✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا حسین در ۱۹۱۷ خیانت انگلیسی‌ها را متوجه شد، زیرا اسناد محرمانه قرارداد توسط دولت جدید شوروی که به تازگی قدرت را به دست گرفته بود منتشر گردید و ترک‌های عثمانی آن را به اطلاع شریف حسین رسانیدند، و او را از خدعه انگلیسی‌ها برحذر داشتند. ترک‌ها از او خواستند تا با انگلیس قطع رابطه کند و به یاری مسلمین بشتابد. شریف حسین نگران شد و از دولت انگلیس توضیح خواست. اما از آن دولت قانع کننده‌ای دریافت نداشت. از طرفی صهیونیست‌ها از انگلیس و آمریکا می‌خواستند تا متفقین، رسماً تضمین نمایند که هر گاه دولت عثمانی شکست بخورد فلسطین محل مهاجرت و مملکت یهود گردد. با کوشش زیاد دکتر وایزمن عده‌ای از رجال انگلیس از جمله «لرد بالفور» وزیر خارجه وقت انگلیس طرفدار نظریه وایزمن شدند. در دوم نوامبر ۱۹۱۷ طرح حزب صهیونیسم تقدیم کابینه انگلیس شد و مورد تصویب قرار گرفت و لرد بالفور بدین مناسبت اعلامیه‌ای صادر کرد. در این اعلامیه دولت بریتانیا با صراحت اعلام می‌دارد که با «تأسیس یک وطن برای ملت یهود در فلسطین» موافق است و برای نیل به اهداف، بیشترین سعی خود را خواهد کرد، ولی در عین حال «به هیچ وجه نباید به حقوق مذهبی و شهروندی جوامع غیریهودی موجود در فلسطین لطمه وارد شود» صدور اعلامیه بالفور از طرف انگلیسی‌ها از جهتی ناشی از همدردی عده‌ای از مردم برای آرمان صهیونیسم بود، که مطالب انجیل و کشتار‌های دسته‌جمعی یهودیان در اروپای شرقی به آن دامن می‌زد، ولی نگرانی‌های بشردوستانه فقط بخشی از علت به شمار می‌رفت. برخی سیاستمداران بریتانیایی احساس می‌کردند که حضور یک دولت یهودی دوست در منطقه فلسطین نزدیک کانل سوئز که شاهرگ حیاتی امپراطوری است، فواید استراتژیک در بر خواهد داشت. در آن زمان اکثر اروپائیان به استعمار درآوردن و متمدن کردن مناطق غیرغربی را حق و حتی وظیفه خود می‌پنداشتند. «هرتزل اصرار داشت که یهودیان در فلسطین باید بخشی از استحکامات اروپا علیه آسیا، و پایگاه متمدن در مقابل بربریسم را تشکیل دهند». وی فلسطین را «گوشه ویرانه و آفت زده‌ای از شرق» خطاب کرده و می‌گفت: «یهودیان، یعنی نمایندگان متمدن غرب، با خود نظافت، نظم و فرهنگ غربی را به این ویرانه می‌آورند.» 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا در ۲۵ آوریل ۱۹۲۰ شورای عالی متفقین قیمومیت فلسطین را به دولت انگلیس واگذار کرد و ۲۲ ژوئیه ۱۹۲۲ این امر از طرف شورای مجمع اتفاق ملل به دولت انگلیس ابلاغ شد. موضوع تأسیس کانون ملی یهود در فلسطین جزء دستور قیمومیت بود و اعلامیه بالفور تقریباً کلمه به کلمه درآن درج شده بود و دولت قیم را موظف ساخته بود که استقلال و خودمختاری این کانون را تأمین نماید و در ماده (۴) کارگزاری یهود را که با دولت قیم به منظور تأسیس کانون ملی همکاری خواهد کرد به رسمیت شناخته بود و تصریح کرده بود که کارگزاری مزبور به منزله سازمان یهود می‌باشد و در ماده (۶) قید شده بود که دولت قیم باید وسایل و موجبات مهاجرت و اسکان یهودی‌ها را به صورتی که به پیروان سایر مذاهب تعدی و اجحاف نشود فراهم سازد. بعد از آنکه در ۱۹۲۰ دستور قیمومیت در «سان رمو» امضا شد دولت انگلیس به اداره این منطقه اقدام نمود و «سر هربرت ساموئل» که از خانواده‌های معروف یهودی‌های انگلیس بود، ولی در نهضت صهیونی عضویت نداشت به عنوان نخستین کمیسر عالی فلسطین انتخاب شد. هنگام متارکه جنگ بین‌الملل اول فقط پنجاه و پنج هزار یهودی در اراضی مقدس وجود داشت. حکومت جدید در‌های کشور را به روی مهاجرین یهودی باز کرد و این امر فوراً مورد اعتراض اعراب قرار گرفت. اولین کنگره افراد و جمعیت‌های مبارز فلسطینی در سال ۱۹۱۹ در شهر بیت‌المقدس تشکیل شد، در قطعنامه این کنگره مواردی از جمله تقاضای جلوگیری