تلسکوپ فضایی #هابل یک سیاره #فراخورشیدی (سیاره‌ای در خارج از منظومه شمسی) را در فاصله‌ی ۴۱ #سال_نوری مطالعه کرد. تصور می‌شود که جو اصلی و اولیه‌ این سیاره به دلیل تابش شدید ستاره‌اش از دست رفته باشد، اما نکته جالب در این #سیاره این است که احتمالا یک فعالیت آتشفشانی موجب شده مجددا جو خود را بدست آورد. این سیاره هر ۱.۶ روز به دور ستاره‌ خود می‌چرخد، به این معنی که #اخترشناسان به بستر آزمایشی مهمی برای مطالعه درباره‌ اتمسفر یک سیاره‌ فراخورشیدی دست یافته‌اند. طبق شواهد این سیاره که GJ1132 b نام دارد، جو‌ اولیه‌ای با لایه‌ای از هیدروژن و هلیوم ضخیم را از دست داده است. به گفته اخترشناسان هیدروژن از جو اصلی در گوشته ماگمای مذاب سیاره جذب شده و اکنون با تشکیل آتشفشان به آرامی آزاد شده تا جو جدیدی را تشکیل دهد. جو دوم، که همچنان به فضا نشت می‌یابد ، به طور مداوم از مخزن هیدروژن موجود در ماگمای گرم گوشته پر می‌شود. این یافته‌ها می‌تواند برای سایر سیاره‌های فراخورشیدی نیز اتفاق بیفتد! فکر می‌کنید چه عاملی گوشته‌ سیاره را داغ نگه داشته که آتفشانی مایع و قدرتمند را حفظ کرده است. 🌔@nojoom_et

13 نوامبر 1998، کشف هزارمین تپ‌اختر در کهکشان ما توسط رصدخانه جودرل بانک، دانشگاه منچستر، بریتانیا اعلام شد. تیم محققان که متشکل از ستاره‌شناسان بریتانیا، استرالیا، ایتالیا و ایالات‌متحده آمریکا بود. آنها کهکشان راه شیری را برای تپ‌اخترهای رادیویی جدید با استفاده از تلسکوپ رادیویی پارکز 64 متری در نیو ساوت ولز، استرالیا بررسی کردند. در اوایل سال 1997 یک گیرنده «چند پرتو» روی پارکز نصب شد. این به #اخترشناسان اجازه داد تپ‌اخترها را بسیار سریع‌تر از قبل پیدا کنند. استفاده از آن مثل این است که بیش از 12 تلسکوپ رادیویی غول پیکر در لحظه کار کنند. به لطف این #سیستم جدید و پیشرفته، بررسی تپ‌اخترهای جدید با سرعتی بیش از 10 برابر بیشتر از هر جست‌وجوی قبلی امکان‌پذیر شد. آنها به‌طور متوسط در هر ساعت رصد، یک تپ‌اختر جدید پیدا کردند. تلسکوپ‌های رادیویی یک زنجیره منظم از پالس‌ها را دریافت می‌کنند، زیرا پرتو به‌طور مکرر از زمین عبور می‌کند، بنابراین اجرام به‌عنوان یک سیگنال رادیویی ضربانی مشاهده می‌شوند. 📚 نجوم وستاره شناسی 🌔 @nojoom_et

⭐شب پرستاره این تصویر تلسکوپ #هابل شباهت بسیاری به تابلوی «شب پرستاره» اثر «ونسان ون‌گوگ» دارد. ستاره V838» Mon» در فاصله ۲۰٬۰۰۰ سال نوری از زمین، یعنی تقریباً در لبه کهکشان راه شیری، و در صورت‌فلکی «تک‌ شاخ» قرار دارد. این ستاره در یک درخشش ناگهانی در سال ۲۰۰۲ به یکی از پرنورترین ستاره‌های کهکشان ما تبدیل شد. این واقعه ابرهای غبار و گاز اطراف آن را روشن کرد. تلسکوپ فضایی هابل تصاویر متعددی از این ستاره گرفت؛ اما در این تصویر منحصربه‌فرد می‌توانیم آشفتگی جریان گازها را به‌وضوح ببینیم. این گردبادها احتمالاً ناشی از حرکت گازها به‌سمت بیرون است. #اخترشناسان می‌گویند گازها حاصل یک انفجار ستاره‌ای در گذشته هستند. تا پیش از درخشش ناگهانی ستاره، این ابرها قابل‌مشاهده نبودند. 📚نجوم وستاره شناسی 🌔 @nojoom_et