سفارشهای_امام_صادق_عليه_السلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﺳﺆﺍﻝﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻧﻴﺰ، ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻋﻤﻴﻖ ﺗﺮ ﻭ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩ ﺗﺮ ﻭ ﺟﺰﻭ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺍﺻﻮﻟﯽ ﻭ ﺑﻨﻴﺎﺩﯼ ﺍﺳﺖ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻣﻬﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝﻫﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺻﻮﻟﺎ ﻣﮕﺮ «ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ» ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺘﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ؟
ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﻳﺎ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﮔﺎﻩ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭﺿﻊ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻋﮑﺲ، ﻣﺤﺰﻭﻥ؟
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺣﺰﻥ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺟﻤﻌﯽ ﺷﺨﺺ ﻣﺤﺰﻭﻧﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺧﺪﺍ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺁﻥ ﺟﻤﻊ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﻮﺭﺩ ﺭﺣﻤﺖ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ ﻣﻄﺮﺡ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﺑﻴﻦ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﮔﺮﻭﻩ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺟﻤﻊ ﮐﺮﺩ؟
ﺁﻳﺎ «ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ» ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؟ ﺍﮔﺮ «ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ» ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﭘﺲ ﭼﻄﻮﺭ «ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ» ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ؟
ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻟﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺳﺆﺍﻝ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﺭﺍ ﺑﻴﺎﻥ ﮐﺮﺩ.
پاسخ این سوال اساسی را در شماره آینده بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﺑﺪﻭﻥ ﺷﮏ ﺍﺻﻞ ﻣﺴﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻳﮏ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻭﻋﺪﻩ ﯼ ﺍﻋﻄﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺷﺎﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ:
ﻭﺟﻮﻩ ﻳﻮﻣﺌﺬ ﻧﺎﻋﻤﺔ؛
یعنی:
ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩﺍﺏ ﻭ ﺧﺮﻡ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺟﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻳﻨﻘﻠﺐ ﺍﻟﯽ ﺃﻫﻠﻪ ﻣﺴﺮﻭﺭﺍ؛
یعنی:
ﻣﺆﻣﻦ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺤﺎﺳﺒﻪ، ﻧﺰﺩ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﻴﺎﻟﺶ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺷﺎﺩ ﻭ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﺯ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺑﯽ ﺷﮏ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﺷﯽ، ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﺍﺳﺖ. ﻣﻔﺎﻫﻴﻤﯽ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽ، ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﯽ، ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﻭ... ﻫﻤﮕﯽ ﺍﺯ ﺧﻮﺷﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ، ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﺍﺷﮑﺎﻟﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﻭﻗﺘﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ:
ﺍﻟﺤﻤﺪﻟﻠﻪ ﺍﻟﺬﯼ ﺃﺫﻫﺐ ﻋﻨﺎ ﺍﻟﺤﺰﻥ؛
ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺳﺘﺎﻳﺶ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺣﺰﻥ ﻭ ﻏﻤﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ ﺳﭙﺮﯼ ﺷﺪ ﻭ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺩﻳﮕﺮ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﻴﺴﺖ.
ﭘﺲ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺑﻬﺸﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺍﻫﻞ ﺟﻬﻨﻢ، ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﻭ ﺍﻓﺴﺮﺩﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻗﻴﺎﻓﻪﻫﺎﯼ ﺩﺭﻫﻢ ﮐﺸﻴﺪﻩ (ﻋﺒﻮﺳﺎ ﻗﻤﻄﺮﻳﺮﺍ)
ﻭ ﭼﻬﺮﻩﻫﺎﯼ ﭼﺮﻭﮐﻴﺪﻩ ﻭ ﺳﻴﺎﻩ
(ﻭﺟﻮﻫﻬﻢ ﻣﺴﻮﺩﺓ)
ﺍﺯ ﺣﺎﻟﺎﺕ ﺩﻭﺯﺧﻴﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﻗﺮﺁﻥ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺪﺍ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻏﻴﺮ ﻣﺴﺘﻘﻴﻢ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺸﻮﻳﻖ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻴﻞ ﺷﻬﺪا ﺑﭙﻴﻮﻧﺪﻧﺪ، ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻓﺮﺣﻴﻦ ﺑﻤﺎ ﺁﺗﺎﻫﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻣﻦ ﻓﻀﻠﻪ ﻭ ﻳﺴﺘﺒﺸﺮﻭﻥ ﺑﺎﻟﺬﻳﻦ ﻟﻢ ﻳﻠﺤﻘﻮﺍ ﺑﻬﻢ؛
یعنی:
ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻭﺭ، ﻳﮏ ﺍﻣﺮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﮐﻪ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﺮﺯﺥ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ، ﻗﻄﻌﺎ ﺟﺰﻭ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﻃﺎﻟﺐ ﭼﻨﻴﻦ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﻄﺮﺗﺎ ﻃﺎﻟﺐ ﺧﻮﺷﯽ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺷﯽﻫﺎ ﻭ ﻧﺎﺧﻮﺷﯽ ﻫﺎ، ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻭ ﺗﮑﻮﻳﻨﯽ، ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻫﻴﭻ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﺩ ﺷﺎﺩ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺳﺮﺍﺳﺮ ﺍﻳﻦ ﻣﺪﺕ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﺎﺷﺪ. ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻤﺎ ﺑﻴﺶ ﻏﻢﻫﺎ ﻭ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺷﺎﺩ ﺑﺎﺷﺪ، ﻭ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﮔﺎﻫﯽ ﻳﮏ ﺷﺎﺩﯼ، ﻏﻢﻫﺎﯼ ﻃﻮﻟﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻳﮏ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻳﮏ ﮔﻨﺎﻩ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻮﻗﺖ ﺷﺎﺩ ﺷﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﺑﻌﺪﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﺍﻩﻫﺎﯼ ﻏﻴﺮ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺍﺳﺘﻌﻤﺎﻝ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺨﺪﺭ، ﻣﺴﮑﺮﺍﺕ ﻭ... ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ، ﺷﺎﺩﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﻮﻗﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺁﻥ، ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﻠﮑﻪ ﻋﻤﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ، ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻋﻘﻞ ﻫﻢ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﺍﺑﯽ ﺭﺍ ﺗﺠﻮﻳﺰ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﻮﺍﺩ ﻣﺨﺪﺭ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ، ﺷﺎﺩﯼ ﮐﺎﺫﺑﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻌﺪ ﻋﻤﺮﯼ ﻣﻌﺘﺎﺩ ﺷﺪﻩ، ﺧﻮﺩ، ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﻃﺒﻖ ﻧﻈﺎﻡ ﺍﺭﺯﺷﯽ ﺍﺳﻠﺎﻡ، ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺴﻴﺮ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﻧﻬﺎﻳﯽ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺑﺪﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﮔﺮ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻭ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﭘﺴﻨﺪﻳﺪﻩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺁﻳﺎ ﺍﺳﺎﺳﺎ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﻳﯽ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺜﺒﺖ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻫﻴﭻ ﮐﺎﺭﯼ ﻧﻤﯽ ﺭﻭﺩ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﻧﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺎﻁ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺸﻴﻨﺪ، ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﺪ، ﻧﻪ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺸﻨﻮﺩ ﻭ ﻧﻪ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ. ﺣﺰﻥ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻫﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺮﺳﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺁﺧﺮﺕ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻴﭻ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﻧﻴﺰ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﺷﻮﺩ. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻳﺎ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺿﻌﻴﻒ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﮐﺸﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺰﻥﻫﺎﻳﯽ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ. ﺑﺮﻋﮑﺲ، ﺁﻥ ﺣﺎﻟﺖ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻫﻢ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﻭ ﻫﻢ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺁﺧﺮﺗﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭﺳﺶ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ ﻭ ﻋﺒﺎﺩﺗﺶ ﺭﺍ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﯼ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺖ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﻓﺮﺣﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺍﮔﺮ ﺣﺎﻟﺖ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه........ ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻓﻄﺮﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ:
ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻏﺎﻟﺒﺎ ﺍﺯ ﻓﺮﺡ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﻧﮑﻮﻫﺶ ﺁﻣﻴﺰ ﻳﺎﺩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ: ﺍﻧﻪ ﻟﻔﺮﺡ ﻓﺨﻮﺭ؛
یعنی:
ﺍﻭ [ﺍﻧﺴﺎﻥ] ﺷﺎﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﻓﺨﺮﻓﺮﻭﺵ ﺍﺳﺖ.
ﻳﺎ: ﻟﺎ ﺗﻔﺮﺡ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﻳﺤﺐ ﺍﻟﻔﺮﺣﻴﻦ.
ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﻗﺎﺭﻭﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ، ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺑﺎﻟﻴﺪ ﻭ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺑﻮﺩ. ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺼﻴﺤﺖ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻧﺰﺩﺵ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﮔﻔﺘﻨﺪ:
ﻟﺎ ﺗﻔﺮﺡ ﺍﻥ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﻳﺤﺐ ﺍﻟﻔﺮﺣﻴﻦ؛
یعنی:
ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﻧﮑﻦ، ﺧﺪﺍ ﻓﺮﺣﻴﻦ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺩﺭ ﺍﺩﺑﻴﺎﺕ ﻓﺎﺭﺳﯽ ﺗﻌﺒﻴﺮ «ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ» ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺳﺮﻭﺭﻫﺎ ﻭ ﻓﺮﺡﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﺭﻭﺩ. ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎ ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺗﮑﺎﻣﻠﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﺍﻡ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﺩ، ﺍﻭ ﺭﺍ ﻏﺎﻓﻞ ﻭ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﻴﻔﺶ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻓﺨﺮ ﺑﻔﺮﻭﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﻳﺎﺕ ﻗﺮﺁﻧﯽ ﻫﻢ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﻭﺿﻌﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ ﺧﻴﻠﯽ ﺧﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ:
ﺍﻧﻪ ﮐﺎﻥ ﻓﯽ ﺃﻫﻠﻪ ﻣﺴﺮﻭﺭﺍ؛
ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﺟﻬﻨﻤﻴﺎﻥ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ، ﺁﻧﻬﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻧﻴﺎ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﻭ ﺳﺮﻣﺴﺘﯽ ﻣﯽﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻧﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺣﺰﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ:
ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﺣﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﺪﺍ، ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺷﺮﻋﯽ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺍﺵ ﮐﻨﺪ، ﺣﺰﻧﯽ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺣﺰﻥ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻋﺎﻗﻠﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺷﺪﻩ، ﺍﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﺪﻩ ﮐﻪ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺑﺪﻫﺪ، ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺴﺖ ﺑﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﮐﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻧﻴﺎ ﻭ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﺪ، ﻣﺤﺰﻭﻥ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺣﺰﻥﻫﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﺮﺳﺪ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﺣﺪﯼ ﺑﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﺷﺮﻋﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﻫﻴﭻ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﻏﻢ ﻭ ﻏﺼﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺘﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭﺱ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﮐﻨﺪ، ﺟﻬﺎﺩ ﺑﺮﻭﺩ، ﺑﻪ ﺍﺟﺘﻤﺎﻉ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﻳﺮ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﻳﻨﯽ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ، ﭼﻪ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ؟
