شعرِ ناب چگونه است؟ به این بیت حافظ بنگرید: چو آفتابِ می از مشرقِ پیاله برآید ز باغِ عارضِ ساقی هزار لاله برآید ما با هنر‌سازه‌هایی از نوع تشبیه «آفتابِ می» و «مشرقِ پیاله» و «باغِ عارض» از قبل آشنایی داریم، یعنی در ادبیات فارسی و عربیِ قبل از روزگارِ حافظ این‌گونه تشبیهات به‌ تکرار دیده می‌شود. آنچه باعثِ انگیزش این تشبیهات، در این شعر، شده است آن عملِ ذهنیِ شاعر است که با این «نظامِ نو» فُرمی به وجود آورده است که در آن فُرم، آن «هنر‌سازه‌ها» از نو فعّال شده‌اند. هرچه هست و نیست مسألهٔ انگیزشِ «هنر سازه»ها است. وزن و قافیه و ردیف و تشبیه و استعاره و جناس و تمام ابزارهای موجود در آثار ادبی، بر اثرِ «تکرار» ناتوان و غیر فعّال می‌شوند، کارِ نویسنده و شاعر این است که هنر سازه‌ها را فعّال کند. در درون همین نظریهٔ «ادبیّت» و فعّال کردن هنر سازه‌ها است که تکاملِ آثارِ ادبی، در بستر بیکرانهٔ تاریخ ادبیات ملل مختلف، شکل می‌گیرد و تمام «موتیف‌»‌های ناتوان و همهٔ هنر‌سازه‌های بی‌رمق و از کارافتاده، فعّال می‌شوند و با چهره‌ای دیگر خود را آشکار می‌کنند. از باب تمثیل می‌توان گفت هر «واژه» سکه‌ای است که دو روی دارد. ما همیشه در گفتگوی روزمرّه فقط با آن روی سکّه سر‌وکار داریم که معنایی و یا پیامی را به ما منتقل می‌کند امّا روی دیگر سکّه که وجه جمال‌شناسیک اوست، غالباً، از ما نهفته است. تنها شاعر است که می‌تواند با خلاقیتِ خویش کاری کند که آن روی دیگر سکّه را نیز ببینیم و مسحور آن روی دیگر سکّه شویم و غالبا این عمل، در شعر، چنان اتفاق می‌افتد که ما از فرطِ اعجاب نسبت به وجهِ جمالشناسیکِ کلمه، « پیام» آن را یا روی دیگر آن را که وظیفهٔ پیام‌رسانی دارد فراموش می‌کنیم. حتی، گاهی، در اوج شاهکارهای شعری، به تعبیرِ الیوت، قبل از اینکه شعر «فهمیده» شود، با ما «رابطه برقرار» می‌کند. شعرِ ناب چنین است. قبل از آنکه به معنیِ آن برسیم مسحورِ زیبایی و وجهِ جمال‌شناسیک که آن می‌شویم. گاهی هست که ما ساعت‌ها مسحورِ یک بیت سعدی یا حافظ یا مولوی و فردوسی می‌شویم و آن را با خود زمزمه می‌کنیم و هرگز به معنی آن کاری نداریم. همان حالت رستاخیز کلمه‌ها است که ما را مجذوب خود می‌کند و چنان است که آن روی دیگر سکّه را هرگز به یاد نمی‌آوریم، روی پیام‌رسانی و جانب معنایی جمله را. 📘 محمدرضا شفیعی کدکنی، رستاخیز کلمات، صص ۶۲-۵۹ #حافظ @nebeshtan

جهان جایی ندارد، گر توانی در دلی جا کن ... #بیدل @nebeshtan

■ صلی الله علیک یا ابا عبدالله▪︎ عمارت کن مرا آخر که ویرانم به جان تو #مولوی @nebeshtan

