7️⃣ پرسمان مهدوی ❓چه کنم که امام زمانم رو فراموش نکنم؟ 🎤 پاسخ استاد پور سیدآقایی #مهدویت #امام_زمان #یاد_امام_زمان #آینده_روشن https://eitaa.com/bright_future313 https://www.aparat.com/bright.future

🔰 جایگاه قرآن در روایات اهلبیت ع . ۲ 📚 کتاب شریف بحارالانوار ، باب فضل القرآن ✍ سید رضی مرتضوی ⚜⚜⚜⚜⚜⚜⚜⚜ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله: مَنْ أَعْطَاهُ اللَّهُ الْقُرْآنَ فَرَأَی أَنَّ أَحَداً أُعْطِیَ شَیْئاً أَفْضَلَ مِمَّا أُعْطِیَ فَقَدْ صَغَّرَ عَظِیماً وَ عَظَّمَ صَغِیراً 🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼 پیامبر گرامی اسلام فرمودند : کسی که خدا علمی از قرآن را به او داده است، اگر گمان کند به دیگران نعمت بهتری داده شده، فضل بزرگ خدا را کوچک شمرده و با بهتر دانستن نعمتهای دیگر نسبت به علم قرآن، خود را به اشتباه انداخته زیرا آن نعمتها نسبت به قرآن ارزشی ندارند . 💠 قرآن بخوانیم 💠

,🕌 سالروز نکوداشت مرحوم علامه طباطبایی( ۲۴ آبان) ، علامه محمد حسین طباطبایی ره در سال ۱۳۶۰ ش رحلت کرد او صاحب تفسیر ارزشمند المیزان بود که مهمترین ویژگی های ایشان : ۱_ زندگی قرآنی داشت و خود را وقف تفسیر قرآن کریم کرد و۲۰جلد تفسیرالمیزان ماندگار را به جهان عرضه کرد که افتخار شیعه است ۲علاقمند‌ وخادم أهل بیت علیهم السلام واحادیث آنها بود که نمونه آن را در تفسیر روایی ایشان ونیز سنن النبی وشرح بحار الانوار میتوان دید ۳_روحیه اخلاقی و عرفانی ایشان وکتب و اشعار او در این زمینه آموزنده است رشته ای بر گردنم افکنده دوست میکشد هرجا که خاطر خواه اوست ۴_تفکر منطقی وتسلط فلسفی ایشان که در آثار او نمایان است مثل روش رئالیسم وبدایةالحکمه ونهایة الحکمه ۵_دفاع جانانه از اسلام و قرآن و اهل بیت ع وشیعه در برابر شبهات مخالفان ۶_زندگی ساده وفقیرانه ایشان همراه با عزت نفس(برای آشنایی بیشتر با ایشان خواندن کتاب مهر تابان مناسب است ) رضوان الهی قرین او و راهش پر رهرو باد ؛خداوند به ما وطلاب واساتید توفیق دهد از این الگوی علمی‌ومعنوی استفاده بیشتر کنیم ✍محمد علی رضایی اصفهانی

🔰 جایگاه قرآن در روایات اهلبیت ع . ۳ 📚 کتاب شریف بحارالانوار ، باب فضل القرآن ✍ سید رضی مرتضوی ⚜⚜⚜⚜⚜⚜⚜ قَیلَ لأَبیعَبْدِ اللَّهِ علیه السلام مَا بَالُ الْقُرْآنِ لَا یَزْدَادُ عَلَی النَّشْرِ وَ الدَّرْسِ إِلَّا غَضَاضَةً فَقَالَ لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی لَمْ یَجْعَلْهُ لِزَمَانٍ دُونَ زَمَانٍ وَ لَا لِنَاسٍ دُونَ نَاسٍ فَهُوَ فِی کُلِّ زَمَانٍ جَدِیدٌ وَ عِنْدَ کُلِّ قَوْمٍ غَضٌّ إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَةِ 🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼🌼 از امام صادق علیه السلام پرسیدند: چرا با اینهمه خواندن و درس و بیان، قرآن هر روز تازه تر می شود؟ حضرت فرمودند : زیرا قرآن کریم برای یک زمان خاص و یک مردم خاص فرستاده نشده، بلکه برای همه زمانها و همه اقوام است، به همین جهت تا روز قیامت، برای همه و در هر زمانی جدید خواهد بود . 💠 قرآن بخوانیم 💠

