#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه.... ﻋﻘﻞ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﻧﮕﺮﯼ:
ﻫﻤﻪ ﯼ ﻣﺎ ﺑﻪ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﯼ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻭ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺍﻳﻢ، ﭼﻨﻴﻦ ﺧﻄﺮﯼ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻴﺶ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﮔﺮﺩﻧﻤﺎﻥ ﮔﻴﺮ ﺍﻓﺘﺎﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻴﻢ.
ﺍﮔﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺭﻫﺎﻳﯽ ﮔﺮﺩﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺯﻧﺠﻴﺮ ﻧﺒﺎﺷﻴﻢ، ﺗﻌﺒﻴﺮ ﺳﺎﺩﻩ ﺍﺵ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﻴﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺎ ﭼﻴﺰ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ:
ﻣﻦ ﺍﺻﺒﺢ ﻣﻬﻤﻮﻣﺎ ﻟﺴﻮﯼ ﻓﮑﺎﮎ ﺭﻗﺒﺘﻪ ﻓﻘﺪ ﻫﻮﻥ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺠﻠﻴﻞ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺢ ﮐﻨﺪ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺍﻭ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺮ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﻬﻤﯽ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﺳﺒﮏ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺪﺍﻧﺪ، ﺳﺎﺩﻩ ﺗﻠﻘﯽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻭ ﺭﻏﺐ ﻣﻦ ﺭﺑﻪ ﻓﯽ ﺍﻟﻮﺗﺢ ﺍﻟﺤﻘﻴﺮ؛
ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻮﺩﯼ ﺍﻧﺪﮎ ﺭﺍ ﻃﻠﺐ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺴﻠﻤﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﺩﻝ ﻣﺸﻐﻮﻟﯽ ﺍﻭ ﺍﻣﻮﺭ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ؛ ﺍﻣﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺳﺒﮏ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﺍﺳﺖ.
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻧﻴﺰ ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻋﻘﻞ ﻣﺎ ﺍﻗﺘﻀﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﯼ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﺧﺮﺕ ﻭ ﺧﻄﺮﻫﺎﯼ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻫﻤّﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻴﺰ ﺑﺮﺍﯼ ﺟﻠﻮﮔﻴﺮﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺧﻄﺮﻫﺎ ﻭ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﻨﺪﻳﻢ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺁﻥ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﺑﺪﯼ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺍﺳﺖ.
ﻣﺸﮑﻠﺎﺕ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺎ ﺁﺳﺎﻥ ﺟﻠﻮﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺪﺍﻧﻴﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺰ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺁﻥ، ﻋﺬﺍﺏ ﻭ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺁﺧﺮﺕ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﻗﻮﯼ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﻫﺘﻤﺎﻡ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﻧﻴﺰ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺆﻣﻨﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺧﺮﻭﯼ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﻮﺟﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﻧﻴﺎﻳﯽ ﻭ ﻓﺮﺩﻳﺸﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ:
ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﻭﻇﺎﻳﻔﯽ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ ﻣﻮﻇﻒ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺣﻮﺍﻳﺠﺸﺎﻥ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﻭﻇﻴﻔﻪ ﺩﺍﺭﺩ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﺮﺧﻮﺍﻩ، ﻭﻓﺎﺩﺍﺭ ﻭ ﺻﻤﻴﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻧﮑﻨﺪ.
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﺍﺩﻩ ﻳﺎ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﮐﻨﺪ، ﺑﻪ ﻧﺎﺣﻖ ﻣﺎﻟﺶ ﺭﺍ ﺑﺮﺑﺎﻳﺪ ﻭ ﺿﺮﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ؟!
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﺪ ﺗﺎ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻓﺮﻭﻣﺎﻳﻪ ﻭ ﺣﻘﻴﺮ ﻣﯽﺷﻤﺎﺭﺩ، ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﺩﺭ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﻭ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻭ ﻧﺒﺮﺩ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﮐﻠﺎﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﻗﺼﺪ ﺟﻨﮕﻴﺪﻥ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺷﮑﻞ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﮔﻴﺮﯼ ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻓﺮﺩﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻘﺎﻣﺶ ﺧﻠﻊ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺟﺎﻧﺸﻴﻦ ﺍﻭ ﺑﺸﻮﺩ. ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺟﺎﻳﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﺩﺭ ﺟﻬﻨﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ:
ﻣﻦ ﻏﺶ ﺍﺧﺎﻩ ﻭ ﺣﻘﺮﻩ ﻭ ﻧﺎﻭﺍﻩ ﺟﻌﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﻣﺄﻭﺍﻩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺣﺴﺪ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻥ:
ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺟﺎ ﻣﻄﺮﺡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻋﻤﻮﻣﻴﺖ ﺑﻴﺶ ﺗﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ، ﺣﺴﺪ ﺍﺳﺖ:
ﻣﻦ ﺣﺴﺪ ﻣﺆﻣﻨﺎ ﺍﻧﻤﺎﺙ ﺍﻟﺎﻳﻤﺎﻥ ﻓﯽ ﻗﻠﺒﻪ ﮐﻤﺎ ﻳﻨﻤﺎﺙ ﺍﻟﻤﻠﺢ ﻓﯽ ﺍﻟﻤﺎﺀ؛
یعنی:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﺩ، ﺍﻳﻤﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺑﻴﻦ ﻣﯽﺭﻭﺩ، ﺁﻥ ﭼﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﻧﻤﮏ ﺩﺭ ﺁﺏ ﺣﻞ ﻣﯽﮔﺮﺩﺩ.
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﻣﺒﺘﻠﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻃﺒﻴﻌﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺑﻪ ﻭﻳﮋﻩ ﺩﺭ ﺳﻨﻴﻦ ﮐﻮﺩﮐﯽ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﺷﺨﺺ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﺴﺪ ﻣﯽﻭﺭﺯﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺗﻬﺬﻳﺐ ﺑﺮ ﻧﻴﺎﻳﺪ ﻭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺻﻠﺎﺡ ﻧﮑﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺖ ﺩﺭ ﻗﻠﺒﺶ ﺭﻳﺸﻪ ﻣﯽﺩﻭﺍﻧﺪ ﻭ ﺗﺎ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺟﻬﻨﻤﯽ ﻧﮑﻨﺪ ﺭﻫﺎﻳﺶ ﻧﻤﯽ ﺳﺎﺯﺩ.
ﺁﻳﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﻳﯽ، ﺍﻋﻢ ﺍﺯ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺗﮑﻮﻳﻨﯽ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﻳﺎ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﮐﺴﺒﯽ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺛﺮﻭﺕ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ، ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺍﺳﺖ، ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﺩ؟
ﺣﺴﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺍﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ، ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻬﺘﺮ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻔﻬﻤﺪ ﻭ ﭼﺮﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﭘﻮﻟﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺷﺨﺺ ﺣﺴﻮﺩ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪﺍﺩﻩ ﺍست!!
