▪️با حسین تا مهدی علیهماالسلام (۸) 🔸درس هشتم: چراغ راه منتظران 🤲 یا_صاحب_عزا

▪️با حسین تا مهدی علیهماالسلام (۸) درس‌هایی از حماسه‌ی کربلا برای منتظران 🔸درس هشتم: چراغ راه منتظران👇 🔸روضه‌های انتظار (۸): 👇👇

⚫️ شهادت جناب شهزاده علی اکبر(علیه السلام) : ▪️پس از وداع و خداحافظى نخستين كسى كه قدم به ميدان كارزار گذاشت شهزاده على اكبر(علیه السلام) فرزند رشيد امام حسین (عليه السلام) بود. وارد میدان نبرد شد، حمله شديدى كرد و در ضمن حمله با اين شعر، خود و هدفش را معرفش مى‏ فرمود: ➖أنا عليُّ بنُ الحســينِ بـــنِ علــي ➖نحنُ وبيـتِ اللهِ أوْلـى بالنبي ➖تاللهِ لا يَحْكُمُ فينا بـــنُ الدَّعِــي ➖أطـعنُكم بالرُمـحِ حتَّى يَنْثَـني ➖أضرِبُكُمْ بالسيفِ أَحْمي عن أبي ➖ضـرْبَ غُـلامٍ هاشــميٍّ عَلَـوي ▫️منم على پسر حسين بن على (علیه السلام)؛ سوگند به خانه خدا كه ما اولى به پيغمبريم ▪️به خدا قسم هرگز فرزند فرومايه بر ما حكومت كند؛ نیزه را بر شما فرو میبرم تا اینکه[از کثرت ضربه ها] نیزه خم شود ▫️شما را با شمشیر میزنم و از پدرم حمایت میکنم؛ مانند شمشير زدن جوان هاشمى علوی 🔲 اباعبدالله (عليه السلام) با رفتن على اكبر (عليه السلام) چشمانش پر از اشك شد و نتوانست خوددارى كند، چشمانش را بهم فشرد و خطاب به عمرو بن سعد (لعنة الله عليه) كرد و چنين فرمود: ما لك؟ قطع الله رحمك كما قطعت رحمى و لم تحفظ قرابتى من رسول الله (صلى الله عليه و آله و سلم).... تو را چه شده است؟ خدا نسل تو را قطع كند، همانگونه كه نسل مرا قطع كردى و حرمت خويشاوندى و قرابت مرا با پيغمبر (صلى الله عليه و آله و سلم) ناديده گرفتى... 👈امام حسین (علیه السلام) پس از آن محاسن شريفش را به طرف آسمان بلند كرد و (باحالت استغاثه) عرض كرد: «خداوندا! تو خود بر اين مردم شاهد باشد جوانى به سوى آنان مى‏ رود كه: أشبهُ النّاس خَلقاً وخُلقاً ومَنطِقاً برسول الله (صلى الله عليه وآله) از نظر خلقت، خلق و خوى، و از نظر منطق و سخن، شبيه‏ ترين مردم به پيامبر تو است، و ما هروقت مشتاق ديدار سيماى پيامبر تو مى‏ شديم به چهره او نگاه مى‏ كرديم.» ◼️حضرت على اكبر (عليه السلام) در ميدان رزم همچون شير خشمگين گاهى به جناح راست دشمن، و گاهى به جناح چپ، حمله مى‏ كرد و گاهى تا قلب لشكر پيش مي رفت و هر قهرمانى را كه با او روبرو مى‏ شد همين كه قدرت او را مى‏ ديد پا به فرار مى‏ گذاشت و هيچ دلاورى با او مبارزه نمى‏ ايستاد جز اينكه كشته مى‏ شد. ◾️يكصد وبيست نفر از سواره‏ هاى دشمن را به خاك هلاكت افكند و در اثر شدت تشنگى به سوى پدر بازگشت و چون تشنگى بيش از حد ناتوانش كرده بود عطش خود را براى پدر يادآور شد. قَالَ: «يَا أَبَتِا اَلْعَطَشُ قَدْ قَتَلَنِي وَ ثِقْلُ الْحَدِيدِ قَدْ أَجْهَدَنِي ....» اشك از چشمان (عليه السلام) سرازير گرديد و با اندوه و دريغ بسيار فرمود: «عن قريب با جدت رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) ملاقات خواهى كرد و تو را با دست خود شربتى خواهد داد كه پس از آن هرگز تشنه نخواهى شد» پس از آن زبان على (علیه السلام) را در دهان گرفت و آنرا مكيد، و در پايان انگشترى خود را به على (عليه السلام) داد تا در دهان بگذارد. على (عليه السلام) انگشترى را در دهان خشكيده خود گذاشت و به مژده ملاقات با جدش رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) كه امام (عليه السلام) باو داده بود خوشحال به سوى ميدان برگشت و مانند حيدر كرار بر دشمن حمله كرد. 🏴🏴

