غصه با قاف؛ راویِ تلنبارِ بغضای خوابیده پشت سیبک گلوئه. غصه، غصه خیلی جالبه. نشستی و مشغول نشخوار فکری‌ای، می‌ری رو ترازو و چهار پنج کیلو گذاشتی زمین، انگار که گوشت بدنت و قلفتی کشیده باشه.

یا نه، قلمو گرفته باشه دستش و با بژ ۷ و دودی شماره ۳ افتاده باشه به جون موهات و سفیدشون کرده باشه.

غصه همینه، واقعیت هم همینه.

ماجرا همینه عزیزم، ما نباید کاری می‌کردیم.

اللهم لاَ تُسَلِّطْ عَلَيْنَا مَنْ لاَ يَرْحَمُنَا بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‌ خدایا کسی‌ که بر ما رحم نمیکند، بر ما مسلط نکن. ای بخشنده‌ترینِ بخشندگان... - مفاتیح الجنان.

داشتم خودم و پیدا می‌کردم، تا این‌که تو نت و صدای این قطعه دوباره گم شدم. گمِ گم، البته این‌بار با تو گم شدم. بی‌خیال عزیزم، هوا چه‌طوره؟

برای آدمی‌زادِ بی‌چاره، جیگرم کبابه. راه گریز نداره و چنگ انداختن به این طناب و رو انداختن به اون آدم شده کار هر روزش.

آدمی‌زادهای طفلکی

پلی کردم این رو و چشم چرخوندم؛ هرچی که می‌دیدم برام یادآور بود. می‌خوام همه رو فشرده کنم تا عظمت غم رو به لمس برسونم، امّا نمی‌شه و نخواهد شد. حالا، اسم این استنباطا از روی یادآورا می‌شه تراوش یا ترشح ذهنی؟