اللهم لاَ تُسَلِّطْ عَلَيْنَا مَنْ لاَ يَرْحَمُنَا بِرَحْمَتِكَ يَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ‌ خدایا کسی‌ که بر ما رحم نمیکند، بر ما مسلط نکن. ای بخشنده‌ترینِ بخشندگان... - مفاتیح الجنان.

داشتم خودم و پیدا می‌کردم، تا این‌که تو نت و صدای این قطعه دوباره گم شدم. گمِ گم، البته این‌بار با تو گم شدم. بی‌خیال عزیزم، هوا چه‌طوره؟

برای آدمی‌زادِ بی‌چاره، جیگرم کبابه. راه گریز نداره و چنگ انداختن به این طناب و رو انداختن به اون آدم شده کار هر روزش.

آدمی‌زادهای طفلکی

پلی کردم این رو و چشم چرخوندم؛ هرچی که می‌دیدم برام یادآور بود. می‌خوام همه رو فشرده کنم تا عظمت غم رو به لمس برسونم، امّا نمی‌شه و نخواهد شد. حالا، اسم این استنباطا از روی یادآورا می‌شه تراوش یا ترشح ذهنی؟

آره عزیزم، همینه

بچه‌ها جدای از شوخی حتی اگه برنامه و سیاست و علم و همه چیز رو بزارید کنار، بنظرتون یک انسان با عقلِ سالم، توی تیرماه در وسط تابستون، کاپشن پاییزه میپوشه؟ چطور ممکنه حتی این قضیه رو هم ببینید و بازم به پزشکیان رای بدید؟ یعنی نه برنامه، نه قدرت تکلم، نه علم و سیاست، و نه حتی داشتن عقل سالم؟ بچه‌ها دارید چکار میکنید با خودتون؟

رسالت‌آدم‌ها؟

اَی آدمی‌زاد که شبه غولی، هم دردی و هم دوا، هم زهری و هم پادزهر. هم صاحب عروسکی هم عروسک، و ماجرا همین‌قدر پیچیده‌ست برای تو