ﺣﺴﺪﻭﺭﺯﯼ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍﺩﺍﺩﯼ ﺁﻧﻬﺎ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺍﺷﮑﺎﻝ ﮐﺮﺩﻥ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ. ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﻳﺎ ﻣﯽﮔﻮﻳﺪ ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍ ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺯﻳﺒﺎﺗﺮ ﺁﻓﺮﻳﺪﻩ ﺍﺳﺖ - ﺣﺎﻟﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻢﻫﺎ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ - ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺩﺭ ﻣﻮﺭﺩ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﮐﺴﺒﯽ ﻧﻴﺰ ﻫﻤﻴﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﺳﺖ. ﺍﮔﺮ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺣﺴﺪ ﻭﺭﺯﺩ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ، ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖ ﻭ ﻳﺎ ﺛﺮﻭﺕ ﺭﺍ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺩ ﺑﺎ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﮐﻮﺷﺶ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﻫﻢ ﺧﺎﺭﺝ ﺍﺯ ﺗﺪﺑﻴﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﺒﻮﺩﻩ ﻭ ﺍﺳﺒﺎﺏ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻓﺮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد ﺣﺴﺪ ﻭ ﺁﺛﺎﺭ ﻓﺮﺩﯼ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺁﻥ:
ﺁﻳﺎ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﺑﺎ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ؟ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻳﻌﻨﯽ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺣﮑﻴﻢ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺣﮑﻤﺖ ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ. ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﻠﯽ ﺑﺨﻮﺍﻫﺪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﻣﻠﮏ ﺧﻮﺩﺵ ﺗﺼﺮﻑ ﮐﻨﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺗﻤﺎﻡ ﺗﺼﺮﻓﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﻃﺒﻖ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﻭ ﺣﮑﻤﺖ ﺍﺳﺖ. ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻟﻪ ﯼ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺷﺘﻦ ﺣﮑﻤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺣﺪ (ﺣﺴﺪ) ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺭﻭﺩ، ﻧﻮﻋﯽ ﺷﺮﮎ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻳﺪ.
ﮐﺴﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻗﺒﻮﻝ ﻧﺪﺍﺭﻡ ﮐﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﺎﻟﮑﻴﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﻫﻴﭻ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻳﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﻭ ﺍﺳﺖ ﺍﻋﺘﺮﺍﺽ ﮐﻨﻴﻢ.
ﺣﺴﺪ ﻣﻔﺎﺳﺪ ﺑﺎﻃﻨﯽ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻄﺮﺍﺕ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ. ﺍﮔﺮ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﯼ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﯼ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﻣﻌﻨﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ، ﺑﺎﻋﺚ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﮐﻢ ﺗﺮﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺣﺴﺪ ﺩﺭ ﻣﺎ ﺷﻮﺩ، ﻓﻮﺭﯼ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺧﻄﺮ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﻤﺎﻳﻴﻢ ﮐﻪ ﻣﺼﻠﺤﺖ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺑﺪﻫﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻧﻴﺰ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻴﻢ ﺑﺎ ﺗﻠﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﻴﻢ ﺍﺯ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺪﻫﺪ؛ ﻧﻪ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻥ ﻧﻌﻤﺖﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺷﻮﻳﻢ.
ﺍﻳﻦ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺎﺭﺍﺣﺘﯽ ﻭ ﺣﺴﺎﺩﺕ، ﺩﺭ ﺻﻮﺭﺕ ﺗﺪﺍﻭﻡ، ﺧﺪﺍﯼ ﻧﺎﮐﺮﺩﻩ ﺑﻪ ﮐﻔﺮ ﻣﯽﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. ﺭﻳﺸﻪ ﯼ ﮐﻔﺮ ﺍﺑﻠﻴﺲ ﻫﻢ ﺣﺴﺪ ﺍﻭ ﺑﻮﺩ.
ﺭﻳﺸﻪ ﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻓﺘﻨﻪﻫﺎﯼ ﺑﺰﺭﮒ ﻋﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺟﻨﮓﻫﺎﯼ ﺧﻮﻧﻴﻦ ﻧﻴﺰ ﮐﺸﻴﺪﻩ ﺷﺪﻩ ﻭ ﻃﯽ ﺁﻥ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﻔﺮ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ، ﺣﺴﺎﺩﺕ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﮐﺸﻮﺭ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﻍ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺭﮊﻳﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺯﻧﺪﺍﻥﻫﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺷﮑﻨﺠﻪﻫﺎ ﺩﻳﺪﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺷﺨﺼﻴﺖﻫﺎﯼ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﻭﺍﻳﻞ ﺍﻧﻘﻠﺎﺏ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﻮﻗﻌﻴﺖﻫﺎﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺩﻟﻴﻞ ﺣﺴﺪﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﺑﺮﺩﻧﺪ، ﻣﻨﺤﺮﻑ ﺷﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺁﻥ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺭﻭ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﻢ ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ.
ﺣﺴﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﺴﻴﺮ ﺧﻄﺮﻧﺎﮐﯽ ﺭﺍ ﭘﻴﺶ ﭘﺎﯼ ﻣﺎ ﻣﯽﮔﺬﺍﺭﺩ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺳﺰﺍﻭﺍﺭ ﺍﺳﺖ ﺍﻭﻟﻴﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺻﺎﺣﺐ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺩﺕ ﺍﻳﺠﺎﺩ ﺷﺪﻩ، ﻫﻤﺎﻥ ﺟﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﻴﺮﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺧﺪﺍ ﺑﺨﻮﺍﻫﻴﻢ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺁﺗﺶ ﺳﻮﺯﻧﺪﻩ ﻭ ﻭﻳﺮﺍﻥ ﮔﺮ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ﭘﺎﺩﺍﺵﻫﺎﻳﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻟﻤﺎﺷﯽ ﻓﯽ ﺣﺎﺟﺔ ﺍﺧﻴﻪ ﮐﺎﻟﺴﺎﻋﯽ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﺼﻔﺎ ﻭ ﺍﻟﻤﺮﻭﺓ ﻭ ﻗﺎﺿﯽ ﺣﺎﺟﺘﻪ ﮐﺎﻟﻤﺘﺸﺤﻂ ﺑﺪﻣﻪ ﻓﯽ ﺳﺒﻴﻞ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻮﻡ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﻭ ﻣﺎ ﻋﺬﺏ ﺍﻟﻠﻪ ﺍﻣﺔ ﺍﻟﺎ ﻋﻨﺪ ﺍﺳﺘﻬﺎﻧﺘﻬﻢ ﺑﺤﻘﻮﻕ ﻓﻘﺮﺍﺀ ﺍﺧﻮﺍﻧﻬﻢ.
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺑﻠﻎ ﻣﻌﺎﺷﺮ ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻭ ﻗﻞ ﻟﻬﻢ ﻟﺎ ﺗﺬﻫﺒﻦ ﺑﮑﻢ ﺍﻟﻤﺬﺍﻫﺐ ﻓﻮﺍﻟﻠﻪ ﻟﺎ ﺗﻨﺎﻝ ﻭﻟﺎﻳﺘﻨﺎ ﺍﻟﺎ ﺑﺎﻟﻮﺭﻉ ﻭ ﺍﻟﺎﺟﺘﻬﺎﺩ ﻓﯽ ﺍﻟﺪﻧﻴﺎ ﻭ ﻣﻮﺍﺳﺎﺓ ﺍﻟﺎﺧﻮﺍﻥ ﻓﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﻟﻴﺲ ﻣﻦ ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻣﻦ ﻳﻈﻠﻢ ﺍﻟﻨﺎﺱ.
ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﺹ، ﻣﻠﺎﮎ ﻋﻤﻞ:
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺍﺯ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ:
ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺣﻮﺍﻳﺞ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮﺩﺍﺭﺩ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﺴﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﺑﻴﻦ ﺻﻔﺎ ﻭ ﻣﺮﻭﻩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩﻩ ﺳﺎﺯﺩ، ﺛﻮﺍﺏ ﮐﺴﯽ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻭ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﺟﻬﺎﺩ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﻳﺶ ﻏﻠﺘﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻧﻈﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ، ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺩﻳﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﻭ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺕ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺍﻋﻤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﺳﻮﺀ ﺗﻌﺒﻴﺮﻫﺎﻳﯽ ﻧﻴﺰ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺑﺸﻮﺩ:
ﺍﺯ ﻳﮏ ﺳﻮ، ﻣﻤﮑﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺕ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺳﻨﮕﻴﻦ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﯼ ﺻﺤﻴﺢ ﻧﺒﻮﺩﻥ ﺳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ، ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺭﺩ ﮐﻨﻨﺪ
ﻭ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺩﻳﮕﺮ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﮔﺮ ﻫﺮ ﮐﺎﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﺛﻮﺍﺏﻫﺎ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ.
