[ هوالعالم ] کوچهٔ شهید خلیلی که منتهی بود همچین منظرهٔ بکری، عکاسی می‌طلبید. اَی دل غافل که یه پیرزن سلام کرد و گفت: بچه‌هاتون نوزادن؟( با زبونِ محلی که چیزی عایدم نشد و آخر معنی تحت‌الفظی رو خواستار شدم) من می‌گفتم اهل این‌جا نیستم و از اون اصرار که بچه‌هاتون نوزادن؟ ننه کجایِ کاری که ما خودمون نوزادیم. - نرگس‌خاتون | کلِ واقعیت به همراهِ مقداری ابهام

واقعیت همین بود، گیجُ منگ بودم از چی صحبت می‌کرد؟ پشت سرِ هم می‌گفت؟ [ اوشاخلاریز بِچیزدی‌لر؟ ] پی‌درپی می‌گفتم من اهلِ این‌جا نیستم، حاج‌خانوم متوجه نمی‌شمُ آخرِ سر دستُ پا شکسته ترکی چسبوندم چفتِ همُ خوشُ بش کردم با پیرزنی که قطعاً دنیایِ متفاوتی داشت

بَه. صبحُ به خیر بدون

شبتونُ خوش بدونین

فردا از نوكِ قله می‌شنوین صدایِ این نرگسُ

این یه قلمُ پتانسیل‌م ارور می‌ده وُ خدا ول کن این لپِ قراضهٔ زوار در رفتهٔ مارو نزن به حسابِ زبونِ گلِگی اما نمی‌کشم جانِ تو خدایا، دست‌بوسیم. از محضرِ عالی‌قدر اجازهٔ رخصتُ می‌خوام. چارقدم بویِ مرطوبُ گرفت از بس چیکه‌چیکه اشك ریختم. خدانگهدار. - نرگس‌خاتون | نوشتم برایِ حالِ شما

نرگسِ آشُ لاش داره وا می‌ره

القصه که آره، داشتم می‌گفتم. شبتون به خیر.

دارم شرمندهٔ چشمایِ آقا مهدیِ باکری می‌شم.

روز دختر عروسیِ یکی‌تون بودُ همزمان تولدش. دخترا دارم روزشماری می‌کنم براتون*

همین الان‌ش پهنِ زمین‌م*