از مهاجرت، شکستن وعده بالفور، پایان دادن به حکومت سرپرستی و وحدت با سوریه با در نظر گرفتن اینکه فلسطین هم جزء سوریه به نام «سوریه جنوبی» باشد، گنجانده شده بود. کنگره چهارم در ژوئن ۱۹۲۱ در شهر بیت‌المقدس به دنبال کنگره‌های معمولی دوم و سوم تشکیل شد و تمام مواد قطعنامه‌های کنگره‌های قبلی را تأکید و تثبیت نمود. همچنین در روز‌های چهارم تا هشتم آوریل ۱۹۲۰ در شهر بیت المقدس، در محل «موسم النبی»، اولین شورش و اعتراضات فلسطین روی داد. مراسم مذهبی «موسم النبی» تبدیل به یک صحنه شورش و تظاهرات ملی شدیدی علیه صهیونیسم و استعمار بریتانیا شد. در جریان این شورش مردم به یهودیان حمله کردند و در اثر تصادم شدیدی که بین اعراب و یهودیان و افراد پلیس که از یهودیان دفاع می‌کردند رخ داد، عده‌ای از یهودیان و عرب‌ها کشته و مجروح شدند. در ۱۹۲۱ نیز شورش‌هایی علیه یهودی‌ها به وقوع پیوست و عرب‌های سایر کشور‌ها به روشنی مخالفت خود را با طرح صهیونیست‌ها مبتنی بر تبدیل کردن فلسطین به منطقه یهودی‌نشین اعلام کردند. در پارلمان انگلستان، صهیونیست‌ها قدرت فوق‌العاده‌ای داشتند. به همین دلیل حکام انگلیسی کوشیدند جاه‌طلبی یهود را تعدیل کنند و بدین وسیله آن‌ها را برای عرب‌ها پذیرفتنی گردانند، زیرا در غیراینصورت ممکن بود عرب‌ها برای همیشه یهودیان را از خود جدا نموده و به کلی به صورت بیگانه بنگرند. این قبیل ملاحظات موجب شد که انگلستان، به وسیله یادداشت چرچیل که در سوم ژوئن ۱۹۲۲ منتشر شد، سیاست خود را اعلام کند. در این یادداشت، «اعلامیه بالفور» که در اصل پذیرفته شده بود، به دقت و بدون کوچکترین اشتباهی مجدداً تفسیر شده بود. در این یادداشت سؤال شده بود که ماهیت موطنی یهودیان چیست؟ و جواب داده شده بود که: برخلاف تصور عده‌ای قصد آن نیست که فلسطین، همانقدر که انگلستان، انگلیسی‌نشین است، یهودی‌نشین شود، بلکه قصد این است که: «جامعه فعلی یهود، به کمک یهودیان سراسر دنیا، توسعه بیشتری پیدا کند تا اینکه جامعه تبدیل به مرکزی بشود که بطور کلی یهودیان به دلایل مذهبی و نژادی، بدان علاقه نشان دهند و افتخار کنند» در مورد مهاجرت یهودیان به فلسطین گفته شده بود که محدودیت‌هایی در مهاجرت پدیدار خواهد شد، به دلیل اینکه «ظرفیت اقتصادی این کشور در حال حاضر قدرت پذیرفتن تازه واردان را ندارد.» همچنین تصریح شده بود که قصد این نیست که «جمعیت، زبان و فرهنگ عرب از فلسطین ریشه‌کن گردد تا تحت انقیاد دیگران آورده شود 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا دولت انگلستان به سازمان صهیونیست‌ها فهماند که اگر این سازمان بخواهد قیمومیت بریتانیا بر فلسطین رسمیت پیدا کند باید این توجیه و تفسیر از اعلامیه «بالفور» را رسماً تصویب کند. هیئت مدیره سازمان صهیونیسم این توجیه و تفسیر را پذیرفت و تصویب کرد و بدین ترتیب رسماً طرح ایجاد یک دولت یهودی را رد کرد و به قول «وایزمن» اظهار امیدواری کرد که «طرحی برای ایجاد اکثریت در فلسطین تنظیم شود.» موقعی که چنین اکثریتی در فلسطین بوجود آید، دولت یهود، به جبر شرایط زمان خودبخود بوجود خواهد آمد. بدین ترتیب پیش‌نویس قطعنامه مربوط به واگذاری قیمومیت فلسطین به بریتانیا با تأیید صهیونیست‌ها از توجیه و تعبیر مجدد اعلامیه بالفور و بدون آن ماده مربوط به ایجاد دولت یهود به جامعه ملل تقویم شد و در بیست و دوم ژوئیه ۱۹۲۲ به تصویب رسید. از این تاریخ به بعد حکومت سرپرستی فلسطین هر سال سهمیه مهاجرین یهودی را اعلام کرد و عده آن پیوسته رو به افزایش نهاد. این وضعیت خشم اعراب را برانگیخت و اعتراضات ضدصهیونیستی از سال ۱۹۲۸ مجدداً آغاز گردید و در تابستان ۱۹۲۹ در کنار دیوار براق با دیوار ندبه درگیری خونینی بین اعراب فلسطین و صهیونیست‌ها درگرفت. طبق مندرجات مطبوعات فلسطین، جدال