عشـــق از روز ازل بی ســــر و ســامانی بـود... مـن چــه مـیدانم؟! و مـیداند؟! و مـیدانی؟! بـود... از همــان روز که افـتــــاد به تو چــــشمانم... سـرنوشـت مـنِ نفــرین شده ویــرانـی بـود... مــاه و خـورشیــــد برایــم چـــه تفـاوت وقــتی... بــی تو هــرصبح و شبـم ابـری و بارانـی بـود؟؟؟... کـولیِ شب زده مـی گـفت به مـن بی تـــردیـد... فــال فنجـــان دلـم سر بـه بیابانـی بـود!... سـوختـم بیشتـر از دیـده ی یعقـوبـی کـه... سالـها گـمشـده اش یوسـف کنعـانـی بـود... رد شـدی ثـانیـه ای از دل مـن...مـن امــا... بـــم شـدم،سـربـه سـرم لـرزش و ویـرانـی بـود... عـکـس مهـتاب چــو افتـاد میـانِ تـــن آب... خــوابِ آرام شبـــش یکســره طـوفـانـی بـود... پـدرم روضـه ی رضـوان بـه دو گـندم بفـروخـت*... عـــشـق تـو مایـه ی یـک عـمـر پـریشــانـی بـود!... #مهدی_سهرابی