😍شعری زیبا به زبان فارسی بر ایوان طلای حرم امام علی علیه السلام در نجف اشرف زائران درگهت را بر در خلد برین می‌دهند آواز طبتم فادخلوها خالدین #میلاد_امام_علی(علیه السلام 💚 🤲 )🌺 الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ و عجل فرجهم #روز_پدر_مبارک_باد🌺 الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ و عجل فرجهم #میلاد_حضرت_علی_علیه_السلام ❤️

🌺 #میلاد_امام_علی(علیه السلام 💚 🤲 ) 💐علی کیه ساقی کوثر 💐علی کیه فاتح خیبر 🎤 #محمود_کریمی 👏 #سرود الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ و عجل فرجهم #اللهم_عجل_لولیک_الفرج_🤲

🌸 دانی که چرا زمین به دور خود میچرخد؟ نه بهر من و نه بهر تو میگردد...🌸 🌸یک بار به عمر خود علی را دیده.. دیوانه شده به دور خود میگردد🌸 💚علی شـاه 💚علی مــاه 💚علی راه 💚علی نصر من الله 💚علی زمزمه ی هر دل آگاه 💚علی حصن حصين است 💚علی عين يقين است 💚علی حبل متين است 💚به کوری دو چشم دشمنانش 💚علی اميرالمؤمنين است ♥️ 💚علی کاشف هر غم 💚علی بر همه مرهم 💚علی ذکر لب عيسی مريم 💚على هستی خاتم 💚علی برگ برات همه ی خلق 💚از آتش و جهنم 💚علی اصل وجود است 💚علی روی سجود است 💚علی معدن جود است 💚علی راز و نياز است 💚علی سوز و گداز است 💚علی محرم راز است 💚علی مهر قبولی نماز است 💚علی صوم و صلات است 💚علی حج و زکات است 💚علی برگ برات است 💚علی تجلی صفات است همه عالم بگويند💚 فقط 👈 💚حيدر امير المومنين است💚 🌸🍃

*بسم الله الرحمن الرحیم* سلام علیکم *جلوه هایى از شخصیت امام على (علیه السلام) در نهج البلاغه* براى شناخت *امام (علیه السلام)* علاوه بر مطالعه تاریخ و تحلیل آن، مى توان به سخنان آن حضرت درباره خودشان یا سخنان کسانى که حضرت را درک کرده و در مکتبش پرورش یافته اند ـ بى واسطه یا با واسطه ـ و حتى دشمنانش مراجعه کرد. از آنجا که *امام علی (علیه السلام)* از مقام عصمت برخوردار است، شناخت حضرتش براى غیر معصوم کارى مشکل و چه بسا غیر ممکن است؛ به همین جهت، شاید بهترین راه شناخت حضرت مراجعه به سخنان *معصومان (علیهم السلام)* و از جمله خود ایشان باشد. لذا در اینجا بنابر آن است که *امام علی (علیه السلام)* را از زبان مبارکش معرفى شود. طبیعى است که با بضاعت بسیار ناچیزی که وجود دارد فقط به جلوه هاى اندکى از شخصیت آن بزرگوار پرداخته می شود. *1- على (علیه السلام) پرورش یافته مکتب پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) است.* الف: دوران طفولیت *امام (علیه السلام)* هنگامى که *امام (علیه السلام)* نوزاد بود، *پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم)* گهواره او را در کنار رختخواب خود قرار مى داد؛ حتى گاهى بدن او را مى شست و در مواقعى شیر در کام او مى ریخت و او را به سینه مى فشرد.