بارزترین مظهر این جهان‌بینی در کلام حافظ عشق است و این بدین خاطر است که بشر در راه طولانیای که دارد - در این مراحل طولانی سلوک انسان تا برسد به لقاءالله که از منزل یقظه شروع میشود و این منازل گوناگون جز با شهپر عشق امکان ندارد که حرکت بکند. بدون محبّت و بدون عشق و جذبه‌ی عاشقانه، هیچ سالکی نمیتواند این طریق را حرکت کند. لذا در جهان‌بینی عرفا و در مکتب عارفان، عشق و محبّت جایگاه بسیار برجسته‌ای دارد و در دیوان حافظ هم، این موج میزند: طفیل هستی عشقند آدمی و پری ارادتی بنما تا سعادتی ببری بکوش خواجه و از عشق بینصیب مباش که بنده را نخرد کس به عیب بیهنری مِی صبوح و شکرخواب صبحدم تا چند به عذر نیم‌شبی کوش و گریه‌ی سحری طریق عشق، طریقی عجب خطرناکست نعوذ بالله اگر ره به مقصدی نبری بیانات رهبری در آیین گشایش کنگره جهانی حافظ ۱۳۶۷/۰۸/۲۸ #شعر #سلوک #عشق «نیما حیدری دخت» @nh_nima_512