ﻫﺮ ﺩﻭﯼ ﺍﻳﻦ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖﻫﺎ ﻏﻠﻂ ﻭ ﺍﻓﺮﺍﻁ ﻭ ﺗﻔﺮﻳﻂ ﺍﺳﺖ.
پاسخ درست در مورد این سوء تعبیرها را در شماره آینده بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۱۹)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد: ﭘﺎﺩﺍﺵﻫﺎﻳﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺷﺎﻳﺪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺩﺭ ﻇﺎﻫﺮ ﭼﻨﺪﺍﻥ ﺍﻫﻤﻴﺘﯽ ﻧﺪﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺑﺎ ﺍﺭﺯﺵ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺍﺟﺮ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﺟﺮ ﻭ ﺛﻮﺍﺏ ﻋﺒﺎﺩﺍﺕ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﻴﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻫﺮ ﭼﻴﺰ ﺍﻧﮕﻴﺰﻩ، ﻧﻴﺖ، ﺳﻌﯽ ﻭ ﺗﻠﺎﺵ ﻭ ﺍﺧﻠﺎﺹ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﻠﺎﮎ ﻋﻤﻞ ﺍﺳﺖ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺗﺸﺒﻴﻬﺎﺕ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﻮﻳﺪ، ﻣﺜﻠﺎ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺷﮑﻠﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺑﮕﻴﺮﺩ ﮐﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﻴﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻣﮑﺎﻥ ﻭ ﺍﺳﺘﻌﺪﺍﺩﯼ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﻫﺴﺖ، ﺍﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﻋﻤﻞ ﺭﺍ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ، ﺑﻪ ﻫﺮ ﻧﻴﺘﯽ ﻭ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺛﻮﺍﺑﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﺜﻠﺎ ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺺ ﻣﻴﻠﻴﺎﺭﺩﺭﯼ ﺻﺪ ﺗﻮﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﯼ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺍﻳﻦ ﻃﻮﺭ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺧﻮﺩﺵ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﮔﺮ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﯼﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺍﺵ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﻭ ﺩﺭ ﺣﺪ ﺗﻮﺍﻧﺶ ﻣﺒﻠﻐﯽ - ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺍﻧﺪﮎ - ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﺣﺎﺟﺖ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺻﺮﻑ ﮐﻨﺪ، ﺍﻳﻦ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﺎﻣﻞ ﺣﺎﻝ ﺍﻭ ﻣﯽﺷﻮﺩ.
ﻣﺎ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻃﻠﺒﮕﯽ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﻮﺍﺭﺩﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻳﻢ؛ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺷﺎﻳﺪ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﻓﺴﺎﻧﻪ ﺟﻠﻮﻩ ﮐند!
ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﻃﻠﺒﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻧﻬﺎﻳﺖ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻳﻪ ﯼ ﻧﺎﭼﻴﺰ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ، ﺍﮔﺮ ﺷﺨﺼﯽ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪﺗﺮ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽﺩﻳﺪﻧﺪ، ﺷﻬﺮﻳﻪ ﯼ ﻣﺰﺑﻮﺭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺗﯽ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺨﺺ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﻮﺩ ﻭ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺣﻔﻆ ﻋﺰﺕ ﻭ ﮐﺮﺍﺕ ﻭﯼ ﻧﻴﺰ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯ ﺍﻭ ﺧﺮﺝ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻳﻦ ﭘﻮﻝ ﺍﺯ ﻧﻈﺮ ﻣﻘﺪﺍﺭ، ﻗﺎﺑﻞ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺒﻮﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺭﻓﻴﻘﺶ ﮐﻤﮏ ﻧﻤﺎﻳﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺷﺐ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﺨﻮﺍﺑﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﺎﺍﺭﺯﺵ ﺑﻮﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۰)
از آیت الله مصباح یزدی
ادامه سخن در مورد: ﭘﺎﺩﺍﺵﻫﺎﻳﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ:
ﺍﺭﺯﺵ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ، ﺩﻳﮕﺮﯼ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻘﺪﻡ ﺑﺪﺍﺭﺩ، ﺁﻥ ﻫﻢ ﻧﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻏﺮﺍﺽ ﻣﺎﺩﯼ ﻭ ﺩﻧﻴﻮﯼ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺧﺪﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﺯ ﺑﻌﻀﯽ ﺟﻬﺎﺩﻫﺎ ﮐﻢ ﺗﺮ ﻧﻴﺴﺖ:...
ﻭ ﻳﺆﺛﺮﻭﻥ ﻋﻠﯽ ﺃﻧﻔﺴﻬﻢ ﻭ ﻟﻮ ﮐﺎﻥ ﺑﻬﻢ ﺧﺼﺎﺻﺔ...
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﻣﺎ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﻨﻴﻢ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺛﻮﺍﺏ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺩﺭ ﺟﻨﮓ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺍﮔﺮ ﺍﺭﺯﺵ ﻳﺎﺑﯽ ﺩﻗﻴﻘﯽ ﺍﺯ ﻓﺪﺍﮐﺎﺭﯼ ﻭ ﮔﺬﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺩ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻭﺭﻳﻢ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺍﺭﺯﺵ ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﮐﻢ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﺜﺎﺭ ﻭ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﮔﺬﺷﺘﮕﯽ ﺷﻬﺪﺍﯼ ﺟﻨﮓﻫﺎﯼ ﺑﺪﺭ ﻭ ﺍﺣﺪ ﻧﻴﺴﺖ.
ﻋﻠﺎﻭﻩ ﺑﺮ ﺁﻥ، ﻣﺴﺄﻟﻪ ﯼ ﺗﻔﻀﻠﺎﺕ ﺍﻟﻬﯽ، ﻓﻮﻕ ﺍﺟﺮ ﻭ ﺛﻮﺍﺑﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺨﺺﺍﺳﺘﺤﻘﺎﻕ ﭘﻴﺪﺍ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻋﻤﺎﻝ، ﭼﻨﺪﻳﻦ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﭘﺎﺩﺍﺵ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ:
ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻳﻀﺎﻋﻒ ﻟﻤﻦ ﻳﺸﺎﺀ ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻭﺍﺳﻊ ﻋﻠﻴﻢ؛
ﻭ ﻣﻦ ﺟﺎﺀ ﺑﺎﻟﺤﺴﻨﺔ ﻓﻠﻪ ﻋﺸﺮ ﺃﻣﺜﺎﻟﻬﺎ...
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ، ﺗﺤﻘﻖ ﺗﻌﺒﻴﺮﺍﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺭﻭﺍﻳﺎﺕ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺭﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺣﺪﻳﺚ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺳﻠﺴﻠﺔ ﺍﻟﺬﻫﺐ، ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﻴﺸﺎﺑﻮﺭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﮐﻠﻤﺔ ﻟﺎ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﻠﻪ ﺣﺼﻨﯽ ﻓﻤﻦ ﺩﺧﻞ ﺣﺼﻨﯽ ﺃﻣﻦ ﻣﻦ ﻋﺬﺍﺑﯽ... ﺑﺸﺮﻭﻃﻬﺎ ﻭ ﺍﻧﺎ ﻣﻦ ﺷﺮﻭﻃﻬﺎ.