[1] *امام (علیه السلام)* خود در این باره چنین مى فرماید: *وَ قَدْ عَلِمْتُمْ مَوْضِعِي مِنْ رَسُولِ اللَّهِ (ص) بِالْقَرَابَةِ الْقَرِيبَةِ وَ الْمَنْزِلَةِ الْخَصِيصَةِ وَضَعَنِي فِي [حَجْرِهِ‏] حِجْرِهِ وَ أَنَا وَلَدٌ [وَلِيدٌ] يَضُمُّنِي إِلَى صَدْرِهِ وَ يَكْنُفُنِي فِي فِرَاشِهِ وَ يُمِسُّنِي جَسَدَهُ وَ يُشِمُّنِي عَرْفَهُ‏ وَ كَانَ يَمْضَغُ الشَّيْ‏ءَ ثُمَّ يُلْقِمُنِيهِ.* [2] «شما مى دانید مرا نزد *رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلم)* چه رتبت است، و خویشاوندى ام با او در چه نسبت است. آنگاه که کودک بودم مرا در کنار خود نهاد و بر سینه خویشم جا داد، و مرا در بستر خود مى خوابانید چنان که تنم را به تن خویش مى سود و بوى خوش خود را به من مى بویانید. و گاه بود که چیزى را مى جَوِید، سپس آن را به من مى خوراند».   ب: دوران نوجوانى *امام (علیه السلام)* در سال خشکسالى مکه، ابوطالب که بزرگ قریش بود به جهت زیادى عایله خود ـ و شاید رسیدگى به امور دیگران ـ با مشکل اقتصادى شدیدى مواجه شد. *پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم)* از این فرصت استفاده کرد و براى مساعدت به ابوطالب و به همراه عمویش عباس، کفالت دو تن از پسران او را متقبل شدند. در نتیجه جعفر به کفالت عباس و *امام علی (علیه السلام)* که کوچکترین پسر خانواده بود، به کفالت پیامبر اکرم *(صلی الله علیه و آله وسلم)* درآمدند و بدین وسیله، حضرت که هنوز سنین کودکى خود را مى گذرانید، به طور کامل تحت تربیت *پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم)* قرار گرفت.[3] *امام علی (علیه السلام)* در این باره مى فرماید: *وَ لَقَدْ كُنْتُ أَتَّبِعُهُ اتِّبَاعَ الْفَصِيلِ‏ أَثَرَ أُمِّهِ يَرْفَعُ لِي فِي كُلِّ يَوْمٍ مِنْ أَخْلَاقِهِ عَلَماً وَ يَأْمُرُنِي بِالاقْتِدَاءِ بِهِ.* [4] «من همچون فرزندى که همواره همراه مادر است، همواره با *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* بودم و به دنبال او حرکت مى کردم و او هر روز نکته تازه اى را از اخلاق نیک براى من آشکار مى ساخت و مرا فرمان مى داد که به او اقتدا کنم». ج: *امام (علیه السلام)* هنگام بعثت *پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم)* حضرت در این وقت حدود ده سال داشتند، اما شخصیت ذاتى آن بزرگوار و تأثیرات تربیتى مکتب *پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم)* ایشان را به جایى رسانده بود که خود مى فرمایند: *وَ لَقَدْ كَانَ يُجَاوِرُ فِي كُلِّ سَنَةٍ بِحِرَاءَ فَأَرَاهُ وَ لَا يَرَاهُ غَيْرِي‏ ... أَرَى نُورَ الْوَحْيِ وَ الرِّسَالَةِ وَ أَشُمُّ رِيحَ النُّبُوَّةِ.* [5] « *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* مدتى از سال مجاور کوه *حَرا* مى شد، پس تنها من او را مشاهده مى کردم و کسى جز من او را نمى دید. من نور وحى و رسالت را مى دیدم و نسیم نبوت را استشمام مى کردم». *2- ایمان امام (علیه السلام)* الف: اول کسى که ایمان آورد *امام علی (علیه السلام)* است بعد از آن که *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* به رسالت مبعوث شد، اول کسى که ایمان آورد *امام علی (علیه السلام)* بود. چنانکه فرموده است: *وَ اللَّهِ لَأَنَا أَوَّلُ مَنْ صَدَّقَهُ.* [6] «به خدا سوگند! من نخستین کسى هستم که وى را تصدیق کردم». یا فرموده است: *إِنِّي وُلِدْتُ عَلَى الْفِطْرَةِ وَ سَبَقْتُ إِلَى الْإِيمَانِ.* [7] (ص یک)

