#یادداشت سخنی با بچه‌های‌انقلاب خطرناک‌تر از آشوب‌خیابانی، #آشوب‌ذهنی و اغتشاش در #نظام_محاسباتی ماست! این‌روزها به بهانه اغتشاشات، هر‌کسی تحلیلی از جامعه‌ایران ارائه‌می‌کند. بسیاری از این تحلیل‌ها ظاهری دلسوزانه و بی‌طرف دارند، اما نسبتی با واقعیت‌میدانی ندارند. و کلیشه‌هایی پیش‌ساخته‌اند که تنها بر‌دوش وقایع سوار‌می‌شوند! هر کسی در تحلیل، ماهی تکراری خودش را از این آب‌گل‌آلود می‌گیرد: - #شکاف_نسل‌ها؛ مخوف بودن و جامعه‌ستیزی - #دهه‌هشتادی‌ها؛ تضییع حقوق‌زن در ایران -#بی‌عدالتی و فساد‌سیستماتیک در نظام؛ ضرورت تجدیدنظر جدی در حرکت کشور؛ شکست مطلق #گفتمان‌انقلاب در فضای‌رسانه و فرهنگ؛ تبدیل نظام به حکومت بی‌خردان و خالی‌شدن حاکمیت از تیزهوشان و... اما یکی نیست بگوید اگر همه این گزاره‌‌ها صرفاً با حضور «هشتاد هزار نفر» در دو‌هفته اعتراض و آشوب قابل‌اثبات‌است، عدم حضور «هشتاد و سه میلیون و نهصد هزار ایرانی» در این‌میدان هیچ چیز را اثبات نمی‌کند و هیچ معنایی ندارد؟! سخن این نیست که مردم نارضایتی و اعتراض ندارند یا سرتاپای حکمرانی در ایران خالی از ناراستی و کاستی است؛ اما #جامعه‌ایران این تصویری نیست که عده‌ای می‌کوشند از دل‌اغتشاشات به ما قالب‌کنند! در این‌فتنه همه گسل‌هایی که می‌گفتند میتواند روزی ایران را بلرزاند، تحریک شد: - گسل بین نسلی - گسل‌های قومیتی (به ویژه اقوام کرد و بلوچ) - گسل‌های اجتماعی و فرهنگی (تفاوت‌های سبک زندگی و پوشش) - گسل شیعه و سنی - گسل‌های سیاسی(با تندترین و تحریک‌آمیزترین شعارها) و... اما نودونه و نه‌دهم درصد ایرانیان در این اعتراضات شرکت نکردند. این‌گزاره هیچ ارزش‌تحلیلی ندارد؟ یک‌ملت با چه زبانی بگوید که ما روبروی هم نخواهیم‌ایستاد؟ یک‌ملت با چه‌زبانی به بیگانه و هزاران رسانه‌اش بگوید، دست از سر ما بردارید و بگذارید زندگی کنیم... زیر پرچم الله... #الی_الحبیب #دغدغه_های_نفحاتی میثم مطیعی