🟣 ● اگر خوب بشنوید، تمام ذرات این دنیا با بی زبانی حاوی پیام و خبری هستند که هر روز به شما مخابره می کنند. ز‌ هر ذرّه به گفتِ بی‌زبانی پیام است و پیام است و پیام است ● تمام گیاهان و درختان پیامبری هستند که سخنی با شما دارند. هر برگ و هر درخت رسولی‌ست از عدم یعنی که کِشت‌های مصفّا مبارک است چون برگ و چون درخت بگفتند بی‌زبان بی‌گوش‌ بشنوید، که اینها مبارک است یعنی که هرچه کاری، آن گُم نمی‌شود کس تخم دین نکارد الّا مبارک است ● و حتی مشترکانی که با زبان اثبات مدعای خود می کنند، همین نیاز آنها به گفتار و زبان، فریاد عجز آنها به خداوند سبحان است. تمام موجودات از آن رو که عاجز اند تسبیح خدا می گویند و پیام آور او هستند با اینکه به ستیزه و دشمنی هم برخيزند. علامه طباطبائی می گوید: همه ی این موجودات عالم با حاجت و نقص خود خدای را از داشتن احتیاج تنزیه و از داشتن نقص تبرئه می‌کنند. حتی نادانان مشرکین هم که برای خدا شرکائی اثبات می‌کنند و یا نقصی و عیبی به او نسبت می‌دهند با همین عمل خود تقدس خدای را از شریک و برائتش را از نقص اثبات می‌کنند، زیرا معنایی که در ذهن و ضمیر این انسانها تصور شده و الفاظی که با آن الفاظ حرف می‌زنند و تمامی اعضایی که برای رساندن این هدف استخدام می‌کنند همه اموری هستند که با حاجت وجودی خود از پروردگاری واحد و بی شریک و نقص خبر می‌دهند. ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

غیر رویت هر چه بینم نور چشمم کم شود هر کسی را ره مده ای پرده مژگان من #مولانا

🟣 بهترين وسيله ريزش رحمت [خدا] مهربان بودن با همه مردمان است. أبلَغُ ما تَستَدِرُّ بهِ الرحمَةَ أن تُضمِرَ لِجَميعِ الناسِ الرحمَةَ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● در روز قیامت که هر کسی توشه ای با خود به همراه دارد، ما با فقر و نداری خود وارد خواهیم شد روز قیامت که خلق، طاعت و خیر آورند ما چه بضاعت بریم، پیش کریم؟ افتقار ● مردی سقراط را گفت: چه اندازه سخت است فقر تو ای حکیم! گفت: اگر راحتی فقر را می دانستی، نالیدن برای خویش از نالیدن بر من بازت می داشت، فقر ملکی است که محاسبه ای بر آن نیست. ● خازنان بهشت به آنها (فقرای مومن) می گویند: شما در جای خود قرار گیرید تا به حساب شما رسیدگی شود، آنها می گویند: ما را چگونه به حساب می کشید به خداوند سوگند ما چیزی در اختیار نداشتیم تا ستم کنیم و یا عدالت داشته باشیم، ما چیزی را مالک نبودیم که آن را بدهیم و یا بخل داشته باشیم، ما خداوند را عبادت کردیم، تا به درجه یقین رسیدیم يَقُولُ لَهُمْ خَزَنَةُ الْجَنَّةِ كَمَا أَنْتُمْ حَتَّى تُحَاسَبُوا فَيَقُولُونَ بِمَ نُحَاسَبُ فَوَ اللَّهِ مَا مَلَكْنَا فَنَجُورَ وَ نَعْدِلَ وَ لَا أُفِيضَ عَلَيْنَا فَنَقْبِضَ‌ وَ نَبْسُطَ وَ لَكِنْ عَبَدْنَا رَبَّنَا حَتَّى أَتَانَا الْيَقِينُ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● حافظ همواره از آنچه که سرنوشت برای او مقدر کرده اظهار تسلیم می کند و می گوید: هر چه در این لیوان ریخته شده است را باید سَر کشید. آن چه او ریخت به پیمانهٔ ما نوشیدیم اگر از خَمرِ بهشت است وگر بادهٔ مست ● اما در یکجا حصار سرنوشت را می شکند و می گوید: اگر روزگار برخلاف اراده من باشد، آن را دگرگون می کنم و اجازه نمی دهم سرنوشت بر من چیره شود. چرخ برهم زنم ار غیرِ مرادم گردد من نه آنم که زبونی کشَم از چرخِ فلک ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________