«من بر فطرت توحید تولد یافته ام و در ایمان از همه پیش قدم تر بوده ام». ابن ابى الحدید معتزلى ـ از بزرگان اهل سنت ـ دلایل زیادى بر اینکه اول کسى که به پیامبر ایمان آورد، امام على (علیه السلام) است اقامه مى کند و اشکالاتى را که به این ادعا وارد کرده اند جواب مى دهد.[8] ب: ایمان امام (علیه السلام) توأم با یقین بود حضرت مى فرمایند: *وَ إِنِّي لَعَلَى يَقِينٍ مِنْ رَبِّي وَ غَيْرِ شُبْهَةٍ مِنْ دِينِي.* [9] «من به پروردگار خویش یقین دارم و در دین و آیین خود گرفتار شک و تردید نیستم!». و یا فرموده است: *مَا شَكَكْتُ فِي الْحَقِّ مُذْ أُرِيتُهُ.* [10] «من از زمانى که حق را یافته ام، در آن تردید نکرده ام». *3- امام علی (علیه السلام) معیار هدایت و راه نجات است.* امامى که با حق است و حق هم با اوست: *عَلِيٌّ مَعَ الْحَقِّ وَ الْحَقُّ مَعَ عَلِيٍّ.* [11] کسى که قرآن ناطق است. پس چراغ هدایت و راه نجات نیز هست. مى فرماید: *إِنَّمَا مَثَلِي بَيْنَكُمْ كَمَثَلِ السِّرَاجِ فِي الظُّلْمَةِ يَسْتَضِي‏ءُ بِهِ مَنْ وَلَجَهَا.* [12] «من در میان شما همچون چراغى در تاریکى هستم؛ هر کس به سوى آن چراغ روى آورد و در کنارش بنشیند از نورش بهره مند مى گردد». *امام علی (علیه السلام)* چراغ هدایتى است که هیچ گاه کسى را گمراه نمى کند. *لَا ضَلَلْتُ وَ لَا ضُلَّ بِي‏.* [13] «هرگز گمراه نبوده ام و هرگز کسى به وسیله من گمراه نشد». *4- امام علی (علیه السلام) مطیع خدا و رسول اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم) بود.* یکى از ویژگى هاى *امامان (علیهم السلام)* اطاعت از پروردگار متعال است و *امام على (علیه السلام)* نیز در این ویژگى سرآمد مى باشد. حضرت مى فرمایند: *أَنِّي لَمْ أَرُدَّ عَلَى اللَّهِ وَ لَا عَلَى رَسُولِهِ سَاعَةً قَطُّ وَ لَقَدْ وَاسَيْتُهُ‏ بِنَفْسِي.* [14]‏ «من حتى یک لحظه به معارضه با (احکام و دستورات) خدا و *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* برنخاسته ام». آرى، ایشان خود را در مقابل *پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم)* مطیع محض مى دانست. چنانکه به مناسبتى کسى به ایشان عرض کرد: *يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ أَ فَنَبِيٌّ أَنْتَ؟ فَقَالَ: وَيْلَكَ إِنَّمَا أَنَا عَبْدٌ مِنْ عَبِيدِ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله وسلم).‏* [15] «اى امیرمومنان پس تو پیامبر هستى؟ فرمود: واى بر تو! من بنده اى از بندگان پیامبر اکرم (محمد ص) هستم!». *5- موقعیت علمى (امام علیه السلام)* الف: از محضر پیامبر کمال استفاده را برد. حضرت که از طفولیت تا واپسین لحظات عمر *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* ملازم ایشان بود، بیشترین بهره علمى را از مکتب عالى نبوّت برد. *امام (علیه السلام)* مى فرمایند: *لَيْسَ كُلُّ أَصْحَابِ رَسُولِ اللَّهِ (ص) يَسْأَلُهُ وَ يَسْتَفْهِمُهُ حَتَّى إِنْ كَانُوا لَيُحِبُّونَ أَنْ يَجِي‏ءَ الْأَعْرَابِيُّ أَوِ الطَّارِي فَيَسْأَلَهُ ص حَتَّى يَسْمَعُوا كَلَامَهُ وَ كَانَ لَا يَمُرُّ بِي مِنْ ذَلِكَ شَيْ‏ءٌ إِلَّا سَأَلْتُهُ عَنْهُ وَ حَفِظْتُهُ فَهَذِهِ.* [16] «این طور نبوده که همه اصحاب *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* از او پرسش کنند و استفهام نمایند؛ عده اى دوست داشتند اعرابى یا سائلى بیاید و از آن حضرت چیزى بپرسد و آنها پاسخ آن را بشنوند و بهره بگیرند. اما من هر چه از خاطرم مى گذشت از او مى پرسیدم و حفظ مى نمودم». ابن ابى الحدید در شرح این فراز از بیانات امام مى نویسد: *وَ اعْلَم أَنَّ أَمِيرَ المُؤْمِنِينَ (علیه السلام) کَانَ مَخْصُوصاً مِنْ دُونِ الصَّحَابَةِ رِضْوَانُ اللهِ عَلَيْهِمْ بِخَلَوَاتٍ کَانَ يَخلُو بِهَا مَعَ رَسُولِ اللهِ (صلی الله علیه و آله وسلم) .....* [17] «بدان که *امیرمؤمنان علی (علیه السلام)* نسبت به *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* ویژگى هایى داشت که دیگر صحابه آن ویژگى ها را نداشتند: او با *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* انس و خلوتى داشت که هیچ کس نمى دانست در آن لحظات بین آن دو چه مى گذرد. از معانى قرآن و کلام پیامبر بسیار از حضرتش مى پرسید، اگر او سوال نمى کرد، پیامبر خود او را تعلیم مى داد و آگاه مى ساخت؛ در حالى که هیچ کدام از صحابه *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* چنین نبودند. آنان چند گروه بودند: 1ـ گروهى که خود از *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* سوال نمى کردند، ولى دوست داشتند کسى بیاید از *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* چیزى بپرسد تا آنها نیز بشنوند و بهره ببرند. 2ـ گروهى از فهم ناچیزى برخوردار بودند و در بحث و کسب علم همتى کم داشتند. (ص دو)

3ـ گروهى نیز عبادت یا میل به دنیا آنها را از فراگرفتن علم بازداشته بود. 4ـ گروهى دیگر نیز وظیفه خود را سکوت و ترک سوال مى دانستند. 5ـ بعضى نیز براى دین آن قدر ارزش قائل نبودند تا وقت خود را در یادگیرى دقایق و مشکلات آن صرف کنند. اما *امام (علیه السلام)* که از ذکاوت، هوش، طهارت باطن و نورانیت نفس برخوردار بود و تمام شرایط آمادگى و قبول معارف الهى را داشت، به نحو تمام و کمال از *پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلم)* بهره گرفت. ب: دعاى *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* در حق *امام علی (علیه السلام)* نسبت به علم و آگاهى او. *امام (علیه السلام)* مى فرماید: *فَعِلْمٌ عَلَّمَهُ اللَّهُ نَبِيَّهُ (صلی الله علیه و آله) فَعَلَّمَنِيهِ وَ دَعَا لِي بِأَنْ يَعِيَهُ صَدْرِي وَ تَضْطَمَّ عَلَيْهِ جَوَانِحِي‏.