صدای رعد و برق میاد. به این فکر می‌کنم که تو طبقه‌یِ اول عرش الهی، خدا داره معشوقه‌یِ یک نفر رو طراحی می‌کنه. تو ذهنِ من، لحظه‌ای که رعد و برق میزنه، لحظه‌یِ خلقت چشم‌های اون معشوقه‌‌س. همون ثانیه‌ای که مردمک طراحی میشه، داخل حدقه جای میگیره، مژه‌ها گذاشته میشن، چینِ پلك کشیده میشه و چشم‌ها جون میگیرن تا تو دنیایِ بعدی، بشن مجذوب کننده‌ترین عضوِ بدن یک نفر.

امّا عزیزم آدمای صبورن که نون دل‌شون و می‌خورن. دقیقاً صبر اون‌جاست که تنِ آش و لاشت رو جمع می‌کنی و تیکه‌هات رو می‌ریزی تو دامنت و ادامه می‌دی /

عشق می‌تونه مزه تخم شربتی بده. دقیقاً همون‌جا که تو مهمونی شکیل نِشِستی و برا این‌که لیوان و پر بر نگردونی هم‌زمان با وجود این‌که داری اوق می‌زنی آروم قورتش می‌دی پائین و یه لب‌خند ژکوند تحویل. می‌تونه ملس باشه و ملایم که آزارت نده. می‌تونه دقیقاً همون‌جایی باشه که داری هق هق می‌زنی و اشکت سر می‌خوره سمت دهنت و همه حس و حال غم‌آلودت از شدت شوریش می‌پره. خیلی خیلی غیر منتظره‌طور

هنر، امّا هنر پلی برای حقیقت است. از صحبت با آدمی‌زادهایی که هنر را منش خود قرار داده‌اند لذت می‌برم.

امّا آدمی‌زاد برای رفتنه. نه " موندن " آدمی‌زادها هر جا که می‌رن برای رفتن رشد می‌کنن، جوونه می‌زنن و آره عزیزم. انگار که رفتن با آب و گل آدمی‌زاد عجین باشه.

بارون قطع می‌شه، برفا آب می‌شن و آدمی‌زادها موندنی نیستن. این چرخه ادامه داره /

" مرگ شایع‌ترین دلیل رفتن آدماست "

کلی محتوا برای شِیر کردن دارم. کلی روایت برای نوشتن. امّا یه تن ذوق دیده، خسته، خسته و خسته دارم. می‌آم که باهم صحبت کنیم.

می‌دونی بزرگ‌ترین باگ آدمی‌زاد چیه؟ فکر کن بین یه عالمه موجود هم‌نوعِ خودت یه چی حول و حوش هشت میلیارد نفر زندگی می‌کنی و به صورت مجزا برای همه آدمی‌زادها این باگ وجود داره که هیچ‌کس زبونِ تو رو نمی‌فهمه. چیه این اشرف مخلوقات؟ اشرف مخلوقات نگو بلا بگو. فکر کن از قوه تعقل بهره‌مند باشی و تو روزمره خودت عاجز. سبحان‌الله

کافه و تئاتر برای دیدارهای دور و غریبه‌س. برای دیدار با آدمای نزدیک زندگی باید غذا پخت، پتو برداشت و رفت بیرون. در حالی که پتو انداختید دور خودتون و دارید سگ‌لرز می‌زنید تو سرما، غذا بخورید و فلاکس آب‌جوش رو تمدید کنید و در مورد ریزترین اتفاقات خاورمیانه حرف بزنید. این یعنی دیتِ درست با آدمِ درست.