🌹🌹🌹🌹 💎سرگذشتی واقعی با نام 👈 #انتهای_شوم!💎 👈 قسمت اول - من دروغگوی بزرگی بودم. دروغگويی بزرگ و زيرک... اين جملات را به عنوان معرفي از زبان دختركی ميشنوم كه به زور 20 سال دارد. خطوط چهره اش آنقدر پر رنگو درهم گره خورده است كه انسان باور نميكند فقط 20 بهار بر آن صورت گذشته است. نه برق جوانی در نگاهش می درخشد و نه در دلش شوری برای جوانی كردن باقی مانده است. خيلی كم حرف می زند و وقتی چيزی می گويد پر از بی پروايی و گستاخی است. شايد اين بار از اين كه مجبور به شنيدن و نوشتن حرفهای اين قربانی شده ام، پشيمانم. لااقل كاش به جای تقاضای ملاقات برايم نامه می نوشت. مثل بيشتر كسانی كه روزی زندگی تلخشان را به قلم كشيدم. ولی اين دخترک كم حرف گستاخ با آن چشمان مات و نگاه بی فروغش اصرار زيادی برای ديدنم داشت، آن هم در خانه خودش. انگار همان حرفهای اندكش را هم مدتها بود كسی نشنيده است. فضای اتاق از صدای حرفهايش خالی می شود. به سرعت سيگاری روشن می كند. دود خاكستری سيگار در اطراف چهره خزان زده اش مه ميسازد كه من حتی قادر به ديدن لبهايش هم كه گهگاه آهی می كشد نمی شوم. با سرانگشتان زرد و از ريخت افتاده اش دودها را كنار می زند ومی گويد: - چيزی نمی پرسی؟ من منتظرم. در ذهنم دنبال حرفی، جمله ای، كلمه ای ميگردم كه لااقل بتواند آغازگر صحبت شود ولی انگار همه واژه ها گم شده اند يا در ميان مه غليظ دود سيگار «دختربس» محو! سرانجام صبر او تمام ميشودو در مقابل سكوت من خودش شروع می كند: - حالا كه تو نمی خوای بپرسی، باشه نپرس. من خودم شروع می كنم. از كجا بگم! و من اين بار به خودم جرات می دهم و می گويم: - از اول. از هرجا كه راحتتری. دختر بس آهی می كشد و می گويد: - راحتی خيلی وقته كه تو دنيای من مرده. حالا فقط اجباره و نياز. همين و بس..... 👈 ادامه دارد ♡••࿐ •┈┈••✾❀🕊💓🕊❀✾••┈┈• @NASEMEBEHESHT 🌸

🌹🌹🌹🌹 💎سرگذشتی واقعی با نام 👈 #انتهای_شوم!💎 👈 قسمت دوم - راحتی خيلی وقته كه تو دنيای من مرده. حالا فقط اجباره و نياز. همين و بس. بعد با نوک انگشتانش لوله شكننده خاكستر سيگارش را می تكاند و ادامه می دهد: -بابا، ننه م بعد از هشت تا دختری كه پشت سرهم پس انداخته بودن آرزوی پسر ميكردن. ننه م دوباره حامله شد. اين بار همه انتظار يه پسر كاكل زری رو می كشيدن. هيچ كس حتی «كبرای» دو ساله هم نمی تونست به مغز كوچيكش اين احتمالو راه بده كه ممكنه اين نهمی هم دختر باشه. ولی شد. من به دنيا اومدم و از دنيا اومدنم كسی خوشحال نشد. وقتی بابا فهميد نهمين شاهكارش هم دختر از آب دراومده ديگه كاسه صبرش لبريز شد و ما رو رها كرد و رفت تا شانسشو با يه شريک ديگه امتحان كنه و شايد يه روزی بلاخره به آرزوی پسردارشدنش برسه. بعد از رفتن بابام ننه م هم چند روزی بيشتر طاقت نياورد. اين نهمی انگار برای اومدن خيلی اذيتش كرده بود. خلاصه نه تا بچه ی قد و نيم قد مونديم و يه دنيا دربه دری و بی كسی. هر كي هروقت دلش ميسوخت ما رو مهمون سفره اش ميكرد و فردا باز هم گرسنگی بود و گرسنگی... از بچه گی جز بدبختی چيز ديگه ايی برای گفتن ندارم. اگر هم داشته باشم به درد تو نمی خوره. چون نمی فهمی چی می گم. فقط دنبال سياه كردن ورق های خودتی حالا با هر موضوعی. از توهينش جا خوردم ولی خيلی زود توانستم آرام شوم گفتم: - خب، بقيه اش... - تو همون روزا بود كه نميدونم كی از كجا پيداش شد و اسم منو گذاشت «دختربس». 