بین یهودیان صهیونیست و اعراب فلسطین در اگوست سال ۱۹۲۹ بوقوع پیوست. طی راه‌پیمایی‌هایی که طرفین انجام دادند برخوردی بسیار خونین در روز ۲۳ همان ماه بوجود آمد که بر اثر تیراندازی شدید صهیونیست‌ها و سربازان بریتانیایی، فلسطینی‌ها خسارات زیادی متحمل شدند، از آن جمله ۳۵۱ نفر شهید، ۱۵۰ نفر زخمی و صد‌ها نفر زندانی شدند. بعد از درگیری دیوار براق به تدریج مبارزات و اعتراضات مردم فلسطین اوج تازه‌ای گرفت و در سال ۱۹۶۳ قیام شیخ عزالدین قسام به وقوع پیوست؛ و این مبارزات همچنان ادامه داشت. 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا در سال ۱۹۳۹ دولت انگلیس میزگردی از نمایندگان صهیونیست و فلسطین در لندن تشکیل داد که بر اثر پافشاری طرفین در اعاده حقوق خویش بی‌نتیجه ماند. در ۱۷ ماه مه ۱۹۳۹ دولت انگلیس کتاب سفیدی منتشر ساخت و پیشنهاد کرد که ظرف مدت ده سال دولت مستقلی در فلسطین تشکیل شود که طبق قرارداد مخصوص دیگری به دولت انگلیس مربوط باشد. در این کتاب سفید سرزمین فلسطین را به سه منطقه تقسیم می‌کرد، منطقه‌ای که بطور مجاز به یهودیان واگذار می‌شود، منطقه‌ای که بطور محدود به یهودیان واگذار می‌گردد و منطقه ممنوع برای واگذاری. هر چند که اعراب پیشنهاد را پذیرفتند، اما صهیونیست‌ها از این عمل انگلیس به شدت خشمگین شدند و گفتند که دولت انگلیس جانب اعراب را گرفته است. در دوران جنگ بین‌المللی دوم تقریباً بر فلسطین آرامش حکمفرما بود. از ۲۸ آوریل تا ۱۵ مه ۱۹۴۷ سازمان ملل متحد جلسات متعددی برای رسیدگی به مسئله فلسطین برگزار کرد و تصمیم گرفت کمیته‌ای به نام کمیته مخصوص ملل متحد فلسطین تشکیل شود. اعضای کمیته مزبور که از فلسطین دیدن کردند شرح بازدید خود را همراه با پیشنهاد‌هایی تقدیم سازمان ملل نمودند. بنا به تصمیم و توصیه گروه نفوذ و اعمال فشار امریکا و نهضت صهیونیست اکثریت اعضای کمیته سازمان ملل متحد در ۲۹ نوامبر ۱۹۴۸، رأی به تقسیم سیاسی و وحدت اقتصادی فلسطین داد. طبق نظریه مزبور کشور فلسطین به دو منطقه عرب و یهود تقسیم می‌شد که شهر بیت‌المقدس به هیچ یک از مناطق تعلق نداشت و تحت اداره سرپرستی شورای قیمومیت سازمان ملل متحد قرار گرفت. در چهاردهم ماه مه ۱۹۴۸، دولت انگلیس به قیمومیت خود خاتمه داد و قشون خود را از آن کشور خارج نمود. در همان روز شورای ملی یهود در تل‌آویو انعقاد یافت و بن‌گوریون موجودیت دولت اسرائیل را اعلام و چند ساعت بعد «ترومن» رئیس جمهور وقت امریکا دولت جدیدالتأسیس را عملاً به رسمیت شناخت. ۱ـ ۲) بررسی حاکمیت و ملیت در قدس در ادوار تاریخ از آنجا که یکی از مؤلفه‌های مهم ژئوپلتیک قدس ناهمگونی مذاهب و فرهنگ‌ها بوده و این امر باعث پیچیدگی ژئوپلتیکی می‌گردد، ولی آمارنگاری عربی ـ. اسلامی بیت‌المقدس نشان می‌دهد که اکثر ساکنین شهر در طول تاریخ، عرب بوده‌اند. در قرون ۱۳ و ۱۴ میلادی تعداد ساکنان عرب شهر، بالغ بر ۴۰ هزار نفر بوده است و همچنین بعد از آزادی بیت‌المقدس در نبرد حطین جمعیت مسلمان شهر قدس بین ۷۰ تا ۸۰ درصد از کل جمعیت شهر بود. منابع تاریخی درباره مسیحیان بیت‌المقدس ذکر می‌کنند که اکثر آن‌ها اصلیت عربی دارند و بعضی اصلیت اروپائی دارند. مهمترین طوائف مسیحی که در قرن ۱۳ در بیت‌المقدس وجود داشتند شامل لاتین‌ها، سوریون (سریانی)، الیعاقبه، ارمنی، ارتدوکس، النساطره، الهنود، الاحباش و الجورجیون بودند. اما حضور یهودیان در قدس در دوران اسلامی بسیار کم بود و آن‌ها به دنبال انعقاد پیمان صلح و دریافت امان‌نامه در دوران خلیفه دوم در این شهر حضور پیدا کردند. بر اساس این پیمان یهودیان اجازه اقامت در بیت‌المقدس را نداشتند، ولی آن‌ها با پوشش خدمت در مسجدالاقصی در این شهر نفوذ کردند، ولی خلیفه عمربن عبدالعزیز به وجود یهودیان در این شهر مقدس پایان داد. 