▪️گرد و غبار فضاى ميدان رزم را فراگرفت، همه جا را تيره و تار كرد و تنها برقابرق شمشير او بود كه مى‏ درخشيد. امر به آنها مشتبه شده بود كه آيا على اكبر (عليه السلام) است اين چنين طوفنده و كوبنده مى‏ جنگد و دشمن راپراكنده مى‏ سازد و يا على مرتضى حيدر كرار وصى رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) است كه به ميدان آمده و با خشم و قهر بر آنها مى‏ تازد؟ و يا صاعقه آسمانى كه به كمك شمشير او آمده است كه اين چنين از دشمن كشته و از آن كشته‏ ها پشته‏ ها مى‏ سازد؟ على اكبر (عليه السلام) همچنان مى‏ خروشيد و مى‏ جنگيد تا اينكه دويست نفر از آنان را كشت‏ و كسى جرأت مقابله با او را نداشت. تا اينكه مره بن منقذ عبدى‏ (لعنة الله علیه) گفت: «گناه تمام عرب بر من باد اگر داغ او را بر دل پدرش نگذارم‏ و او را به عزايش ننشانم»، اين بگفت و نيزه خود را به پشت على اكبر (عليه السلام) فرو برد و شمشير را بر فوق سرش فرود آورد تا به ابرو فرقش را شكافت. على اكبر (عليه السلام) ديگر نتوانست بر پشت اسب بماند، همان دم بر گردن اسب قرار گرفت و اسب مى‏ رفت كه بدن نيمه جان و خونين او را به خيمه‏ ها برساند كه سپاه كوفه، اطرافش را محاصره كردند و بدنش را با شمشيرها قطعه قطعه نمودند 👈« وَقَطَّعوهُ بِسُيوفِهم ارباً ارباً.» 🔳 وقتى كه روى زمين افتاد و در ميان خاك و خون خود دست و پا مى‏ زد آنگاه صدايش را بلند كرد و با اين عبارت با پدر خداحافظى نمود: «عليك منى السلام يا ابا عبدالله هذا جدى قد سقانى بكاسه شربة لا اظمأ بعدها، و هو يقول «ان لك كاساً مذخوره» «سلام بر تو اى ابا عبدالله! اينك جدم رسول خدا (صلى الله عليه و آله و سلم) از جامى كه در دست داشت آنچنان مرا سيراب كرد و ديگر پس از آن هرگز تشنه نخواهم شدو هم او مى‏ فرمود: «جام ديگرى براى تو آماده كرده است.» 🔳 و در کتاب أنیس الذاکرین، از ابن أبی جمهور روایت شده: از علیا مخدره جناب زینب خاتون (سلام الله علیها)، که آن مخدّره می گوید که: در روز عاشورا در برابر برادرم سید الشهداء (علیه السلام) ایستاده بودم، دیدم برادرم مضطرب شده، رنگ مبارکش متغیّر شد؛ عرض کردم: برادر جان تو را چه می شود و رنگ مبارکت چرا متغیّر می گردد؟ ▪️فرمود: ای خواهر، علی اکبر (علیه السلام) مرا می کشند، ذوالجناح را حاضر کنید؛ پس اسب برادرم را آوردم و او را در غیر حال مشاهده نمودم، عرض کردم: برادر جان، چرا چنینی؟ فرمود: خواهر، صدای علی اکبر(علیه السلام) طاقتم را بدر و نور را از بصر برده. چون ذوالجناح را به رکاب برادر بی یار کشیدم، دیدم به صعوبت سوار شدند. عرض کردم: ای برادر بی یار خواهرت بمیرد، چرا به صعوبت سوار شدی؟ فرمود: ای خواهر! صدای علی اکبر (علیه السلام) گویا کمر مرا شکسته و قوتی در من نگذاشته است. 🏴🏴

