این روزها، این صحنه ها ، یک صدا کم دارد. چقدر جای خالی سید مرتضی آوینی حس می شود. شاید اگر بود اینجا برای این صحنه اینگونه می نوشت و می خواند : « خیالِ خام دشمنِ دون این است که این جوانها را محاصره کرده ، اما حقیقت چیز دیگری است، حقیقت دلِ ساده ی این جوانمرد صندل پوش است که تانک مرکاوا ، که نشانی است از قدرت دنیای مدرن را تارومار کرده، خوشحالی می کند و با صدای مردانه اش تکبیر می گوید و شاید این تکبیرش همان « و ما رمیتَ اِذ رَمَیت » رزمندگان خودمان است وقتی که می گفتند خط را ما نشکستیم، خدا شکست. آری برادر، وقت آن رسیده است که یک بار دیگر نشانه‌ی تحقق وعده‌های الهی را در آنچه می‌گذرد ببینیم و با یقینِ بیش‌تر پای در راهی نهیم که از کربلا به سوی قدس می‌رود. #جهانی_میان_دو_جهان @nanetazeh