«حال هر سرزمین را باید از حال زن‌هایش شناخت»

برگشتن به روند عادّی زندگی یکم سخت بود. پیگیری نکردن اخبار، نادیده گرفتن صداهای عجیب، تعقیب و گریز نکردن آدمایی که مشکوکن. سخت بود و رهاش کردم. به روند زندگی عادّی فعلا بر نمی‌گردم. هنوزم کیف ضروری برای مواقع خاص رو اپن رو دست نزدم. شما چه‌طور؟

"من شعری عاشقانه‌ام در جسم یک زن"

رو به روی آینه بودم،شروین داشت می‌خوند می‌پرسی تا کِی؟ تا وقتی که دونه به دونه‌ی موهات سفید شن چشمم افتاد به سفیدی‌های سمت شقیقه‌م. یعنی الان آخرشه؟

به نظرم آدمی‌زاد سگ‌جون‌تر از این حرفاست. نه این‌که چیز بدی باشه، نه. آدمی‌زاد یه موجودی تماماً نمیره می‌تونه انواع و اقسام شکست‌های مالی، احساسی، خانوادگی و چه و چه و چه رو تجربه کنه. بعد خاک از سر و روش بتکونه و به زندگیش ادامه بده. آخر سر هم سر تنفس اکسیژن و فرسایش سلول‌ها و پیری بیوفته و بمیره. آخی

چهارشنبه، چهار چهار چهارده صفر چهار چه بامزّه

ما داشتیم زندگی مون و می کردیم. محرما که می رسید تو روضه ها دست به دهن می گرفتیم که کسی صدامون و نشنوه، رسید و رسید و یکی اومد گفت گریه برای حسین نباید آروم باشه، با صدا گریه کنید. مام گفتیم چشم الان عالم و آدم از صدای گریه هامون شکایت دارن، آقا حسین، شما کی ای که برچسب شرکت در مجلس، محدودیت سنی و عقیدتی ندارد ] رو روضه هاته؟

احساس شکست دارم. نمی‌دانم چرا مردم فکر می‌کنند ما برنده‌ایم. اگر این برد باشد پس باخت چیست؟ تیر چهارصد و چهار

شاید شب تموم شد، خدا رو چه دیدی