ﺁﺭﯼ، ﮐﻠﻤﻪ ﯼ «ﻟﺎ ﺍﻟﻪ ﺍﻟﺎ ﺍﻟﻠﻪ» ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﺍﻧﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﺷﺮﻃﻬﺎ ﻭ ﺷﺮﻭﻃﻬﺎ.
ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻁ ﺗﺄﺛﻴﺮ ﺍﻳﻦ ﮐﻠﻤﻪ ﺍﺳﺖ. ﺑﻪ ﻋﺒﺎﺭﺕ ﺩﻳﮕﺮ، ﺁﻥ ﮐﻠﻤﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻗﺘﻀﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺴﺎﻳﻞ ﺩﺭ ﺍﻣﻮﺭ ﻃﺒﻴﻌﯽ ﻫﻢ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻣﺜﻠﺎ ﺩﺭﺳﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺗﺶ ﻣﯽﺳﻮﺯﺍﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﻧﻪ ﻫﺮ ﭼﻴﺰﯼ ﺭﺍ ﻭ ﻧﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺷﺮﺍﻳﻄﯽ؛ ﺑﺎﻳﺪ ﺟﺴﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﺍﺣﺘﺮﺍﻗﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺍﮐﺴﻴﮋﻥ ﺩﺭ ﻣﺤﻴﻂ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ...
ﭘﺲ ﺍﮔﺮ ﮔﻔﺘﻴﺪ ﻓﻌﻠﯽ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮﯼ ﺩﺍﺭﺩ، ﻣﻌﻨﺎﻳﺶ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﻄﻠﻖ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﺄﺛﻴﺮﯼ ﺍﺳﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﺩﺭ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺻﯽ، ﭼﻨﻴﻦ ﺍﺛﺮﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۱)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺁﺛﺎﺭ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ:
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺑﺎ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪ ﯼ ﺳﻠﺒﯽ ﻗﻀﻴﻪ، ﺑﻪ ﺗﺒﻴﻴﻦ ﻳﮏ ﺳﻨﺖ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ. ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺍﻗﻮﺍﻡ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﻓﻘﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻣﯽﮐﺮﺩﻧﺪ، ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺯﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﭘﺮﺩﺍﺧﺖ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺴﺘﻤﻨﺪﺍﻥ ﻭ ﻓﻘﺮﺍ ﻏﻔﻠﺖ ﻣﯽﻭﺭﺯﻳﺪﻧﺪ ﻭ ﺍﻳﻦ ﮔﻨﺎﻩ ﺭﺍ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮﺍﻳﺸﺎﻥ ﻣﺴﺠﻞ ﻣﯽﺷﺪ.
ﻧﻤﻮﻧﻪ ﯼ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ، ﺗﺄﺧﻴﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﯼ ﻋﺬﺍﺏ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻭ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎﻥ ﺍﺯ ﺟﺎﻧﺐ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎﺩﺍﻣﯽ ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ﺳﺮ ﺳﻔﺮﻩ ﯼ ﻓﺮﻋﻮﻥ ﻏﺬﺍ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺳﻴﺮ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻋﺬﺍﺑﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻗﻮﻡ ﻧﺎﺯﻝ ﻧﮑﺮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﺑﯽ ﺍﻋﺘﻨﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﺣﻘﻮﻕ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ، ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ؛ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﺩﺭ ﺁﺧﺮﺕ.
ﻋﺬﺍﺏﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺨﺼﻮﺹ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯼ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩﺵ ﺣﻘﻮﻕ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﻭ ﻣﺴﺘﻀﻌﻔﺎﻥ ﺭﺍ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﭼﻪ ﺑﺴﺎ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺩﻟﺎﻳﻞ ﻭﻗﻮﻉ ﺳﻴﻞ ﻫﺎ، ﺯﻟﺰﻟﻪﻫﺎ ﻭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼﻫﺎﯼ ﻋﺠﻴﺐ ﻭ ﻏﺮﻳﺐ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺁﻥ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﺑﻪ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﻓﻘﻴﺮ ﻭ ﺗﻬﻴﺪﺳﺖ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺗﻮﺍﻧﻤﻨﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺍﻓﺰﺍﻳﺶ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﻗﺪﺭﺕ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﺧﻮﺩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﮐﺎﺭ ﺑﻪ ﺑﻬﺎﯼ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺗﺮ ﺷﺪﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﺎﻥ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﮑﺎﺕ ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﺪ ﭘﺎﺳﺦ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺳﺆﺍﻟﺎﺕ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺭﻭﺷﻦ ﻧﻤﺎﻳﺪ؛ ﺳﺆﺍﻟﺎﺗﯽ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻗﺒﻴﻞ ﮐﻪ: ﭼﺮﺍ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﻓﺮﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﺴﺘﺤﻖ ﻋﻘﺎﺏ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﻋﺬﺍﺏ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﻳﺎ ﭼﺮﺍ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺧﻴﻠﯽ ﺯﻭﺩ ﻣﺴﺘﻮﺟﺐ ﻋﺬﺍﺏ ﺍﻟﻬﯽ ﺷﺪﻧﺪ؟
توضیح در این زمینه را در شماره بعد بخوانید.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۲)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻟﺰﻭﻡ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﺤﻘﻖ ﻭﻋﺪﻩﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﻧﮑﺘﻪ ﯼ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺮﺣﺬﺭ ﻣﯽﺩﺍﺭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﺎ ﻧﺎﺩﻳﺪﻩ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺗﺤﻘﻖ ﻭﻋﺪﻩﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ، ﻓﺮﻳﺐ ﺷﻴﻄﺎﻥ ﺭﺍ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﺳﻮﺀ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﻧﻤﺎﻳﺪ.
ﺩﺭ ﺗﺎﺭﻳﺦ ﺑﻪ ﻧﻤﻮﻧﻪﻫﺎﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺳﻮﺀ ﺑﺮﺩﺍﺷﺖ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﻭﻋﺪﻩﻫﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺮ ﻣﯽﺧﻮﺭﻳﻢ. ﻣﺜﻠﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺩﺭ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﻓﺮﻋﻮﻧﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻭﻋﺪﻩ ﺩﺍﺩ ﮐﻪ ﺍﮔﺮ ﺍﻳﻤﺎﻥ ﺑﻴﺎﻭﺭﻳﺪ، ﻧﺠﺎﺕ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﻳﺎﻓﺖ ﻭ ﺑﺮ ﺩﺷﻤﻨﺎﻧﺘﺎﻥ ﭘﻴﺮﻭﺯ ﺧﻮﺍﻫﻴﺪ ﺷﺪ.
ﺁﻳﺎﺕ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﻫﻢ ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ (ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ) ﺍﻣﺘﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﻭﻳﮋﻩ ﺍﯼ ﻗﺎﻳﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ:
ﻳﺎ ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺍﺫﮐﺮﻭﺍ ﻧﻌﻤﺘﯽ ﺍﻟﺘﯽ ﺃﻧﻌﻤﺖ ﻋﻠﻴﮑﻢ ﻭ ﺃﻧﯽ ﻓﻀﻠﺘﮑﻢ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ؛
ﻳﺎ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻪ:...
ﻭ ﻓﻀﻠﻨﺎﻫﻢ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﻌﺎﻟﻤﻴﻦ.
ﺑﻨﯽ ﺍﺳﺮﺍﺋﻴﻞ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺑﺎﻭﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ، ﻫﻢ ﻋﺰﺕ ﻭ ﺳﻌﺎﺩﺕ ﺩﻧﻴﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻀﻤﻴﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻫﻢ ﻧﺠﺎﺕ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﺭﺍ: ﻭ ﻗﺎﻟﻮﺍ ﻟﻦ ﺗﻤﺴﻨﺎ ﺍﻟﻨﺎﺭ ﺍﻟﺎ ﺃﻳﺎﻣﺎ
ﻣﻌﺪﻭﺩﺓ... ؛
ﻭ ﻳﻬﻮﺩ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻴﭻ ﻭﻗﺖ ﺧﺪﺍ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﻋﺬﺍﺏ ﻧﮑﻨﺪ، ﺟﺰ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯﯼ ﻣﻌﺪﻭﺩ.