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺣﺰﻥ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻭﺍﺩﺍﺭ ﺑﻪ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺗﮑﺎﻟﻴﻒ ﻭ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﻴﺮﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﻭ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩﯼ ﺩﺭ ﮔﺮﻭ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺍﻓﺮﺍﺩ:
ﻧﮑﺘﻪ ﺳﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﻭﺭ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪ ﺍﺵ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﺷﻮﺩ. ﺍﻣﺎ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻳﮑﺴﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺩﺍﺭﺩ؛
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺜﺎﻝ، ﻭﻗﺘﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﮐﻮﺩﮎ ﺧﺮﺩﺳﺎﻟﺘﺎﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻴﺪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﺍﺩﻥ ﺧﻮﺭﺍﮐﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺑﺎﺯﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻴﺪ، ﻭ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻮﺩﮎ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮ ﺷﺪ، ﺑﺮﺍﻳﺶ ﻗﺼﻪ ﻭ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺗﻌﺮﻳﻒ ﮐﻨﻴﺪ. ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻮﺩﮐﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺭﺩﻥ، ﺑﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻥ، ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﯼ ﺧﻨﺪﻩ ﺩﺍﺭ ﻭ ﻧﻈﺎﻳﺮ ﺁﻧﻬﺎ ﺣﺎﺻﻞ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﺟﻮﺍﻧﯽ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺭﺷﺪ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻭ ﻣﻌﻘﻮﻟﯽ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺍﺑﻌﺎﺩ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺷﺪ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺩﻳﮕﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﺟﻬﺎﺕ ﺑﺪﻧﯽ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺟﻮﺍﻥ ﺩﻟﺶ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﻭ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﺯ ﺩﻭﺭﻩ ﯼ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﻓﺮﺩ ﺷﮑﻮﻓﺎ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮﯼ ﺟﻮﺍﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﺨﺼﻴﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﻫﺪ.
ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﻨﯽ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮔﺮﺩﺩ ﺷﺎﺩ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻃﻮﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺍﮎ، ﻣﺴﮑﻦ ﻭ... ﺩﺍﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ:
ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺑﻴﺎﻥ ﮔﺮﺩﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﻴﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻳﺎ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ ﻳﺎ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ؟
ﺩﺭ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﻫﺮ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺭﻭﺣﺶ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺑﺎ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺳﺮﺳﺎﻳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﺳﺘﺎﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ ﺷﺎﺩ ﮐﻨﻴﺪ، ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺑﺎﻳﺪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺍﯼ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﺪ ﮐﻪ ﺍﻭ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺗﺶ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺳﺠﺎﺩ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﻫﺎﻳﺶ ﻋﺮﺽ ﻣﯽﮐﻨﺪ: ﻭ ﺍﺳﺘﻐﻔﺮﮎ ﻣﻦ ﮐﻞ ﻟﺬﺓ ﺑﻐﻴﺮ ﺃﻧﺴﮏ؛
ﺍﺯ ﻫﺮ ﻟﺬﺗﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻏﻴﺮ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﺮﺩﻡ ﺍﺳﺘﻐﻔﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﻢ، ﻫﺮ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺍﺯ ﻟﻘﺎﯼ ﺗﻮ ﺣﺎﺻﻞ ﺷﻮﺩ، ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﺯ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﭘﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺮﻡ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺍﻭﺝ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺰ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻣﻨﺎﺟﺎﺕ ﺑﺎ ﺍﻭ ﻭ ﻧﻬﺎﻳﺘﺎ ﻟﻘﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺰﺍﺣﻤﺖﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﺭﺍﻫﺸﺎﻥ ﺑﺮﺩﺍﺷﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﻮﺩ، ﻫﻴﭻ ﻗﻴﺪ ﻭ ﺷﺮﻃﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ. ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺟﺰ ﺍﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﺸﺮﻭﻉ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ، ﺷﺎﺩﻳﺸﺎﻥ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﻧﺲ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه......... ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ:
ﺍﻣﺎ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﭘﻴﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﺪ ﻳﺎ ﻟﺎﺍﻗﻞ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﻧﺸﻮﺩ، ﻣﺜﻞ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﻧﻮﻉ ﺷﺎﺩﯼ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﻭ ﻗﻴﺎﻣﺖ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﻟﺘﺬﺍﺫﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﮔﺮ ﺑﺎ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﻮﺩ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺩﺭ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺻﻮﺭﺕ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺷﺎﺩﯼﻫﺎﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﻭ ﻭﻇﺎﻳﻔﺸﺎﻥ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﺰﺍﺡ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺳﻔﺮ ﺩﺭ ﺣﺪﯼ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﻣﻮﺟﺐ ﻟﻐﻮ ﻭ ﺍﺗﻠﺎﻑ ﻭﻗﺖ ﻧﮕﺮﺩﺩ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻤﺴﺨﺮ، ﺗﻮﻫﻴﻦ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ، ﺗﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﺴﺘﺤﺒﺎﺕ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﻳﮏ ﺷﺎﺩﯼ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻠﺎﻝ، ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻋﻠﺎﻭﻩ، ﺍﺯ ﭼﻴﺰﻫﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺑﻌﺪﯼ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.
ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﭼﻨﻴﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺰ ﺷﺎﺩ ﺷﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ ﻋﻴﺒﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﻭ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻣﻠﺎﮎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺟﻬﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻩ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ؛ ﺷﺎﺩﯼ ﺍﻭ ﻳﺎ ﻣﺴﺘﻘﻴﻤﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻧﮑﺘﻪ ﺁﺧﺮ، ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻴﻢ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻃﺒﻴﻌﺘﺎ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻫﻢ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎﻟﻎ ﻧﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺎﻣﻞ ﺑﭽﻪﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺷﻮﺩ. ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﺆﻣﻨﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﺭ ﺳﻦ ﻃﻔﻮﻟﻴﺖ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺑﻪ ﺗﮑﻠﻴﻒ ﺭﺳﻴﺪﻩ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﺩ. ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﺣﺪﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻭ ﻣﯽﻓﻬﻤﺪ
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۹۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه......... ﺷﺎﺩﯼ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺍﺳﻠﺎﻡ:
. ﺍﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﺪ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺷﺎﺩﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺣﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻭﺝ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﻳﮏ ﮐﻮﺩﮎ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﻴﺪ، ﺍﻭ ﺍﺻﻠﺎ ﺩﺭﮎ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺷﺎﺩ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ. ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺑﻴﺮﻭﻥ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﻣﺆﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﺑﺮﺍﻳﺶ ﺿﺮﺭ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﺑﺮﺩﻥ ﺣﺰﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻳﻦ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻔﺶ ﻣﻮﻓﻖ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺰﺍﯼ ﺳﻴﺪﺍﻟﺸﻬﺪﺍ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﺸﻐﻮﻝ ﮔﺮﻳﻪ ﺍﺳﺖ، ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﺎﺩ ﺑﺸﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻨﺪﻩ ﺑﻴﻨﺪﺍﺯﻳﻢ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﻣﺠﻠﺲ ﺍﺻﻠﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺎﯼ ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﺟﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ ﻏﻤﮕﻴﻦ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﻳﺎ ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﺯ ﻭ ﻧﻴﺎﺯ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﮑﺶ ﺟﺎﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺰﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﻴﻢ، ﺁﻳﺎ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ؟! ﻗﻄﻌﺎ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼﻫﺎ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺁﻥ ﺣﺰﻥﻫﺎﻳﯽ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺣﺮﮐﺖ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺑﺎﺯ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺎﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺍﺗﮑﺎﯼ ﺍﻃﻠﺎﻕ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ، ﺧﻮﺍﺳﺘﻪﻫﺎﯼ ﻧﻔﺴﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺭﺿﺎ ﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺧﻮﺵ ﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﻭ ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮﻳﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺨﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺑﺨﻨﺪﺍﻧﻨﺪ ﻭ...