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا به اختصار می‌توان گفت که اعراب در بیت‌المقدس در تمام اعصار قدیم و حتی در دوران اشغال این شهر توسط اروپائیان حضور مستمر داشته‌اند بطوری که تمام آثار تاریخی باقیمانده در قدس عربی بوده و در تمام محلات و مناطق بیت‌المقدس این آثار به چشم می‌خورد. در دوران اسلامی شعاع حضور علمی، فرهنگی و تمدنی مسلمانان در بیت‌المقدس به قدری تابناک بود که طلاب علم و معرفت از تمام عالم اسلامی در آنجا گرد هم می‌آمدند. با بررسی ادعا‌های متفکران یهودی در اثبات وجودشان در بیت‌المقدس متوجه مــی‌شویم کــه آن‌ها دوران و اعصار تاریخ قدس را فراموش می‌کنند و بر روی آن سرپوش می‌گذارند بخصوص دوره طولانی حاکمیت عربی ـ. اسلامی از قرن هفتم میلادی تا زمان اشغال کامل قدس در سال ۱۹۶۷ را نادیده می‌گیرند. حیات بیت‌المقدس تحت حاکمیت اسلامی بیش از دوازده و نیم قرن ادامه داشته است. همچنین این مدت غیر از مدت زمانی است که قدس حیات عربی صرف قبل از ظهور اسلام داشته که این دوران هم قرون متعددی را شامل می‌گردد. به این دلایل باید گفت که ادعا‌های رژیم صهیونیستی برای برگزاری جشن‌های سه هزارمین سال تأسیس بیت‌المقدس و ادعایش مبنی بر اینکه سه هزار سال بطور متوالی قدس پایتخت یهود بوده است، معتبر و قانونی نبوده است و این ادعا بر جعل آشکار تاریخ بنا گردیده است 2⃣ موضع رژیم صهیونیستی در مورد قدس پیش از تأسیس حکومت غاصب یهود در فلسطین، رهبران جنبش صهیونیسم آرزو می‌کردند که روزگاری بیت‌المقدس را اشغال کنند. مثلاً «آلفرد موند» یکی از رهبران صهیونیسم که در سال ۱۹۲۲ وزیر کار انگلستان بود، در مجمعی به یهودیان چنین وعده داد: «روزی که هیکل سلیمان را تجدید بنا کنیم، خیلی نزدیک است و من در آینده حیات خود را وقف تجدید این بنا، بر ویرانه‌های مسجدالاقصی می‌کنم» در هفتم ژوئیه ۱۹۲۰ ژنرال «بولز» انگلیسی، فرماندار نظامی فلسطین، به دولت انگلیس چنین گزارش داد: «ابراهیم اسحق، خاخام بزرگ یهودیان فلسطین، و شورای رهبران مذهبی یهود و «اوسیشکن» نائب رئیس جمعیت صهیونیسم، رسماً از حکومت سرپرستی بریتانیایی در فلسطین تقاضا کرده‌اند که تمام بیت‌المقدس و مسجدالاقصی را به آنان واگذار نماید». در دائرة‌المعارف یهود، در ذیل ماده «صهیونیسم» می‌نویسد: «یهودیان در صددند که نیرو‌های خود را متمرکز کنند و دشمنان خود را از بیت‌المقدس بیرون کنند و آن را مقر فرماندهی خود قرار دهند «کلررنز» رئیس جمعیت «نگهبانان دیوار ندبه» در هفته‌نامه «پالستاین» شماره ششم اوت ۱۹۳۹ آشکارا چنین نوشت: «این مسجد‌الاقصای مسلمانان که بر قدس‌الاقدس، معبد سلیمان بنا شده، متعلق به یهودیان است». 🌷ادامه دارد.... 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا بدین ترتیب کاملاً روشن می‌گردد که یهودیان پیش از تشکیل حکومت غاصب خود در فلسطین همیشه در فکر تجاوز به مسجدالاقصی نخستین قبله مسلمانان بوده‌اند،، زیرا خاخام‌های یهود معتقدند که باید بر روی ویرانه‌های مسجد‌الاقصی، معبد سلیمان را از نو بنا کنند و توراتی را که در زیر بنای مسجدالاقصی مدفون است بیرون بیاورند. پس از اشغال قدس در سال ۱۹۶۷، دولت «اشکول» (نخست‌وزیر سابق رژیم صهیونیستی) سیاستش را در رابطه با قدس مشخص کرد، «اشکول در رابطه با حاکمیت اسرائیل بر کل شهر تأکید کرد و در مقابل گروهی از رهبران دینی اعلام نمود که قصد ما این است که مدیریت بین‌المللی برای اماکن مقدس قرار دهیم بدین صورت که در دست رهبران دینی ذینفع باشد. سپس توضیح داد، از خیلی وقت پیش اسرائیل برای رسیدن به ترتیبات متقابل آماده بوده است، بر این اساس منظورمان مربوط به اماکن مقدس و اداره آن می‌شود و هرگز به مسئله حاکمیت نمی‌پردازیم. بعد از آن اسحاق رابین نخست وزیر سابق رژیم صهیونیستی نیز موضع «اشکول» را پس از امضا توافقنامه اسلو تائید کرد. همزمان با شناسایی اسرائیل توسط واتیکان و درخواست پاپ مبنی بر به وجود آمدن وضعیت ویژه برای شهر قدس، اسحاق رابین اعلام کرد که منافع متعدد کلیسا‌های مسیحی را در حین مذاکرات با سازمان آزادیبخش فلسطین پیرامون قدس مدنظر قرار خواهیم داد و اضافه نمود در آنجا اختلافی بین موضع وی و موضع کشور‌های عربی پیرامون این موضوع می‌باشد و مایل به جدایی حل دینی از حل سیاسی قضیه قدس است و وضعیت دینی بدین صورت باقی خواهد ماند. همه کلیسا‌ها به صورت خودگردانی اداره خواهند شد و نیز کشور‌های اسلامی در رابطـه با چگونگـــی اداره مقدســات اسلامی مسئول خواهند شد؛ و موضع ما در خصوص قدس ثابت می‌باشد. قدس به صورت پایتخت یکپارچه تحت حاکمیت اسرائیل باقی خواهد ماند و مسئله قدس غیرقابل مذاکره می‌باشد. از طرفی موضوع اسرائیلی‌ها بر جعل آشکار تاریخ بنا می‌گردد. بدینگونه که بدون پایه و اساس تاریخی، ادعا می‌نمایند که حاکمیت یهود بر قدس سه هزار سال و بطور متوالی می‌باشد. در صورتی که با مراجعه به تاریخ می‌توان پی به بی‌اساس بودن آن برد. «اشکول» درخصوص میانگین پیشرفت یکپارچگی قدس از جنبه واقعیتی و حقوقی در بحثی ویژه با مجله «جویش آبزرور» در ۲۰ سپتامبر ۱۹۶۸، در حالی که حقایق تاریخی را نادیده می‌گیرد پاسخ داد، قدس به صورت یکپارچه و بطور دائم پایتخت اسرائیل بوده است به استثناء ۱۹ سال که بین سال‌های ۱۹۴۸ تا سال ۱۹۶۷ فاصله افتاده است، اضافه بر این، شهر از یک قرن گذشته تاکنون محل زندگی اکثریت یهودی بوده است، اما دوره ۱۹ ساله (۱۹۶۷ ـ. ۱۹۴۸) این دوره کوتاه بوده است پس به چه حقی اردنی‌ها بر بخش شرقی قدس در این دوره مسلط بوده‌اند؛ بنابراین وضعیت این شهر به صورت وضعیت سابق آن یعنی شهر یکپارچه و تقسیم نشده برگشته است. 🌷ادامه دارد..... 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا بازگشت حزب لیکود به قدرت، موضع حزب کار در خصوص مسئله قدس را رد می‌کند و مسئولین این حزب اظهار می‌دارند آنچه که حزب کار در حین گفتگو با فلسطینی‌ها ارائه نموده خطر امنیتی به وجود آورده و آنچه در مورد قدس در جریان بوده هدفش بازگشت به تقسیم این شهر می‌ باشد؛ لذا شعار «قدس با صلح» یک موقعیت بالائی را در حملات انتخاباتی لیکود علیه حزب کار به همراه داشت و قبل از به قدرت رسیدن، مجموعه‌ای از شعار‌ها و اهداف حزب لیکود را با مدنظر قرار دادن قدس عرضه می‌نمودند. از این رو روزنامه «معاریو» در ۵ حزیران ۱۹۹۶ ذکر کرد: معاون شهرداری قدس «شمویل مئیر» با آگاهی رئیس شهرداری «اولمرت» و با هماهنگی با سازمان «اتریت کوهانیم» طرحی را برای استیلای نهایی بر قدس شرقی فراهم نموده که نکات بارز آن بستن مؤسسات فلسطینی در این شهر نابودی منازل فلسطینی‌هایی که به رغم رژیم اشغالگر به صورت غیرقانونی ساخته شده اند، اخراج فلسطینی‌هایی که بصورت غیرقانونی در قدس می‌باشند و برپائی شهرک‌های جدید یهودی‌نشین می‌باشد. در یک جمعبندی کلی از نظر اسرائیلی‌ها حکومت نتانیاهو برای تقویت موضع صهیونیست‌ها در قدس، دیدگاه خشن‌تری نسبت به سایر گروه‌ها دارد؛ بنابراین موضع اسرائیلی‌ها پیرامون قدس، علیرغم امضای توافقنامه اسلو که سازمان آزادیبخش فلسطین را به عنوان طرف مذاکرات پیرامون قدس می‌شناسد و همچنین علیرغم تعهد اسرائیل نسبت به توافقات اسلو که موضوع بررسی وضعیت قدس را موکول به مرحله مذاکرات نموده است و صدور قطعنامه‌های سازمان ملل در خصوص وضعیت قدس، همچنان ثابت بوده است، اما در برنامه‌های انتخاباتی احزاب گروه‌های داخلی رژیم صهیونیستی قبل از انتخاب پارلمانی و نخست‌وزیری در سال ۱۹۹۶ درخصوص مسئله قدس مسئله به گونه دیگر است 🌷 ادامه دارد..... 