💠 شاگرد اخلاص 🔹 گرچه مفاخر ما در هر رشته ‌ای حرفی برای گفتن و شنیدن داشته و دارند، لکن علامه سید محمد حسین طباطبایی (رضوان الله تعالی علیه‏) خصیصه ‌ای که دارد این است که او فرزند فرآورده ‌های عبادی و خلوصی خود است؛ بیش از آن مقداری که از اساتید استفاده کرده باشد، از درون خود جوشید. ▫️ مستحضر هستید که هم «علم الدراسه» را دین به رسمیت شناخته است که فرمود: «طَلَبُ‏ الْعِلْمِ‏ فَرِیضَةٌ»[1] و هم «علم الوراثه» را که در اثر پیوند با معلِّم چنین علمی نصیب انسان می ‌شود. در «علم الوراثه» با وراثت ‌های مال فرق جوهری دارد؛ در ارث مال، تا مورِّث نمیرد چیزی به وارث نمی‌رسد، [اما] در ارث علم، تا وارث نمیرد چیزی به او نمی ‌رسد. اگر «مُوتُوا قَبْلَ‏ أَنْ تَمُوتُوا»،[2] «حَاسِبُوا أَنْفُسَكُمْ قَبْلَ أَنْ تُحَاسَبُوا»،[3] «زِنُوا أَنْفُسَكُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ تُوزَنُوا»،[4] مطرح شد، چنین انسانی که به #مقام_فنا بار یافت، از «علم الوراثه» سهمی می ‌برد. ▫️ مرحوم علامه طباطبایی بیش از آن مقداری که از کتاب و کتیبه استفاده کند، از آن «علم الوراثه» استفاده کرد، چون اساتید ایشان در تبریز و در تهران مشخص بود و در نجف هم مشخص بود. بعضی از مراجع نجف که هم دوره با ایشان بودند، چند بار به ما می ‌گفتند آنچه را که #علامه_طباطبایی دارد، برای خود اوست؛ زیرا اساتید او را ما می ‌شناسیم، هرگز به این عظمت و جلال و شکوه نبودند. بنابراین مرحوم علامه این خصیصه را دارد که « مَنْ اِصْبَحَ لِلَّهِ اِرْبَعِینَ صَبَاحاً» یا «مَنْ أَخْلَصَ‏ لِلَّهِ‏ أَرْبَعِینَ‏ صَبَاحاً فَجَّرَ اللهُ ینَابِیعُ الْحِكْمَةِ مِنْ قَلْبِهِ عَلَی لِسَانِه‏»؛[5] او شاگرد اخلاص و نماز شب و توحید خود بود. این مطلب اول. 🔹 مطلب دوم: ره آوردهای نویی که ایشان داشت، گاهی به صورت تبیین وحی درآمد و گاهی به صورت تبیین عقل. عقل وحیانی آن است که بر اساس تجربه از یک سو و تجرید از سوی دیگر، بتواند به بارگاه وحی ‌شناسی بار یابد؛ وحی را بشناسد، ضروری بداند، نبوت عام و خاص را ثابت کند، ولایت را ثابت کند، امامت را ثابت کند، [البته] در ضمن اثبات توحید، با همه أسما و صفاتش؛ این عقل می‌ شود #وحیانی! عقلی که هم تجربه حسّی را بها بدهد، هم نیمه تجربی مثل ریاضی را و هم تجریدی محض مثل کلام، بالاتر از آن فلسفه، بالاتر از آن عرفان نظری را بها بدهد، چنین عقلی می‌ تواند وحی را اثبات کند و وحی هم او را شکوفا کند که «وَ یثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ».[6] [1]. الكافی(ط ـ الإسلامیة)، ج‏1، ص30. [2]. بحارالانوار، ج69، ص59. [3]. وسائل الشیعه، ج 16، ص99. [4]. نهج البلاغه، خطبه89. [5]. ملاذ الاخیار فی فهم تهذیب الاخبار، ج14، ص347. [6]. نهج البلاغه، خطبه1. #سالگرد_علامه_طباطبایی_رضوان_الله_تعالی_علیه #مقام_فنا #علم_الوراثه #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی 📚 پیام به سالگر علامه طباطبایی (رضوان الله تعالی علیه) تاریخ: 1396/09/01 🆔 @a_javadiamoli_doross

🎞آخرین دیدار با علامۀ طباطبایی«ره» و نصیحت ایشان 📱 instagram.com/almazaheri 🌐 aparat.com/alzahra_isbn #صوت 🆔 @almazaheri

