ماشین لباس‌شوئی رو روشن کردم، داشتم قهوه درست می‌کردم و شاهین نجفی می‌خوند "من اگه لحظه‌‌ی پایانی انسان بودم خاطرات تو زنده نگه داشت منو". و نظر منو بخوای باید بگم زندگی همین اوج گرفتنا با یه ترَک ساده‌ست. شببخیر

انسان به حسب خلقت به گونه ای آفریده شده که صلاحیت دارد به رفیع اعلی عروج کند و به حیاتی جاودان در جوار پروردگارش و به سعادتی بزرگ نائل شود و این به خاطر آن است که خدا امکاناتی را در او قرار داده است که می تواند با استفاده از آن امکانات و ظرفیت ها، به سوى خدا بالا رود. علامّه طباطبائی [ يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّك َ كَادِحْ إِلَى رَبِّكَ كَذَحًا فَمْلَاقِيهِ ای انسان تو با تلاش و رنج به سوی پروردگارت در حرکت هستی، و سرانجام او را ملاقات خواهی کرد. ]

نظر من را بخواهید موسیقی بر یک اصل استوار است. نخست زبان اثر است، زبان موسیقی باید اصیل، ژرف‌دار و آکنده از معنا باشد. واژه‌هایی که از جان برنمی‌خیزند، در هیچ سازی جان نمی‌گیرند. این واژگان بی‌ثمرتر از پژواکی هستند که در خلأ طنین‌انداز می‌شود. موسیقی، اگر زبان نداشته باشد در نهایت چیزی جز صداهای منظم و بی‌حافظه نخواهد بود. یک‌عدد نرگس

یکی از مورد علاقه‌ترین قطعه‌هامه، واقعاً انگار داره باهات بازی می‌کنه

مخصوصاً 01:27

با این می‌تونید اوج بگیرید. ارادت

همون‌قدر که فرداها یک مقوله‌ی هضم ناپذیر هستن "آخیش"ها بهترین هستن. آخیشِ بعد پیدا کردن جواب آخیشِ بعد تمیز شدن سینک و گاز آخیشِ بعد به نتیجه رسیدن آخیشِ بعد زنده موندن بعد از یه بحران خیلی جدّی. آخیشِ بعد پیدا شدن چیزی که گم کردی آخیشِ بعد از پذیرفتن. واقعاً آخیش

حتی مزّه‌ی فهمیدن مصلحت رقم خوردن اون اتفاقی که به هزار روش و به هزار دفعه تو رو مچاله کرد خیلی بیش‌تر از آخیش بعد از پذیرفتنه.