❐زيرا نفس تا خود را متوجه به بدن كرده، به تقويت قواى بدنى مشغول و حافظ مزاج است، و لذا بدن رو به ترقى است. ❞و بعد از آنكه به چهل سالگى رسيد، نفس، توجه خود را از بدن كم مى‌كند در نتيجه مزاج رو به تنزل مى‌رود. و هر قدر نفس علايق خود را كم كند و به خود متوجه شود، قوه نفسانيه زيادتر بوده و قوه عاقله بيشتر و محكم‌تر مى‌شود. ➖و بالجمله: روى سير طبيعى، نفس مادامى كه در بدن است، طبعاً اشتغال به بدن دارد، منتها از اولين ايام تا سى سالگى، بيشتر به بدن توجه دارد و توجه طبيعى‌اش بيشتر است و چون از آن حدود گذشت، توجهش وقوف پيدا مى‌كند، در نتيجه ترقى بدنى هم متوقف خواهد شد. 🔹 و به چهل سالگى كه رسيد، آن علاقه طبيعى به تدريج كم مى‌شود. ▪️و اگر آفات و ناملايماتى براى مزاج رخ بدهد، نفس مجبور است بيشتر توجه داشته باشد؛ چون بدنى كه مزاجش اختلال پيدا كرده، علاوه بر تحليل طبيعى، بنايش با مرض و آفت نيز متزلزل مى‌گردد. ◾️پس نفس بايد سعى بسيار داشته باشد و توجه خودش را از جاى ديگر قطع كرده و نظر به مركوبش داشته باشد و اين معنى باعث مى‌شود كه ادراكات عقليه نفس ضعيف باشد؛ ◼️چون بايد همّش در تقويت مزاج زيادتر باشد و هر قدر به اين طرف توجه بيشتر نمايد از آن طرف ادراكات عقليه كمتر مى‌شود، و معناى «عقل سالم در بدن سالم» همين است. 📚منبع: تقريرات فلسفه امام خمينى (قدس سره) ، ج۳، ص۳۰ #معرفت_النفس #امام_خمینی(ره)