🟣 ● "جزوکش" یا همان "جزوه‌کش" اشاره است به محصلانی که هنری جز درآوردن جزوه و جزوه نویسی ندارند؛ کاری که تکرار می شود و مطالب مکرری که در آنها نوشته می شوند. "خیال بند" هم جالب توجه است. در دهخدا خیال بند را از آن شاعری دانسته که به طرز هندی سخن بگوید. اما گویا اینجا معنای اعمی هم دارد: اشاره دارد به هر آنکس که در این دنیای معدوم است؛ دنیایی که به نزدیک اهل معنا "خواب" دانسته می شود‌(الناس نیام) و این کسان، اعم از معلم و متعلم، هذیان گویند و خیال می کنند با چنین گفت و شنیدی بیدارند. جمعی به جنون، معلم اسرارند جمعی دیگر، جزوکش تکرارند در خواب عدم، خیال بندان وجود از هذیان های یکدیگر بیدارند ● بسیاری از کسان که دنبال معنا می روند، از شعر و هنر استمداد می جویند و برخی دیگر اوراق دفتر خود را با آب می شویند(بشوی اوراق اگر همدرس مایی) و آسوده از دفتر و کتاب، از درون خویش معنا را طلب می کنند. جمعی ز کتاب سخنت می جویند جمعی ز گل و نسترنت می جویند آسوده جماعتی که رو از دو جهان بر تافته از خویشتنت می جویند ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● انسان حیات را در بزرگی و کوچکی معنا می کند و از آن رو که مورچه کوچک است بدون تأمل او را می کشد و از کودکی به این کشتن، خوی و عادت می گیرد. کودکان از کشتن موران خوشند مردمان از کودکی مردم‌کشند ● و حال آنکه همین مورچه دانه کش نیز صاحب حیات بوده و هر حیاتی شیرین است و انسان این حیات را بدون هیج پروایی از او سلب می کند. میازار موری که دانه‌کش است که جان دارد و جان شیرین خوش است ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 نخورد خسرو دل غم مگر الا غم شیرین به چه دل غم خورم آخر دل غمخوار ندارم ● غمی مقدس و شیرین است که برای خداوند سبحان یا از جانب او باشد که به آدمی عطا می کند و اگر این غم از جانب خداوند نباشد، عوضی هم بر او نخواهد داشت تا جبران کند(إنزال الغموم بأن يفعل الله تعالى أسباب الغم أما الغم الحاصل من العبد نفسه فإنه لا عوض فيه عليه تعالى). به تعبیر مولانا، آه و غمی که تا خداوند نخواهد از نهاد آدمی بلند نمی شود. گر نه حدیث او بدی، جان تو آه کی زدی آه بزن که آه تو، راه کند سوی خدا ● و خو‌شا به حال کسانی که از این جنس غم بهره ای دارند و وای بر آن دل هایی که از این غم خالی اند. خوشا آن دل که از غم بهره‌ور بی بر آن دل وای کز غم بی‌خبر بی ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● در حدیث قدسی آمده است: ای داود! خالی کن برای من خانه ای که در آن جا بگیرم. فِي حَدِيثِ الْقُدْسِيِ‌ يَا دَاوُدُ فَرِّغْ لِي بَيْتاً أَسْكُنْهُ ● همان که حافظ می گفت: خانه خالی کن دلا تا منزل جانان شود ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

انسان همیشه ناراضی است... در گرمای تابستان, آرزوی زمستان را دارد. زمستان که شد آن را نمی خواهد. انسان همیشه ناراضی است، نه فقط در سختی که در ناز و نعمت هم اینگونه است. و او به خاطر ناسپاسی اش نابود است و به هرچه که می رسد، باز هم برایش کم است! یطلب الانسان فی الصیف الشتا فاذا جاء الشتا انکر ذا فهو لا یرضی بحال ابدا لا بضیق لا بعیش رغدا قتل الانسان ما اکفره کلما نال هدی انکره #مولانا

🟣 هرچه تحصیلی کنی ای معتنی می در آید دزد از آن سو کایمنی ● آنکه مالی اندوخته است، دزد از همان جا که احساس امنیت می کند بر او حمله می کند و لذا هرگز خیال آسوده ای نخواهد داشت. و در مقابل آنکه ثروتی ندارد آسوده از دو جهان زندگی می کند. آن کس از دزد بترسد که متاعی دارد عارفان جمع نکردند و پریشانی نیست وانکه را خیمه به صحرای فراغت زده اند گر جهان زلزله گیرد غم ویرانی نیست ● همان که صائب می گفت: از حادثه لرزند به خود قصر نشینان ما خانه بدوشان غم سیلاب نداریم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________