ﺁﻧﺎﻥ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﻋﺰﻳﺰ ﮐﺮﺩﻩﻫﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ:...
ﻧﺤﻦ ﺃﺑﻨﺎﺀ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺃﺣﺒﺎﺅﻩ...
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﻢ ﺻﻬﻴﻮﻧﻴﺴﺖﻫﺎ ﻣﺪﻋﯽ ﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻧﺴﻞ ﺣﻀﺮﺕ ﻳﻌﻘﻮﺏ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﻣﻠﺖ ﺑﺮﮔﺰﻳﺪﻩ ﯼ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﭼﻮﻥ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥﻫﺎ ﺑﻪ ﻃﻔﻴﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺧﻠﻖ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻣﻄﻴﻊ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻧﺒﺮﺩﺍﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷند!
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۳)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺋﻤﻪ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻋﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺍﻳﻒ ﻣﺮﺟﺌﻪ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﭼﻨﻴﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺗﯽ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺻﺮﻑ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﺍﻳﻤﺎﻥ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﻧﺠﺎﺕ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﮐﺒﺎﻳﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺍﻳﻦ ﮔﺮﻭﻩ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪﯼ، ﺩﺭ ﻭﺍﻗﻊ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻓﺮﻳﺐ ﻣﯽﺩﺍﺩﻧﺪ. ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻫﻢ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺸﺎﻫﺪﻩ ﯼ ﺭﻭﺍﻳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺄﻥ ﻭ ﻣﻨﺰﻟﺖ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻭ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﻴﺎﻥ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻮﻫﻤﺎﺕ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﺍﻓﺮﺍﻃﯽ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺍﻧﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﭼﻮﻥ ﺩﻭﺳﺘﺪﺍﺭ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺑﺰﺭﮒ ﺗﺮﻳﻦ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﮐﺒﻴﺮﻩ ﻧﻴﺰ ﺷﻮند! ﺁﻣﺮﺯﻳﺪﻩ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﭼﻨﻴﻦ ﻋﻘﺎﻳﺪﯼ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻬﻤﺎﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺑﻴﻦ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺷﺎﻳﻊ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ. ﺍﺯ ﺟﻤﻠﻪ ﮐﺎﺭﻫﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺍﻣﺎﻣﺎﻥ ﻣﺎ - ﺧﺼﻮﺻﺎ ﺍﺯ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ - ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﺍﻧﺤﺮﺍﻓﯽ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻧﺪ، ﺗﻠﺎﺵ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﺩﻭﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﺍﺕ ﻏﻠﻂ ﺍﺯ ﻣﻴﺎﻥ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺑﻮﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻮﺿﻮﻉ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﻧﻤﻮﺩﻩ ﻭ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﺍﻧﻪ ﻟﻴﺲ ﺑﻴﻦ ﺍﻟﻠﻪ ﻭ ﺑﻴﻦ ﺍﺣﺪ ﻗﺮﺍﺑﺔ؛
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺧﻮﻳﺸﺎﻭﻧﺪﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺰ ﺩﺭ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ:
ﻣﻦ ﮐﺎﻥ ﻟﻠﻪ ﻣﻄﻴﻌﺎ ﻓﻬﻮ ﻟﻨﺎ ﻭﻟﯽ ﻭ ﻣﻦ ﮐﺎﻥ ﻟﻠﻪ ﻋﺎﺻﻴﺎ ﻓﻬﻮ ﻟﻨﺎ ﻋﺪﻭ؛
ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﻄﻴﻊ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺍﻟﻬﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﻭﺳﺖ ﻣﺎ ﻭ ﻫﺮ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺳﺮﭘﻴﭽﯽ ﻧﻤﺎﻳﺪ ﺩﺷﻤﻦ ﻣﺎ ﺍﺳﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۴)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻓﻠﺴﻔﻪ ﯼ ﺩﻋﻮﺕ ﺑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﻳﻦ ﻧﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮔﻨﺎﻩ ﺟﺮﯼ ﺗﺮ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻌﺼﻴﺖ ﺧﺪﺍ ﺑﭙﺮﺩﺍﺯﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻋﻮﺕ، ﺩﻋﻮﺗﯽ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺭﺍﺳﺘﺎﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺁﻧﭽﻪ ﻣﺮﺿﯽ ﺧﺪﺍ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺭﺍﻩ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺟﺰ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﻧﺒﺎﻳﺪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺍﻋﻤﺎﻟﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺭﺿﺎﯼ ﺍﻟﻬﯽ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﻣﺎﻡ ﺑﺎﻗﺮ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻫﻤﻴﻦ ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺳﻄﺮ ﺑﺎﻟﺎ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩﻳﻢ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ
ﻣﻄﻠﺐ ﺗﺄﮐﻴﺪ ﻣﯽﻭﺭﺯﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﺭﻳﺸﻪ ﻭ ﻋﻤﻖ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﻋﻤﻞ ﻭ ﺭﻓﺘﺎﺭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺛﺮ ﺑﮕﺬﺍﺭﺩ.
ﺍﮔﺮ ﺻﺮﻑ ﮔﻔﺘﻦ «ﺍﺣﺐ ﻋﻠﻴﺎ» ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﻫﻨﺪﻩ ﯼ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﻋﺬﺍﺏ ﺁﺧﺮﺕ ﺑﺎﺷﺪ، ﺑﻪ ﻃﺮﻳﻖ ﺍﻭﻟﯽ ﮔﻔﺘﻦ «ﺍﺣﺐ ﻣﺤﻤﺪﺍ» ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﻣﺆﺛﺮ ﺍﺳﺖ؛ ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﭘﻴﺎﻣﺒﺮ ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﻴﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ ﻭ ﺳﻠﻢ ﺍﻓﻀﻞ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ علی ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍست!
