و امّا این دلِ لعنتی صبرُ طلب می‌کنه * نفسِ عمیق

هوایِ مه‌آلودِ شمال فاخر کرده این نرگسُ که می‌شه دست زد به فلان ابرُ بهمان ابر * لب‌خند

همین همین*

بل‌اخره حره باید جلُ پلاس‌شُ و خنزل پنزل‌شُ جمع کنه بلد نیستم این دل کندنُ، بلد نیستم آقا

رج به رجِ قالیایِ ویلاهایِ این‌جا نورُ که پناهِ خودشون دادنُ می‌دونن خبری از اینترنتِ پرسرعتُ آنتنِ درستُ حسابی نیستُ این‌جا ماشین‌زمان‌وار عمل می‌کنه وُ شبا می‌تونی با فانوس بگذرونی چار لقمه غذا رو، برایِ سرگرمی هفت‌تا سنگ از باغ‌چه بکَنی بیرونُ کلكِ حوصلهٔ سر رفتهَ رو دربیاری * همینه؛ نه؟ [ ییلاقِ گیلان | تصویر از سوگند ]

یه روز پرُ پنجهَ‌تونُ می‌گیرم می‌ایم این‌جا وُ نه قطعاً ولی سعی می‌کنم * لبخندِ ملیییح

محتاط عمل می‌کنم رویِ این کلمات که پسُ پیش نگفته باشمُ این فضایِ سبز گونُ رخسارهٔ اناریُ حفظ کرده باشم.

و امّا اگه مکالمهٔ تماسیِ منُ سوگندُ بدم بیرون که از ییلاق تماس داشت همگی وسیعِ وسیعیدُ گسسته. * ان‌قدر آنتن کمه که نتونستیم سه‌چهار کلمه باهم صحبت کنیم.

این ادبیاتِ کوچه‌بازاری زننده می‌شه وُ منفور * مروراً

آقا این‌جا رضائیه‌ستُ بوسیدنی * کوچه پس کوچه‌هایِ درجه‌دارانُ سردارانُ به رخ نکشیدم

- به قول آقا امیرالمومنین: دنیا دو روزه. یک روز موافق تو هستند مردم و یک روز مخالف تو. و طبق توصیه‌ی آقا نه از اون عده که مخالفت هستند اندوه‌گین باش و نه از اون که عده موافقت هستند خوش‌حال و مغرور :)