این روزا فقط باید رفت پیش پدر و از غم نبودن مادر گفت؛ باید بریم توی آغوش پدر و بگیم چه رنجی از نبودن مادر به قلب‌هامون وارد شده. هیچ جایی به غیر از خونه‌ی خود پدر نمی‌تونه این غم رو تسکین ببخشه ...

تصورِ شرحِ این غم در نجف با صدای مداحی‌ ، همهمه زائرها ، خنکایِ سنگ‌فرش‌هایِ حرم ، و زمزمه‌یِ "کلمینی" . . اشک . غم . استیصال .

ولی ما با روضه میخ و پهلویِ‌شکسته از بچگی تو روضه‌ها بزرگ شدیم . قد کشیدیم ، گریه کردیم و اشکامونو با گوشهِ چادر سیاه مامانمون پاک کردیم . بعد شما بین حرفاتون به راحتی بیانش میکنید و از تکرارش حرف میزنید؟ چطور میتونید انقدر "وقیح" باشید؟ .

احساسات من تو زندگیم : :)))))))))) .

-اَللّهُمَّ‌عَجِّل‌لِوَلیِّکَ‌الفَرَج.

به انضمامِ عطرِ یاسِ روضه .

- سلام مادرِ سادات . حالِ الانِ من ذره‌المِثقالیه از احوالم تو روضه‌هاتون وقتی روضه در و پهلویِ شکسته رو شنیدم . . همون دل‌سوختگی، همون ناتوونی، همون غم همون مظلومیت . . همون مظلومیت . . همون مظلومیت . . چطور شرح بدم این جنونِ لحظات رو ، که حق مطلب غمِ قلبم ادا بشه؟ خانوم جان . . من همون جایی که با شنیدن "کلمینی" قطرات اشک روی صورتم جا خوش کرد ، فهمیدم هنوزم میتونم به قلبم برای بهتر شدن و پس زدن سیاهیاش اعتماد کنم . . و از اونجا تکوندن دلمو سپردم دست خودتون مادرِ پهلو شکسته‌یِ ما . عریضه‌نامه‌ام طولانی شد ، فقط خواستم عرض ارادتی کنم خدمتِ شما .

الان که فکر میکنم میبینم آقای مرتضی آوینی ؛ شما قشنگ‌ترین تشبیه از زندگی رو گفتید : - سیاره‌یِ رنج‌ها . چقدر دقیق . چقدر وصفِ‌‌حال .

هروقت عزیزجون دلتنگ حاج‌آقا خدابیامرز میشد ، تو چشماش اشک حلقه میزد . می‌گفتیم عزیز ؛ الانه که از چشمات بارون بیاد . دست میکشید به موهامون ، همون‌جوری که داشت نریختن اشکایِ چشمشو کنترل میکرد ، می‌گفت نه ننه ؛ نه دورت بگردم . هوا آلودس غبار داره ، رفته تو چشمم اینجوری شده. الآنم هوای تهران همینه . نُه میلیون آدمِ دلتنگِ دلگیرِ دلسوخته تو این شهرن ، که تو چشماشون قطرات اشک آهسته میرقصه و وقتی نگاهشون می‌کنی ، آروم بهت لبخند میزنن و میگن خیلی هوا آلوده‌ شده‌ها . . - تهرانِ محزونِ آلوده‍ِ من .

- فکر نمیکنی ما همدیگر را ؛ جایی دیگر دیده باشیم؟ جایی میانِ یک موسیقی؟

یا برگرد ؛ یا آن دل را برگردان . .

آقای امام حسین ؛ تصدقتون که هیچوقت نمیزارید گره‍ کارمون حل نشده بیفته گوشهِ دلمون . تصدقتون .

جدا تا حالا به دنیایِ بدونِ امام حسین فکر کردید؟.

- اعوذ باللّٰه مِن الدلتنگی .

- اعوذ باللّٰه مِن الوابستگی .

- اعوذ باللّٰه مِن العشق .

- اعوذ باللّٰه مِن الچشمایِ خمارش .

- اعوذ باللّٰه مِن الموهاش که بویِ انار میده‍ .

- اعوذ باللّٰه مِن الصداش که الله اکبرِ اذونُ گفت ؛ و تو مسجدِ خدا کافرُم کرد و گفتم اشهد ان‌ لا‌ اله الا المعشوق . .

- اعوذ باللّٰه مِن الزلف آشفته‌اش.

به پهنای صحرای دلتنگی ولله سیه غروبای دیدار .

- تقصیر تو نیست عزیزِ من . مهجوری از تو اين روزها ؛ نایِ نفس نگذاشته برایم . در چشمانت گم شده‌ام؛ انگار حِیران و سرگردانم . . سرگردانم از بغض هایِ شکسته گلویم تا صدایت . از شانه‌اَم تا آغوشت . از دَستانم تا موهایت . از لبانم تا . . تا چه؟ لبانت؟ بُگذریم ، بُگذریم . آه عزیزِ دور من ، دگر از چه بگویم برایت؟ از لشکر غمی که هر روز به سمتم روانه‌ست و اذن دخول به قلبم میخواند؟ یا از بدنی که دردِ آغوشِ نداشته ، خسته‌اش کرده؟ یا از نوشیدن‌ و مست نشدن ، گریستن و از یاد نبردن ، صدا زدن و پاسخی نشنیدن ، دویدن و نرسیدن ، از چه بگویم برایت؟ دردِ دوری‌ات به استخوانم رسیده اما دم نمی‌زنم چرا که به گمانم در راه عاشقی ، گِله گذاری روا نباشد . شکایتی ندارم از این آشفتگی‌ام ، سرِ شما سلامت حضرتِ معشوق .

من‌‌به‌‌غروب‌های‌تنهایی‌تهران؛معتاد‌‌شدم .

تمامِ روحم ؛ به دنبال تو می‌گردد.

- صدامو صاف کردم ؛ گره چارقدمو تنظیم کردم و لبِ آستینمو تا زدم و همون‌جوری که پامُ انداخته بودم رویِ پام ، اشاره کردم بهشُ گفتم : رحمت خدا به اونایی که کتاب میخرن و رحمت مضاعف‌تر به اونایی که همراه اون کتاب گل هدیه میدن . خندید ، هیچی نگفت . یک ساعت پیش اینو آورده میگه : الان رحمت خدا شاملِ حالم شده؟ خندیدم . هیچی نگفتم . ولی خودمونیم ، هیچ هدیه‌ای روح‌نوازتر از هدیه دادن یا گرفتن کتاب نیست . دریغ نکنید آقا . دریغ نکنید . [داستان‌ بریده‌بریده‌ اثر‌ علیرضا‌ نظری‌ خرم.]