14-15 سالم كه شد با بر و بچه هايی كه 5 تاشون خواهرای خودم بودن كاسبي ميكرديم. وضعمون ای... بدک نبود. لااقل از گرسنگی كشيدن بهتر بود. تا اين كه يه روز يكي از بچه ها پيشنهاد كرد به جای دله دزديها يه دزدی حسابی كنيم....... 👈 ادامه دارد ♡••࿐ •┈┈••✾❀🕊💓🕊❀✾••┈┈• @NASEMEBEHESHT 🌸

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹 💎سرگذشتی واقعی با نام 👈 #انتهای_شوم!💎 👈 قسمت سوم تا اين كه يه روز يكی از بچه ها پيشنهاد كرد به جای دله دزديها يه دزدی حسابی كنيم.يه چيزی كه بشه لااقل يه چند ماهی روش حساب كرد. خيلي مشورت كرديم و آخرش به اين نتيجه رسيديم كه بهترين راه دزدی و نون حسابی درآوردن، خالی كردن يه آموزشگاه كامپيوتره. چون هم يه آموزشگاه خوب و پولساز سراغ داشتيم و هم آشنايی كه اونا رو از ما بخره. فكرامونو ريختيم رو هم و نقشه كشيديم. قرار شد يكی از بچه ها، يعنی خواهر يكی مونده به آخر من به عنوان كسی كه دنبال كار ميگرده بره اونجا تا با شرايط و محيط و آدماش آشنا بشه. كبری راه افتاد و رفت آموزشگاه اما هنوز يه ساعت نگذشته بود كه برگشت. اونا بهش كار نداده بودن. دليلش هم واضح بود، كبری ضامن معتبری نداشت. ولی اين دليل بهم خوردن نقشه ی ما نميشد. تصميم مونو گرفته بوديم. يه جور ديگه شروع كرديم. اين بار من داوطلب شدم. رفتم آموزشگاه و به عنوان شاگرد خودمو معرفی كردم. اسممو فوری نوشتم و شدم يه شاگرد زرنگ و موذی و فرصت طلب. از كامپيوتر خوشم می اومد. دنياش شيرين بود. كنار هدف اصلی م كه فهميدن راه و چاه اونجا بود دنبال كامپيوتر رو هم گرفتم. ميخواستم لااقل اگر هيج هنری جز دزدی تو كارنامه ی زندگيم نيست كامپيوتر بدونم. سه، چهار ترمی می گذشت. زير و زبر آموزشگاه دستم بود ولی به بچه ها لو نميدادم. ميترسيدم به محض اين كه بگم نقشه ی دزدی رو بكشن چرا كه من تو عمرم به يه چيز دل بسته بودم و نميخواستم از دستش بدم. داشتم به آرزوم و پيشرفتهايی ميرسيدم كه فشار بچه ها بيشتر شد. آخه از بس پول كلاس من رو جور كرده بودن خسته شده بودن. اونا نتيجه اين همه ولخرجی هاشونوميخواستن. ديگه داشتم كم كم تسليم اونا ميشدم و از نيمه راه برمی گشتم كه سر و كله ی «شهروز» پيدا شد. استاد جديد آموزشگاه و البته من.... 👈 ادامه دارد ♡••࿐ •┈┈••✾❀🕊💓🕊❀✾••┈┈• @NASEMEBEHESHT 🌸

🌹🌹🌹🌹 💎سرگذشتی واقعی با نام 👈 #انتهای_شوم!💎 👈 قسمت چهارم ما می تونستيم آموزشگاه و ثروت شهروز رو يه جا بالا بكشيم. با اين نقشه من به پيشنهادش جواب مثبت دادم و به عقد شهروز دراومدم. يادم هست روزی كه منو به خونه ش برد به جای لذت از مهربونی و پذيرفتن محبتهای خالصانه ش مدام توی اتاقها سرک می كشيدم و در ذهنم اجناسو قيمت گذاری می كردم و حساب سبكها و سنگين ها رو جدا می كردم. حتی صدای شمردن پولهای بيشماری كه نصيبمون می شد رو حس می كردم. يكی، دو ماهی هم به اين ترتيب گذشت. شهروز ديگه حسابی تو دام عشقم گرفتار شده بود كه ما نقشه شوم مونو عملی كرديم. دختر بس به اينجا كه می رسد