🟣 ● "حبل الدین" تعبیری است که امیرالمؤمنین علیه السلام می آورد. به این اعتبار که دین مانند تسبیح، رشته و ریسمانی دارد که مردم دانه های این رشته و ریسمان هستند و در خط این ریسمان با یکدیگر برابر و متحدند و خداوند سبحان این ریسمان را به گردن هر کسی که اراده کند می افکند: رشته ای بر گردنم افکنده دوست می کشد هر جا که خاطر خواه او است ● و گاهی این ریسمان و رشته گسسته شده و مردم از کنار یکدیگر و از خط واحد دین پراکنده می شوند(و الناس فی فتن انجذم فيها حبل الدین و تزعزعت سواری الیقین و اختلف النجر و تشتت الأمر) که آنچه باعث این گسستگی می شود، عدم رضایت آنها به جایگاه کنونی است. و در مقابل، آنچه که این ریسمان را حفظ می کند، پذیرش جایگاه و ماندن هر کس در مکان خویش است که در ادبیات دینی از آن به "عدالت" یاد می شود. همانطور که حضرت زهرا(سلام الله علیها) می فرماید: عدالت قلب ها را به هم سنجاق و پیوند می دهد. و جعل الله... العدل تنسیقا للقلوب ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

ثَلَاثَةٌ تَجِبُ عَلَى السُّلْطَانِ لِلْخَاصَّةِ وَ الْعَامَّةِ... و تَأَلُّفُهُمْ جَمِيعاً بِالْإِحْسَانِ وَ الْإِنْصَافِ هر زمامدار یا حاکمی برای درباریان و عموم مردم خود سه وظیفه دارد... سوم آنکه همگان را با احسان و انصاف(عدالت) متّحد و یکپارچه سازد.

🟣 ● خدایا من قدرت نداشتم كه از معصيت و نافرماني تو فاصله بگيرم جز در هنگامي كه مرا متوجه محبت خود نمودي و بيدار ساختي.... اِلهي لَمْ يَكُنْ لِي حَوْلٌ فَانْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِيَتِكَ اِلا فِي وَقْتٍ أَيْقَظْتَنِي لِمَحَبَّتِكَ ● همان که حافظ می گفت: مگر به رویِ دلارایِ یارِ ما ور نی به هیچ وجه دگر کار بر نمی‌آید ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 ● برای اینکه با خداوند سبحان ارتباط بگیرید، لازم نیست عزم سفر کنید یا نعره بلند برآورید. دور مرو، سفر مجو، پیش تو است ماه تو نعره مزن که زیر لب می‌شنود ز تو دعا ● وقتی یار از رگ گردن به آدمی نزدیک تر است(وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَيْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِيدِ) دلیل این همه فریاد چیست؟ چو از فغان تو نزدیکتر به تو یارست چه حکمت‌ است که نزدیک را فغان داری ● پیامبر در یکی از جنگهایش با اصحابش طی مسافت می‌کرد تا رسیدند به بیابانی هولناک، و اتفاقا آن شب شبی تاریک بود یکی از اصحابش به صدای بلند تکبیر می‌گفت، حضرت فرمود: آن کسی را که شما می‌خوانید نه دور است و نه غایب! کانَ یَسِیرُ فِی بَعْضِ مَغَازِیهِ مَعَ أَصْحَابِهِ، فَبَلَغُوا بِلاَدًا مُهْلِکَةً، وَ کَانَتِ اللَّیلَةُ لَیلَةً مُظْلِمَةً، فَجَعَلَ بَعْضُ أَصْحَابِهِ یُکَبِّرُ بِصَوْتٍ عَالٍ، فَقَالَ (ص): الَّذِی تَدْعُونَهُ لَیْسَ بِبَعِیدٍ وَ لَا غَائِبٍ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah _________

🟣 به سرزمین وارونه ها خوش آمدید...! ● در کوچه های این سرزمین قدم که بَردارید، آدم هایی را خواهید دید که لباس دیانت را وارونه پوشیده اند(لبس الاسلام لبس الفرو مقلوبا) و چون این لباس وارونه است در وجود آنها حرارت و گرمایی ایجاد نمی کند. و قلب هایی را خواهید دید که مانند ظرف واژگون است(مَا شیء أَفسد للقلب من الْخَطیئة إِن القلب لیواقع الخطیئة فما تزال بِه حتی تغلب علیه فیصیر أسفله أَعلاه وَ أَعلاه أَسفله) و ظرفی که واژگون باشد هرگز آب را در خود نگاه نمی دارد و این قلب ها نیز هرگز موعظه ای را نمی پذیرند. و انسان هایی را خواهید دید که وارونه اند(مَنْ لَمْ يَعْرِفْ بِقَلْبِهِ مَعْروُفاً وَ لَمْ يُنْكِرْ مُنْكَراً قـلِبَ فَجعِلَ اَعْـلاهُ اَسْفلَهُ) و انسانی که وارونه باشد قلباً موافق کار نیک نیست و از اعمال زشت تنفر ندارد. در اینجا همه چیز معکوس است؛ دزد شاه را به چوبه دار می بَرد و سلطانی را به بندگی و بردگی می کشاند. مدتی معکوس باشد کارها شحنه را دزد آورد بر دارها تا که بس سلطان و عالی‌همتی بندهٔ بندهٔ خود آید مدتی ● و این روزگار وارونه، حتی علی(علیه السلام) را آنقدر پایین می آورد که مردم او را در جایگاه و کنار معاویه قرار داده(الدّهر أنزلنی ثمّ أنزلنی حتّى قیل معاویة و على) و هر "بنده جهان" را "خواجه جهان" خطاب می کنند. عکس می دان نقش دیباجه جهان نام هر بنده جهان ، خواجه جهان ● همان که حضرت زهرا(سلام الله علیها) فرمود: بعد از پیامبر نفاق ها آشکار شد و پوشش دین پوسید و کسانی که قبل از پیامبر گمنام بودند(در صف آخر بودند) ناگاه صاحب فضیلت شدند‌(به صف جلو آمدند). فلما اختار الله لنبيه صلى الله عليه و آله دار انبيائه و مأوى اصفيائه ظهر فيكم حسيكة النفاق و سمل جلباب الدين، و نطق كاظم الغاوين و نبغ خامل الآفلين و هدر فنيق المبطلين فخطر في عرصاتكم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● اگر لحظه ای از عمر من بی تو سپری شد، از آن لحظه پشیمانم. اگر در عُمرِ خود روزی دمی بی‌تو برآوردم از آن وقت و از آن ساعت ز عمر خود پشیمانم ● همان که سعدی گفت: هر چه گفتیم جز حکایت دوست در همه عمر از آن پشیمانیم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● ریشه درخت کهنسال از یک نهال بیشتر و بزرگ تر است، همانطور که دلبستگی یک پیر به دنیا نسبت به یک جوان بیشتر است. ریشه‌ی نخلِ کهن‌سال، از جوان، افزون‌تَر است بیش‌تر دل‌بستگی باشد به دنیا، پیر را ● فرزند آدم در حالی که به تدریج پیر می شود، دو صفت در او جوان می شود: یکی حرص و دیگری آرزوی طولانی. یشیب ابن آدم و یشبّ فیه خصلتان: الحرص و طول الامل ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________