تباه است. #امام_صادق عليه السلام ذيل آيه «و مَن يكفر بالايمان فقد حبط عمله» فرمودند: «تَرك العمل الّذى اقرّ به» در روايت ديگرى امام صادق عليه السلام فرمودند: كمترين چيزى كه شخص به خاطر آن از ايمان خارج مى شود آن است كه نظرى را بر خلاف حقّ بيابد و بر همان نظر بنابگذارد و از آن دفاع كند، آنگاه حضرت اين آيه را تلاوت كردند: «و مَن يكفر بالايمان فقد حبط عمله»