و اما رها کردن "تعلقات" ؛ میشه همون اَشکي که حین آشپزی، زیر دوش، هایلایت کردن خطِ کتاب، یه ثانیه آهنگ، یه مکالمه رندوم تو خیابون؛ آروم قِل میخوره و میوفته روی گونه‌هات. و حتی یادت نمیاد این اشک برای چی بوده و میزاری به پای تند بودن پیاز، آلوده بودن هوا، یا حساسیت به مارکِ خط چشم جدید. نه عزیزم، اون اَشک ناشی از تعلقاتیِ که به اجبارِ زندگی رها کردی و حالا خودت یادت نمیاد، اما ذهنت همچنان با جزئیات یادشه و مرورش می‌کنه.

آروم زمزمه می‌کنم، دست که می‌ندازم پشت گردنم خودم و هم مچاله می‌کنم و دور می‌ندازم. شاید یه شب گل بشم بیام تو گلدون کنار تختت و مژه‌هات نگاه کنم و بشمرم‌شون. - تیر

برای همیشه؛ همین :)) همین عزیزم.

باباعلی آدم بدا

از یه مسیری به بعد، مهم نیست که کی چی دید از تو، کی چی گفت درباره تو، کی چی‌کار کرد با تو‌. این تویی که پات رو پاته و قهوت و سر می‌کشی و هیچ خللی وارد کیفیت زندگی تو نشده.

لب‌خند بی‌اعتنایی اون لحظه برای تو :)))))))🤍

غصه با قاف؛ راویِ تلنبارِ بغضای خوابیده پشت سیبک گلوئه. غصه، غصه خیلی جالبه. نشستی و مشغول نشخوار فکری‌ای، می‌ری رو ترازو و چهار پنج کیلو گذاشتی زمین، انگار که گوشت بدنت و قلفتی کشیده باشه.

یا نه، قلمو گرفته باشه دستش و با بژ ۷ و دودی شماره ۳ افتاده باشه به جون موهات و سفیدشون کرده باشه.