#امام_خمینی_ره_مدح کجاست آن‌که نشان نجابت قم بود‏ ‌‏کجاست آن‌که دلش جانماز مردم بود‏ ‌‏ضریح چشم عقیقش صفای رؤیا داشت‏ ‌‏درست مثل غروب گرفتۀ قم بود‏ ‌‏خروش بود؛ خروشی پر از تغزل بود‏ ‌‏سکوت بود؛ سکوتی پر از تلاطم بود‏ ‌‏فرشته‌های خدا شرمگین او بودند‏ ‌‏و او میان همین پا برهنه‌ها گم بود‏ ‌‏به چشم آینه رنگین کمان عاطفه بود‏ ‌‏به قلب صاعقه‌ها دشنۀ تهاجم بود‏ ‌‌‌‏اگرچه باغ نگاهش تب شقایق داشت‏ ‌‏دلش به خرّمی خوشه‌های گندم بود ‏ ‌‏در التهاب نفس‌گیر، در کویر سکوت‏ ‌‏به گوش خسته‌دلان جاریِ ترنم بود‏ ‌‏میان سفرۀ درویشی تواضع او ‏ ‌‏همیشه نانِ صفا پونۀ تبسم بود‏ ‌‏فدای معرفت فصل‌ها که ملتهبند‏ ‌‏ز هرم سوگ بهاری که فصل پنجم بود‏ ‌‏عرق نشسته به پیشانی غزل از شرم‏ ‌‏دگر مپرس که این شرم شعر چندم بود...‏ ✍ #احمد_شهدادی