•🇮🇷 نَـسْلِ‌جَدیــٖـدِ‌اِنْقِلـٰابْ 🇵🇸•
#بے_تو_هࢪگز برگشتم بیمارستان. باهام سرسنگین بود. غیر از صحبت در مورد عمل و بیمار، حرف دیگه ای نمی
#بے_تو_هࢪگز
با قاطعیت بهش نگاه کردم:
- این من نبودم که تحقیرتون کردم؛ شما بودید! شما بهم یاد دادید که نباید چیزی رو قبول کرد که قابل دیدن نیست.!!
عصبانیت توی صورتش موج می زد. میتونستم به وضوح آثار خشم روی توی چهره اش ببینم و اینکه به سختی خودش رو کنترل می کرد؛ اما باید حرفم رو تموم می کردم..
- شما الان یه حس جدید دارید؛ حس شخصی رو که با وجود تمام لطف‌ها و توجهش، احدی اون رو نمی بینه! بهش پشت می کنن .. بهش توجه نمی کنن .. رهاش می کنن .. و براش اهمیت قائل نمیشن ..
تاریخ پر از آدم هاییه که خدا و نشانه های محبت و توجهش رو حس کردن، اما نخواستن ببینن و باور کنن.
شما وجود خدا رو انکار می کنید؛ اما خدا هرگز شما رو رها نکرده! سرتون داد نزده .. با شما تندی نکرده ..
من منکر لطف و توجه شما نیستم. شما گفتید من رو دوست دارید. اما وقتی فقط و فقط یک بار بهتون گفتم احساس شما رو نمی بینم، آشفته شدید و سرم داد زدید.
خدا هزاران برابر شما بهم لطف کرده! چرا من باید محبت چنین خدایی رو رها کنم و شما رو بپذیرم؟؟!
اگر چه اون روز، صحبت ما تموم شد، اما این، تازه آغاز ماجرا بود.
اسم من از توی تمام عمل‌های جراحی های دکتر دایسون خط خورد. چنان برنامه هر دوی ما تنظیم شده بود که به ندرت با هم مواجه می شدیم.
تنها اتفاق خوب اون ایام این بود که بعد از ۴ سال با مرخصی من موافقت شد.!
می تونستم به ایران برگردم و خانواده‌ام رو ببینم.
فقط خدا می دونست چقدر دلم برای تک تک شون تنگ شده بود.
بعد از چند سال به ایران برگشتم. سجاد ازدواج کرده بود و یه محمدحسین ۷ ماهه داشت. حنانه دختر مریم، قد کشیده بود، کلاس دوم ابتدایی .. اما وقار و شخصیتش عین مریم بود.
از همه بیشتر، دلم برای دیدن چهره مادرم تنگ شده بود.
توی فرودگاه، همه شون اومده بودن. همین که چشمم بهشون افتاد اشک تمام تصویر رو محو کرد.
خودم رو پرت کردم توی بغل مادرم.
شادی چهره همه، طعم اشک به خودش گرفت.
با اشتیاق دورم رو گرفته بودن و باهام حرف می زدن. هر کدوم از یک جا و یک چیز می گفت.
حنانه که از ۴ سالگی، من رو ندیده بود، باهام غریبی می کرد و خجالت میکشید.
محمدحسین که اصلا نمیگذاشت بهش دست بزنم.
خونه بوی غربت می داد؛ حس می کردم توی این مدت، چنان از زندگی و سرنوشت همه جدا شدم که داشتم به یه غریبه تبدیل می شدم. اونها، همه توی لحظه لحظه هم شریک بودن.
اما من، فقط گاهی اگر وقت و فرصتی بود .. اگر از شدت خستگی روی مبل .. ایستاده یا نشسته خوابم نمیبرد .. از پشت تلفن همه چیز رو می شنیدم .. غم عجیبی تمام وجودم رو پر کرده بود ..
فقط وقتی به چهره مادرم نگاه می کردم، کمی آروم می شدم
چشمم همه جا دنبالش می چرخید!
شب همه رفتن و منم از شدت خستگی بی هوش.
برای نماز صبح که بلند شدم، پای سجاده داشت قرآن می خوند.
رفتم سمتش و سرم رو گذاشتم روی پاش.
یه نگاهی بهم کرد و دستش رو گذاشت روی سرم.
با اولین حرکت نوازش دستش، بی‌اختیار، اشک از چشمم فرو ریخت!
- مامان .. شاید باورت نشه .. اما خیلی دلم برای بوی چادر نمازت تنگ شده بود ..
و بغض عمیقی راه گلوم رو سد کرد ...
#پارت_سی‌وپنجم
ادامه دارد ...
(@nasle_jadideh_Englab|)
(🌸⚡️☄✨✨)