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا 1⃣ همه احزاب و گروه‌های صهیونیستی در رابطه با قدس اعلام کردند، قدس کامل و یکپارچه پایتخت اسرائیل می‌باشد و برای همیشه تحت حاکمیت اسرائیل خواهد ماند. 2⃣درخصوص قدس گفتگو با فلسطینی‌ها غیرممکن می‌باشد. 3⃣ ساخت و توسعه شهرک‌های یهودی نشین در قدس ادامه خواهد داشت. 4⃣قدس بصورت یکپارچه و غیرقابل تفکیک پایتخت ابدی در اسرائیل و مرکز مردم یهود برای همیشه تحت حاکمیت اسرائیل باقی خواهد ماند. 3⃣_2⃣استراتژی یهودی‌سازی قدس از زمان تأسیس رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۴۸، آن رژیم چند هدف را در خصوص قدس شریف در دستور کار خود قرار داده است که از جمله این اهداف تصرف کامل شهر بیت‌المقدس، یهودی‌سازی این شهر با تغییر چهره و رنگ اسلامی آن و انتقال پایتخت این رژیم از تل‌آویو به بیت‌المقدس می‌باشد. رژیم صهیونیستی برای رسیدن به این اهداف اقداماتی همچون اشغال و غصب زمین‌های اعراب، تخریب منازل و اماکن اسلامی و عربی و اذیت و آزار ساکنان عرب همراه وارد نمودن فشار‌های سیاسی، اقتصادی، حقوقی و اجتماعی، بطوری که زندگی برای اعراب در این شهر بسیار مشکل می‌باشد و اخراج مردم غیریهودی این شهر که به صورت‌های مختلفی مشاهده می‌گردد، انجام می‌دهد. نخستین تلاش‌ها برای شهرک‌سازی در بیت‌المقدس از اواسط قرن ۱۹ آغاز گردید. بگونه‌ای که طی سال‌های ۱۸۴۳ ـ. ۱۸۹۷ تعداد ۲۷ شهرک یهودی در این شهر و اطراف آن و از سال ۱۸۹۷ تا ۱۹۳۰ تعداد ۲۴ شهرک یهودی دیگر در آن احداث گردید. انگلیسی‌ها نیز در دوران قیمومیت فلسطین ۱۱۷ هزار دونم (دونم مساوی یک هزار متر مربع) از اراضی حکومتی واقع در فرمانداری بیت‌المقدس را به آژانس یهود واگذار نمودند و طی این مدت از هرگونه ساختمان‌سازی در بخش شرقی بیت‌المقدس ممانعت کردند. در سال ۱۹۴۵ زمانی که فلسطین تحت‌الحمایه دولت بریتانیا بود مساحت بیت‌المقدس (۱۹۳۳۱) دونم بود، که ۵۸% از آن یعنی (۱۱۱۹۱) دونم در مالکیت اعراب و (۴۸۳۵) دونم (۲۵%) در اختیار یهودیان، (۳۳۰۵) دونم را راه‌ها و میادین تشکیل داده و ۱۷% بقیه نیز به موارد دیگر اختصاص داشت. پس از تشکیل رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۴۸، مطابق قسمت (ب) از ماده پنجم توافقنامه آتش‌بس امضا شده بین اردن و رژیم صهیونیستی در «رودس» سوم مارس ۱۹۴۹، مرز‌های بیت‌المقدس بدین صورت تعیین گردد؛ در مورد منطقه قدس خطوط مرز‌های آتش‌بس کاملاً طبق مرز‌های تعیین شده در توافقنامه آتش بس امضا شده در تاریخ ۲۰ نوامبر ۱۹۴۸ منطبق می‌باشد. 🌷ادامه دارد...... 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا از ابتدای اشغال فلسطین توسط بریتانیا در سال ۱۹۱۷، میزان مالکیت عربی در قدس بیش از ۹۰% از مساحت قدس بوده و مالکیت یهود بیش از ۴% را تشکیل نمی‌داد. همچنین ساکنان قدس را که در حدود ۴۰ هزار نفر در آن زمان بودند شامل می‌شد و ساکنان یهودی بیش از ۳۵% کل جمعیت، حدود ۱۰ هزار یهودی بودند. غیر از این، نسبت جمعیت و مالکیت یهود و عرب در زمان قیمومیت، در آغاز سال ۱۹۹۴ مشاهده گردید که نسبت به ساکنان عرب ۲۶% از مجموع ساکنان ۵۸۷ هزار نفری قدس شریف می‌باشد در حالی که نسبت ساکنان یهود به ۷۴% می‌رسد. اما ۸۶% مالکیت اراضی و املاک برای یهودیان و اماکن عمومی و ۱۰% برای عرب‌ها می‌باشد و برای حفاظت از ۴% باقیمانده طرف عربی آن کوشش می‌نماید تا اشغالگران صهیونیست مصادره ننمایند. رژیم صهیونیستی در راستای سیاست‌های توسعه‌طلبانه‌اش پس از اشغال کرانه باختری و نوار غزه در سال ۱۹۶۷، یکی از برنامه‌های یهودی سازی خود را در قالب شهرک‌سازی در قدس آغاز کرد. از اینرو یهودیان پس از مصاره زمین‌های فلسطینیان سه کمربند از شهرک‌های یهودی با هدف محاصره و جداسازی شهر بیت‌المقدس از کرانه باختری ایجاد کرده‌اند که به شرح ذیل می‌باشد: 1⃣کمربند اول دور شهر قدیمی و اطراف آن به سوی بخش غربی شهر کشیده شده که به صورت ایجاد محله یهودی و پارک ملی در درون دیوار تاریخی شهر و بخش شرقی و جنوب آن یک مرکز تجاری در داخل این کمربند می‌باشد. 2⃣ کمربند دوم محله‌های عربی بیرون از دیوار شهر، در مناطقی واقع در درون محدوده شهرداری قدس دوران حاکمیت اردنی‌ها را از سه طرف در برمی‌گیرد و شهرک‌هایی به صورت کمان، شهر را از محله‌های مسکونی اعراب در شمال و جنوب جدا می‌سازد که تعداد این شهرک‌ها در چارچوب این کمربند ۱۱ شهرک یهود می‌باشد. 