* [18] «علمى است که خداوند آن را به پیامبرش تعلیم کرد و او نیز به من آموخت و برایم دعا کرد که خدا آن را در سینه ام جاى دهد و اعضا و جوارحم را از آن مالامال سازد». ج: گستره علم *امام (علیه السلام)* از آن جایى که *امام (علیه السلام)* از دو منبع لایزال *قرآن و پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* بهره گرفته و مشمول دعاى خاص *پیامبراکرم (صلی الله علیه و آله وسلم)* قرار گرفته بود، از گستردگى علمى فوق العاده اى برخوردار بود. چنان که فرمود: *أَيُّهَا النَّاسُ! سَلُونِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِي، فَلَأَنَا بِطُرُقِ السَّمَاءِ أَعْلَمُ مِنِّي بِطُرُقِ الْأَرْضِ.* [19]  «اى مردم! پیش از آن که مرا نیابید آنچه مى خواهید بپرسید، زیرا من به راه هاى آسمان از راه هاى زمین آشناترم!». ابن ابى الحدید در این باره مى نویسد: *أَجْمَعُ النَّاسِ كُلُّهُمْ عَلَى أَنَّهُ لَمْ يَقُلْ أَحَدٌ مِنَ الصَّحَابَةِ وَ لَا أَحَدٌ مِنَ الْعُلَمَاءِ سَلُونِي غَيْرَ عَلِّيِ بْنِ أَبِي طَالِبٍ.* [20]‏ «همه مردم اتفاق دارند که هیچ کدام از صحابه *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* و هم چنین از دانشمندان چنین ادعاى *(سَلُونِي قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِي)* نکردند، غیر از *على بن ابى طالب!* ». *امام (علیه السلام)* در جاى دیگر فرموده اند: *فَوَ الَّذِي نَفْسِي بِيَدِهِ لَا [تَسْأَلُونَنِي‏] تَسْأَلُونِي عَنْ شَيْ‏ءٍ فِيمَا بَيْنَكُمْ وَ بَيْنَ السَّاعَةِ وَ لَا عَنْ فِئَةٍ تَهْدِي مِائَةً وَ تُضِلُّ مِائَةً إِلَّا أَنْبَأْتُكُمْ بِنَاعِقِهَا وَ قَائِدِهَا وَ سَائِقِهَا وَ مُنَاخِ‏ رِكَابِهَا وَ مَحَطِّ رِحَالِهَا.* [21] «سوگند به کسى که جانم در دست قدرت او است ممکن نیست از آنچه بین امروز تا قیامت واقع مى شود یا درباره گروهى که صد نفر را هدایت و یا صد نفر را گمراه کنند از من پرستش کنید جز آنکه از دعوت کننده و رهبر و آن کسى که زمام این گروه را به دست دارد و جایگاه خیمه و خرگاه و محل اجتماع آنها شما را آگاه مى سازم!». *امام (علیه السلام)* عامل به علم بود: امام مى فرماید: *أَيُّهَا النَّاسُ إِنِّي وَ اللَّهِ مَا أَحُثُّكُمْ عَلَى طَاعَةٍ إِلَّا وَ أَسْبِقُكُمْ إِلَيْهَا وَ لَا أَنْهَاكُمْ عَنْ مَعْصِيَةٍ إِلَّا وَ أَتَنَاهَى قَبْلَكُمْ عَنْهَا.* [22] «اى مردم، به خدا سوگند من شما را به هیچ طاعتى وادار نمى کنم مگر این که پیش از شما خودم به آن عمل مى کنم و شما را از معصیتى نهى نمى کنم، مگر اینکه خودم پیش از شما (از آن) کناره گیرى مى کنم». د: کمبود ظرفیت ها براى استفاده از علم *امام (علیه السلام)* علیرغم این گستره بى نهایت علمى, *امام (علیه السلام)* به خاطر شرایط نامساعد آن روزگار، فرصت تعلیم این علوم را به جامعه نیافت. عواملى مانع کسب فیض از محضر *امام (علیه السلام)* شد از جمله: 1ـ نبود افراد شایسته *امام (علیه السلام)* خطاب به کمیل بن زیاد فرمود: *هَا إِنَّ هَاهُنَا لَعِلْماً جَمّاً (وَ أَشَارَ بِيَدِهِ إِلَى صَدْرِهِ) لَوْ أَصَبْتُ لَهُ حَمَلَةً بَلَى أَصَبْتُ لَقِناً غَيْرَ مَأْمُونٍ عَلَيْهِ.