به یاد می‌آورم که در یکی از سفرهایم، روز اول که راه را آغاز کردیم، حس شوق و انتظار در دل‌مان غوغا می‌کرد. وقتی در بین زائران دیگر قرار می‌گرفتید، می‌دیدید که هر کس با آوای خود یا زنجیرزنی، عشق و ارادتش را به امام حسین (ع) ابراز می‌کرد. این احساس، یک نوع وحدت جمعی را به وجود می‌آورد که شگفت‌انگیز بود. در طول مسیر، با زائرانی از کشورهای مختلف آشنا شدم. هر کدام داستان خاصی از زندگی خود دارند و این سرمایه‌گذاری مشترک که در درد و عشق به امام حسین (ع) مشترک بود، واقعاً زیبا بود. یادم می‌آید که یک نوجوان از عراق با من درباره عشقش به اهل بیت (ع) صحبت می‌کرد و چقدر این پیاده‌روی برایش معنوی بوده است. یکی از لحظات به یادماندنی، شب بود که در کنار آتش نشسته بودیم و به دور هم خاطرات و اشعار عاشورایی را خواندیم. این لحظات حس نزدیکی و دوستی را افزایش می‌دهد و آدم‌ها را بیشتر به هم پیوند می‌دهد. در یکی از ایستگاه‌های صلواتی، گروهی محلی ما را به چای و غذا مهمان کردند. وقتی غذا را با عشق و صفای آن‌ها دریافت کردیم، حس کردیم که محبت فراتر از مرزهاست و وای از اینکه قسمتی از سفر ما را با مهر این مردم پر کنیم. در نهایت وقتی که به کربلا رسیدیم و در حرم امام حسین (ع) ایستادیم، احساس کردیم که همه زحمات‌مان به ثمر نشسته و آنجا عشق‌مان را به امام با تمام وجود حس کردیم. این حس آرامش و عشق، به من یادآوری کرد که این سفر حتی بیشتر از آنچه فکر می‌کردم، معنی و ارزش دارد. #زیارت #دلتنگی #کربلا #زائران #طـــریق_الحسیــــن https://eitaa.com/joinchat/3805283180C21acbbbd7d