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا 3⃣ کمربند سوم با هدف محاصره شهر قدس بر اساس طرح‌های پیشنهادی اسرائیل و یهودی‌سازی آن ایجاد شده، این طرح در صدد تهی‌سازی محله‌های عربی از ساکنین آن و جایگزینی یهود به جای آن‌ها است؛ بنابراین تا سال ۱۹۹۶ حدود ۷۱% از مساحت قدس شرقی مصادره گردیده است که ۳۱% آن به بهانه مصالح عمومی و ۴۰% دیگر به بهانه مناطق فضای سبز مصادره شد و اعلام گردید این مناطق قابل ساختمان‌سازی نیست، ولی پس از مدتی اجازه ساختمان‌سازی در آن مناطق به یهودی‌ها داده شد، در حالی که ساختمان سازی برای عرب‌ها منع شده بود. در دوران اشغال، اسرائیلی‌ها ۱۵ شهرک و ۱۷ محله مسکونی در زمین‌های مصادره شده قدس شرقی تا سال ۱۹۹۶ ساختند و ۸۸% از کل واحد‌های مسکونی که در قدس شرقی بنا گردیده بود برای اقامت یهودیان بود، در حالی که فقط ۱۲% در محله‌های عربی ساختمان‌سازی صورت گرفته بود. همچنین هیچ واحد مسکونی برای اعراب از ۳۸۵۰۰ واحد مسکونی که در قدس شرقی بر روی زمین‌های مصادره شده عرب‌ها ساخته شده بود اختصاص ندادند. 🍃وضعیت در روند تغییر بافت جمعیت شهر قدس رژیم صهیونیستی از ابتدای اشغال قدس شریف اقدام‌هایی در جهت تغییر بافت جمعیت این شهر مقدس آغاز کرده که کماکان ادامه دارد. بدون شک کلیه این تلاش‌ها در راستای طرح تخلیه بیت المقدس از ساکنان اصلی آن به صورت که رهبران رژیم صهیونیستی می‌خواهند، یعنی هیچگاه میانگین جمعیت فلسطینیان از ۲۸% کل جمعیت پای فراتر ننهد. 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا تحقیقاً برای تحقق این طرح با توجه به رشد جمعیت، وضعیت خاصی برای فلسطینیان ساکن بیت‌المقدس بوجود آمده است که موارد ذیل از جمله اقدام‌های رژیم صهیونیستی در این خصوص می‌باشد: 1⃣ابطال اوراق هویت و عدم تجدید اقامت 2⃣مصادره زمین‌های فلسطینیان و مسئله ساخت مسکن 3⃣انهدام منازل فلسطینیان 4⃣سعی در عدم اعطای اجازه ساخت منازل برای فلسطینیان و افزایش وسیع قید و بند‌های صدور چنین مجوز‌هایی 5⃣عدم اعطای مجوز ساخت بنا‌های بیش از دو طبقه برای فلسطینیان و) اعطای اجازه به یهودیان برای داشتن املاک در قدس شرقی، در حالی که این امر برای فلسطینیان به کلی ممنوع می‌باشد تاریخ انتشار:۱۹ آذر ۱۳۹۶ - ۱۲:۰۶ سیاست هیچگاه از جغرافیا جدا نبوده و نخواهد بود، به عبارت دیگر ژئوپلتیک یا سیاست جغرافیایی، یک علم جدید نیست و از زمان‌های بسیار قدیم متفکران یونانی و پس از آن مسلمانان قرون وسطی سعی در توجیه رفتار دولت‌ها بر اساس جغرافیای منطقه داشته‌اند. امروزه هر چند دیدگاه جبر جغرافیایی جایگاه سابق خود را در میان مکاتب جغرافیایی از دست داده است، ولی به هیچ وجه نمی‌توان نقش جغرافیا و جغرافیدان را در سیاست و سیاستگزاری نادیده گرفت. به گزارش تابناک،اصطلاح ژئوپلتیک اولین بار توسط رودلف کیلن (Rudolf kiellon)  جغرافیدان سوئدی (۱۹۲۳ـ ۱۸۶۴) بکار برده شد. در ژئوپلتیک (سیاست جغرافیایی) نقش عوامل محیط جغرافیایی در سیاست ملل بررسی می‌شود و در یک تحلیل واقع‌بینانه ژئوپلتیک برای داده‌های طبیعی، باید اهمیت محدودی قائل شد، ولی در میان پدیده‌های محیطی هیچ پدیده‌ای مانند انسان نمی‌تواند در سرنوشت سیاسی نقش داشته باشد. در یک تحلیل