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻄﺎﺏ ﺑﻪ ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺍﻳﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﺑﺮﺳﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺟﻬﺖ ﺍﻳﻦ ﺳﻮ ﻭ ﺁﻥ ﺳﻮ ﻧﺮﻭﻧﺪ ﻭ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﮔﻢ ﻧﮑﻨﻨﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺎ ﺟﺰ ﺩﺭ ﭘﺮﻫﻴﺰ ﺍﺯ ﮔﻨﺎﻩ ﻭ ﺟﺪﻳﺖ ﺩﺭ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻣﻴﺴﺮ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺳﭙﺲ ﺣﻀﺮﺕ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺷﺮﻁ ﺩﻳﮕﺮ ﺭﺳﻴﺪﻥ ﺑﻪ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻣﺎ، ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎﻥ ﻃﻮﺭ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﻳﺶ ﺗﻠﺎﺵ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻓﻊ ﻧﻴﺎﺯﻫﺎﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﻫﻢ ﺗﻠﺎﺵ ﮐﻨﺪ ﻭ ﻣﺸﮑﻞ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮﺩ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺣﻞ ﺁﻥ ﺗﻠﺎﺵ ﮐﻨﺪ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻇﻠﻢ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻧﻴﺴﺖ، ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺷﺮﺍﻳﻂ ﺧﺎﺻﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺻﺮﻑ ﺍﻇﻬﺎﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺩﺭ ﻣﺪﺡ ﺁﻧﺎﻥ، ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼﻫﺎ ﻭ... ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻫﻞ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺣﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺍﯼ ﺿﻌﻴﻒ ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ - ﮐﻪ ﻋﺪﻩ ﯼ ﺯﻳﺎﺩﯼ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻣﺤﺮﻭﻣﻨﺪ - ﮔﻮﻫﺮ ﮔﺮﺍﻥ ﺑﻬﺎﻳﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻮﺍﻩ ﻧﺎﺧﻮﺍﻩ ﺍﺛﺮﺍﺗﯽ ﻫﻢ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺩﺍﺷﺖ، ﺍﻣﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺻﺮﻓﺎ ﺩﺭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺧﻠﺎﺻﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۵)
از آیت الله مصباح یزدی
ﺷﻴﻌﻪ ﺍﺯ ﻣﻨﻈﺮ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ:
ﻳﺎ ﺍﺑﻦ ﺟﻨﺪﺏ ﺍﻧﻤﺎ ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻳﻌﺮﻓﻮﻥ ﺑﺨﺼﺎﻝ ﺷﺘﯽ ﺑﺎﻟﺴﺨﺎﺀ ﻭ ﺍﻟﺒﺬﻝ ﻟﻠﺎﺧﻮﺍﻥ ﻭ ﺑﺎﻥ ﻳﺼﻠﻮﺍ ﺍﻟﺨﻤﺴﻴﻦ ﻟﻴﻠﺎ ﻭ ﻧﻬﺎﺭﺍ. ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻟﺎ ﻳﻬﺮﻭﻥ ﻫﺮﻳﺮ ﺍﻟﮑﻠﺐ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻄﻤﻌﻮﻥ ﻃﻤﻊ ﺍﻟﻐﺮﺍﺏ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺠﺎﻭﺭﻭﻥ ﻟﻨﺎ ﻋﺪﻭﺍ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺴﺄﻟﻮﻥ ﻟﻨﺎ ﻣﺒﻐﻀﺎ ﻭ ﻟﻮ ﻣﺎﺗﻮﺍ ﺟﻮﻋﺎ. ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻟﺎﻳﺄﮐﻠﻮﻥ ﺍﻟﺠﺮﯼ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻤﺴﺤﻮﻥ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺨﻔﻴﻦ ﻭ ﻳﺤﺎﻓﻈﻮﻥ ﻋﻠﯽ ﺍﻟﺰﻭﺍﻝ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺸﺮﺑﻮﻥ ﻣﺴﮑﺮﺍ. ﻗﻠﺖ ﺟﻌﻠﺖ ﻓﺪﺍﮎ ﻓﺄﻳﻦ ﺃﻃﻠﺒﻬﻢ ﻗﺎﻝ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻋﻠﯽ ﺭﺅﺱ ﺍﻟﺠﺒﺎﻝ ﻭ ﺍﻃﺮﺍﻑ ﺍﻟﻤﺪﻥ ﻭ ﺍﺫﺍ ﺩﺧﻠﺖ ﻣﺪﻳﻨﺔ ﻓﺴﻞ ﻋﻤﻦ ﻟﺎﻳﺠﺎﻭﺭﻫﻢ ﻭ ﻟﺎ ﻳﺠﺎﻭﺭﻭﻧﻪ ﻓﺬﻟﮏ ﻣﺆﻣﻦ ﮐﻤﺎ ﻗﺎﻝ ﺍﻟﻠﻪ «ﻭ ﺟﺎﺀ ﻣﻦ ﺃﻗﺼﯽ ﺍﻟﻤﺪﻳﻨﺔ ﺭﺟﻞ ﻳﺴﻌﯽ... » ﻭ ﺍﻟﻠﻪ ﻟﻘﺪ ﮐﺎﻥ ﺣﺒﻴﺐ ﺍﻟﻨﺠﺎﺭ ﻭﺣﺪﻩ.
ﺗﻔﺎﻭﺕ ﺷﻴﻌﻪ ﻭ ﻣﺤﺐ:
ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺩﺍﺭﺍﯼ ﻭﻳﮋﮔﯽﻫﺎﯼ ﺧﺎﺻﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻫﻤﺎﻥ ﺻﻔﺎﺕ ﻭ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎ ﻧﻴﺰ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺻﺮﻑ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻪ ﺑﻮﺩﻥ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺑﺴﻴﺎﺭﻧﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺩﻋﺎﯼ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺍﺭﻧﺪ، ﺍﻣﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﺩﻗﻴﻘﺎ ﺑﺎ ﭘﻴﺮﻭﯼ ﺍﺯ ﺍﺋﻤﻪ ﯼ ﺍﻃﻬﺎﺭ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮔﻔﺘﺎﺭ، ﺭﻓﺘﺎﺭ، ﻋﺒﺎﺩﺕ ﻭ... ﺍﻟﮕﻮ ﻭ ﺳﺮﻣﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻫﻴﻢ ﻭ ﻣﺘﻤﺴﮏ ﺑﻪ ﺳﻴﺮﻩ ﻋﻤﻠﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﺷﻴﻢ.
ﮐﻠﻤﻪ ﯼ «ﺷﻴﻌﻪ» ﺩﺭ ﻗﺮﺁﻥ ﻫﻢ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﻗﺮﺁﻥ ﮐﺮﻳﻢ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺑﻴﺎﻥ ﺩﺍﺳﺘﺎﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﺪ: ﻭ ﺍﻥ ﻣﻦ ﺷﻴﻌﺘﻪ ﻟﺎﺑﺮﺍﻫﻴﻢ؛
ﻭ ﺑﯽ ﮔﻤﺎﻥ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺍﺯ ﭘﻴﺮﻭﺍﻥ ﺍﻭ [ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ] ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺑﺮﺍﻫﻴﻢ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭﺳﺖ ﻫﻤﺎﻥ ﺭﺍﻫﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﭘﻴﻤﻮﺩ ﮐﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﻧﻮﺡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﭘﻴﻤﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﮑﻴﮏ ﮐﺮﺩ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۶)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻭ ﻣﻘﻮﻟﻪ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻳﮑﺪﻳﮕﺮ ﺗﻔﮑﻴﮏ ﮐﺮﺩ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺷﻦ ﺗﺮ ﺷﺪﻥ ﻣﻮﺿﻮﻉ، ﺭﻭﺍﻳﺘﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﻧﻘﻞ ﻣﯽﮐﻨﻴﻢ:
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻭﻟﺎﻳﺖ ﻋﻬﺪﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ، ﻣﻄﺮﺡ ﮔﺮﺩﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﺮﻭ ﺗﺸﺮﻳﻒ ﻓﺮﻣﺎ ﺷﺪﻧﺪ، ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺳﺘﻪ ﺩﺳﺘﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻋﺮﺽ ﺗﺒﺮﻳﮏ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺮﻓﻴﺎﺏ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ؛ ﺯﻳﺮﺍ ﺩﺭ ﻧﻈﺮ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻳﻦ ﭘﻴﺶ ﺁﻣﺪ ﭘﻴﺮﻭﺯﯼ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﻪ ﺣﺴﺎﺏ ﻣﯽﺁﻣﺪ.
ﻣﺪﺗﯽ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺳﺘﻘﺮﺍﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﻣﺮﻭ، ﺩﺳﺘﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﺁﻥ ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﻣﺤﻀﺮ ﺍﻳﺸﺎﻥ ﺷﺮﻓﻴﺎﺏ ﺷﺪﻧﺪ. ﺩﺭﺑﺎﻥ ﻭ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﺎﺭ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺳﺆﺍﻝ ﮐﺮﺩ: ﺷﻤﺎ ﮐﻴﺴﺘﻴﺪ ﻭ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻴﺪ؟ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ ﺟﻤﻌﯽ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺗﻘﺎﺿﺎﯼ ﺷﺮﻓﻴﺎﺑﯽ ﺣﻀﻮﺭ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺍﺭﻳﻢ.