دلخوشم با غزلی تازه همینم کافی است تو مرا باز رساندی به یقینم کافی است قانعم بیشتر از این چه بخواهم از تو؟ گاه گاهی که کنارت بنشینم کافیست گله ای نیست من و فاصله‌ها همزادیم گاهی از دور تو را خوب ببینم کافیست آسمانی تو! در آن گستره خورشیدی کن من همین قدر که گرم است زمینم کافیست من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه برگی از باغچه ی شعر بچینم کافیست فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز که همین شوق مرا خوب ترینم! کافیست... #محمد_علی_بهمنی روحت شاد استاد! ما غزل را با عاشقانه‌های شما یاد گرفتیم. @nebeshtan

و هر صبح، آغازی است برای طلوع و درخشش @nebeshtan

پفک خورهای بی‌سواد یکی از مولفه‌های پیشرفت در عصر مدرن توجه به توسعه فردی است. یک زمانی بی‌سواد کسی بود که خواندن و نوشتن بلد نباشد؛ اما امروز ممکن است یک نفر با تحصیلات عالیه بی‌سواد باشد. سواد رسانه و شناخت فناوریهای دیجیتال، سواد ارتباطی و تعاملی، توانایی حل مسأله، خلاقیت و ایده پردازی، توانایی مدیریت زمان، خودآگاهی و رشد شخصی و صدها عنوان دیگر مهارت‌هایی است که مردمان عصر حاضر برای زیست آگاهانه و موفق باید آن‌ها را فرابگیرند. بی دلیل نیست که عصر حاضر را عصر سرعت و ارتباطات گذاشته‌اند. در عصر ارتباطات همه چیز سرعتی بیشتر از آن‌چه انتظار می‌رود به خود گرفته است و جهان و جوامع به سرعت پیش می‌روند و اگر ما کمی تعلل کنیم از قافله جا خواهیم ماند. به همین امسال نگاه کنید که چه زود دو فصل از آن گذشت انگار همین دیروز بود که سال جدید را به هم تبریک می‌گفتیم. سرعت این روزها دیوانه کننده است. و ما برای بقا و زندگی بهتر در این عصر باید خودمان را با تغییراتش سازگار کنیم. و این اتفاق نمی افتد مگر این که ما با کسب شناخت کافی و مهارت‌های لازم با دنبال کردن رویکردهای جدید و خلاقانه به بقای خود و موفقیت شغلی و خانوادگی خود و خانواده مان کمک کنیم. این به شرطی است که ما اهمیت موضوع را درک کنیم. درک اهمیت این موضوع تا زمانی که ما خوردن خوراکی‌های مضر و فست فود را به کسب مهارت جدید ترجیح می‌دهیم، برایمان روشن نخواهد شد. و تا زمانی که قیمت یک دوره مهارتی صد هزار تومانی برایمان خیلی گران به نظر برسد، اما حاضر باشیم با دو برابر آن پول، چیپس و پفک بخوریم و اصلا به چشممان نیاید، نه پیشرفتی در ما اتفاق می‌افتد و نه سوادی شکل می‌گیرد. کوتاه سخن این که تا ما نگاهمان را تغییر ندهیم، تغییر مثبتی در جهان بیرون و درون ما رخ نخواهد داد. @nebeshtan

بدون هدف، انگیزه‌‍ای شکل نمی‌گیرد و بدون انگیزه، تلاشی @nebeshtan

آقای مقاومت دنیا بدون شما چقدر دلگیر است ... #شهید_سید_حسن_نصرالله @nebeshtan

بی تو وهمی از بهاران مانده است سایه‌ای از سربداران مانده است احمد عزیزی @nebeshtan

«آدم از بلایی که ممکن است بر سرش بیاید، بیشتر از آن بلایی که بر سرش آمده است می‌ترسد. و پیش از این که خطر کند و دست به تغییر بزند، به رسیمان بلایِ خوکرده به آن چنگ می‌زند.» - روشنایی در اوت؛ ویلیام فاکنر، صالح حسینی. #کتاب_بخوانیم @nebeshtan

گفتم نهایتی بود این درد عشق را هر بامداد می‌کند از نو بدایتی #سعدی @nebeshtan

شب‌های شعرخوانی من بی‌فروغ نیست اما تو با چراغ بیا تا ببینی‌ام #محمد_علی_بهمنی @nebeshtan