، ﺍﺳﺘﺪﻟﺎﻝ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭ ﺑﻪ ﻣﺆﻣﻦ ﺛﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭ! ﺣﺎﻝ ﺁﻥ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭﯼ ﺛﻮﺍﺏ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﺩﺧﺎﻝ ﺳﺮﻭﺭ ﺩﺭ ﺟﻬﺖ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻟﺎﺍﻗﻞ ﻣﻮﺟﺐ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﺍﻧﻊ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ ﺗﮑﺎﻣﻞ ﺷﺨﺺ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮔﺮﺩﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻔﺶ ﻧﺸﺎﻃﯽ ﭘﻴﺪﺍ ﮐﻨﺪ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭﺳﺎﻳﻞ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﻭﺍﻗﻊ ﻧﮕﺮﯼ ﻭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻴﻨﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻣﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﭘﻴﺶ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﻓﻘﻂ ﻧﻮﻉ، ﺷﮑﻞ ﻭ ﺯﻣﺎﻥ ﺁﻥ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻓﺮﻕ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ، ﻓﻘﺮ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ، ﮔﺎﻫﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﻋﺰﻳﺰﯼ ﺍﺳﺖ، ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﺑﻠﺎﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻟﺰﻟﻪ، ﺳﻴﻞ ﻭ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﻏﻢ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩﻫﺎﻳﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﻧﻬﺎﻳﺖ، ﺷﺎﺩ ﮐﺮﺩﻥ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ ﮐﻪ ﺷﺮﻁ ﻫﺮ ﻋﺒﺎﺩﺗﯽ ﻗﺼﺪ ﻗﺮﺑﺖ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺩﺍﻡﻫﺎﯼ ﺷﻴﻄﺎﻧﯽ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻗﻞ ﺍﻟﻨﻮﻡ ﺑﺎﻟﻠﻴﻞ ﻭ ﺍﻟﮑﻠﺎﻡ ﺑﺎﻟﻨﻬﺎﺭ ﻓﻤﺎ ﻓﯽ ﺍﻟﺠﺴﺪ ﺷﻴﯽ ﺀ ﺍﻗﻞ ﺷﮑﺮﺍ ﻣﻦ ﺍﻟﻌﻴﻦ ﻭ ﺍﻟﻠﺴﺎﻥ ﻓﺎﻥ ﺃﻡ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻗﺎﻟﺖ ﻟﺴﻠﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ: ﻳﺎ ﺑﻨﯽ ﺍﻳﺎﮎ ﻭ ﺍﻟﻨﻮﻡ ﻓﺎﻧﻪ ﻳﻔﻘﺮﮎ ﻳﻮﻡ ﻳﺤﺘﺎﺝ ﺍﻟﻨﺎﺱ ﺍﻟﯽ ﺍﻋﻤﺎﻟﻬﻢ. ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻥ ﻟﻠﺸﻴﻄﺎﻥ ﻣﺼﺎﺋﺪ ﻳﺼﻄﺎﺩ ﺑﻬﺎ ﻓﺘﺤﺎﻣﻮﺍ ﺷﺒﺎﮐﻪ ﻭ ﻣﺼﺎﺋﺪﻩ ﻗﻠﺖ ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺭﺳﻮﻝ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻣﺎ ﻫﯽ ﻗﺎﻝ ﺍﻣﺎ ﻣﺼﺎﺋﺪﻩ ﻓﺼﺪ ﻋﻦ ﺑﺮ ﺍﻟﺎﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺷﺒﺎﮐﻪ ﻓﻨﻮﻡ ﻋﻦ ﻗﻀﺎﺀ ﺍﻟﺼﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﺘﯽ ﻓﺮﺿﻬﺎ ﺍﻟﻠﻪ. ﺃﻣﺎ ﺍﻧﻪ ﻣﺎ ﻳﻌﺒﺪ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻤﺜﻞ ﻧﻘﻞ ﺍﻟﺎﻗﺪﺍﻡ ﺍﻟﯽ ﺑﺮ ﺍﻟﺎﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺯﻳﺎﺭﺗﻬﻢ ﻭﻳﻞ ﻟﻠﺴﺎﻫﻴﻦ ﻋﻦ ﺍﻟﺼﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻨﺎﺋﻤﻴﻦ ﻓﯽ ﺍﻟﺨﻠﻮﺍﺕ ﺍﻟﻤﺴﺘﻬﺰﺋﻴﻦ ﺑﺎﻟﻠﻪ ﻭ ﺍﻳﺎﺗﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻔﺘﺮﺍﺕ «ﺃﻭﻟﺌﮏ ﻟﺎ ﺧﻠﺎﻕ ﻟﻬﻢ ﻓﯽ ﺍﻟﺂﺧﺮﺓ ﻭ ﻟﺎ ﻳﮑﻠﻤﻬﻢ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻨﻈﺮ ﺍﻟﻴﻬﻢ ﻳﻮﻡ ﺍﻟﻘﻴﺎﻣﺔ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺰﮐﻴﻬﻢ ﻭ ﻟﻬﻢ ﻋﺬﺍﺏ ﺃﻟﻴﻢ. »
ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻮﺀ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ:
ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎﺕ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻋﻠﻤﺎﯼ ﺍﺧﻠﺎﻕ ﻭ ﺍﺭﺑﺎﺏ ﺳﻴﺮ ﻭ ﺳﻠﻮﮎ، ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺩﻭ، ﻣﻮﺍﻧﻌﯽ ﻣﻬﻢ ﻭ ﺭﺍﻳﺞ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺗﻘﺮﺏ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻳﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﭼﻴﺰﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﻧﻴﺰ ﻣﺎﻧﻊ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﮐﻤﺎﻝ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ؛ ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮﻳﻴﻢ ﺑﻪ ﺳﺒﺐ ﻟﺬﺍﻳﺬ ﻳﺎ ﻣﻨﺎﻓﻌﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩ ﺟﻠﺐ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ، ﻓﯽ ﻧﻔﺴﻪ ﻫﻴﭻ ﻣﻄﻠﻮﺑﻴﺖ ﻭ ﻳﺎ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﺍﯼ ﺣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻗﻮﺍﯼ ﺍﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻭﺍﺟﺒﺶ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺑﺮ ﺧﻠﺎﻑ ﻟﺬﺕ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻟﺬﺗﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺍﮔﺮ ﻫﻢ ﻟﺬﺗﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺮﺑﻮﻁ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﻣﺎﺕ ﺁﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻣﯽ ﺧﻴﺰﺩ.
ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺭﻭﯼ ﺗﻨﺒﻠﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﭘﺮﺧﻮﺭﯼ ﺯﻳﺎﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﻨﺪ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﺯ ﮐﻤﺎﻟﺎﺕ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺧﻮﺩ ﻧﻴﺰ ﺑﺎﺯ ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه....... ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻮﺀ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ:
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﮐﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻥ ﺁﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻣﺼﺮﻑ ﮐﻨﺪ، ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺍﺳﺖ. ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﺎﻥ ﻭ ﻣﻌﻠﻤﺎﻥ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﺟﺴﻤﯽ ﺿﻌﻴﻒ ﺗﺮﻧﺪ، ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻭﺍﻗﻒ ﺍﻧﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺳﺨﻨﺮﺍﻧﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺪﺭﻳﺲ ﺁﺛﺎﺭ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻥ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻭﺿﻮﺡ ﺩﺭ ﺧﻮﺩ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ.
ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻔﻴﺪ ﺑﺎﺯ ﺑﻤﺎﻧﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺍﺯ ﺣﺮﻑ ﺯﺩﻥ، ﺗﻌﻠﻴﻢ ﻭ ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ ﮐﻤﮏ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺬﻣﻮﻡ ﻧﻴﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻣﺮﯼ ﻟﺎﺯﻡ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ،
ﺍﻣﺎ ﺻﺮﻑ ﭘﺮﮔﻮﻳﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻧﻪ ﻧﻔﻊ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﻧﻔﻊ ﺍﺧﺮﻭﯼ؛ ﺣﺘﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻟﻐﺰﺵﻫﺎﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺍﻭ ﻫﻢ ﺿﺮﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺍﺛﺮ ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺮﮔﻮﻳﯽﻫﺎ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺪﻭﺭﺕﻫﺎ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﺷﻮﺩ، ﺗﻨﺶﻫﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﻟﺤﺎﻅ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﻫﻢ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﭼﺎﺭ ﮔﻨﺎﻫﺎﻧﯽ ﻫﻢ ﭼﻮﻥ ﻏﻴﺒﺖ، ﺗﻬﻤﺖ ﻭ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻟﺬﺕ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ. ﺍﺑﺘﻠﺎﯼ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﺎﺩﺕ ﺯﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽﮔﻴﺮﺩ، ﻣﻮﺟﺐ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻣﻨﺎﻓﻊ ﺩﻧﻴﻮﯼ ﻭ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻣﺮﺍﻗﺐ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﻧﮑﻨﺪ. ﺳﻔﺎﺭﺵ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ، ﺷﺐﻫﺎ ﮐﻢ ﺑﺨﻮﺍﺏ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﻢ ﺣﺮﻑ ﺑﺰﻥ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه....... ﺁﺛﺎﺭ ﺳﻮﺀ ﭘﺮﺧﻮﺍﺑﯽ ﻭ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ:
ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ، ﮐﻠﺎﻣﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﺍﺯ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﻠﻴﻤﺎﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ، ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺯﻳﺎﺩ، ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﺑﻪ ﭼﻴﺰﯼ ﻫﺴﺘﯽ ﮐﻪ ﮐﺴﺐ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻓﻘﻴﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﯽﺁﻳﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺍﻋﻤﺎﻟﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺭﯼ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺁﻥ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﯼ ﻭ ﻓﻘﻴﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺩﺳﺘﺖ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺭﻓﻊ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻗﻮﺍ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﮐﺎﺭ ﻋﺎﻗﻠﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺗﻠﻒ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﯼ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ. ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﻫﺎﻥ ﻋﻤﺮﯼ ﻃﻮﻟﺎﻧﯽ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻋﺎﺩﺕ ﺯﺷﺖ ﺩﻳﮕﺮ، ﭘﺮ ﮔﻮﻳﯽ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺑﻪ ﭘﺮﺣﺮﻓﯽ ﻋﺎﺩﺕ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﻪ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﮐﻨﺘﺮﻝ ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺳﮑﻮﺕ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺷﺪﻥ ﺍست!
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺍﻧﺪﺍﻡﻫﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻴﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﻧﺎﺳﭙﺎﺱ ﺗﺮ ﺍﺯ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻫﺮ ﻋﻀﻮﯼ ﺍﺯ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ، ﻣﺘﻘﺎﺑﻠﺎ ﺁﻥ ﻋﻀﻮ ﻫﻢ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ. ﺍﻣﺎ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺯﺑﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﺎ ﻫﺮ ﻗﺪﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﻀﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻴﻢ، ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ.
ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﺪ؟ ﺯﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻳﺎﺩ ﺣﺮﻑ ﻣﯽﺯﻧﺪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺍﻧﺮﮊﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻣﺼﺮﻑ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﭼﻪ ﺧﺪﻣﺘﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ؟ ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻧﻔﻌﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻋﺒﺎﺩﺕ، ﻭﻇﻴﻔﻪ، ﻣﻮﻋﻈﻪ ﻭ... ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﻢ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﺭ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍﻳﻢ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻬﺘﺮﻳﻦ ﺑﻬﺮﻩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺩﻩ ﺍﻳﻢ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻟﺰﻭﻡ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ:
ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ، ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﻪ ﻟﺎﺯﻡ ﻭ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻭﻝ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺑﻪ ﺩﻭﺭ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﮔﺎﻫﯽ، ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺳﻔﺎﺭﺵﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻏﻠﺒﻪ ﯼ ﺑﺮ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺯ ﺑﺰﺭﮔﺎﻥ ﻧﻘﻞ ﮔﺮﺩﻳﺪﻩ، ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻥ ﺍﻣﻮﺭ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺳﻠﺎﻣﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﻣﯽﺍﻧﺪﺍﺯﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ، ﺑﺪﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺩﺍﺭﺩ. ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻭ ﺟﻌﻠﻨﺎ ﻧﻮﻣﮑﻢ ﺳﺒﺎﺗﺎ؛
ﻣﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﺎﻳﻪ ﯼ ﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﺷﻤﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻳﻢ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻣﻄﻠﻮﺏ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﺮﺩ. ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﺑﻪ ﺑﯽ ﺧﻮﺍﺑﯽ ﺍﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﻭﻧﺪ، ﻣﺮﺗﺐ ﺩﺍﺭﻭﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻋﻮﺍﺭﺽ ﺟﺎﻧﺒﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻣﺼﺮﻑ [ﺻﻔﺤﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ. ﺳﺨﻦ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺣﺪ ﻟﺎﺯﻡ ﻧﺨﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺣﻴﺎﺗﯽ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻗﺒﻴﻞ ﻓﮑﺮ ﮐﺮﺩﻥ، ﮐﺎﺭ ﮐﺮﺩﻥ ﻭ... ﺭﺍ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﻧﮑﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﻉ ﻣﺰﺍﺝ ﺍﻓﺮﺍﺩ، ﺳﻨﻴﻦ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻋﻤﺮ، ﻓﻌﺎﻟﻴﺖﻫﺎﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ... ﺩﺍﺭﺩ.
ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﻳﺎ ﺩﺳﺘﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﯽﺩﻫﺪ، ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﺍﻧﻨﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺁﻥ ﺣﺪﺍﻗﻞﻫﺎ ﺿﺮﻭﺭﯼ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ، ﻣﻮﺟﺒﺎﺕ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻣﺪﻥ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﻣﺨﺼﻮﺻﺎ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﺁﺧﺮ ﻋﻤﺮ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺁﻭﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻟﺰﻭﻡ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺩﺭ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ:
ﻧﮑﺘﻪ ﺩﻭﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻔﺎﺭﺵ ﻭ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﺑﺮ ﮐﻢ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺯﻳﺎﺩ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺷﺐﻫﺎ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﮐﺎﺭ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺩﺭ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﮐﺮﻩ ﯼ ﺯﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺘﻮﺍﻟﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺍﺯ ﺳﺎﻝ ﺷﺐ ﻭ ﭼﻨﺪ ﻣﺎﻩ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺳﺖ، ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺗﻨﻈﻴﻢ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﻭ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺑﺮﺳﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻣﻨﺎﻃﻖ ﺯﻣﻴﻦ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻭ ﺭﻭﺯ ﻣﺘﻨﺎﻭﺑﺎ ﻭ ﺑﺎ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺗﻔﺎﻭﺕ ﻭ ﻳﺎ ﺗﺴﺎﻭﯼ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ، ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻟﺎ ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﺐ ﻭ ﮐﺎﺭﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺭﻭﺯ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﻌﺎﻟﻴﺖ ﻭ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺍﺳﺖ:
ﺍﻥ ﻟﮏ ﻓﯽ ﺍﻟﻨﻬﺎﺭ ﺳﺒﺤﺎ ﻃﻮﻳﻠﺎ؛
ﻭ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ، ﺁﻣﺪ ﻭ ﺷﺪﯼ ﺩﺭﺍﺯ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺍﺏ ﺷﺐ ﺍﺳﺖ ﺑﺤﺜﯽ ﻧﻴﺴﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﻘﺪﺭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﻢ ﻧﮑﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺰ ﻣﺘﺬﮐﺮ ﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻴﻢ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺎ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﻣﺘﻔﺎﻭﺕ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺁﺭﺍﻣﺶ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻫﻤﺎﻥ ﺳﺮﺷﺐ ﺗﺎ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﻃﻠﻮﻉ ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺑﺨﻮﺍﺑﻴﻢ. ﺍﺟﻤﺎﻟﺎ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﺯﻳﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ ﻭ ﻣﻘﺪﺍﺭ ﮐﻤﯽ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺗﺠﺪﻳﺪ ﻗﻮﺍ ﻟﺎﺯﻡ ﺍﺳﺖ.
ﻗﺮﺁﻥ ﺑﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﻗﻢ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﺍﻟﺎ ﻗﻠﻴﻠﺎ؛
ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯ ﻣﮕﺮ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺭﺍ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻗﺮﺁﻥ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ ﻣﺘﻘﻴﻦ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﮐﺎﻧﻮﺍ ﻗﻠﻴﻠﺎ ﻣﻦ ﺍﻟﻠﻴﻞ ﻣﺎ ﻳﻬﺠﻌﻮﻥ ﻭ ﺑﺎﻟﺄﺳﺤﺎﺭ ﻫﻢ ﻳﺴﺘﻐﻔﺮﻭﻥ؛
ﻭ ﺍﺯ ﺷﺐ ﺍﻧﺪﮐﯽ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺏ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﺤﺮﮔﺎﻫﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﺎﻩ ﺧﺪﺍ ﻃﻠﺐ ﺁﻣﺮﺯﺵ ﻭ ﻣﻐﻔﺮﺕ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺍﮔﺮ ﻗﺮﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﻴﻤﯽ ﺍﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺘﺮﺍﺣﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ، ﻫﻴﭻ ﮔﺎﻩ ﻗﺮﺁﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﺎﻳﻠﯽ ﺭﺍ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﻧﻤﯽ ﮐﺮﺩ.
