🟣 بزرگ ترین ترس انسان چیست؟ ● بزرگ ترین هراس و ترس انسان، زمانی است که با خودش تنها می شود. بزرگ ترین مجازات برای زندانی، انفرادی است چون در آنجا است که تمام صورت ها از مقابل او کنار می رود و برای اولین بار با خودش بَرخورد کرده و می گوید: من با خودم چه کرده ام؟ یک زمان تنها بمانی تو ز خلق در غم و اندیشه مانی تا به حلق ● برخلاف عارفان که "خود" آنها به قدری زیبا شده است که وقتی در تنهایی به خود می رسند، هراسی ندارند. عارِفان را گِلِه از وَحشَتِ تَنهائی نیست ● و در جهان دیگر که تنهایی محض است، برخلاف این دنیا که فقط صدای او شنیده می شد به واقع از آدمی بیرون می آید و خودش را با همین عنوان عمل صالح یا زشت معرفی می کند. و اگر او محصول اعمال نیک باشد، با لباسی فاخر و زینتی ظاهر شده و وعده گلزار بهشت می دهد و اگر محصول اعمال زشت باشد با ظاهری به غایت تنفرآور ظاهر شده و با لحن تمسخر آمیز وعده پذیرایی با آب سوزان را می دهد. إِنْ كَانَ لِلَّهِ وَلِيّاً أَتَاهُ أَطْيَبَ النَّاسِ رِيحاً وَ أَحْسَنَهُمْ مَنْظَراً وَ أَحْسَنَهُمْ رِيَاشاً فَقَالَ: أَبْشِرْ بِ«رَوْحٍ‌ وَ رَيْحَانٍ‌ وَ جَنَّةِ نَعِيمٍ» وَ مَقْدَمُكَ خَيْرُ مَقْدَمٍ. فَيَقُولُ لَهُ: مَنْ أَنْتَ؟ فَيَقُولُ أَنَا عَمَلُكَ الصَّالِحُ ارْتَحِلْ مِنَ الدُّنْيَا إِلَى الْجَنَّةِ. وَ إِذَا كَانَ لِرَبِّهِ عَدُوّاً فَإِنَّهُ يَأْتِيهِ أَقْبَحَ مَنْ خَلَقَ اَللَّهُ زِيّاً وَ رُؤْيَا وَ أَنْتَنَهُ رِيحاً فَيَقُولُ لَهُ: أَبْشِرْ بِنُزُلٍ مِنْ حَمِيمٍ وَ تَصْلِيَةِ جَحِيمٍ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

خیلی قشنگ بود 🙂👌

🟣 ● به تصریح قرآن، همه ی انسان ها بدون استثناء به سمت خداوند سبحان حرکت می کنند(يَا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَىٰ رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ) و همینطور بدون استثناء همه ی موجودات در آسمان و زمین تسبیح خداوند سبحان می کنند(تُسَبِّحُ لَهُ السَّمَاوَاتُ السَّبْعُ وَالْأَرْضُ وَمَنْ فِيهِنَّ) با اینکه به زبان کافر باشند ولی عجز آنها همان تسبیح آنها است. با این تفاوت که برخی آگاهانه این مسیر را می روند و به قدم هایی که برمی دارند واقف اند و برخی دیگر آگاه نیستند. عیان نشد که چرا آمدم، کجا رفتم دریغ و درد که غافل ز کارِ خویشتنم ● و اما کسانی که آگاه اند، دلیل رنج هایی که در این دنیا متحمل می شوند را می دانند و زندگی برای آنها معنا پیدا می کند. و کسانی که نمی دانند زندگی برای آنها جهنم می شود. پس قرآن سوال می کند که آیا کسانی که می دانند با کسانی که نمی دانند برابر هستند؟ قُلْ هَلْ یَسْتَوِی الَّذِینَ یَعْلَمُونَ وَ الَّذِینَ لا یَعْلَمُونَ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 و هر کس از یاد من دل بگرداند، در حقیقت، زندگی تنگ (و سختی‌) خواهد داشت. وَ مَنْ أَعْرَضَ عَن ذِكْرِي فَإِنَّ لَهُ مَعِيشَةً ضَنكًا ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

بازنشانْ حرارتم ز آب دو دیده و ببین نبض مرا که می‌دهد هیچ ز زندگی نشان؟ #حافظ

🟣 ● کلمه "مصیبت" به آزمایش ها و مشکلات سخت گفته می شود که به انسان "اصابت" می کند و آن غیر از "مس" است؛ "مسّ" كمترين مرتبه به هم رسيدن دو چيز است که به آن "لمس" گفته می شود؛ ولي "اصابه" رسيدن جامع است که وقتی اصابت کند، دچار تزلزل می کند(إن تمسسكم حسنة تسؤهم و إن تصبكم سيّئة يفرحوا بها و إن تصبروا و تتّقوا لا يضرّكم كيدهم شيئاً إنّ الله بما يعملون محيط). و اگر این سختی و آزمایش در دین باشد، او را در دین متزلزل می کند و از همین رو حضرت زهرا(سلام الله علیها) می فرماید: خدایا مصیبتم را در دینم قرار نده. الـلـهـم لـا تـجـعـل مـصـیـبـتـی فـی دیـنـی ● همانطور که مولانا ترجیح می دهد زخم ها بر تن آدمی اصابت کند تا اینکه به جان و دین او لطمه وارد کند. کاشکی آن زخم بر تن آمدی تا بُدی کایمان و دل سالم بُدی ● پارسایی را دیدم بر کنار دریا که زخم پلنگ داشت و به هیچ دارو به نمی شد. مدت ها در آن رنجور بود و شکر خدای عزوجل عَلَی‌الدَّوام را می گفت‌. پرسیدندش که شکر چه می گویی؟ گفت: شکر آنکه به مصیبتی گرفتارم نه به معصیتی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 این دنیا کسانی را رها کرد که بیشتر از شما عاشقش بودند. فَإِنَّهَا قَدْ رَفَضَتْ مَنْ کَانَ أَشْغَفَ بِهَا مِنْكُمْ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________