* [23] «(بدان) در اینجا علم فراوانى است. (با دستش اشاره به سینه مبارکش کرد) اگر افراد لایقى مى یافتم به آنها تعلیم مى دادم. آرى تنها کسى را مى یابم که زود درک مى کند، ولى قابل اطمینان نیست». 2ـ نبود ظرفیت مناسب در افراد *امام (علیه السلام)* چنین فرموده اند: *وَ اللَّهِ لَوْ شِئْتُ أَنْ أُخْبِرَ كُلَّ رَجُلٍ مِنْكُمْ بِمَخْرَجِهِ وَ مَوْلِجِهِ‏ وَ جَمِيعِ شَأْنِهِ لَفَعَلْتُ وَ لَكِنْ أَخَافُ أَنْ تَكْفُرُوا فِيَّ بِ رَسُولِ اللَّهِ (ص) أَلَا وَ إِنِّي مُفْضِيهِ‏ إِلَى الْخَاصَّةِ مِمَّنْ يُؤْمَنُ ذَلِكَ مِنْهُ وَ الَّذِي بَعَثَهُ بِالْحَقِّ.* [24] ،،،، (ص سه)

«به خدا سوگند، اگر بخواهم، مى توانم هر کدام شما را از آغاز و پایان کارش و از تمام شوون زندگى اش آگاه سازم، ولى از آن مى ترسم که این کار موجب کافر شدن شما به *پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلم)* گردد؛ (درباره ام غلو کنید)!». آگاه باشید من این اسرار را به خاصانى که مورد اطمینان هستند؛ خواهم سپرد. *منابع:* [1] - فروغ ولایت، ص 17. [2] - نهج البلاغه (صبحی صالح)، خطبه 192 (قاصعه) ص 300. [3] - شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج 13، ص 198 و 199. تاریخ طبرى، ج 2 ص 313. [4] - نهج البلاغه (صبحی صالح)، خطبه 192 (قاصعه) 300. [5] - همان، ص 301. [6] - همان، خطبه 37 و 71، ص 81. [7] - همان، خطبه 57، ص 92. [8] - شرح نهج البلاغه ابن ابى الحدید، ج 4 ص 116 ـ 125 و 224، ج 13 ص 240. [9] - نهج البلاغه (صبحی صالح)، خطبه 22، ص 64. [10] - همان، خطبه 4، ص 51. [11] - الغدیر، ج 3. ترجمه و شرح نهج البلاغة (فيض الإسلام)، ج ‏5 ص 1081. [12] - نهج البلاغه (صبحی صالح)، خطبه 187، ص 278. [13] - همان، حکمت 185، ص 502. [14] - همان، خطبه 197 ص 311. [15] - الكافي، ج ‏1 ص 90. [16] - نهج البلاغة (للصبحی صالح)، خطبه 210، ص 327. [17] - شرح نهج البلاغة لابن أبي الحديد، ج ‏11 ص 48. [18] - نهج البلاغة (للصبحی صالح)، خطبه 128، ص 186. [19] - همان، خطبه 189 ص 280. [20] - شرح نهج البلاغة لابن أبي الحديد، ج ‏13 ص 106. [21] - نهج البلاغة (للصبحی صالح)، خطبه 93، ص 137. [22] - همان، خطبه 175، ص 250. [23] - همان، حکمت147، ص 496. [24] - همان، خطبه 175، ص 250. --------------------------------------- *میلاد با سعادت اولین اختر تابناک امامت و ولایت امام المتقین، یعسوب الدین یعنی اباالحسن امیرالمومنین علی (علیه السلام) و نیز روز پدر را به شما و خانواده محترمتان تبریک و تهنیت عرض می نمایم.* التماس دعا (ص چهار)