عیبِ رندان مَکُن ای زاهدِ پاکیزه‌سرشت که گناهِ دگران بر تو نخواهند نوشت من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش هرکسی آن دِرَوَد عاقبتِ کار، که کِشت همه‌کس طالبِ یارند چه هشیار و چه مست همه‌جا خانه‌ی عشق‌است چه مسجد چه کِنِشت سرِ تسلیمِ من و خشتِ درِ میکده‌ها مدعی گر نکند فهمِ سخن، گو سر و خشت ناامیدم مکن از سابقه‌ی لطفِ ازل تو پسِ پرده چه‌دانی‌که که خوب‌است و که زشت نه من از پرده‌ی تقوا به درافتادم و بس پدرم نیز بهشتِ ابد از دست بهشت حافظا روزِ اجل گر به کف آری جامی یک سر از کویِ خرابات بَرَندَت به بهشت #حافظ ‌