🟣 ● آدمی هر چه که در این جهان به دست می آورد چیز دیگری را از دست می دهد. به تعبیر مولانا : آن یکی خر داشت پالانش نبود یافت پالان گرگ خر را در ربود ● بدان که هر جا که گل است خار است و با خَمر خُمارست و بر سر گنج مار است و آنجا که دُرّ شاهوار است نهنگ مردم‌خوار است. لذت عیش دنیا را لَدغه‌ٔ اجل در پس است و نعیم بهشت را دیوار مَکاره در پیش. جور دشمن چه کند گر نکشد طالب دوست گنج و مار و گل و خار و غم شادی به همند ● در دنیا غذایی نمی خورید مگر آنکه در آن برای شما غصه هایی است و آبی نمی نوشید مگر اینکه در آن برای شما گرفتاری است. و به خداوند متعال شهادت می دهم که در دنیا به هیچ نعمتی نمی رسید که شما را خوشحال کند، مگر اینکه نعمت دیگری از دست می رود که موجب ناراحتی شما می گردد. مَا طَعِمْتُمْ فِي الدُّنْيَا مِنْ طَعَامٍ فَلَكُمْ فِيهِ غَصَصٌ وَ مَا شَرِبْتُمْ مِنْ شَرَابٍ فَلَكُمْ فِيهِ شَرَقٌ وَ أَشْهَدُ بِاللَّهِ مَا تَنَالُونَ مِنَ الدُّنْيَا نِعْمَةً تَفْرَحُونَ بِهَا إِلَّا بِفِرَاقِ أُخْرَى تَكْرَهُونَهَا ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● در دنیای ما "شادی مطلق" و به تعبیر عطار "شادی صافی" خلق نشده و همیشه آغشته با یک غم است. در دنیا هیچ‌ چیز نیست که بدان شاد شوی که نه در زیرِ وی چیزی است که بدان اندوهگین شوی. اما شادیِ صافی خود نیافریده است ● کسی که به دنبال ثروت و اموال و وسعت در زندگی دنیا می رود مقصودش آسایش است و آسایش در دنیا خلق نشده است و نه برای اهل دنیا، آسایش فقط در بهشت آفریده شده است و برای اهل بهشت. مَنْ طَلَبَ الْغِنَی وَ الْأَمْوَالَ وَ السَّعَةَ فِی الدُّنْیا فَإِنَّمَا یطْلُبُ ذَلِک لِلرَّاحَةِ وَ الرَّاحَةُ لَمْ تُخْلَقْ فِی الدُّنْیا وَ لَا لِأَهْلِ الدُّنْیا إِنَّمَا خُلِقَتِ الرَّاحَةُ فِی الْجَنَّةِ وَ لِأَهْلِ الْجَنَّة ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ای انسان ! چرا آنگونه که به دیگران رحم میکنی، به خودت رحم نمیکنی؟! أَمَا تَرْحَمُ مِنْ نَفْسِكَ مَا تَرْحَمُ مِنْ غَيْرِكَ؟ ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● حفظ صورت ظاهری، نشست و برخاست در نماز کار ساده ای است؛ اما جانب دل را سوی محراب بُردن سخت است. حفظ صورت می توان کردن به ظاهر در نماز روی دل را جانب محراب کردن مشکل است ● همان که پیامبر وقتی به سجده می رفت، فرمود: همه هستی و اندیشه‌ام برایت سجده کرد و دلم به تو ایمان آورد. سَجَدَ لَكَ سَوادِي وَ خَيالِي، وَ آمَنَ بِكَ فُؤادِي ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 ● کسی که خودش را بی نیاز بداند طغیان می کند(كَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَىٰ - كَلَّا إِنَّ الْإِنْسَانَ لَيَطْغَىٰ) و مولانا از همین رو می گوید که خداوند سبحان انسان را به مشکلات مختلفی گرفتار می سازد تا او را از حس بی نیازی و طغیان برهاند. این جفای خلق با تو در جهان گر بدانی گنج زر آمد نهان خلق را با تو چنین بدخو کنند تا ترا ناچار رو آن سو کنند ● با اینکه برخی از انسان ها نسبت به همین مشکلات و گرفتاری ها واکسینه می شوند و به هیچ وسیله دَست از طغیان خود برنمی دارند. همانطور که پیامبر می فرماید: اگر سه [گرفتاری و مشکل] در آدمى نبود، چيزى سر او را فرود نمى آورد: بيمارى، مرگ و فقر. انسان اين هر سه را دارد و با اين حال چموشى مى كند! لَوْ لَا ثَلَاثٌ فِي ابْنِ آدَمَ مَا طَأْطَأَ رَأْسَهُ شَيْ‌ءٌ الْمَرَضُ وَ الْفَقْرُ وَ الْمَوْتُ وَ كُلُّهُمْ فِيهِ وَ إِنَّهُ مَعَهُمْ لَوَثَّاب ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________

🟣 خانه های روشن....! ● نام پروردگار خود را یاد کن و تنها به او بپرداز(و اذکر اسم ربّک و تبتّل الیه تبتیلاً) که هر کجا نام او بُرده می شود، خانه روشن می شود. هر جا که هستی حاضری از دور در ما ناظری شب خانه روشن می شود چون یاد نامت می کنم ● خانه هایی که در آخرت نیز همچون ستارگان برای ساکنین پایین بهشت می درخشد(إنَّ أَهْلَ الْجَنَّةِ لَيَتَرَاءَوْنَ الْغُرْفَةَ كَمَا تَرَاءَوْنَ الْكَوْكَبَ فِي السَّمَا) و بقول مولانا، ما غلام چنین خانه هایی هستیم! ما غُلامِ خانه‌هایِ روشنیم ________ نـــــــورمـــــــاه | @normah ________