یا رب هذا مَقامُ مَنْ لاذَبِكَ وَاسْتَجارَ بِكَرَمِكَ وَاَلِفَ اِحْسانَكَ وَنِعَمَكَ وَاَنْتَ الْجَوادُ الَّذي لايضيقُ عَفْوُكَ وَلا ينْقُصُ فَضْلُكَ وَلا تَقِلُّ رَحْمَتُكَ وَقَدْ تَوَثَّقْنا مِنْكَ بِالصَّفْحِ الْقَديمِ وَالْفَضْلِ الْعَظيمِ وَالرَّحْمَةِ الْواسِعَةِ اَفَتَُراكَ يا رَبِّ تُخْلِفُ ظُنوُنَنا اَوْ تُخَيبُ آمالَنا كَلاّ يا كَريمُ فَلَيسَ هذا ظَنُّنا بِكَ وَلا هذا فيكَ طَمَعُنا.» يا رَبِّ اِنَّ لَنا فيكَ اَمَلاً طَويلاً كَثيراً اِنَّ لَنا فيكَ رَجآءً عَظيماً عَصَيناكَ وَنَحْنُ نَرْجوُ اَنْ تَسْتُرَ عَلَينا وَدَعَوْناكَ وَنَحْن نَرْجوُ اَنْ تَسْتَجيبَ لَنا فَحَقِّقْ رَجآئَنا مَوْلانا فَقَدْ عَلِمْنا ما نَسْتَوْجِبُ بِاَعْمالِنا وَلكِنْ عِلْمُكَ فينا وَعِلْمُنا بِاَنَّكَ لا تَصْرِفُنا عَنْكَ وَاِنْ كُنّا غَيرَ مُسْتَوْجِبينَ لِرَحْمَتِكَ فَاَنْتَ اَهْلٌ اَنْ تَجوُدَ عَلَينا وَعَلَي الْمُذْنِبينَ بِفَضْلِ سَعَتِكَ فَامْنُنْ عَلَينا بِما اَنْتَ اَهْلُهُ وَجُدْ عَلَينا فَاِنّا مُحْتاجوُنَ إلي نَيلِكَ يا غَفّارُ.» بِنوُرِكَ اهْتَدَينا وَبِفَضْلِكَ اسْتَغْنَينا وَبِنِعْمَتِكَ اَصْبَحْنا وَاَمْسَينا ذُنوُبُنا بَينَ يدَيكَ نَسْتَغْفِرُكَ الّلهُمَّ مِنْها وَنَتوُبُ اِلَيكَ تَتَحَبَّبُ اِلَينا بِالنِّعَمِ وَنُعارِضُكَ بِالذُّنوُبِ خَيرُكَ اِلَينا نازِلٌ وَشَّرُنا اِلَيكَ صاعِدٌ وَلَمْ يزَلْ وَلا يزالُ مَلَكٌ كَريمٌ ياْتيكَ عَنّا بِعَمَل قَبيح فَلا يمْنَعُكَ ذلِكَ مِنْ اَنْ تَحوُطَنا بِنِعَمِكَ وَتَتَفَضَّلَ عَلَينا بِآلائِكَ فَسُبْحانَكَ ما اَحْلَمَكَ وَاَعْظَمَكَ وَاَكْرَمَكَ مُبْدِئاً وَمُعيداً تَقَدَّسَتْ أسْمآئُكَ وَجَلَّ ثَناؤُكَ وَكَرُمَ صَنائِعُكَ وَفِعالُكَ اَنْتَ اِلهي اَوْسَعُ فَضْلاً وَاَعْظَمُ حِلْماً مِنْ اَنْ تُقايسَني بِفِعْلي وَخَطيـئَتي فَالْعَفْوَ الْعَفْوَ الْعَفْوَ سَيدي سَيدي سَيدي.» خدایا این جایگاه کسی است که به تو پناهنده شده و به کرمت روی نموده و به احسان و نعمت‌های تو، خوی کرده است. تو همان اهل جودی که عفو تو تنگنا ندارد و فضل تو کاهش نمی‌پذیرد و رحمت تو کم نیست. به همان گذشت همیشگی‌ات اطمینان کرده‌ایم و به فضل عظیم و رحمت دامنه دارت دل بسته‌ایم. آیا ممکن است که این خوش گمانی ما را نادیده بگیری و به آرزوهای ما بی‌اعتنا باشی؟ نه... هر گز چنین نیست ای کریم! و گمان ما هم به تو این نیست و توقع ما از تو این نیست.» «ای خدای من! ما در تو آرزویی پر امتداد و فراوان و امید بزرگی داریم! نافرمانی تو کردیم در حالی که امید داریم ما را پوشش دهی که آبرویمان حفظ شود؛ و تو را پیوسته فراخواندیم در حالتی که امید به پاسخ مثبت از سوی تو داریم. پس امیدمان را محقّق کن ای مولای ما! ما همه می‌دانیم با این کرداری که از ما سر می‌زند، سزاوار چه بلاهایی هستیم اما شناختی که از تو داریم و علم به این که از ما روی برنمی‌تابی، ما را تشویق به رغبت ورزیدن به تو کرد. اگر مستوجب رحمت نیستیم تو اهل جود ورزی بر ما و بر گناه پیشگان هستی؛ زیرا که فضل تو وسعت دارد؛ پس به دلیل اهلیّتی لطفت، بر ما منّت بگذار و بر ما جود کن که ما محتاجان هدیه و عنایت تو هستیم ای غفار!» «ای خدا! با نور تو هدایت و به‌واسطه فضل تو بی‌نیاز شده‌ایم و شب و روز را با نعمت تو سر کرده‌ایم. گناهان ما پیش روی تو است. ای خدا! از همه آن‌ها استغفار می‌کنیم و به سوی تو باز می‌گردیم. تو با انواع نعمت‌ها، به ما محبت می‌ورزی و ما با گناهان با تو مقابله می‌کنیم. خیر تو بر ما نازل می‌شود و شر ما به سوی تو بالا می‌آید. پیاپی در گذشته و اکنون فرشته کریمی گزارش عمل قبیحی را از سوی ما برای تو می‌آورد و این وضع گناهان ما مانع نمی‌شود که تو با انواع نعمت‌ها ما را احاطه کنی و با انواع احسان‌ها بر ما تفضل کنی! تو پیراسته‌ای و چه‌قدر حلیم و عظیم و کریمی! هم در آغاز نعمت بخشی‌ات و هم در تکرار بخشش‌هایت ای خدای من! تو فضلت و حلمت فراتر از این است که مرا با رفتار نامناسب و خطاهایم بسنجی پس در گذر! درگذر! درگذر! آقای من! آقای من! آقای من #فرازی_از_دعای_ابو_حمزه_ثمالی