ﺩﺭﺑﺎﻥ ﮔﻔﺖ: ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﺎﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺑﮕﻴﺮﻡ، ﺳﭙﺲ ﺧﺪﻣﺖ ﺣﻀﺮﺕ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩ: ﺟﻤﻌﯽ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺷﻤﺎ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻴﻢ ﺷﻤﺎ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺭﺕ ﮐﻨﻴﻢ.
ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ.
ﺩﺭﺑﺎﻥ، ﭘﺎﺳﺦ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ. ﺁﻧﺎﻥ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯ ﺩﻭﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺎﻥ ﺩﺭﺧﻮﺍﺳﺖ ﺭﺍ ﻣﻄﺮﺡ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺑﺎﺯ ﻫﻢ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ.
ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻭﺯ ﺳﻮﻡ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺠﺪﺩﺍ ﻫﻤﺎﻥ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﺭﺍ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﺍﻳﻦ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺰ ﺣﻀﺮﺕ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻧﻔﺮﻣﻮﺩﻧﺪ. ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎ ﮔﺮﻳﻪ ﻭ ﺯﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺍﺯ ﺣﻀﺮﺕ ﺳﺆﺍﻝ ﮐﻨﺪ ﮔﻨﺎﻫﺸﺎﻥ ﭼﻴﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯼ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﻧﻤﯽ ﺩﻫﻨﺪ.
ﺩﺭﺑﺎﻥ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺧﺪﻣﺖ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﺮﺽ ﮐﺮﺩ. ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﭼﻪ ﮔﻨﺎﻫﯽ ﺑﺎﻟﺎﺗﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺩﺭﻭﻍ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ، ﺁﻧﺎﻥ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻣﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺷﻴﻌﻪ ﺩﺭ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺍﻗﻌﯽ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺳﻠﻤﺎﻥ ﻭ ﺍﺑﻮﺫﺭ ﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺩﺭﺑﺎﻥ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻭ ﻓﺮﻣﺎﻳﺶ ﺣﻀﺮﺕ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻔﺖ. ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﺎ ﺷﻴﻌﻪ ﻫﺴﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ، ﻣﺎ ﺩﺭﻭﻍ ﻧﻤﯽ ﮔﻮﻳﻴﻢ. ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺩﺭﺑﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﮕﻮ ﺷﻤﺎ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﻣﺤﺒﺎﻥ ﻣﺎ ﻫﺴﺘﻴﺪ، ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺘﻴﺪ.
ﺁﻧﺎﻥ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺁﺭﯼ، ﻣﺎ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﻭ ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﺍﻣﺎﻡ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻫﺴﺘﻴﻢ. ﺣﻀﺮﺕ ﻓﺮﻣﻮﺩﻧﺪ: ﺣﺎﻟﺎ ﺭﺍﺳﺖ ﮔﻔﺘﻨﺪ، ﻣﯽﺗﻮﺍﻧﻨﺪ ﻭﺍﺭﺩ ﺷﻮﻧﺪ.
ﺷﺎﻳﺪ ﺍﮔﺮ ﻣﺎ ﺟﺎﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﻭ ﺳﻪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺍﻣﺎﻡ ﻣﯽﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﯼ ﺣﻀﻮﺭ ﻧﻤﯽ ﻳﺎﻓﺘﻴﻢ، ﺧﺴﺘﻪ ﻣﯽﺷﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺘﻴﻢ، ﻭﻟﯽ ﺁﻧﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻧﺪ، ﺍﻳﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻘﺎﻣﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺗﺎ ﺳﺮ ﻣﻄﻠﺐ ﺭﺍ ﺩﺭﻳﺎﺑﻨﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻓﻬﻤﺎﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺮﻑ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻴﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻗﺪﻡ ﺍﻭﻝ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻧﺒﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺍﮐﺘﻔﺎ ﮐﺮﺩ؛ ﻣﺮﺍﺗﺒﯽ ﮐﻪ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﯼ ﺍﻧﺘﺴﺎﺏ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺎﻳﺪ ﮐﺴﺐ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﺴﻴﺎﺭ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﻬﺎ ﺍﺳﺖ.
ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﯼ ﻣﺘﻌﺎﻝ ﻟﻄﻒ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﺤﺒﺖ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺩﻝ ﻣﺎ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﺎﻳﺪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﻴﻢ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﺎﻥ ﭘﻠﻪ ﯼ ﺍﻭﻝ ﺗﻮﻗﻒ ﻧﮑﻨﻴﻢ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۷)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﮔﺸﺎﺩﻩ ﺩﺳﺘﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ:
ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ ﻋﻠﻴﻪ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺭﻭﺍﻳﺖ ﺷﺮﻳﻒ، ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺻﻔﺖ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺭﺍ ﺟﻮﺩ ﻭ ﺑﺨﺸﺶ ﻭ ﻋﺪﻡ ﺍﻣﺴﺎﮎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺳﺎﻳﺮ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺫﮐﺮ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻫﻤﺎﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﻭ ﻋﻴﺎﻟﺶ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﻫﻢ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﺴﺆﻭﻟﻴﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﺩﺭ ﺣﻘﻮﻕ ﺍﺧﻮﺍﻥ، ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﺻﻮﻝ ﮐﺎﻓﯽ ﻫﻢ ﺑﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻧﺎﻡ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ: ﺍﮔﺮ ﮐﺴﯽ ﻏﻠﺎﻣﯽ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﻣﻮﺭ ﻣﻨﺰﻟﺶ ﺭﺍ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺍﺵ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻏﻠﺎﻡ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺍﺳﺖ، ﺍﻭ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺣﻖ ﺍﺧﻮﺕ ﻣﻮﻇﻒ ﺍﺳﺖ ﻏﻠﺎﻡ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﺗﺎ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﻫﺪ.
ﺩﺭ ﺟﺎﻳﯽ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎﺩﻥ ﻏﻠﺎﻡ - ﮐﻪ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻏﻠﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺑﻮﺩ - ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺩﻳﻨﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﮐﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﻭ ﺍﺯ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﻣﺆﻣﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﻧﻌﻤﺖ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ ﺫﮐﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ، ﻣﺴﻠﻤﺎ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﮐﺮﺩﻥ ﻧﻴﺎﺯ ﺑﺮﺍﺩﺭ ﺍﻳﻤﺎﻧﯽ ﻭ ﻳﺎ ﺭﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻠﺎﻗﺎﺕ ﺍﻭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺑﻴﻤﺎﺭﯼ ﻭ ﻳﺎ ﻣﺮﺍﺟﻌﺖ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﻭ... ﺍﺯ ﺍﺑﺘﺪﺍﻳﯽ ﺗﺮﻳﻦ ﻭﻇﺎﻳﻒ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽﺁﻳﺪ.
ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺭﻋﺎﻳﺖ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺩﺳﺘﻮﺭﺍﺕ ﺍﺧﻠﺎﻗﯽ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺍﺳﺖ. ﻣﺜﻠﺎ ﻓﺮﺽ ﮐﻨﻴﺪ ﺷﻤﺎ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺧﻮﺩ ﮐﺘﺎﺏﻫﺎﻳﯽ ﺩﺍﺭﻳﺪ ﮐﻪ ﻧﻴﺎﺯ ﭼﻨﺪﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻧﺪﺍﺭﻳﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻃﺮﻑ، ﺩﻭﺳﺖ ﺷﻤﺎ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺰﺭﮔﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﺣﺘﻴﺎﺝ ﻣﺒﺮﻡ ﺑﻪ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﭘﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ، ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﻭ ﺁﻥ ﮐﺘﺎﺏﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻔﺮﻭﺷﻴﺪ ﺗﺎ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺮﻃﺮﻑ ﺳﺎﺯﻳﺪ، ﮐﺎﺭ ﺁﺳﺎﻧﯽ ﻧﻴﺴﺖ.