آهی می كشد و ته مانده سيگار را در جا سيگاری می فشارد و می گويد: - افسوس. زندگی قشنگی می تونست باشه اما خرابش كردم. به خاطر يه بی عقلی بزرگ همه چيز رو خراب كردم. شهروز خيلی زود موضوع رو فهميد. لازم به پنهان كردن نبود. وقتی وسايل خونه شهروز و آموزشگاه به سرقت رفت و من هم يه شبه گم شدم شهروز جز ارتباط اين دو موضوع با هم چاره نداشت. اون يه ذره تحقيقی هم كه كرد در واقع مهر تاييد به همه حدس هايی زد كه خدا خدا می كرد غلط از آب در بياد. من و شركام راهی زندون شديم و شهروز خيلی زود طلاقم رو داد… دختر بس سيگار ديگری روشن می كند و می گويد: - تو سوال ديگه يی نداری؟ با تعجب می پرسم: - پس داستان آلوده شدنت؟ نميخوای تعريف كنی دختربس با بی اعتنايی و گستاخی خاص خودش می گويد: - سوغاتی زندان! واسه همه آدمهايی كه به اميد يه تغيير، پيدا كردن يه نقطه روشن تو زندگی شون به زندان تبعيد می شن،‌ و بلند می شود و هم چنان خنده كنان ميرود. هنوز هم تنم از جمله ی آخرش می لرزد. دلم ميخواهد از او، از حرفهای پر از توهين و انتقامش متنفر شوم،‌اما انگار نيمی از وجودم نميگذارد. دلم برايش ميسوزد. برای سالهای بی خبری و اين انتهای شومش، برای روزهای قشنگی كه ميتوانست داشته باشد و خرابش كرده بود، يعنی خرابش كرده بودند. نوعی بی تفاوتی سرد وجودم را فرا می گيرد. بلند ميشوم و بدون اينكه حتی به فكر همدردی صميمانه ای با او- كه اكنون به درختی تكيه داده و به سيگارش پک ميزند باشم- از كنارش می گذرم. 👈 پایان 👉 ♡••࿐ •┈┈••✾❀🕊💓🕊❀✾••┈┈• @NASEMEBEHESHT 🌸

🦋🌹🦋🌹🦋🌹🦋🌹 💎سرگذشتی واقعی با نام 👈 #انتهای_شوم!💎 👈 قسمت اول - من دروغگوی بزرگی بودم. دروغگويی بزرگ و زيرک... اين جملات را به عنوان معرفي از زبان دختركی ميشنوم كه به زور 20 سال دارد. خطوط چهره اش آنقدر پر رنگو درهم گره خورده است كه انسان باور نميكند فقط 20 بهار بر آن صورت گذشته است. نه برق جوانی در نگاهش می درخشد و نه در دلش شوری برای جوانی كردن باقی مانده است. خيلی كم حرف می زند و وقتی چيزی می گويد پر از بی پروايی و گستاخی است. شايد اين بار از اين كه مجبور به شنيدن و نوشتن حرفهای اين قربانی شده ام، پشيمانم. لااقل كاش به جای تقاضای ملاقات برايم نامه می نوشت. مثل بيشتر كسانی كه روزی زندگی تلخشان را به قلم كشيدم. ولی اين دخترک كم حرف گستاخ با آن چشمان مات و نگاه بی فروغش اصرار زيادی برای ديدنم داشت، آن هم در خانه خودش. انگار همان حرفهای اندكش را هم مدتها بود كسی نشنيده است. فضای اتاق از صدای حرفهايش خالی می شود. به سرعت سيگاری روشن می كند. دود خاكستری سيگار در اطراف چهره خزان زده اش مه ميسازد كه من حتی قادر به ديدن لبهايش هم كه گهگاه آهی می كشد نمی شوم. با سرانگشتان زرد و از ريخت افتاده اش دودها را كنار می زند ومی گويد: - چيزی نمی پرسی؟ من منتظرم. در ذهنم دنبال حرفی، جمله ای، كلمه ای ميگردم كه لااقل بتواند آغازگر صحبت شود ولی انگار همه واژه ها گم شده اند يا در ميان مه غليظ دود سيگار «دختربس» محو! سرانجام صبر او تمام ميشودو در مقابل سكوت من خودش شروع می كند: - حالا كه تو نمی خوای بپرسی، باشه نپرس. من خودم شروع می كنم. از كجا بگم! و من اين بار به خودم جرات می دهم و می گويم: - از اول. از هرجا كه راحتتری. دختر بس آهی می كشد و می گويد: - راحتی خيلی وقته كه تو دنيای من مرده. حالا فقط اجباره و نياز. همين و بس..... 👈 ادامه دارد ♡••࿐ •┈┈••✾❀🕊💓🕊❀✾••┈┈• @NASEMEBEHESHT 🌸

