عربستان 🇸🇦 مکه مکرمه روایت‌های حجاج از بیداری اسلامی در راه بازگشت از طواف، صدای تسبیح آرام مردی کنارم توجهم را جلب کرد. قامت کوتاه، پوست آفتاب‌سوخته، و لباسی ساده داشت. اهل اندونزی بود. خودش را «احمد یوسف» معرفی کرد، معلم قرآن در جزیره جاوه. با زبان عربی شکسته اما پرحرارت گفت: «سال‌هاست که در مسجد محلمان، دعای فرج می‌خوانیم… چون باور داریم پشت آن دعا، مردمی بیدار هستند؛ مردمی که نام‌شان ایران است.» پرسیدم چرا از ایران این‌طور یاد می‌کنی؟ نگاهش را به کعبه دوخت و گفت: «وقتی کودکان فلسطینی را می‌زنند، وقتی در یمن نان نیست، وقتی در میانمار خون مسلمانان جاری‌ست… فقط صدای ایران است که نمی‌گذارد این دردها خاموش شوند.» بعد بغضش را فرو داد و ادامه داد: «در اندونزی، شاید زبان‌مان با شما فرق داشته باشد، اما قلب‌هامان یکی‌ست. وقتی رهبر شما حرف می‌زند، دل‌های ما آرام می‌گیرد… چون می‌دانیم هنوز کسی هست که از همه امت دفاع کند، نه فقط از خودش.》 اندونزی، با میلیون‌ها مسلمان، شاید دورترین نقطه از خاورمیانه باشد؛ اما این روزها، در طواف خانه خدا، نزدیک‌ترین قلب‌ها را دارد… قلب‌هایی که در هر ضربان‌شان، نام ایران را زمزمه می‌کنند: "نه از روی تعصب، که از روی امید..." #اعدام_خائنین_مطالبه_ملی #وعده_صادق #جانم_فدای_ایران