@nazz_ir
#سفارشهای_امام_صادق_عليه_السّلام_به_عبداللَّه_بن_جندب (۱۲۸)
از آیت الله مصباح یزدی
ﻧﻤﺎﺯ ۵۱ ﺭﮐﻌﺖ:
ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﺭﺍﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﺧﺪﺍ ﻫﻢ ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﻳﯽ ﺩﺭ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﺎ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻟﻴﻞ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﺍﺭﻳﻢ ﮐﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﺎﺹ ﻭ ﻣﻤﺘﺎﺯ ﺧﺪﺍ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﺩﺭ ﻋﺒﻮﺩﻳﺖ ﻭ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﺗﻘﺮﺏ ﺍﻟﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﮔﻮﯼ ﺳﺒﻘﺖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺭﺑﻮﺩﻩ ﺍﻧﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﻳﻦ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺷﻴﻌﻪ ﯼ ﺁﻧﺎﻥ ﻣﯽﺩﺍﻧﺪ، ﺑﺎﻳﺪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻨﺪﮔﯽ ﻭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁ ﺑﻴﺶ ﺗﺮ ﺑﺎ ﺧﺪﺍ ﺩﺭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺨﻮﺭﺩ.
ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯼ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ۵۱ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯﯼ ﻭﯼ ﺗﺮﮎ ﻧﺸﻮﺩ (۱۷ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﻭﺍﺟﺐ ﻭ ﺩﻭ ﺑﺮﺍﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻤﺎﺯ ﻧﺎﻓﻠﻪ):
ﺑﺎﻥ ﻳﺼﻠﻮﺍ ﺍﻟﺨﻤﺴﻴﻦ ﻟﻴﻠﺎ ﻭ ﻧﻬﺎﺭﺍ؛
ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﮐﻌﺖ ﻧﻤﺎﺯ ﺷﺒﺎﻧﻪ ﺭﻭﺯ ﺭﺍ ﺑﺨﻮﺍﻧﺪ.
ﺧﻤﺴﻴﻦ ﺍﺯ ﺑﺎﺏ ﺗﻐﻠﻴﺐ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﻭ ﻳﮏ ﺭﮐﻌﺖ ﺭﺍ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﻧﻤﺎﺯ ﭘﻨﺠﺎﻩ ﺭﮐﻌﺖ.
ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮ ﻭ ﻃﻤﻊ ﮐﺎﺭ ﻧﺒﻮﺩﻥ:
ﺩﺭ ﻋﺮﺏ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻌﻀﯽ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﻧﺎﭘﺴﻨﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ. ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺩﺭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺎ ﻫﻢ ﮐﻢ ﻭ ﺑﻴﺶ ﺍﻳﻦ ﻣﺴﺄﻟﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻣﯽﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺯﺷﺘﯽ ﻋﻤﻠﯽ ﺭﺍ ﻣﺠﺴﻢ ﺳﺎﺯﻧﺪ، ﺁﻥ ﺻﻔﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺣﻴﻮﺍﻧﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﯽﺩﻫﻨﺪ.
ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﮓ ﺩﺭ ﻣﻴﺎﻥ ﺣﻴﻮﺍﻧﺎﺕ، ﺣﻤﻠﻪ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﻭ ﭘﺎﺭﺱ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻭﻗﺘﯽ ﻓﺮﺩ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ ﺭﺍ ﻣﯽﺑﻴﻨﺪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺣﻤﻠﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ ﺳﮓ، ﻧﺸﺎﻥ ﮔﺮ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﯼ ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮﯼ ﺍﺳﺖ. ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺳﮓﻫﺎﯼ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﻈﻮﺭ ﺗﺮﺑﻴﺖ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺍﻓﺮﺍﺩ ﺑﻴﮕﺎﻧﻪ ﭼﻨﻴﻦ ﺣﺎﻟﺘﯽ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ؛ ﺩﺭ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻟﺖ، ﺍﺯ ﻭﺟﻮﺩ ﺍﻳﻦ ﺧﻮﻳﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﺻﺤﻴﺢ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﻫﻢ ﭼﻨﻴﻦ ﻣﻌﺮﻭﻑ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻃﻤﻊ ﺯﻳﺎﺩ ﻳﮑﯽ ﺍﺯ ﺻﻔﺎﺕ ﮐﻠﺎﻍ ﺍﺳﺖ. ﺍﻳﻦ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺣﺘﯽ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻫﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ، ﻣﻮﺍﺩ ﻏﺬﺍﻳﯽ ﺭﺍ ﺫﺧﻴﺮﻩ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺳﺘﻔﺎﺩﻩ ﮐﻨﺪ. ﻣﺜﻠﺎ ﮔﺮﺩﻭ ﺭﺍ ﺯﻳﺎﺩ ﺩﻓﻦ ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻣﺸﻬﻮﺭ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﻳﻨﺪ ﺑﺴﻴﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﮔﺮﺩﻭ ﺍﺯ ﮔﺮﺩﻭﻫﺎﻳﯽ ﺑﻪ ﻋﻤﻞ ﺁﻣﺪﻩ ﮐﻪ ﮐﻠﺎﻍﻫﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﺩﻓﻦ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ.
ﺣﻀﺮﺕ ﻣﯽﻓﺮﻣﺎﻳﻨﺪ: ﺷﻴﻌﺘﻨﺎ ﻟﺎ ﻳﻬﺮﻭﻥ ﻫﺮﻳﺮ ﺍﻟﮑﻠﺐ ﻭ ﻟﺎ ﻳﻄﻤﻌﻮﻥ ﻃﻤﻊ ﺍﻟﻐﺮﺍﺏ؛
ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﻣﺎ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺳﮓ، ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮ ﻭ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮐﻠﺎﻍ، ﻃﻤﻊ ﮐﺎﺭ ﻧﻴﺴﺘﻨﺪ؛ ﻳﻌﻨﯽ ﻧﻪ ﺩﺭ ﺻﺪﺩ ﺁﺯﺍﺭ ﻭ ﺍﺫﻳﺖ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﻣﯽ ﺁﻳﻨﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﻧﻴﺎﺯﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﯼ ﻣﺎﻝ ﻭ ﺛﺮﻭﺕ ﻣﯽﭘﺮﺩﺍﺯﻧﺪ.
ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺑﺮﺩﻥ ﭼﻨﻴﻦ ﺗﻌﺒﻴﺮﻫﺎﻳﯽ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺯﺷﺘﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﻮﺩ ﺗﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﯼ ﺍﻳﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ، ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺰﮐﻴﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻧﮕﺬﺍﺭﻧﺪ ﺍﻳﻦ ﺻﻔﺎﺕ ﺩﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺷﺪ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﻠﮑﺎﺗﯽ ﺛﺎﺑﺖ ﺩﺭﺁﻳﺪ.
ﺷﺄﻥ ﺷﻴﻌﻴﺎﻥ ﺍﻫﻞ ﺑﻴﺖ ﻋﻠﻴﻬﻢ ﺍﻟﺴﻠﺎﻡ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﻴﻪ ﯼ ﭘﺮﺧﺎﺵ ﮔﺮﯼ ﻭ ﻃﻤﻊ ﮐﺎﺭﯼ ﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻧﻴﺴﺖ؛ ﺁﻧﺎﻥ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺰﺕ ﻧﻔﺲ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﻭ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎﻝ ﻭ ﮐﺎﺭ ﺩﻳﮕﺮﺍﻥ ﻃﻤﻊ ﻧﻮﺭﺯﻧﺪ.
@nazz_ir