🦋🌹🦋🌹🦋🌹🦋🌹 💎سرگذشتی واقعی با نام 👈 #انتهای_شوم!💎 👈 قسمت دوم - راحتی خيلی وقته كه تو دنيای من مرده. حالا فقط اجباره و نياز. همين و بس. بعد با نوک انگشتانش لوله شكننده خاكستر سيگارش را می تكاند و ادامه می دهد: -بابا، ننه م بعد از هشت تا دختری كه پشت سرهم پس انداخته بودن آرزوی پسر ميكردن. ننه م دوباره حامله شد. اين بار همه انتظار يه پسر كاكل زری رو می كشيدن. هيچ كس حتی «كبرای» دو ساله هم نمی تونست به مغز كوچيكش اين احتمالو راه بده كه ممكنه اين نهمی هم دختر باشه. ولی شد. من به دنيا اومدم و از دنيا اومدنم كسی خوشحال نشد. وقتی بابا فهميد نهمين شاهكارش هم دختر از آب دراومده ديگه كاسه صبرش لبريز شد و ما رو رها كرد و رفت تا شانسشو با يه شريک ديگه امتحان كنه و شايد يه روزی بلاخره به آرزوی پسردارشدنش برسه. بعد از رفتن بابام ننه م هم چند روزی بيشتر طاقت نياورد. اين نهمی انگار برای اومدن خيلی اذيتش كرده بود. خلاصه نه تا بچه ی قد و نيم قد مونديم و يه دنيا دربه دری و بی كسی. هر كي هروقت دلش ميسوخت ما رو مهمون سفره اش ميكرد و فردا باز هم گرسنگی بود و گرسنگی... از بچه گی جز بدبختی چيز ديگه ايی برای گفتن ندارم. اگر هم داشته باشم به درد تو نمی خوره. چون نمی فهمی چی می گم. فقط دنبال سياه كردن ورق های خودتی حالا با هر موضوعی. از توهينش جا خوردم ولی خيلی زود توانستم آرام شوم گفتم: - خب، بقيه اش... - تو همون روزا بود كه نميدونم كی از كجا پيداش شد و اسم منو گذاشت «دختربس». 14-15 سالم كه شد با بر و بچه هايی كه 5 تاشون خواهرای خودم بودن كاسبي ميكرديم. وضعمون ای... بدک نبود. لااقل از گرسنگی كشيدن بهتر بود. تا اين كه يه روز يكي از بچه ها پيشنهاد كرد به جای دله دزديها يه دزدی حسابی كنيم....... 👈 ادامه دارد ♡••࿐ •┈┈••✾❀🕊💓🕊❀✾••┈┈• @NASEMEBEHESHT 🌸 با ارسال مطالب درثواب انها سهیم باشید 🌹

🦋🌹🦋🌹🦋🌹🦋🌹🦋🌹🦋🌹🦋🌹 💎سرگذشتی واقعی با نام 👈 #انتهای_شوم!💎 👈 قسمت سوم تا اين كه يه روز يكی از بچه ها پيشنهاد كرد به جای دله دزديها يه دزدی حسابی كنيم.يه چيزی كه بشه لااقل يه چند ماهی روش حساب كرد. خيلي مشورت كرديم و آخرش به اين نتيجه رسيديم كه بهترين راه دزدی و نون حسابی درآوردن، خالی كردن يه آموزشگاه كامپيوتره. چون هم يه آموزشگاه خوب و پولساز سراغ داشتيم و هم آشنايی كه اونا رو از ما بخره. فكرامونو ريختيم رو هم و نقشه كشيديم. قرار شد يكی از بچه ها، يعنی خواهر يكی مونده به آخر من به عنوان كسی كه دنبال كار ميگرده بره اونجا تا با شرايط و محيط و آدماش آشنا بشه. كبری راه افتاد و رفت آموزشگاه اما هنوز يه ساعت نگذشته بود كه برگشت. اونا بهش كار نداده بودن. دليلش هم واضح بود، كبری ضامن معتبری نداشت. ولی اين دليل بهم خوردن نقشه ی ما نميشد. تصميم مونو گرفته بوديم. يه جور ديگه شروع كرديم. اين بار من داوطلب شدم. رفتم آموزشگاه و به عنوان شاگرد خودمو معرفی كردم. اسممو فوری نوشتم و شدم