▫️شهزاده_علی_اکبر_علیه السلام ➖شب و روز هشتم محرّم الحرام ۱۴۴۵ یاحسین

🔲 خلاصه آن امام زمان، «یاعلی» گویان به میدان آمد، نشانی از یوسف خود ندید، پس آن یعقوب کربلا صدا بلند نمود که: « یا علی و یا ولدی!» دید آن جناب، صدای علی اکبر(علیه السلام) آمد که: «یا أبتا أدرکنی.» سر علی (علیه السلام) را بر زانو گرفت و این خون ها را از دندان های مبارک پاک می کرد، علی جان! با پدرت حرف بزن. در روایت آمده است که: «فصاح الحسين ثلاث مرات ولدی علی» امام سه بار از ته دل علی (علیه السلام)را صدا زد و دیگر خاموش شد. 🔲 صورت به صورت علی (علیه السلام) 😭گذاشته است و صدایی از او بلند نمی شود، زینب (سلام الله علیها) از خیام بیرون دوید؛ خرجت زينب تنادي «يا حبيباه يا ابن أخاه .....» ◾️فی البحار عن حمید بن مسلم قال: فكأنی أنظر إلی امرأة خرجت مسرعة كأنها الشمس الطالعة، تنادی بالویل و الثبور و تقول: «یا حبیباه! یا ثمرة فوداه! یا نور عیناه!»«و والداه! وامهجة قلباه!» «لیتنی کنت قبل هذا الیوم عمیاً و لا اراک قتیلاً» «او کنت وسّدت تحت اطباق الثری» ▪️فسألت عنها فقیل: هی زینب بنت علی(علیه السلام) و جاءت و انكبت علیه فجاء الحسین(علیه السلام) فأخذ بیدها فردها إلی الفسطاط. و فی زاویة فستر وجهها بعبائة حتی ادخلها الخیمة و اقبل بفتیانه و قال احملوا أخاکم فحملوه من مصرعه، فجاؤا به حتی وضعوه عند الفسطاط الذی کانو یقاتلون امامة. فقال: صبراً! یا أهل بیتی! فو الله ما رایتم هوانا بعد هذا الیوم. در صبر و تحمل عقیله خاتون کافی است که، آنگاه که هر دو پسرش شهید شدند، از خیمه بیرون نیامد. اما به این وقار و تمکین آن خاتون در کتاب مبکی العیون در شهادت جناب علی اکبر (علیه السلام) سه روایت نقل کرده: یکی آنکه نعش علی اکبر را در همانجا که افتاده بود گذاشت و جناب زینب (سلام الله علیها) تا آنجا برهنه دویدند و بر بالین علی اکبر(علیه السلام) آمدند؛ حسین (علیه السلام) را دید گه گویا بر بالین علی اکبر (علیه السلام) جان داده است. ندا برآورد: وا حسینم، وا پسر برادرم؛ آمد و حسین (علیه السلام) را زنده کرد. حسین (علیه السلام) بلند شد و دست بر کمر گرفت، آرام آرام به سمت خیام می آید و زیر لب زمزمه می کند: ➖جوانان بنی هاشم بیایید ➖علی را بر در خیمه رسانید ➖خدا داند که من طاقت ندارم ➖علی را بر در خیمه رسانم ➖زمین کربلا پر شور و شین است ➖سر اکبر به دامان حسین است ➖بگوئید عمه اش زینب بیاید ➖تماشای رخ اکبر نماید ➖غم مرگ تو زد آتش به جانم ➖چرا رفتی که من تنها بمانم 📗 اسرارالشهاده ج۱ص۳۷۱/ مقاتل الطالبین ص ۱۱۵و ۱۱۶/ البحار ج۴۳ ص۴۵۰/ المناقب ج ۴ ص ۱۰۹ 🏴🏴⚜🏴🏴⚜🏴🏴

🏴ویژه #روز_هشتم #محرم ♨️داغ شهادت علی اکبر(ع) با سیدالشهدا چه کرد؟ #حجت‌الاسلام_انصاریان کانال منبرهای تبلیغی @menbartabligi کپی با ذکر منبع

🌱امام حسین علیه السلام: 🍀لا اَفْلَحَ قَوْمِ اشْتَرَوْا مَرْضاةَ الْمَخْلُوقِ بِسَـخَطِ الْخـالِقِ؛ ☘️ملّتى كه خشنودى مردم را با خشم خدا معامله كند هرگز رستگار نخواهد شد. 📚عوالم: ج ۱۷، ص ۲۳۴ کانال سمت خدا @samtekhoda_tv3