🍁🍃 🍁🍃 🍁🍃 🔸یکصد نکته اخلاقی از سبک زندگی پیامبر اسلام (ص) به روایت کتاب "سنن النبی" اثر علامه طباطبایی(ره): 🔰بخش دوم ۵۱- گرامی‌ترین افراد نزد او کسی بود که خیرش بیشتر به دیگران می‌رسید. ۵۲- هیچ کس از محضر او ناامید نبود و می‌فرمود «برسانید به من نیاز کسی را که نمی‌تواند نیازش را به من برساند.» ۵۳-هرگاه کسی از او درخواستی داشت اگر می‌شد روا می‌فرمود وگرنه با سخن خوش و با وعده‌ای نیکو او را خشنود می‌کرد. ۵۴-هرگز پاسخ رد به درخواست کسی نداد مگر آنکه برای گناه باشد. ۵۵- پیران را بسیار گرامی می‌داشت و با کودکان بسیار مهربان بود. ۵۶- غریبان را خیلی مراعات می‌کرد. ۵۷- با نیکی به شروران، دل آنان را به دست می‌آورد و مجذوب خود می‌کرد. ۵۸- همواره لبخند به لب داشت. ۵۹- چون شاد می‌شد چشم‌ها را بر هم می‌گذاشت و خیلی اظهار شادمانی نمی‌کرد. ۶۰- بیشتر خندیدن آن حضرت لبخند بود و صدایش به خنده بلند نمی‌شد. ۶۱- مزاح می‌کرد اما به بهانه مزاح و خنداندن، سخن بیهوده و تباه نمی‌ گفت. ۶۲- نام بد را تغییر می‌داد و به‌جای آن نام نیک می‌گذاشت. ۶۳- بردباری‌اش همواره بر خشم او پیشی می‌گرفت. ۶۴- از برای از دست دادن چیزهای دنیایی ناراحت نمی‌شد و یا به خشم نمی‌آمد. ۶۵- از برای خدا آن‌چنان به خشم می‌آمد که دیگر کسی او را نمی‌شناخت! ۶۶- هرگز برای خودش انتقام نگرفت مگر آن‌که حریم حق شکسته شود. ۶۷-هیچ خصلتی نزد آن حضرت منفورتر از دروغ‌گویی نبود! ۶۸-در حال خشنودی و ناخشنودی جز یاد حق بر زبان نداشت. ۶۹-هرگز درهم و دیناری نزد خود پس‌انداز نکرد. ۷۰-در خوراک و پوشاک چیزی زیادتر از خدمتکارانش نداشت. ۷۱-روی خاک می‌نشست و روی خاک خوراک می‌خورد. ۷۲- روی زمین می‌خوابید. ۷۳-کفش و جامه را خودش وصله می‌کرد. ۷۴-با دست خودش شیر می‌دوشید و پای شترش را خودش می‌بست. ۷۵-هر مرکبی برایش مهیا بود سوار می‌شد و برایش فرقی نمی‌کرد. ۷۶-هر جا می‌رفت عبایی که داشت به‌عنوان زیرانداز خود استفاده می‌کرد. ۷۷- بیشتر جامه‌های آن حضرت سپید بود. ۷۸-چون جامه نو می‌پوشید جامه پیشین خود را به نداری می‌بخشید. ۷۹-جامه فاخری که داشت ویژه روز جمعه بود! ۸۰-در هنگام کفش و لباس پوشیدن همیشه از سمت راست آغاز می‌کرد. ۸۱-ژولیده مو بودن را کراهت می‌دانست. ۸۲-همیشه خوشبو بود و بیشترین مخارج آن حضرت برای خریدن عطر بود. ۸۳-همیشه با وضو بود و هنگام وضو گرفتن مسواک می‌زد. ۸۴-نور چشم او در نماز بود و آسایش و آرامش خود را در نماز می‌یافت. ۸۵- روزهای سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم هرماه را روزه می‌داشت. ۸۶-هرگز نعمتی را سرزنش نکرد. ۸۷-اندک نعمت خداوند را بزرگ می‌شمرد. ۸۸-هرگز از خوراکی تعریف نکرد یا از غذایی بد نگفت. ۸۹- هنگام غذا خوردن هرچه حاضر می‌کردند میل می‌فرمود. ۹۰-در سر سفره از جلوی خود غذا میل می‌فرمود. ۹۱- بر سر غذا از همه زودتر حاضر می‌شد و از همه دیرتر دست می‌کشید. ۹۲- تا گرسنه نمی‌شد غذا میل نمی‌کرد و پیش از سیر شدن دست می‌کشید. ۹۳-معده‌اش هیچ‌گاه دو خوراک را در خود جمع نکرد. ۹۴-در هنگام خوردن هرگز آروغ نزد! ۹۵-تا آنجا که امکان داشت تنها غذا نمی‌خورد. ۹۶- پس از خوردن دست‌ها را می‌شست و روی خود می‌کشید. ۹۷- هنگام آشامیدن سه جرعه آب می‌نوشید؛ آغاز آن‌ها بسم‌الله و پایان آن‌ها الحمدالله. ۹۸-از دوشیزگان پرده‌نشین باحیاتر بود! ۹۹-چون می‌خواست به خانه وارد شود سه بار اجازه می‌خواست. ۱۰۰- اوقات درون خانه را سه بخش می‌کرد: بخشی برای خدا، بخشی برای خانواده و بخشی برای خودش بود و وقت خودش را نیز با مردم قسمت می‌کرد.

گفتاری از حجةالاسلام و المسلمین دکتر رضائی اصفهانی به مناسبت سالروز ارتحال مفسّر بزرگ قرآن کریم استاد علّامه محمدحسین طباطبائی (قدس سرّه) صاحب کتاب تفسیر المیزان