ژئوپلتیکی سعی بر این است که میان مراکز قدرت بین‌المللی و منطقه‌ای و موقعیت جغرافیایی منطقه مورد بحث، رابطه برقرار نمود. در نظریه ژئوپلتیکی ساختار جغرافیایی منطقه‌ای که در آن قدرت اعمال می‌شود، از اهمیتی ویژه برخوردار است. در این زمینه صاحبنظران روابط بین‌الملل به منظور تبیین موضوع از قیاس با شطرنج بهره گرفته و برای هر بازیکن «نه تنها تعداد و نوع مهره‌هایی ـ. که دارد مهم است، بلکه نحوه قرار گرفتن آن‌ها نسبت به مهره‌های رقیب هم اهمیت دارد.» بنابراین باید گفت: هر منطقه که به دلیل ساختار جغرافیایی خود مورد توجه قدرت‌های رقیب قرار گرفته و بتواند در برقراری و یا برهم زدن آن مؤثر باشد، از اهمیت ژئوپلتیکی برخوردار می‌باشد. اهمیت ژئوپلتیکی یک منطقه ذاتاً یک عامل مثبت و یا منفی نیست، بلکه میزان این اهمیت بنا به خواست مردم منطقه، اتحاد و همبستگی آن‌ها در مقابله با ترفندهـای رقیبب و یا برعکـس رقـابت و کشمکش آن‌ها با یکدیگر تغییر می‌کند. در نتیجه در بعضی از موارد، قدرت آفرین و در موارد دیگر عامل ضعف و عقب‌ماندگی است. هدف این مقاله نگرش به قدس از دیدگاه مذکور با تمامی ویژگی‌های جغرافیای سیاسی این منطقه خاص از خاورمیانه و ابعاد دیگری که به آن خاصیت ژئوپلتیک بخشیده است، می‌باشد. در این مقاله در پایان هر بخش نیز سعی شده با جمع‌بندی مختصری زمینه را برای بحث و بررسی بخش بعدی آماده سازد. 🌷ادامه دارد.... 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨ 🍃 #القدس_لنا 🔶تاریخچه بیت المقدس سرزمین فلسطین که در قدیم کنعان نام داشت دارای ۲۵۰۰۰ کیلومتر مربع مساحت و در ساحل شرقی دریای مدیترانه و در مجاورت کشور‌های مصر، سوریه، اردن و لبنان قرار دارد. فلسطین سرزمینی حاصلخیز و دارای آب و هوای معتدل است. این منطقه محل ظهور پیامبران بزرگی، چون عیسی (ع)، موسی (ع) و محل عبور و زندگانی حضرت ابراهیم (ع) بوده است و از نظر موقعیت ژئوپلتیک نیز بسیار حساس استراتژیک است. شهر اورشلیم یا بیت‌المقدس قدیم بر فراز تپه‌هایی بنا گردیده است که با معبد یهوه بر بالای کوه موریا قرار دارند. بیت‌المقدس از مکان‌های مهم فلسطین است که کوه صهیون و کوه زیتون از شرق و غرب آن را احاطه کرده‌اند. در هنگام حکومت فرعون بر مصر و پیش از ظهور موسی (ع)، اسرائیلیان جمعیت بنی‌اسرائیل را از سرزمین مصر برای بردن به ارض موعود، به حرکت در‌آوردند که پیمودن این مسافت چهل سال بطول انجامید. پس ازموسی (ع)، یوشع جانشین وی برای عبور دادن بنی اسرائیل از اردن مهیا شد و پس از آنکه این قوم به شهر‌های جدید رسیدند دست به غارت و کشتار اهالی زدند که پادشاه اورشلیم با شاهان پنج شهر دیگر متحد شده و با یوشع و بنی‌اسرائیل جنگیدند که همگی شکست خورده و توسط بنی اسرائیل به دار آویخته شدند. اما قوم فلسطین در مقابل آنان مقاومت کرد و سرانجام بنی‌اسرائیل را مغلوب ساخت. طی چند جنگ خونین قوم فلسطین همواره بر آنان پیروز می‌شد، اما پس از جنگ‌های فراوان، سرانجام بنی‌اسرائیل قدرت گرفته و بر شهر‌ها مسلط شدند و در حدود هزارسال پیش از میلاد، حضرت داود (ع) توانست اورشلیم را از دست فلسطینیان خارج کند و بیت‌المقدس یا خانه خدا را در آنجا بنا کند، که این بنا توسط حضرت سلیمان تکمیل شد. بیت‌المقدس، حدود ۱۱۰۰ سال پس از بنای کعبه در مکه به دست ابراهیم (ع) و ۹۷۰ سال پیش از میلاد مسیح ساخته شد. حضرت داود با چهارده نسل شجره‌اش به حضرت ابراهیم بنیانگذار کعبه می‌رسد و به روایت انجیل متی، حضرت عیسی (ع) پس از بیست و هشت نسل، شجره‌اش به داود ختم می‌شود و بدین ترتیب پس از نزول آیه تغییر قبله به پیامبر اسلام (ص)، مکه (کعبه) حرم اول و مسجد‌الاقصی (قدس) حرم دوم موحدان گردید 🌷 ادامه دارد...... 👉 @mtnsr2 ✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