ﺍﺯ ﻟﺤﻦ ﻭ ﺑﻴﺎﻧﺎﺕ ﻗﺮﺁﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﻃﻮﻟﺎﻧﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﺧﻮﺍﺏ:
ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻴﻢ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺪﻧﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺎ ﺳﺎﻋﺎﺕ ﮐﻢ ﺗﺮﯼ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﮐﻨﻴﻢ؛ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻤﺪﻩ ﯼ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻔﻴﺪﺗﺮ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﻮﮐﻮﻝ ﮐﻨﻴﻢ.
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩﻫﺎ ﺍﺯ ﻧﻴﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺯﻣﺎﻥﻫﺎﯼ ﺩﻳﮕﺮ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺳﻠﺎﻡ ﻭ ﺍﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺍﻭﻝ ﻣﻐﺮﺏ ﻧﻤﺎﺯﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ، ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﺎﻡ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩﻧﺪ، ﻣﺠﺪﺩﺍ ﺑﻪ ﻣﺴﺠﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻋﺸﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮔﺎﻩ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺍﻣﮑﺎﻧﺎﺕ ﻭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻫﻢ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮﺩ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺑﺮﻕ ﻭ ﺗﺎﺭﻳﮑﯽ ﺷﺐ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻮﺩ.
ﺧﻮﺍﺏ ﺳﺮﺷﺐ ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﻋﻤﺪﻩ ﯼ ﺑﺪﻥ ﺭﺍ ﺗﺄﻣﻴﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻣﻮﺟﺐ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺳﺤﺮ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻁ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﺑﺮﺧﻴﺰﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺩﺕ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
ﻃﺒﻴﻌﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ ﻧﻴﻤﻪﻫﺎﯼ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺗﻠﻮﻳﺰﻳﻮﻥ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﺩ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻭ ﮐﺴﻠﯽ ﺍﻭ ﺣﺘﯽ ﻣﺎﻧﻊ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﯼ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﻓﺮﻳﻀﻪ ﯼ ﺻﺒﺢ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۰۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﺧﻮﺍﺏ:
ﺩﺭ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﮐﻤﺒﻮﺩ ﺧﻮﺍﺏ ﺧﻮﺩ ﺩﺭ ﺷﺐ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺧﻮﺍﺏ ﻗﻴﻠﻮﻟﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺟﺒﺮﺍﻥ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﻇﻬﺮ ﻭ ﺣﺪﻭﺩ ﻧﻴﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﻮﻝ ﻣﯽﺍﻧﺠﺎﻣﻴﺪ، ﺍﺯ ﺳﻮﻳﯽ، ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺷﺪﻥ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﮐﺎﺭ ﺭﻭﺯﺍﻧﻪ ﻣﯽﺷﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﻟﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﺸﺎﻁ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﻧﻤﺎﺯ ﻇﻬﺮ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺁﻭﺭﻧﺪ.
ﺍﻳﻦ ﺷﻴﻮﻩ ی ﺯﻧﺪﮔﯽ، ﺑﻪ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮﺩ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻥ ﮐﻢ ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺧﻮﺩ، ﺑﻴﺶ ﺗﺮﻳﻦ ﺑﻬﺮﻩ ﻭ ﻧﺸﺎﻁ ﻟﺎﺯﻡ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯﻩ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺗﻐﻴﻴﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺑﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺭﻳﺰﯼ ﺩﺭﺳﺖ ﻭ ﺳﻌﯽ ﻭ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺩ ﺣﺪﺍﮐﺜﺮ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺭﺍ ﺑﺒﺮﻳﻢ،
ﻣﺜﻠﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻭﻗﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺻﺮﻑ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﻓﻴﻠﻢﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻓﺎﻳﺪﻩ ﻭ ﻳﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯼ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻨﻴﻢ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺑﻪ ﺩﺭﺩ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﻣﺎ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﻧﻪ ﺁﺧﺮﺗﻤﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺿﺮﺭ ﻫﻢ ﺩﺍﺭﻧﺪ.
ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺑﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺧﺼﻮﺻﺎ ﻃﻠﺒﻪﻫﺎ ﮐﻪ ﻋﺎﺩﺕ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻭﻝ ﺷﺐ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺳﺖ ﻗﺴﻤﺖ ﻋﻤﺪﻩ ﯼ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﺧﺮ ﺷﺐ ﻣﻮﮐﻮﻝ ﻧﻤﺎﻳﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻭﻟﺎ، ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺑﺎﺯﺗﺮ ﺑﻮﺩﻥ ﻭ ﺁﻣﺎﺩﮔﯽ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺫﻫﻦ، ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﯼ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﺍﺯ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻋﺎﻳﺪ ﮔﺮﺩﺩ. ﻭ ﺛﺎﻧﻴﺎ، ﻓﺮﺻﺘﯽ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻧﺎﻓﻠﻪ ﯼ ﺷﺐ ﻭ ﻗﺮﺍﺋﺖ ﻗﺮﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﺩ.
@nazz_ir