از دم صبح مانده در خیمه در سرش داشت شور جنگیدن هی عمویش شهید می آورد کار او هم فقط شده دیدن یک به یک مردها شهید شدند نوجوان های قافله رفتند سرو قامت رشید رفتند و روی دست حسین برگشتند از دم صبح گرم دیدن بود کودکانه چه فکرها که نکرد هی تلنگر به نفس خود می زد که برو یا علی بگو ای مرد بین خیمه نشسته بود اما پا شد و گرم راه رفتن شد فکر می کرد با خودش کودک مصلحت نیست رفتنم لابد به خودش زد نهیب که بس کن پدرت بود شیر جنگ جمل نوه ی مرتضی و فاطمه ای مرگ پیش برادرت چو عسل در همین حال بود یک دفعه شیون مادری به گوش آمد از پر خیمه روی دست عمو دید شش ماهه دست و پا می زد پر خون شد محاسن ارباب از گلوی علی خضاب گرفت ظاهرا یک سه شعبه با اخمش خنده را از لب رباب گرفت در دلش شاکی از خودش بود و در سرش داشت شور جنگیدن هی عمویش شهید می آورد کار او هم فقط شده دیدن دیگر اما رسید وقت وداع حال خوبی نداشت در دل زار و عمو رفت و ماند عبدالله آسمان گشت بر سرش آوار دست در دست عمه عبدالله در کنارش کشان کشان می رفت هر دو تا سمت خیمه می رفتند شاکی از هفت آسمان می رفت هی صدا می رسید از میدان چه صداهای ناخوش احوالی در همان خیمه گوشه ای کز کرد شاکی از دست بی پر و بالی هی صدا می رسید از میدان در وجودش چه انقلابی بود این صداهای نیزه و شمشیر در وجودش عجب عذابی بود کودکانه خدا خدا می کرد ثانیه ثانیه زمان می رفت دل او بود بین میدان و هق هقش تا به آسمان می رفت #عبدالله_بن_الحسن #حضرت_عبدالله #محمود_کریمی @nohematn