يه شاگرد زرنگ و موذی و فرصت طلب. از كامپيوتر خوشم می اومد. دنياش شيرين بود. كنار هدف اصلی م كه فهميدن راه و چاه اونجا بود دنبال كامپيوتر رو هم گرفتم. ميخواستم لااقل اگر هيج هنری جز دزدی تو كارنامه ی زندگيم نيست كامپيوتر بدونم. سه، چهار ترمی می گذشت. زير و زبر آموزشگاه دستم بود ولی به بچه ها لو نميدادم. ميترسيدم به محض اين كه بگم نقشه ی دزدی رو بكشن چرا كه من تو عمرم به يه چيز دل بسته بودم و نميخواستم از دستش بدم. داشتم به آرزوم و پيشرفتهايی ميرسيدم كه فشار بچه ها بيشتر شد. آخه از بس پول كلاس من رو جور كرده بودن خسته شده بودن. اونا نتيجه اين همه ولخرجی هاشونوميخواستن. ديگه داشتم كم كم تسليم اونا ميشدم و از نيمه راه برمی گشتم كه سر و كله ی «شهروز» پيدا شد. استاد جديد آموزشگاه و البته من.... 👈 ادامه دارد ♡••࿐ •┈┈••✾❀🕊💓🕊❀✾••┈┈• @NASEMEBEHESHT 🌸

🦋🌹🦋🌹🦋🌹🦋🌹 💎سرگذشتی واقعی با نام 👈 #انتهای_شوم!💎 👈 قسمت چهارم ما می تونستيم آموزشگاه و ثروت شهروز رو يه جا بالا بكشيم. با اين نقشه من به پيشنهادش جواب مثبت دادم و به عقد شهروز دراومدم. يادم هست روزی كه منو به خونه ش برد به جای لذت از مهربونی و پذيرفتن محبتهای خالصانه ش مدام توی اتاقها سرک می كشيدم و در ذهنم اجناسو قيمت گذاری می كردم و حساب سبكها و سنگين ها رو جدا می كردم. حتی صدای شمردن پولهای بيشماری كه نصيبمون می شد رو حس می كردم. يكی، دو ماهی هم به اين ترتيب گذشت. شهروز ديگه حسابی تو دام عشقم گرفتار شده بود كه ما نقشه شوم مونو عملی كرديم. دختر بس به اينجا كه می رسد آهی می كشد و ته مانده سيگار را در جا سيگاری می فشارد و می گويد: - افسوس. زندگی قشنگی می تونست باشه اما خرابش كردم. به خاطر يه بی عقلی بزرگ همه چيز رو خراب كردم. شهروز خيلی زود موضوع رو فهميد. لازم به پنهان كردن نبود. وقتی وسايل خونه شهروز و آموزشگاه به سرقت رفت و من هم يه شبه گم شدم شهروز جز ارتباط اين دو موضوع با هم چاره نداشت. اون يه ذره تحقيقی هم كه كرد در واقع مهر تاييد به همه حدس هايی زد كه خدا خدا می كرد غلط از آب در بياد. من و شركام راهی زندون شديم و شهروز خيلی زود طلاقم رو داد… دختر بس سيگار ديگری روشن می كند و می گويد: - تو سوال ديگه يی نداری؟ با تعجب می پرسم: - پس داستان آلوده شدنت؟ نميخوای تعريف كنی دختربس با بی اعتنايی و گستاخی خاص خودش می گويد: - سوغاتی زندان! واسه همه آدمهايی كه به اميد يه تغيير، پيدا كردن يه نقطه روشن تو زندگی شون به زندان تبعيد می شن،‌ و بلند می شود و هم چنان خنده كنان ميرود. هنوز هم تنم از جمله ی آخرش می لرزد. دلم ميخواهد از او، از حرفهای پر از توهين و انتقامش متنفر شوم،‌اما انگار نيمی از وجودم نميگذارد. دلم برايش ميسوزد. برای سالهای بی خبری و اين انتهای شومش، برای روزهای قشنگی كه ميتوانست داشته باشد و خرابش كرده بود، يعنی خرابش كرده بودند. نوعی بی تفاوتی سرد وجودم را فرا می گيرد. بلند ميشوم و بدون اينكه حتی به فكر همدردی صميمانه ای با او- كه اكنون به درختی تكيه داده و به سيگارش پک ميزند باشم- از كنارش می گذرم. 👈 پایان 👉 ♡••࿐ •┈┈••✾❀🕊💓🕊❀✾••┈┈• @NASEMEBEHESHT 🌸 با ارسال مطالب درثواب انها سهیم باشید 🌹